The Tea Club – If/When

Intro: Panos Papazoglou
Translation: Alexandros Mantas

The Tea Club are in business nearly a decade, putting out albums ranging from very good to sublime, portraying their skills and talent. Keeping in step with the times where progressive music digs all the more in the annals of retro aesthetic, they make a statement with their fifth album and reap the fruits of the expectations that they themselves have set, mainly with their two latest albums; and with their new, multicoloured and adventurous album entitled If/When they keep walking the path of progressive complexity, but they also throw in the mix a warmer, more melodic and folk touch that render it solid and it could well be among the top releases of 2019.

[bandcamp width=100% height=120 album=1931116896 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The breakthrough album? If-not-now/When?

The modern wave of bands which earn, or are tagged as such for that matter, to release and promote albums as prog ones is a double-edged sword since on the one hand they play safe because the use of past mentality is quite standard, but on the other hand shuts listeners off, mostly due to the crystallized impression they have acquired from the typical samples that inundate their musical lists.

Now, with regard to The Tea Club and their new album, what seems to consolidate their place as a very worthy group of this new generation are these very elements that maintain the fine balance that If/When possesses: the element of surprise, the memorable melodies, the interesting flaw of the album with changes that depict the intentions and the mentality of the band. The Americans are doing fine on this aspect, pretty much as they did on their earlier albums, but it was Quickly, Quickly, Quickly (2012) where they set their own rules and they fell in step with the era of easy diffusion of internet information and the verdict of those who paid attention to their music.

In a time which is not dominated anymore by household names and their musical directions they opt for, but instead there is space for bands which work silently and stand head and shoulders above the tons of new releases, The Team Club belong to the elite for sure. They leave their imprint on the scene with If/When and they put together a consummate album which carries the aura of the so-called ‘vintage’; vintage, but not obsolete, pompous, but pop, too. Because, as we already said, their secret lies in the balance and the mastery the album is interspersed with, be it compositions like If I Mean When with a Canterburish feeling or Rivermen with the constantly increasing tension, performance and guitar outbreaks. A magnificent composition, very much like the 27-minute epic Creature, which closes the album triumphantly and blends fresh ideas with past recipes, along with the distinct touch of a band which has its way to have a sound of its own. Because yes, Genesis with Peter Gabriel in the fold, for instance, is a group whose influence will never fade, something like a reference in a book. But the personality, the overall approach and, of course, the talent of composing songs that exceed the expectations for “yet another release” with rehashed and predictable ideas are arguments that suffice to render The Tea Club into an A-Grade band that could well lead the developments in the future and blow the listeners away with albums like If/When. An ambitious attempt, probably the best album so far from The Tea Club which is an illustrative example of contemporary prog and will, more than likely, end up as a fulcrum.

8.5 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

Let’s bypass the general impression the new album of The Tea Club leaves and focus on the composition that bookends the album. Creature encapsulates everything the average prog fan longs to get from a 28-minute composition. The lyricism and, above all, the diversity in sounds and ideas are a superb palette for the sonic canvas the Americans draw upon.  Where others simply daub, they build an interesting complex of melodies and it pulls off to pass off as a single, coherent composition and this is definitely the reason that brings If/When in the gulfs of prog music. As for the rest of the album, they go for different approaches and win over the listener without getting too complex, sometimes with the similar voices of McGowan brothers, sometimes with the sophisticated mixture of their 70s influences with the art-pop-prog prog angle that Genesis and Gabriel went for in the 80s. Even though this sonic relationship keeps the group in a subset of cases which finally hardly gain any visibility (although Steven Wilson has fashioned his sound this way, too) I think that compositions like If I Mean When could achieve a relative success courtesy of the lyricism they possess. But the time that a romantic atmosphere appealed to the audience is gone and darkness has taken its place instead. But if you are looking for a pleasant listen, free of elaborate traits, do check out If/When.

