Motorpsycho – The Tower

Intro: Kostas Barbas
Translation: Alexandros Mantas
26 / 09 / 2017

Standing in the zone that divides mainsteam and underground may work for you if you handle it astutely. All these years, Motorpsycho have written material that, on paper, appeals to a relatively wide audience, without being stressed or obligated to do so with commercial success as their goal. This freedom is the main reason why they keep going for 26 years since their debut album releasing not only just as good albums, but they are at top form, from Black Hole/Blank Canvas until the most recent The Tower.

When progressive and rock really unite

The main change that took place in The Tower is the replacement of the drummer. This is not to say that Tomas Järmyr is better than the amazing in his own right Kenneth Kapstad. Yet, the fact that he is from the get-go in the pocket with Sæther’s bass takes the groove, that runs anyway in the band’s blood, to the next level; a groove that owes a lot to Black Sabbath who are the record’s main influence, if we have to name one.

Their style is pretty much the same that the Norwegians have accustomed us to. Hypergroovy heavy rock psychedelic-like that never wears the listener out (what the average stoner band strives for), while never dropping along the way its progressive-rock slant. This is their great strength: probably no album in the progressive history has ever sounded that rock. There are Pink Floyd touches of course as well as a big part of the American psychedelic tradition. The subtle addition of psychedelia is the reason why so meticulously crafted songs are far from sounding sterilized or academic.

The recording took place in Los Angeles which adds to this American “air” that dominates the album and explains this extra merciless groove. This time, the only guest is the Chilean Alain Johannes, a very talented musician and producer who has gained a lot of experience by participating in countless albums, most notably on the sublime Songs for the Deaf of QOTSA. His vocals on A.S.F.E., the album hit, are evident of this, while his contribution on the guitar parts is far but negligent. “There is a song for everyone and a singer for every song” he sings in the chorus of A.S.F.E. and this is the mentality of Motorpsycho. Never in their career could someone classify their vocals as world-class and maybe this is the reason why they never became mainstream. Yet their vocal melodies had always been well-crafted and instantly recognizable that distinguished them. On The Tower they seem to have topped themselves in this field. Nevertheless, the biggest surprise that the Norwegians had in store in The Tower is the addition of the keyboards. Without any extra musician, Sæther and Magnus Ryan share the keyboard duties and the outcome is compelling. The economic playing and the well-chosen sounds give the compositions a leg up while in some cases, like the spacey ending of Ship of Fools, take the lead in a stunning way. If there will ever be a seminar about the usage of keyboards in rock music, then this album must be in the syllabus.

With regard to the compositions, The Tower touches perfection. A filler-free double album, deprived of a single average moment. Even the acoustic breaks Stardust and The Maypole are marvelous. Aside the aforementioned A.S.F.E. and Ship of Fools, In Every Dream Home catches the attention because it is transmogrified temporarily from an absolute groovy tune to a psych / prog elegy thanks to the flute. The starter The Tower sets the ball rolling in a typical Motorpsycho way while Bartok of the Universe pays tribute to Black Sabbath where an excellent solo features.  In Intrepid Explorer they test for the first time more experimental waters while the mild A Pacific Sonata is a progressive rock anthem.

It seems that the air of LA worked wonders for our Norwegian friends. The Tower is the antithesis of a musical tower of Babel. In the tower of Motorpsycho all the tribes and species communicate perfectly with each other, creating a musical mosaic that every seasoned listener should pay attention to. In my opinion, it is the best thing they have done since The Death Defying Unicorn. While we absorb it, it may make it to the top of their discography. Twenty-six years after their debut, by the way…

9.5 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

In The Tower next to purely acoustic moments co-exist mainly lengthy compositions (the average duration exceeds nine minutes) where heavy rock blends ideally with psychedelic and progressive rock. Only A.S.F.E. is totally different than the rest of the songs, a straightforward rock tune. At times, the riffs are heavier than ever, while there is a constant interchange of rhythms and moods throughout the songs. In the adventurous world of The Tower, a flute or mellotron part may follow a heavy riff, creating sounds of extraordinary beauty. In addition, the new drummer, Tomas Järmyr, is already an active member, leaving his mark on the final outcome. They are one of the best bands out there right now and this is an album that may end as a fulcrum in their long career. One of the best albums of the year.
Highlights (or should I say personal favourites): A Pacific Sonata, In Every Dream Home and Ship of Fools.

9 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
26 / 09 / 2017

Το να στέκεσαι στη ζώνη που χωρίζει το mainstream με το underground μπορεί να σε ωφελήσει καλλιτεχνικά αν το διαχειριστείς σωστά. Οι Motorpsycho όλα αυτά τα χρόνια έχουν καταφέρει να δημιουργούν υλικό που στα χαρτιά απευθύνεται σε ένα σχετικά ευρύ κοινό, χωρίς όμως να έχουν το άγχος ή την υποχρέωση να δημιουργήσουν με γνώμονα την εμπορική επιτυχία. Αυτή η ελευθερία είναι και ένας βασικός λόγος που, 26 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, συνεχίζουν όχι απλά στο ίδιο επίπεδο, αλλά διανύουν την πιο δημιουργική φάση της καριέρας τους, από το Black Hole/Blank Canvas μέχρι το παρουσιαζόμενο The Tower.

Όταν το progressive και το rock ενώνονται πραγματικά

Η βασικότερη διαφοροποίηση του The Tower είναι η αλλαγή του drummer. Ο Tomas Järmyr δεν είναι απαραίτητα καλύτερος μουσικός του -έτσι και αλλιώς φοβερού- Kenneth Kapstad. Το δέσιμο όμως που με το καλημέρα μοιάζει να έχει με το μπάσο του Sæther μοιάζει εξωπραγματικό και εκτοξεύει το groove που έτσι και αλλιώς κυλάει στο αίμα της μπάντας. Ένα groove που οφείλει πολλά στους Sabbath, οι οποίοι αποτελούν και τη βασική επιρροή του δίσκου, αν πρέπει να ονομάσουμε μία.

Το ύφος δεν απέχει πολύ από αυτό που μας έχουν συνηθίσει οι Νορβηγοί. Υπεργκρουβάτο heavy rock που ακούραστα ακούγεται ψυχεδελικό (αυτό που θα ήθελε να κάνει η μέση stoner μπάντα), ενώ δεν σταμάτα να είναι progressive rock σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του. Αυτό είναι και το μεγάλο ατού τους: ίσως ποτέ στην ιστορία progressive rock δίσκος δεν ακούστηκε τόσο, μα τόσο rock. Στις συνθέσεις εμφανίζονται φυσικά και οι Floyd, όπως και μεγάλο μέρος της αμερικανικής ψυχεδελικής παράδοσης. Η ένταξη της ψυχεδέλειας «με το γάντι», είναι και ο λόγος που τόσο προσεγμένα κομμάτια δεν ακούγονται αποστειρωμένα ή ακαδημαϊκά. 

Η ηχογράφηση έγινε στο Los Angeles, γεγονός που εντείνει τον αμερικάνικο αέρα που διαπερνά τα κομμάτια και εξηγεί περαιτέρω το ανελέητο groove. Μοναδικός guest αυτή τη φορά άλλωστε είναι ο Χιλιανός Alain Johannes, ένας σπουδαίος μουσικός και παραγωγός, με εμπειρία και συμμετοχή σε άπειρους δίσκους, κορυφαίος εκ των οποίων είναι φυσικά το Songs for the Deaf των QOTSA. Η φωνητική του συμμετοχή στο hit του δίσκου, A.S.F.E. είναι χαρακτηριστική, ενώ και η καθαριστική του προσφορά διόλου αμελητέα. “There is a song for everyone and a singer for every song” τραγουδά στο ρεφραίν του A.S.F.E. και αυτή είναι και η λογική των Motorpsycho. Ποτέ στην καριέρα τους δεν θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κανείς καλλίφωνους και αυτό πιθανόν να είναι ένας καίριος λόγος που δεν πέρασαν ποτέ στο mainstream. Πάντα όμως οι φωνητικές τους μελωδίες ήταν χαρακτηριστικές και καλοδουλεμένες και τους έδιναν ταυτότητα. Στο The Tower μοιάζουν να έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους σε αυτόν τον τομέα.

Παρόλα αυτά η μεγαλύτερη έκπληξη που μας επιφύλαξαν οι Νορβηγοί με το The Tower είναι η χρήση των πλήκτρων. Χωρίς κάποιο μουσικό να τους βοηθάει, οι Sæther και Magnus Ryan μοιράζονται τα καθήκοντα του πληκτρά και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Το οικονομικό παίξιμο και οι ευστοχότατη επιλογή ήχων αναδεικνύει τις συνθέσεις, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, όπως το διαστημικό φινάλε του Ship of Fools, παίρνουν τα ηνία με εντυπωσιακό τρόπο. Αν ποτέ γίνουν σεμινάρια για το πώς τα πλήκτρα πρέπει να χρησιμοποιούνται στη rock μουσική, αυτός ο δίσκος θα πρέπει να είναι στην ύλη.

Συνθετικά το The Tower αγγίζει σχεδόν το τέλειο. Ένας διπλός δίσκος χωρίς μισό filler κομμάτι, ή μάλλον χωρίς filler στιγμή. Ακόμη και τα ακουστικά διαλείμματα Stardust και The Maypole είναι άψογα. Έκτος από τα προαναφερθέντα A.S.F.E. και Ship of Fools, εντύπωση προκαλεί το In Every Dream Home που από το απόλυτο groove κομμάτι του δίσκου μετατρέπεται προς στιγμή σε psych / prog ελεγεία μέσω του παιξίματος στο φλάουτου. Το εναρκτήριο The Tower ανοίγει σε κλασικό Motorpsycho ύφος, ενώ το Bartok of the Universe προσκυνά τους Sabbath και έχει ένα απίστευτο σόλο. Το Intrepid Explorer είναι το πρώτο πιο πειραματικό κομμάτι στο δίσκο, ενώ το πιο ήπιο A Pacific Sonata είναι ένα progressive rock έπος.

Φαίνεται ότι ο αέρας του L.A. έκανε καλό στους Νορβηγούς φίλους μας. Με το The Tower δημιούργησαν το αντίθετο ενός μουσικού πύργου της Βαβέλ. Στον πύργο των Motorpsycho όλες οι φυλές και τα είδη συνεννοούνται στην εντέλεια, παραδίδοντας ένα μουσικό μωσαϊκό που ο κάθε σοβαρός rock ακροατής οφείλει να ακούσει. Αποτελεί το καλύτερο τους πόνημα μετά το The Death Defying Unicorn κατά την άποψή μου. Η ωρίμανσή του στα αυτιά μας, πιθανότατα θα του δώσει τη θέση στην κορυφή της δισκογραφίας τους. 26 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους ε…

9.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Στο The Tower δίπλα σε καθαρά ακουστικές στιγμές συνυπάρχουν σε πλειονότητα μακροσκελείς συνθέσεις (με μέσο όρο διάρκειας άνω των εννέα λεπτών) στις οποίες συνδυάζεται άρτια το heavy rock με το ψυχεδελικό και προοδευτικό rock. Μόνο το A.S.F.E. στέκει αυτόνομο και διαφοροποιείται ηχητικά από το υπόλοιπο άλμπουμ, ως μία ευθεία rock στιγμή. Σε στιγμές τα riffs είναι βαρύτερα από ποτέ, ενώ οι εναλλαγές ρυθμών και διάθεσης κατά τη διάρκεια των τραγουδιών είναι συνεχείς, αποτέλεσμα των εντυπωσιακών αυτοσχεδιασμών. Στον περιπετειώδη κόσμο του The Tower,  o ήχος του φλάουτου και του mellotron μπορεί να ακολουθεί ή να έπεται ενός heavy riff, δημιουργώντας ήχους εξαιρετικής ομορφιάς. Επίσης, ο νέος drummer δείχνει ήδη να αποτελεί ενεργό μέλος της μπάντας,  αφήνοντας το στίγμα του στο τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες μπάντες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή εκεί έξω σε ένα άλμπουμ που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς της μακρόχρονης ιστορίας τους. Ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς.

Highlights (ή μάλλον προσωπικά αγαπημένα μεταξύ highlights): A Pacific Sonata, In Every Dream Home, Ship of Fools

9 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης