[Self-released, 2020]
Intro: Meletis Doulgeroglou
Have you heard of Octavision? Most likely not, and it is not surprising as they have just released their debut full-length album.
Octavision is the artistic vehicle of Armenian guitarist Hovak Alaverdyan who invited the following great musicians: Victor Wooten (bass – Vital Tech Tones, Béla Fleck and the Flecktones), Billy Sheehan (bass – Sons Of Apollo, ex-Steve Vai), Roman Lomtadze (drums – ex-Tortharry), Jeff Scott Soto (vocals – Sons of Apollo, ex-Yngwie Malmsteen, ex-Talisman) and his compatriot Ara Torosyan on keyboards (who replaced Steve Weingart).
This superb line-up decided to release a very interesting mixture of progressive metal with jazz / fusion references.
[bandcamp width=100% height=120 album=735171742 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
When a supergroup honors its characterization
We have been endlessly bombarded with progressive metal supergroups (let’s thank Mike Portnoy for several of them), most of which are shooting stars or no stars at all. Although Coexist was released late last year (December 29th), Octavision proves that supergroups still have some hope.
And how can it be otherwise, when you manage to hire the great Victor Wooten to play progressive metal? But to be honest, there is enough jazz / fusion material and believe me, we are talking about dense and diverse music. It is no coincidence that the songs had been thoroughly worked for 10 years in the mind of Hovak Alaverdyan who impresses with his playing skills and songwriting. In less than an hour we receive multiple stimuli and excellent technique; even the musicians themselves referred to the complexity of the whole project in their interviews.
Coexist is basically an instrumental album except for the compositions Coexist and Apocalyptus with Jeff Scott Soto on vocals, who still has a great voice despite the relentless influence of time. According to Hovak Alaverdyan, the wind instrument Blul was used for the first time in the history of the genre, which gives a clearly oriental aroma and a commendable variety in the sound. Listen to Three Lives, a masterpiece with a dominant fusion character, with Victor Wooten proving why he is considered one of the top bassists in the world. This is one of the most mature and high quality compositions of the year (past or present, as you wish translate it). We also hear a qanun or a similar instrument in the album opener, Mindwar. Special mention should be made to Billy Sheehan who performs flawlessly in Coexist. The truth is that it is not clear which bassist plays in which piece except Three Lives and Coexist due to the video clips.
The guitars have a pretty aggressive sound, groove, and the corresponding distortions which reminded me of Symphony X (from Paradise Lost onwards), but the fusion element is very important on the album, and thus Liquid Tension Experiment and Nova Collective come to mind. The work here is extremely meticulous and the melody is balanced by the guitar solos or the keys. The songs breathe and the musicians are all perfect, there is no obstacle in the galloping thing titled Octavision. Α great example is the construction of the last track, So It Begins which starts dynamically, the Blul blows a wind of change and drops the speeds a bit before the rhythm section decides to give its own color. The record is as well-played and well-tuned as a Swiss watch.
Although it is not the most accessible sound, the album’s prog metal character somewhat alleviates the situation. Metal fans will surely appreciate Coexist, Proctagon and Apocalyptus, superb dynamic compositions that are a progressive delirium but do not expand the experimental limits. In the end, this album aimed at metal fans rather than the fusion audience.
Personally, I have no complaints about this great effort, I might like to hear more of Jeff Scott Soto, because his voice matched the content and although being a fan of heavy sound and all the distortions used by the Armenian craftsman, some might like a little clearer sound in some places. But all this is minor for a debut album which paves the way for the Octavision’s success like a roller coaster. It will be criminal if this record is ignored because it is really great and will be part of my list for a very long time. I hope it’ll also find a place in yours.
9 / 10
Meletis Doulgeroglou
2nd opinion
Coexist is the debut album by Octavision, a project of guitarist and composer Hovak Alaverdyan which includes the collaboration of some of the top prog musicians. The album contains 7 adventurous instrumental prog metal pieces and 2 songs sung by the great Jeff Scott Soto. The record caught my attention for the powerful demonstration of musicianship skills of all band members, the great songwriting and the catchy melodies. Everything is really tight and yet groovy, like a liquid in a constant stream. Billy Sheehan’s basslines are grooving the whole time, especially when he gets his solo moments in few of the songs. Hovak also added some of unique Armenian traditional folk instruments, and that gave a whole new flavor to the album. Coexist is exceedingly pleasant, vibrant, and full of life. Best of all, it doesn’t get boring after the middle as do many mainly instrumental album released in recent years. Absolutely recommended for all fans of the prog metal genre.
8 / 10
Goran Petrić
[Self-released, 2020]
Εισαγωγή: Μελέτης Δουγκέρογλου
Τους έχετε ακουστά τους Octavision; Πολύ πιθανώς όχι και δεν είναι απορίας άξιον καθότι μόλις εξέδωσαν την πρώτη τους κυκλοφορία.
Οι Octavision είναι δημιούργημα του Αρμένιου κιθαρίστα Hovak Alaverdyan ο οποίος προσκάλεσε τους εξής αξιοπρόσεκτους μουσικούς: Victor Wooten (μπάσο – Vital Tech Tones, Béla Fleck and the Flecktones), Billy Sheehan (μπάσο – Sons Of Apollo, ex-Steve Vai), Roman Lomtadze (drums – ex-Tortharry), Jeff Scott Soto (φωνή – Sons of Apollo, ex-Yngwie Malmsteen, ex-Talisman) και τον συμπατριώτη του Ara Torosyan στα πλήκτρα (αντικατέστησε τον Steve Weingart).
Αυτό το βαρύγδουπο επιτελείο μουσικών λοιπόν αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα κράμα progressive metal με jazz fusion αναφορές το οποίο χρήζει περαιτέρω ανάλυσης.
[bandcamp width=100% height=120 album=735171742 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Όταν ένα supergroup τιμά τον χαρακτηρισμό του
Στο progressive metal έχουμε βομβαρδιστεί ατελείωτα με supergroups (ας ευγνωμονούμε τον Mike Portnoy για αρκετά από αυτά) και συνήθως πρόκειται για διάττοντες αστέρες ή για καθόλου αστέρες. Παρότι κυκλοφόρησε στις καθυστερήσεις της προηγούμενης χρονιάς (29 Δεκεμβρίου), οι Octavision αποδεικνύουν πως η ελπίδα των supergroup δεν πρέπει να πεθάνει.
Και γιατί να πεθάνει άλλωστε όταν καταφέρνεις να προσλάβεις τον τεράστιο Victor Wooten στην υπηρεσία του προοδευτικού metal; Για να είμαστε όμως ειλικρινείς υπάρχει αρκετό jazz / fusion υλικό και πιστέψτε με, πρόκειται για ένα πυκνό και πολυσχιδές υλικό. Δεν είναι τυχαίο πως η μουσική δουλευόταν επί 10 χρόνια στο μυαλό του Hovak Alaverdyan ο οποίος εντυπωσιάζει με το παίξιμο και τις ιδέες του. Σε κάτι λιγότερο από μια ώρα δεχόμαστε πολλαπλά ερεθίσματα, δείγματα εξαιρετικής τεχνικής, μέχρι και οι ίδιοι οι μουσικοί στις συνεντεύξεις τους αναφέρθηκαν στην πολυπλοκότητα του όλου εγχειρήματος.
Κατά βάση το ‘Coexist’ είναι ορχηστρικό πλην των συνθέσεων Coexist και Apocalyptus όπου ο Jeff Scott Soto επιστρατεύει τη φωνή του, τη χροιά της οποίας εκτιμώ ιδιαίτερα παρά την επίδραση του αμείλικτου χρόνου. Στα συν του album, πως για πρώτη φορά στην ιστορία του ιδιώματος (κατά τον Hovak Alaverdyan) χρησιμοποιήθηκε το πνευστό Blul, το οποίο δίνει ένα σαφώς ανατολίτικο άρωμα και μια αξιέπαινη ποικιλία στον ήχο. Ακούστε τη σύνθεση Three Lives, ένα εξαιρετικό αραβούργημα με κυρίαρχο fusion χαρακτήρα, τον Victor Wooten να αποδεικνύει γιατί θεωρείται ένας από τους κορυφαίους μπασίστες στην υφήλιο και γενικότερα μια σύνθεση από τις ωριμότερες και ποιοτικότερες της χρονιάς (της προηγούμενης ή της τωρινής, όπως θέλετε μεταφράστε το). Να αναφερθεί πως ακούμε και κανονάκι ή κάποιο αντίστοιχο όργανο στο εναρκτήριο Mindwar. Δεν πρέπει όμως να αδικήσω τον Billy Sheehan ο οποίος με τα καθιερωμένα υψηλά του στάνταρ αποδίδει περίφημα στο Coexist. Η αλήθεια είναι πως δε διασαφηνίζεται ποιος μπασίστας παίζει σε ποιο κομμάτι πέραν από τα δύο vide oclips για το Three Lives και Coexist.
Οι κιθάρες έχουν έναν αρκετά επιθετικό ήχο, groove και τις αντίστοιχες παραμορφώσεις και προσωπικά μου θύμισαν Symphony X (από Paradise Lost και μετά), όμως επειδή το fusion στοιχείο είναι πολύ σημαντικό στο δίσκο, οι σκέψεις θα πλανηθούν στουςLiquid Tension Experiment και Nova Collective. Η δουλειά είναι εξαιρετικά προσεγμένη και η μελωδία εξισορροπείται από τα solo ή τα πλήκτρα. Τα τραγούδια αναπνέουν και οι μουσικοί είναι αχαλιναγώγητοι, δεν υπάρχει εμπόδιο στο καλπάζον άτι που ονομάζεται Octavision. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η δόμηση του αποχαιρετιστήριου So It Begins που ξεκινάει δυναμικά, το Blul πνέει άνεμο αλλαγής και ρίχνει λίγο τις ταχύτητες πριν το rhythm section αποφασίσει να προσδώσει το δικό του χρώμα. Ο δίσκος είναι τόσο καλοπαιγμένος και καλοκουρδισμένος σαν ένα ελβετικό ρολόι που καγχάζει στη ματαιότητα εύρεσης λάθους.
Παρότι δεν είναι το πιο προσβάσιμο άκουσμα, ο prog metal χαρακτήρας του ελαφραίνει κάπως τις καταστάσεις. Οι metal οπαδοί σίγουρα θα εκτιμήσουν τα Coexist, Proctagon και Apocalyptus. Δυναμικές συνθέσεις που δε στερούνται ποιότητας, ίσα ίσα αποτελούν προοδευτικό ντελίριο αλλά δεν διαστέλλουν τα πειραματικά όρια. Στην τελική, το παρόν πόνημα σίγουρα απευθύνεται σε μεταλλικό ακροατήριο και όχι κυρίως σε fusion κοινό.
Προσωπικά, δεν έχω παράπονα από αυτή την εξαιρετική προσπάθεια, ίσως να ήθελα να ακούσω περισσότερο τον Jeff Scott Soto, γιατί ταίριαξε η φωνή του στο περιεχόμενο και αν και θιασώτης του σκληρού ήχου και όλων των παραμορφώσεων που χρησιμοποιεί ο Αρμένιος δεξιοτέχνης, κάποιοι θα ήθελαν ίσως λίγο πιο καθαρό ήχο σε ορισμένα σημεία.
Όλα αυτά όμως είναι πταίσματα σε ένα ντεμπούτο που σαν οδοστρωτήρας στρώνει το δρόμο της επιτυχίας στους Octavision. Θα είναι εγκληματικό αν αγνοηθεί αυτός ο δίσκος γιατί είναι πραγματικά εξαιρετικός και θα συνεχίσει να παίζει ανελλιπώς στη λίστα μου, ελπίζω να καταφέρει να βρει και θέση στη δικιά σας.
9 / 10
Μελέτης Δουγκέρογλου
2η γνώμη
Το Coexist είναι το δισκογραφικό ντεμπούτο των Octavision, ενός project του κιθαρίστα και συνθέτη Hovak Alaverdyan, που περιλαμβάνει τη συνεργασία μερικών από τους κορυφαίους μουσικούς του prog χώρου. Το άλμπουμ περιέχει 7 περιπετειώδη ορχηστρικά prog metal κομμάτια και 2 τραγούδια που ερμηνεύονται από τον σπουδαίο Jeff Scott Soto. Ο δίσκος τράβηξε την προσοχή μου για την ισχυρή επίδειξη των μουσικών δεξιοτήτων όλων των μελών της μπάντας, για τις υπέροχες συνθέσεις και τις πιασάρικες μελωδίες. Τα πάντα είναι πολύ δεμένα και ταυτόχρονα groovy, σαν ένα υγρό σε συνεχή ροή. Οι μπασογραμμές του Billy Sheehan γκρουβάρουν συνεχώς, ειδικά στα σημεία που σολάρει σε λίγα από τα τραγούδια. Ο Hovak πρόσθεσε επίσης μερικά αρμενικά παραδοσιακά όργανα και αυτό έδωσε μια εντελώς νέα γεύση στο άλμπουμ. Το Coexist είναι εξαιρετικά ευχάριστο και γεμάτο ζωή. Το καλύτερο από όλα είναι ότι δεν είναι βαρετό μετά τη μέση, όπως πολλά κυρίως ορχηστρικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια. Συνιστάται ανεπιφύλακτα για όλους τους οπαδούς του prog metal.
8 / 10
Goran Petrić