7.5 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Πάνος Παπάζογλου
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς

Οι Tea Club περίπου εδώ και μια δεκαετία δισκογραφούν επιτυχώς προσφέροντας πολύ καλά έως και εξαιρετικά δείγματα των ικανοτήτων τους και του ταλέντου τους. Συμπλέοντας χρονολογικά με το νέο κύμα της προοδευτικής μουσικής που βουτάει στο χρονοντούλαπο της retro αισθητικής ολοένα και πιο πολύ, ξεχωρίζουν με το πέμπτο τους άλμπουμ και καρπώνονται τις προσδοκίες που οι ίδιοι έθεσαν με τα προηγούμενα δύο (κυρίως) άλμπουμ τους. Και με το νέο, πολύχρωμο και περιπετειώδες If/When συνεχίζουν μεν στα μονοπάτια της προοδευτικής πολυπλοκότητας, αλλά προσθέτουν μια πιο ζεστή, μελωδική και φολκ χροιά που το καθιστά συμπαγές και με έναν αέρα που θα μπορούσε να το συμπεριλάβει στις κορυφαίες φετινές δισκογραφικές δουλειές.

[bandcamp width=100% height=120 album=1931116896 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Το άλμπουμ της αναγνώρισης; Ανόχιτώρα/Πότε;

Το σύγχρονο κύμα των συγκροτημάτων που καρπώνονται ή έστω τους αποδίδεται η ταμπέλα του prog, κάτω από την οποία και δισκογραφούν και προωθούνται, λειτουργεί αφενός μεν με ασφάλεια, καθώς είναι κάπως δεδομένη η χρήση παρελθούσας τεχνοτροπίας, αφετέρου και αφοριστικά. Κυρίως εξαιτίας της εντυπωμένης οπτικής γύρω από τα στερεοτυπικά δείγματα που κατακλύζουν τις λίστες ακροατών.

Όσον αφορά τώρα τους Tea Club και το νέο τους άλμπουμ, αυτό που γενικά δείχνει να τους καθιερώνει ως ένα αξιολογότατο συγκρότημα της νέας γενιάς του ήχου, είναι τα στοιχεία εκείνα που οδηγούν στη λεπτή ισορροπία που χαρακτηρίζει το If/When. Το στοιχείο της έκπληξης, οι αξιομνημόνευτες μελωδίες και η ενδιαφέρουσα ροή του άλμπουμ, με εναλλαγές που απεικονίζουν τις προθέσεις και το χαρακτήρα του συγκροτήματος. Και σε αυτό οι Αμερικάνοι τα πάνε περίφημα, όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους. Κυρίως όμως με το Quickly, Quickly, Quickly το 2012, έθεσαν τους δικούς τους όρους και τέθηκαν και οι ίδιοι στην εποχή της εύκολης διάχυσης της διαδικτυακής πληροφορίας στην ετυμηγορία των ακροατών που τους έδωσαν προσοχή.

Σε περιόδους που πλέον δεν μονοπωλούνται από τις δισκογραφικές διαθέσεις και ορέξεις των «μεγάλων» ονομάτων του χώρου, αλλά βασίζονται και στην αυτοδιάθεση συγκροτημάτων που δουλεύουν σιωπηρά και ξεχωρίζουν με στόμφο από την υπερπροσφορά, οι Tea Club ανήκουν οπωσδήποτε στην ελίτ. Με το If/When αφήνουν το στίγμα τους και δημιουργούν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, μια δισκογραφική πρόταση που έχει την αύρα εκείνη του «κλασικού». Κλασικού, αλλά όχι παρωχημένου, πομπώδους, αλλά και ποπ. Γιατί το μυστικό τους βρίσκεται όπως προαναφέρθηκε στις ισορροπίες και τη μαεστρία με την οποία διανθίζεται το άλμπουμ. Είτε αφορά συνθέσεις σαν το If I Mean When και την αλά Canterbury αισθητική προσέγγιση, είτε το Rivermen με την ολοένα και αυξανόμενη έντασή του, την ερμηνεία και τα κιθαριστικά ξεσπάσματα. Εξαιρετική σύνθεση, όπως εξάλλου και το 27άλεπτο έπος Creature, το οποίο κλείνει θριαμβευτικά το άλμπουμ και συνδυάζει φρέσκες ιδέες μέσα και από παρελθοντικές κατακτήσεις του ήχου, αλλά και πάντα με την πινελιά ενός συγκροτήματος που δείχνει να κατέχει τον τρόπο να αφήνει τη δική του ταυτότητα. Γιατί ναι, οι Genesis με τον Peter Gabriel φερειπείν είναι ένα σχήμα που πάντα θα βρίσκεται εκεί, ως μια βασική επιρροή, κάτι σαν βιβλιογραφική παραπομπή με την πρώτη ευκαιρία. Αλλά η προσωπικότητα, η συνολική αισθητική προσέγγιση και φυσικά το ταλέντο δημιουργίας συνθέσεων που ξεπερνούν τις προσδοκίες για «μία ακόμα κυκλοφορία», με ανακυκλωμένες και προβλέψιμες ιδέες, είναι επιχειρήματα που αρκούν για να μετατρέψουν τους The Tea Club σε πρώτης γραμμής συγκρότημα, ικανό να έχει το ρόλο του οδηγού των εξελίξεων και να στείλει για τσάι με δίσκους σαν το If/When. Μια φιλόδοξη προσπάθεια, το καλύτερο ενδεχομένως άλμπουμ των Tea Club, αποτελεί ένα παράδειγμα μοντέρνου progressive rock, σίγουρα μια δουλειά που θα τους ακολουθεί μελλοντικά σαν ορόσημο.

8.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Ας κάνουμε μια μικρή παράκαμψη στην αποτίμηση του νέου album των The Tea Club και ας μιλήσουμε για τη σύνθεση που κλείνει τον δίσκο. Το Creature είναι ό,τι θα ήθελε ένας μέσος prog rock ακροατής από μια σύνθεση 28 λεπτών. Η λυρικότητα της και κυρίως η ποικιλία της σε ήχους και ιδέες, προσφέρουν μια εξαιρετική παλέτα στον ηχητικό καμβά που διαμορφώνουν οι Αμερικάνοι. Και εκεί που άλλοι απλά μπογιατίζουν, αυτοί σχηματίζουν ένα ενδιαφέρον σύνολο μελωδιών που καταφέρνει και στέκεται σαν μια ενιαία σύνθεση και σίγουρα αποτελεί τον κύριο λόγο που φέρνει το If/When στους κόλπους της προοδευτικής μουσικής. Με αρκετά διαφορετικές μεθόδους στο υπόλοιπο album, κερδίζουν τις εντυπώσεις χωρίς να γίνονται πολύπλοκοι, άλλοτε με τις παρόμοιες φωνές των αδερφών McGowan, άλλοτε με την εξαίσια μίξη των 70 επιρροών τους με την art-pop-prog rock προσέγγιση που είχαν οι Genesis και ο Gabriel στα 80’s. Αν και αυτή η ηχητική συγγένεια διατηρεί το group σε ένα υποσύνολο περιπτώσεων που τελικά παραμένουν στην αφάνεια (αν και ο Steven Wilson έχει μετατοπίσει τον ήχο του προς τα εκεί) νομίζω ότι συνθέσεις όπως το If I Mean When θα μπορούσαν να έχουν μια σχετική επιτυχία ελέω της λυρικότητας που διαθέτουν. Όμως οι εποχές που η ρομαντική ατμόσφαιρα συγκινούσε το κοινό έχουν δυστυχώς περάσει, δίνοντας προτεραιότητα στην πιο σκοτεινή πλευρά της μουσικής. Αν όμως αναζητάτε μια ευχάριστη πρόταση χωρίς εξεζητημένα χαρακτηριστικά, το If/When είναι εδώ για να σας αποζημιώσει.

7.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής