Phlox – Keri

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: V. Christodoulou, D. Kaltsas
09 / 10 / 2017

Phlox is not just any band. They play a unique mixture of fusion and prog rock and they come from Tallinn, Estonia. They were formed in 1999 by Kristo Roots (guitar), Raivo Prooso (percussion), Rainer Kapmann (drums) and Priit Holtsmann (bass). Although the line-up has changed a lot over the years, most of the members collaborate with ‘MKDK’, a jazz-rock / avant-garde record label. Fusion was released in 2000 and after that came Piima (2004) and Rebimine and Voltmine (2007). Their greatest album however till this day is Talu (2010), which marked a long hiatus which is fortunately ended this year with the release of Keri via MKDK of course.

[bandcamp width=650 height=120 album=3333991516 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Tidbits of fusion, wrapped in Canterbury

Keri is the 6th album these creatives from Tallinn in Estonia offer, following 2013’s live Vali and 2010’s Talu. 2017 finds Phlox keeping on with their energetic fusion of jazz-rock and prog still not sacrificing their “anything-goes” attitude as they seamlessly combine any pertinent influence that may serve their music. The band has now updated its core to quintet from originally a sextet while the sound palette is as usually augmented by an array of guest players. Kristo Roots [guitar], Raivo Prooso [bass], Kalle Klein [saxes], Madis Zilmer [drums] and Pearu Helenurm [keyboards] are responsible for one of this year’s finest releases.

Stylistically Keri does not divert much from the example set in the previous 3 albums, although I find it more introspective, a tad calmer and somewhat darker. I would say they derive their inspiration from all sorts of sources within their discipline, with a preference for the 70’s as a starting point. In that capacity one might hear tidbits a la Weather Report exploring fusion as that was challenged in Mahavishnu Orchestra’s The Inner Mounting Flame. But don’t get me wrong here. Equal parts of the album are borrowing from the message Hatfield and the North or Soft Machine’s Third and Fourth preached to the world. And should we throw some zaniness in the mix? That’s right, Picchio dal Pozzo’s eponymous album came to mind a few times. All these however are just passing references that I identify, I’m not saying this is canterbury fusion. Or am I?

I’m not. This is not a revival album, although it is not shy in referencing its influences. Contemporary jazz is also and still a strong asset and Kalle Klein is bringing forth significant gravity (I especially like his soprano playing). The album is strongly composed and the (not so many, at least the way I get it) improvised parts are not afraid in utilizing noisier moments to create tension. Beautiful melodies throughout this release, and do I sense some baltic folk music footnotes? The tenderer cuts show versatility as the band is not merely relying in muscle, and overall Keri is gaining in atmosphere especially as the album progresses. The songwriting and the execution is as strong as with the previous Phlox releases, while I think it is a bit more demanding here. I strongly recommend Keri to any adventurous music fan and it is definitely one of my favorite records of the year.

8 / 10

Vangelis Christodoulou

2^nd opinion

Seven years after Talu, this unique Estonian band returns with Keri. Jazz-fusion is the basis of their sound, but as always progressive rock and more avant-garde elements make their presence felt. The compositions are quite aggressive, dark and played at fast speeds for the most part, but they do not lack the necessary slower and somewhat more atmospheric breaks. Their lead melodies are distinctive and quite special and are their greatest advantage. They are even played by a variety of instruments, such as saxophone, violin and guitar, and some vocal melodies are sporadic. The experimental element does not overshadow the compositions and melodies since it works alongside them. Keri is an avant-fusion album with an emphasis on composition and friends of bands like Scherzoo and Niechęć will be delighted.

7.5 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Β. Χριστοδούλου, Δ. Καλτσάς
09 / 10 / 2017

Οι Phlox δεν είναι μια οποιαδήποτε μπάντα. Παίζουν μια πρωτότυπη μίξη fusion και prog rock και έρχονται από το Tallinn της Εσθονίας. Σχηματίστηκαν το 1999 από τους Kristo Roots (κιθάρα), Raivo Prooso (κρουστά), Rainer Kapmann (ντραμς) και Priit Holtsmann (μπάσο). Αν και η σύνθεσή τους άλλαξε αρκετές φορές μέσα στα χρόνια, τα περισσότερα μέλη τους συνεργάζονται με την ‘MKDK’, μια a jazz-rock / avant-garde δισκογραφική εταιρεία. Το Fusion κυκλοφόρησε το 2000 και ακολούθησαν τα Piima (2004) και Rebimine and Voltmine (2007). Το κορυφαίο τους album όμως μέχρι σήμερα είναι το Talu (2010), το οποίο σηματοδότησε μία μακρά παύση της μπάντας, που ευτυχώς έληξε φέτος με την κυκλοφορία του Keri από την MKDK φυσικά.

