Vangough – Warpaint

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Niki Nikolakaki
14 / 04 / 2017

Vangough belong to those bands that start and continue their career quietly, gaining and maintaining a loyal audience, by being qualitative and developing their sound from album to album. Their beginning in discography was Manikin Parade in 2009 and until 2013 three more albums followed in the same line keeping a balance between progressive metal and progressive rock and at the same level of quality (perhaps Between the Madness in 2013 stands out a bit). Four years later they release Warpaint with the hope that this will be the big leap for the trio from Oklahoma.

[bandcamp width=650 height=120 album=3669123739 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

It could be, but…

Vangough come from Oklahoma and make music in the troubled genre of progressive metal. At a time when the “beasts” of the genre offer mediocrities (with some exceptions of course). First of all, in Warpaint the taste that is left very intense in the end is how the sound is heavily influenced by bands like Tool, Leprous, Alice In Chains and others with a relevant sound. The basis therefore is the appropiate. All that remains is to see if the band can bring fresh ideas to make the album special.

I’d love to say yes… and the beginning of the album helps in that direction. Morphine, the album opener, begins with a robust and slow riff, and the rhythm section builds up some good foundations. Clay Withrow on vocals makes a good effort to sound like Maynard James Keenan, but in the most dynamic and faster parts of the track his weakness is evident. The black vocals in parts help to bring back a potential in the piece which is quite pleasant. Withrow’s vocals can be quite influenced by Keenan, but offer enough feeling and a 90s vagabondage. This is quite important for a genre that has had several times reviews for singers without emotion in their voice.

The common feature of all the tracks is the dark mood with a strong rhythm section and a style that simply combines the sound by its influences. There are several variations, with galloping riffs to take over acoustic parts and vice versa. This variety in sound can give a pleasant touch to anyone who listens to the album, but everything seems quite limited by the influences that are even predictable.

Warpaint rightly or wrongly can easily pass unnoticed. Not because it is a bad album. The 51 minutes of it are pleasant to listen and undoubtedly Vangough are excellent musicians. But they are likely to be very close to their sound influences, resulting in their personal character being lost in a sound Tool meets Pain of Salvation.

6.5 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

A bit of  by early Pain of Salvation influence (to whom they have played support), a bit of Tool in their gentler parts, Opeth-like riffs of their middle period and Alice In Chains define the coordinates of the sound of the Americans. The trio allows the music to breathe and the whole result flows pleasantly but indifferently. The compositions with some scattered good moments tucked between the songs, are framed by moderate vocals, impossible to lift up any good ideas they have. There are some elements that Vangough could develop to present something superior. Here the result is to improperly use the term progressive and refer to influences from Alice In chains, since the sound is very typical to be characterized as prog and on the other hand, Alice In Chains have the ability to write complete songs, something that I wish Vangough will acquire in the future.

5.5 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη
14 / 04 / 2017

Οι Vangough ανήκουν σε εκείνες τις μπάντες που ξεκινούν και συνεχίζουν αθόρυβα, κερδίζοντας και διατηρώντας ένα πιστό ακροατήριο, όντας ποιοτικοί και εξελισσόμενοι από album σε album. Το ξεκίνημά τους έγινε με το Manikin Parade το 2009 και μέχρι το 2013 ακολούθησαν άλλοι τρεις δίσκοι στην ίδια γραμμή ισορροπίας μεταξύ progressive metal και progressive rock και στα ίδια επίπεδα ποιοτικά (ίσως ξεχωρίζει για λίγο το Between the Madness του 2013). Τέσσερα χρόνια μετά κυκλοφόρησε  το Warpaint με την ελπίδα το τρίο από την Oklahoma να κάνει το μεγάλο άλμα.

[bandcamp width=650 height=120 album=3669123739 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Θα μπορούσε, αλλά…

Οι Vangough μας έρχονται από την Oklahoma και κινούνται στον ταλαιπωρημένο χώρο του progressive metal. Σε μια εποχή που τα «θηρία» του χώρου προσφέρουν μετριότητες (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά). Αρχικά, στο Warpaint η γεύση που μένει πολύ έντονα στο τέλος είναι πως ο ήχος τους έχει επηρεαστεί έντονα από μπάντες σαν τους Tool, τους Leprous, τους Alice In Chains και άλλες αντίστοιχου ήχου. Οι βάσεις λοιπόν είναι σωστές. Το μόνο που μένει είναι να δούμε αν η μπάντα μπορεί να προσφέρει φρέσκιες ιδέες για να κάνει τον δίσκο ξεχωριστό.

Θα ήθελα πολύ να πω ναι… και η αρχή του δίσκου βοηθάει σε αυτό. Το Morphine που ανοίγει τον δίσκο να ξεκινάει με στιβαρό και αργό riff, και το rhythm section να χτίζει ωραία θεμέλια. Ο Clay Withrow στα φωνητικά κάνει μια καλή προσπάθεια να μοιάσει στον Maynard James Keenan, αλλά στα πιο δυναμικά και γρήγορα σημεία του κομματιού φαίνεται η αδυναμία του. Τα black φωνητικά σε σημεία βοηθάνε να επαναφέρουν μια δυναμική στο κομμάτι το οποίο είναι αρκετά ευχάριστο. Τα φωνητικά του Withrow μπορεί να είναι αρκετά επηρεασμένα από τον Keenan, αλλά προσφέρουν αρκετό συναίσθημα και μια 90s αλητεία. Αυτό είναι αρκετά σημαντικό για μια σκηνή που έχει δεχθεί αρκετές φορές κριτική για τραγουδιστές χωρίς συναίσθημα στη φωνή τους.

Κοινό στοιχείο σε όλα τα κομμάτια είναι το σκοτεινό mood με δυνατό rhythm section και ένα ύφος που απλά συνδυάζει τον ήχο από τις επιρροές του. Υπάρχουν αρκετές εναλλαγές, με καλπάζοντα riffs να διαδέχονται ακουστικά σημεία και τούμπαλιν. Η ποικιλία αυτή στον ήχο μπορεί να δώσει μια ευχάριστη νότα σε όποιον ακούσει το δίσκο, αλλά όλα μοιάζουν αρκετά περιορισμένα στις επιρροές που γίνονται μέχρι και προβλέψιμα.

Το Warpaint καλώς ή κακώς μπορεί εύκολα να περάσει απαρατήρητο. Όχι γιατί είναι κακός δίσκος. Τα 51 λεπτά του δίσκου ακούγονται ευχάριστα και οι Vangough αδιαμφισβήτητα είναι εξαιρετική μουσικοί. Όμως υπάρχει η τάση να βρίσκονται πολύ κοντά ηχητικά με τις επιρροές τους, με αποτέλεσμα ο προσωπικός τους χαρακτήρας να χάνεται σε έναν ήχο Tool meets Pain of Salvation.

6.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Από μία δόση πρώιμων Pain of Salvation  (στους οποίους έχουν παίξει support), λίγο από Tool στα ήπια σημεία τους, Οpeth-ικά riffs μεσαίας περιόδου και Alice In Chains ορίζουν τις συντεταγμένες του ήχου των Αμερικανών. Η μπάντα τριμελής, κάτι που επιτρέπει τη μουσική να αναπνέει και το όλο άκουσμα να κυλάει ευχάριστα μεν, αδιάφορα δε σε συνολική κριτική. Οι συνθέσεις με σκόρπιες καλές στιγμές χωμένες ανάμεσα στα τραγούδια , πλαισιώνονται από μέτρια φωνητικά, αδύνατα να ανεβάσουν τις όποιες καλές ιδέες έχουν. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που θα μπορούσαν να εξελίξουν οι Vangough για να παρουσιάσουν κάτι ανώτερο. Εδώ το αποτέλεσμα είναι να χρησιμοποιείται καταχρηστικά ο όρος progressive και καταχρηστικά να να αναφέρονται οι επιρροές από Alice In chains , μιας και το άκουσμα είναι πολύ τυπικό για να χαρακτηριστεί prog και από την άλλη μεριά οι Alice In Chains έχουν την ικανότητα να γράφουν ολοκληρωμένα τραγούδια, κάτι που μακάρι οι Vangough να αποκτήσουν στο μέλλον.

5.5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης