Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Panagiotis Stathopoulos
Translation: Alexandros Mantas
As I was leaving the almost packed venue of the Temple behind, two impressions were formed in my head. On the one hand, I witnessed in the flesh the group of Sofia Sarri and her partners which convinced both my eyes and ears about its essence and their overall impact as a band on the heels of the promising album Euphoria which came out at the dawn of this year. On the other hand, the potential of another band, Playgrounded, which seems significantly bolstered compared to what the band showcased on its first LP In Time with Gravity (our reviews here).
In the case of Sofia Sarri, well-known from her remarkable involvement with Night On Earth in the past and mostly during the 00s, the live presentation of her debut album was particularly theatrical. Herself, one body and soul with the band, looked on stage like a presence which was charting with stoicism and devotion a sonic world where assorted musical styles coexist atmospherically. Classical music filtered through a black metal prism, folk with vistas from western, but also Greek tradition (the Cretan element stands out) and jazz in the wider sense of term interact with post-trip hop electronic and are crystallized into an outcome which sounds ethereally dark.
As if in a show of ritual and paganism, the audience was in accord with what was taking place on the stage. The balance between introvert/fragile and dynamic vocals, as well as the spasmodic motions of Sarri, the noir melodies and the eerie vibes that emanated from the synth of Kostas Stergiou (member of Night On Earth), the dusky combination issued by the collaboration of Michalis Vrettas (violin), Petros Lamprides (double bass, bass), George Kontogiannis (Cretan lyra) and Vangelis Paraskevaides (vibraphone, percussion) everything just melted harmonically into the other. If we had to pick a flaw in all this, then it was probably that the choir of the students of Lab Music Education which accompanied the band in a short string of songs (four, if I’m not mistaken) was almost completely drowned out. Aside the material from Sarri’s album Euphoria, Prisons of Night On Earth was also performed, as well as a traditional Cretan song whose title escapes me, amidst a particularly charged and genuinely breath-taking scenery of ritual.
One the other hand, the quintet of Playgrounded that took over re-introduced, in my opinion, themselves to the audience in an unexpectedly impressive manner. Their compositions were gutsier and more intense compared to their counterpart studio versions, a fact which resulted in constant applause from the crowd. Their attitude on stage brimmed with dynamism and power and combined with the somewhat otherworldly lightshow offered ecstatic snapshots of sonic and visual entertainment. We speak of a redeeming performance, be it through the microphone or the distorted guitar, the “huge” frequencies of the bass, the keyboards that spread their bleeps, the melodies and handed them lavishly to the attendees.
In the melting pot of Playgrounded, the progressive slant of Porcupine Tree with the interbreeding of electronic music and pop, the legacy of Tool and the cathartic harmonies of post-rock, the industrial electro-rock of Nine Inch Nails strike more well-absorbed when the band improvises on stage before your very eyes. It is definitely weighty the fact that they go beyond them and they place them in an outcome which has a reason to exist with a number of extensions. It is a mixture of explosive guitar work, synthesizer-induced ambient and urban soundscapes, groovy rhythmology based on the impeccable communication between the bass and the drums. A train of sonic coordinates that drilled you. Odisseas and Orestis Zafeiriou (bass and keyboards respectively), Michael Kotsirakis (guitar), Stavros Markonis (vocals) and Giorgos Pouliasis (drums) offered a totally satisfactory proposal how their material sounds best before their fans.
Photos: George Kyriakidis
Από τον Παναγιώτη Σταθόπουλο
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
Αφήνοντας πίσω τoν σχεδόν γεμάτο συναυλιακό χώρο του Temple, μου εντυπώθηκαν δύο διαπιστώσεις. Αφενός, ότι βρέθηκα ενώπιον ενός σχήματος, αυτού της Σοφίας Σαρρή και των συνεργατών της, που επιβεβαίωσε στα μάτια και τα αυτιά μου την ουσία του συνολικού αποτυπώματος αυτού ως συγκρότημα, έπειτα κι από το ενθαρρυντικό ηχητικό αποτέλεσμα του δίσκου Euphoria, που εξέδωσε προηγουμένως. Αφετέρου, τη δυναμική μιας άλλης μπάντας, των Playgrounded, που μοιάζει να ενισχύεται σε σημαντικό βαθμό σε σχέση με το πρόσωπο που αυτή παρουσίασε στο ηχογραφημένο υλικό του ολοκληρωμένου ντεμπούτου της, In Time With Gravity (οι κριτικές μας εδώ).
Στην περίπτωση της Σοφίας Σαρρή, γνωστής από την αξιόλογη δραστηριοποίησή της με τους Night On Earth στο παρελθόν και κυρίως στα ’00s, η ζωντανή μεταφορά των τεκταινομένων του παρθενικού προσωπικού της άλμπουμ αποδείχτηκε ιδιαίτερα θεατρική. Η ίδια, ως ένα σώμα και πνεύμα με το γκρουπ, επί σκηνής φάνταζε ως μια παρουσία που χαρτογραφούσε με στωικότητα και προσήλωση έναν ηχητικό κόσμο στον οποίο συνευρίσκονται ατμοσφαιρικά διάφορα ιδιώματα. Η κλασική μουσική φιλτραρισμένη υπό ένα black metal πρίσμα, η φολκ με εκφάνσεις από τη δυτική παράδοση αλλά και την εγχώρια (με το κρητικό στίγμα να ξεχωρίζει), και η τζαζ με την ευρεία έννοια του όρου, αλληλεπιδρούν με την post-trip hop electronica, σε ένα καταστάλαγμα που μπροστά σου ηχεί αιθέρια σκοτεινό.
Σαν σε παράσταση τελετουργίας και παγανισμού, το κοινό συντονιζόταν με τα όσα διαδραματιζόταν στο πάλκο. Η ισορροπία μεταξύ εσωστρεφών-εύθραυστων και δυναμικών φωνητικών, καθώς και οι σπασμωδικές κινήσεις από τη Σαρρή, οι νουάρ μελωδίες και τα σκιαχτικά vibes από το synth του Κώστα Στεργίου (των Night On Earth), ο σκουρόχρωμος λυρισμός που ξεπρόβαλε από τη σύμπραξη του Μιχάλη Βρέττα στο βιολί, του Πέτρου Λαμπρίδη σε κοντραμπάσο και μπάσο, του Γιώργου Κοντογιάννη στην κρητική λύρα και του Βαγγέλη Παρασκευαΐδη σε βιμπράφωνο και κρουστά, έδεσαν ευφορικά μεταξύ τους. Κι αν υπήρξε ένα σημεία καμπής στο όλον, ήταν μάλλον το γεγονός ότι η χορωδία μαθητών του Lab Music Education που πλαισίωσε σε μια σειρά από κομμάτια (τέσσερα στον αριθμό αν δεν κάνω λάθος) το συγκρότημα, χανόταν σχεδόν ολοκληρωτικά ελέω της λανθασμένης τοποθέτησης των εντάσεων στον ήχο. Πέρα από στιγμές προερχόμενες από το δίσκο της Σαρρή Euphoria, ακούστηκαν επιτυχημένα το Prisons των Night On Earth και ένα ριζίτικό του οποίου τον τίτλο αγνοώ, μέσα σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο, αληθινά συγκλονιστικό σκηνικό μυσταγωγίας.
Από την άλλη, οι πενταμελείς Playgrounded, οι οποίοι ανέλαβαν να κλείσουν τη βραδιά, επανασυστήθηκαν κατ’ εμέ στο κοινό, με τρόπο απρόσμενα εντυπωσιακό. Οι συνθέσεις τους έφεραν έναν περισσότερο έντονο και ογκώδη χαρακτήρα εν συγκρίσει με όσα καταγράφηκαν στο LP τους, πράγμα που κέρδισε διαρκείς επικροτήσεις από τον κόσμο απέναντί τους. Η τεχνοτροπία τους, ζωντανά, έσφυζε από δυναμισμό και εκκενώσεις ηλεκτρισμού, που σε συνδυασμό με το κάπως απόκοσμο lightshow προσέφερε εκστατικά στιγμιότυπα ηχητικής και οπτικής απόλαυσης. Ο λόγος για μια λυτρωτική ερμηνεία, τόσο από μικροφώνου όσο κι από την παραμορφωμένη κιθάρα, τις “θεόρατες” συχνότητες του μπάσου, τα πλήκτρα που άπλωναν τα bleeps και τις μελωδίες τους πάνω από όλους τους παρευρισκομένους/ες.
Στο ύφος των Playgrounded, η προοδευτική άποψη των Porcupine Tree με την επιμειξία ηλεκτρονικής μουσικής και rock, η εγκεφαλική παρακαταθήκη των Tool, οι καθαρτικές αρμονίες του post-rock, το βιομηχανικό electro-rock των Nine Inch Nails, καταφθάνουν περισσότερο χωνεμένα όταν το σχήμα αυτοσχεδιάζει στη σκηνή, μπροστά σου. Κι είναι σίγουρα σημαίνον, το γεγονός ότι κατορθώνουν όλες τις παραπάνω αναφορές να τις ξεπερνούν εντάσσοντάς τες σε ένα ακρόαμα που έχει λόγο ύπαρξης και προεκτάσεις. Πρόκειται για μια σύζευξη εκρηκτικών κιθαρισμών, ambient και αστικών ηχοτοπίων από synthesizer, γκρουβάτης ρυθμολογίας που στηρίζεται στην εξαιρετική επικοινωνία μεταξύ μπάσου και τυμπάνων. Μια αλληλουχία ηχητικών συντεταγμένων που στο live σε διαπερνούσε. Οι Οδυσσέας και Ορέστης Ζαφειρίου (σε μπάσο και πλήκτρα αντίστοιχα), ο Μιχάλης Κοτσιράκης (κιθάρα), ο Σταύρος Μαρκόνης (φωνητικά) και ο Γιώργος Πουλιάσης (τύμπανα) κατάθεσαν ενώπιον μας μια ικανοποιητικότατη άποψη του πως αποδίδεται κατάλληλα το υλικό τους σε ζωντανή επαφή με το κοινό.
Φωτογραφίες: Γιώργος Κυριακίδης
Be the first to comment