[bandcamp width=650 height=120 album=3333991516 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Λιχουδιές fusion σε περιτύλιγμα Canterbury

Το Keri είναι το 6ο άλμπουμ των δημιουργικών Εσθονών από το Ταλίν, έπειτα από το ζωντανό Vali του 2013 και το Talu του 2010. Το 2017 βρίσκει τους Phlox να συνεχίζουν το ενεργητικό τζαζ/ροκ και προοδευτικό fusion τους, ενώ δεν θυσιάζουν τίποτα από την “όλα μέσα” διάθεσή τους αφού συνδυάζουν άψογα όποια επιρροή μπορεί να υπηρετήσει τη μουσική τους. Η μπάντα είναι πλέον πενταμελής από εξαμελής και η  ηχοπαλέττα ως συνήθως ενισχύεται και από ένα πλήθος επισκεπτών. Ο Kristo Roots [κιθάρα], ο Raivo Prooso [μπάσο], ο Kalle Klein [σαξόφωνα], ο Madis Zilmer [ντραμς] και ο Pearu Helenurm [πλήκτρα] είναι υπεύθυνοι για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Στυλιστικά το Keri δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από το παράδειγμα των προηγούμενων 3 άλμπουμ, ενώ το βρίσκω πιο εσωστρεφές, λίγο ηπιότερο και κάπως σκοτεινότερο. Θα έλεγα ότι αντλούν τις επιρροές τους από κάθε λογής πηγή εντός της φάσης τους με μία προτίμηση στη δεκαετία του ‘70 σαν αφετηρία. Έτσι μπορεί κανείς να ακούσει λιχουδιές α λα Weather Report να εξερευνούν το fusion όπως το διέγειρε το Inner Mounting Flame των Mahavishnu Orchestra. Ας μην παρεξηγηθώ όμως. Το άλμπουμ δανείζεται ισομερώς από το μήνυμα που διέδωσαν οι Hatfield and the North ή το 3ο και 4ο άλμπουμ των Soft Machine. Μήπως να ρίχναμε και λίγη τρέλα στο μπλέντερ; Ακριβώς, ακούγοντας το Keri θυμήθηκα και το ομώνυμο των Picchio dal Pozzo. Όλες αυτές όμως είναι απλά αναφορές τις οποίες διαπίστωσα, δεν λέω ότι έχουμε να κάνουμε με Canterbury fusion. Ή μήπως όχι;

Όχι. Αυτός δεν είναι ένας δίσκος αναβίωσης, αν και σίγουρα δεν ντρέπεται να εμφανίζει τις επιρροές του. Η σύγχρονη τζαζ είναι επίσης και ακόμη ένα δυνατό στοιχείο στη μουσική των Phlox και το παίξιμο του Kalle Klein μεταφέρει σημαντική βαρύτητα (μου αρέσει ιδιαίτερα το soprano του). Το άλμπουμ αποτελείται κυρίως από δυνατές συνθέσεις ενώ οι (όχι τόσο πολλές, αν κατάλαβα καλά) αυτοσχεδιαστικές στιγμές δεν φοβούνται να θορυβήσουν ώστε να δημιουργήσουν ένταση. Η κυκλοφορία διέπεται από όμορφες μελωδίες και νομίζω πως αισθάνομαι κάποιες παραδοσιακές επιρροές από τη Βαλτική; Οι πιο γλυκές στιγμές δείχνουν πολυπλευρικότητα αφού η μπάντα δεν στηρίζεται μόνο στη δύναμη και γενικά το Keri κερδίζει σε ατμόσφαιρα, ιδίως όσο προχωρά η ακρόαση. Η σύνθεση και η εκτέλεση παραμένουν τόσο δυνατές όσο και στις προηγούμενες κυκλοφορίες αν και πιστεύω ότι τα πράγματα είναι πιο απαιτητικά εδώ. Συστήνω ανεπιφύλακτα το άλμπουμ σε όλους τους περιπετειώδεις ακροατές μιας και πρόκειται αναμφισβήτητα για έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους για το 2017.

8 / 10

Βαγγέλης Χριστοδούλου

2^η γνώμη

Επτά χρόνια μετά το Talu οι ιδιαίτεροι αυτοί Εσθονοί επιστρέφουν με το Keri. Το jazz-fusion είναι η βάση του ήχου τους, αλλά όπως πάντα το progressive rock αλλά και πιο avant-garde στοιχεία κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Οι συνθέσεις είναι αρκετά επιθετικές, σκοτεινές και παιγμένες σε γρήγορες ταχύτητες ως επί το πλείστον, αλλά δεν λείπουν τα απαραίτητα αργά και κάπως πιο ατμοσφαιρικά διαλείμματα. Οι lead μελωδίες τους είναι χαρακτηριστικές και αρκετά ιδιαίτερες και αποτελούν βασικό τους ατού. Είναι μάλιστα παιγμένες από ποικιλία οργάνων, όπως το σαξόφωνο, το βιολί και η κιθάρα, ενώ και κάποιες φωνητικές μελωδίες αναλαμβάνουν πρωτοβουλία σποραδικά. Το πειραματικό στοιχείο δεν καπελώνει τις συνθέσεις και τις μελωδίες αφού δρα παράλληλα με αυτές. Το Keri είναι ένας avant-fusion δίσκος με έμφαση στη σύνθεση και φίλοι σχημάτων όπως οι Scherzoo  και οι Niechęć θα είναι καλό να τον ακούσουν.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας