Trojka – Tre Ut

Intro: Kostas Barbas 
09 / 05 / 2019

The first album by Trojka from Norway entitled I Speilvendthet (our reviews here) left the best of impressions on those who listened to it without escaping from the narrow limits of underground prog. The three musicians from Bergen presented a peculiar progressive rock mixture with pop and jazz fusion, which steps with one foot in the 1970s, but also includes sounds from the 80s. After two years they return with another package of songs under the title Tre Ut, trying to repeat the recipe of the first album without having any anxiety about the success they will make. Or so it seems, anyway.

[bandcamp width=100% height=120 album=1776301177 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

80s, pop, jazz and true alternative prog

Trojka, as their name implies, is a trio of young musicians: Simon Ulvenes Kverneng (vocals and bass), Gjert Hermansen (percussion and vocals), and August Riise (keyboards and synths). Their new album Tre Ut (Three Out) is accompanied by an elegant artwork and is released by the exceptional Apollon Records.

These Norwegians silently released the awesome I Speilvendhet two years ago, which I think impressed the small audience that came in contact with it. That’s exactly where I belong. I cannot hide that their debut is one of my favorite albums in recent years.

Trojka is a special case. The basis of compositions is based on bass, synths and drums. The use of electric guitar is limited to special use in only two songs. This seems to be paradoxical, but the essence and richness of the compositions do not allow anyone to talk about something lacking or a possibly better result if other instruments were used more.

The beautifully bizarre musical approach of the band manages to combine different influences and to present a very personal artistic character. With their love for progressive rock as their springboard, they enrich their compositions with elements of jazz and fusion, funk, and even pop. The so typically 80’s synths create a sense of theme music of that decade, and some may find that starnge.

After the jazzy openers President and Penger (Money), the first moment of magic comes with Jakten (The Hunt). While the vocals seem to be the weakest element of the band, the vocal melodies are so well-done that make them sound almost ideal, and this is also the case in Jakten. They seem to be part of a machine, which requires only them to work. Oh yeah, they continue to prefer their mother tongue in their lyrics. The instrumental Orkan (Huriccane) with this bass intro sounds like mors signals, revealing the great influence of Geddy Lee and Rush on the bass lines. Was YYZ on their mind when they composed this intro or is it just me?

Fly has a gentler pace and is an excellent atmospheric composition, and the wise use of the guitar helps here. Nattevakt (Night Guard), Forbi Mørket (Past Darkness) and Grenseland (Border) combine all the elements of Trojka. The differentiation in relation to their counterpart lies in the fact that it is darker, it brings the melancholy of Norwegian prog, and maybe also Italian prog with its pompous element, but at the same time it has an invisible black humor, a self- deprecating mood. Å Se with its gradual escalation leads to a melodramaticic 70s prog moment. The title song that closes the album refers to the epic moments of Genesis and ELP but also to the British neo-prog of 80’s, especially due to the sound of synths.

The production of the album is not exactly the so-called clear, the clinically perfected studio spund. But I think this detail was correctly done, in order to capture this peculiar cosmic mood that rises from the album.

The genuinely alternate progressive proposition of the three great musicians and their sincere effort to create their personal sound was once again successful in their second album. I understand and accept it, their music cannot concern all of prog listeners. But it hides a rare magic that can potentially be revealed after careful hearings.

8.5 / 10

Petros Papadogiannis

2^nd opinion

After listening to Tre Ut for the first time I was left with a feeling of dissatisfaction, since Trojka’s second effort sounds a lot like their first album. In the songwriting, the influences and the production of the vocals the listener lives a permanent musical déjà-vu. However, after many hearings, the album becomes very enjoyable, because after all, what pleased me in I Speilvendthet flows in abundance here as well. Apart from the obvious use of the Norwegian language, the stigma of the old Scandinavian school is also intense here, so the followers of this sound have to rush, having in mind that the pop elements and the 80s sound are fully integrated into the band’s style. The rest of prog fans have to listen to this brilliant record, which is inferior to its predecessor, only because it came second.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας 
09 / 05 / 2019

Η πρώτη δισκογραφική προσπάθεια των Νορβηγών Trojka με τίτλο I Speilvendthet (οι κριτικές μας εδώ), παρότι δεν ξέφυγε από τα στενά όρια του prog underground, άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων σε όσους ασχολήθηκαν μαζί της. Οι τρεις μουσικοί από το Bergen παρουσίασαν ένα ιδιότυπο κράμα progressive rock με pop και jazz fusion, που αν και πατούσε με το ένα πόδι στα 70s δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει ήχους βγαλμένους από τα 80s. Μετά από δύο χρόνια επιστρέφουν με ένα ακόμα πακέτο κομματιών υπό τον τίτλο Tre Ut, προσπαθώντας να επαναλάβουν τη συνταγή του πρώτου δίσκου και χωρίς να έχουν έτσι και αλλιώς κανένα άγχος για την επιτυχία που θα κάνουν. Ή έτσι φαίνεται.

[bandcamp width=100% height=120 album=1776301177 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

80s, pop, jazz και το πραγματικό εναλλακτικό prog

Οι Trojka, όπως προδίδει και το όνομά τους, είναι ένα τρίο νεαρών σε ηλικία μουσικών, το οποίο αποτελείται από τους Simon Ulvenes Kverneng στα φωνητικά και στο μπάσο, τον Gjert Hermansen στα κρουστά και στα φωνητικά και τέλος τον August Riise στα πλήκτρα και στα synths. Το φετινό τους άλμπουμ Tre Ut (Three Out), συνοδεύεται από ένα καλαίσθητο artwork και κυκλοφορεί από την εξαιρετική Apollon Records.

Τούτοι εδώ οι Νορβηγοί αθόρυβα κυκλοφόρησαν προ διετίας το φοβερό και τρομερό I Speilvendhet που απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι εντυπωσίασε το μικρό ακροατήριο το οποίο ήρθε σε επαφή με αυτό. Σε αυτούς ακριβώς ανήκω κι εγώ. Δεν το κρύβω ότι το ντεμπούτο τους είναι από τα αγαπημένα μου άλμπουμ των τελευταίων ετών.

Οι Τrojka είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση. Η βάση των συνθέσεων στηρίζεται στο μπάσο, τα synths και τα ντραμς. Η χρήση της κιθάρας περιορίζεται σε εμβόλιμη χρήση και αυτό σε δύο μόνο  τραγούδια. Αυτό φαντάζει ως παράδοξο, αλλά η ουσιαστικότητα και ο πλούτος των συνθέσεων δεν επιτρέπουν στον ακροατή να μιλήσει για «έλλειψη» ή για ενδεχόμενο ανώτερο τελικό αποτέλεσμα σε περίπτωση ισότιμης με τα άλλα όργανα  χρήσης της.

Η όμορφα αλλόκοτη μουσική προσέγγιση της μπάντας καταφέρνει να συγκεράσει διαφορετικές επιρροές και να παρουσιάσει ένα αποτέλεσμα που φέρει έντονο προσωπικό χαρακτήρα. Με εφαλτήριο την αγάπη τους για το progressive rock, εμπλουτίζουν τις συνθέσεις τους με στοιχεία jazz και fusion, funk, ακόμα και pop. Τα τόσο 80’s synths δημιουργούν μία αίσθηση soundtrack εκείνης της δεκαετίας και ενδεχομένως να παραξενέψουν κάποιους.

Έπειτα από το εναρκτήριο jazzy President και το Penger (Money), ακολουθεί η πρώτη στιγμή μαγείας με το Jakten (The Hunt). Ενώ τα φωνητικά αντικειμενικά φαντάζουν ως το πιο αδύναμο στοιχείο της μπάντας, οι τόσο καλοδουλεμένες φωνητικές μελωδίες τα κάνουν να φαντάζουν σχεδόν ιδανικά και αυτό συναντάται και στο Jakten. Φαντάζουν να αποτελούν μέρος μίας μηχανής, που προϋποθέτει μόνο αυτά για να λειτουργήσει. Ω ναι, συνεχίζουν -ευτυχώς- να προτιμούν τη μητρική τους γλώσσα για την εκφορά των στίχων τους. Στο instrumental Orkan (Huriccane) με αυτή την εισαγωγή μπάσου να ακούγεται σαν σήματα mors, φανερώνεται η αγάπη και η μεγάλη επιρροή του Geddy Lee και των Rush στις γραμμές του μπάσου. Μόνο σε εμένα φαίνεται ότι είχαν στο μυαλό τους το YYZ κατά τη σύνθεση της εισαγωγής του;

Το Fly κινείται σε ήπιους ρυθμούς και αποτελεί μία εξαιρετική ατμοσφαιρική σύνθεση, βοηθάει σε αυτό και η σοφή χρήση της κιθάρας. Τα Nattevakt (Night Guard), Forbi Mørket (Past Darkness) και Grenseland (Border) συνδυάζουν όλα τα στοιχεία των Trojka. Η διαφοροποίηση σε σχέση με το ντεμπούτο τους έγκειται στο ότι είναι περισσότερο σκοτεινό, φέρει τη μελαγχολία του Νορβηγικού prog, μου φαίνεται και του Ιταλικού με το πομπώδες στοιχείο που αυτό έχει, ταυτόχρονα όμως υφέρπει ένα αόρατο μαύρο χιούμορ, μία αυτοσαρκαστική διάθεση. Το Å Se (Το See) με τη σταδιακή του κλιμάκωση οδηγεί σε μία μελοδραματική prog στιγμή της δεκαετίας του 70. Το ομώνυμο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ παραπέμπει στις επικές στιγμές των Genesis και των ELP αλλά και στο Βρετανικό neo prog των 80’s λόγω του ήχου των synths.

Η παραγωγή του άλμπουμ δεν είναι η λεγόμενη διαυγής, η κλινικά τελειοποιημένη στο studio. Αυτή όμως η λεπτομέρεια θεωρώ ότι έγινε ορθώς και τεχνηέντως, ώστε να αποτυπωθεί όλη αυτή η ιδιότυπη κοσμική διάθεση που αναβλύζει από το άλμπουμ.

Η πραγματικά εναλλακτική progressive πρόταση των τριών σπουδαίων μουσικών και η ειλικρινής προσπάθεια δημιουργίας του ολόδικού τους ήχου στέφθηκε με επιτυχία και σε αυτό το δεύτερό τους πόνημα. Το καταλαβαίνω, η μουσική τους δεν μπορεί να αφορά όλους τους ακροατές του prog. Κρύβει όμως μέσα της μία σπάνια μαγεία που δυνητικά μπορεί να αποκαλυφθεί έπειτα από προσεκτικές ακροάσεις.

8.5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης

2^η γνώμη

Μέτα τις πρώτες ακροάσεις του Tre Ut έμεινα με μια αίσθηση ανικανοποίητου, αφού η δεύτερη προσπάθεια των Trojka μοιάζει υπερβολικά σε ύφος με τον πρώτο τους δίσκο. Από τον τρόπο σύνθεσης, στις επιρροές, την παραγωγή μέχρι και τα φωνητικά, ο ακροατής ζει ένα μόνιμο μουσικό déjà-vu. Παρόλα αυτά, μετά από πολλές ακροάσεις ο δίσκος γίνεται πολύ ευχάριστος, αφού εν τέλει ό,τι με ικανοποίησε στο I Speilvendthet ρέει σε αφθονία και εδώ. Εκτός του προφανούς της χρήσης της Νορβηγικής γλώσσας, το στίγμα της παλιάς Σκανδιναβικής σχολής υπάρχει και εδώ έντονο, οπότε οι ακόλουθοι του συγκεκριμένου ήχου οφείλουν να σπεύσουν, έχοντας στο νου πως τα pop στοιχεία και ο 80s ήχος είναι ενσωματωμένα πλήρως στο ύφος της μπάντας. Οι υπόλοιποι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του progressive rock καλό είναι να δοκιμάσουν τον εύγεστο αυτό δίσκο, που στο μόνο που υστερεί σε σχέση με τον προκάτοχό του, είναι ότι τον ακολουθεί χρονικά.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας