Nik Turner – Space Fusion Odyssey

Ό,τι λέει ο τίτλος

Απλωμένα acid space jams, διαστημικοί ψίθυροι, αναπνοές από mellotron απάνω σε afro, latin και funk ρυθμούς,χορταστικοί «διάλογοι» του Turner με τους υπόλοιπους μουσικούς. Το “Space Fusion Odyssey” δεν είναι από τους δίσκους που περιμένει κάποιος να αλλάξουν τη ρώτα της σύγχρονης μουσικής. Όμως η σφραγίδα του εμπνευστή-δημιουργού σε συνδυασμό με τους all-star συμμετέχοντες εγγυώνται πως ο δίσκος σίγουρα περιέχει μερικές μαγικές στιγμές.

Όπως αναμενόταν εξ αρχής, η συνεισφορά των συμμετεχόντων στο τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετική. Το στοιχείο όμως που ξεχωρίζει περισσότερο είναι το δαντελένιο, πανάκριβο παίξιμο του Billy Cobham. O τρόπος που δένει με το ιδιαίτερα χαμηλού pH κλίμα του δίσκου και ταυτόχρονα αναδεικνύεται είναι μοναδικός. Αξιοσημείωτο το γεγονός να ξεχωρίζει ένας drummer μέσα από μία τέτοια πλειάδα αστέρων της μουσικής, στην περίπτωση του Cobham όμως δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Το “Hypernova” είναι  χωρίς αμφιβολία το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ένα κομμάτι το οποίο είχε κυκλοφορήσει εδώ και καιρό σαν teaser, στο οποίο ο Robby Krieger παίζει ίσως το καλύτερο solo της καριέρας του μετά το “People Are Strange”. Εξίσου υπέροχο  και το “We Came In Peace”, το πρώτο από τα bonus tracks του cd, κομμάτι που ακούγεται λες και ο Turner τρύπωσε στο studio των Gong όταν ηχογραφούσαν το “You”. Πολύ ευχάριστη επίσης είναι η παραγωγή του δίσκου, αν και σε κάποια σημεία διακρίνεται κάποια ετερογένεια, λόγω των εξ αποστάσεως ηχογραφήσεων.

Η έκδοση του cd με τα 4 bonus tracks είναι οπωσδήποτε ελκυστικότερη από αυτήν του βινυλίου (η ύπαρξη και μόνο του “We Came In Peace” σε αυτά το αποδεικνύει). Η διάρκεια των εβδομήντα επτά (77)  λεπτών είναι πολύ μεγάλη, το groove του δίσκου όμως βοηθάει πολύ στο να μη γίνει κουραστική. Πάντως, αν το tracklist του δίσκου ήταν φτιαγμένο λίγο πιο προσεκτικά, το “Space Fusion Odyssey” θα πήγαινε ακόμα ψηλότερα σε βαθμολογία.

Πριν από περίπου δύο χρόνια ο αρχηγός των Hawkwind Dave Brock βίωσε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Κανείς δε μπορεί να ξεχάσει τη συγκινητική δημόσια τοποθέτηση του Nik Turner, o οποίος τότε έστειλε το δικό του μήνυμα (link) αγάπης και συμπαράστασης στον παλιό του φίλο και παράλληλα εξέφρασε την επιθυμία του να ξεπεράσουν τις μεταξύ τους διαφωνίες και να ξαναβρεθούν μαζί στη σκηνή τα παλαιά μέλη των Hawkwind. Η επιθυμία αυτή φαίνεται πως δε θα πραγματοποιηθεί κι έτσι ο Nik και ο Dave θα συνεχίσουν να περιπλανώνται αιώνια στα δικά τους παράλληλα μουσικά σύμπαντα.

Εντάξει Nik.

7.5 / 10

Ηλίας Γουμάγιας

All-star game

Η βάση του όλου εγχειρήματος έχει στηριχτεί κατά κύριο λόγο σε μέλη των καταπληκτικών OHM, ενός trio αποτελούμενου από τον πρώην κιθαρίστα των Megadeth Chris Poland, τον Robertino Pagliari, δεξιοτέχνη του άταστου μπάσου, μαζί με τον ντράμερ David Eagle σε τρελά κέφια. Οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Ο θρυλικός jazz ντράμερ Billy Cobham δίνει κι αυτός βροντερό παρόν με την συμμετοχή του, ενώ ο κιθαριστικός «συνωστισμός» συνεχίζεται με τους Steve Hillage, John Etheridge (Soft Machine εποχής softs), Roby Krieger (των θρυλικών Doors) και John Weinzierl (Amon Düül II) μεταξύ άλλων. Η Gilli Smyth με τα “space whispers” της σε συνδυασμό με τα a la Τim Blake synthesizers δίνουν μια Gong αισθητική. Ό,τι πιο φιλόδοξο έχει κυκλοφορήσει ο Nik Turner εδώ και χρόνια.      

Από την πρώτη ακρόαση η πεντακάθαρη, σχεδόν αιθέρια παραγωγή καθιστά τη μουσική οδύσσεια ένα απολαυστικό ταξίδι. Ο Τurner με χαλαρά θέματα δίνει άπλετο χωροχρόνο στους καλεσμένους του, που φαίνονται να τιμούν και να κοσμούν το  album με το ταλέντο τους, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά για τα οποία έχουν διακριθεί στη δική τους ξεχωριστή πορεία. Το “Adjust To The Future” είναι το  πρώτο κομμάτι με όλα τα προσόντα για να προμοτάρει αυτό το έργο. Ο Poland δείχνει να έχει την κιθαριστική πρωτοβουλία σε όλα σχεδόν τα κομμάτια. Στο “Hypernova” τα πνευστά βγαίνουν περισσότερο προς τα έξω, κάτι που συνεχίζεται και στο “Spiritual” όπου το mellotron βάζει ατμοσφαιρικές «πλάτες» στο φλάουτο. Tα  “Pulsar” και  “Beautiful Vision In Science Forgotten” είναι ίσως τα πιο jazz κομμάτια του δίσκου, ίσως και τα καλύτερα. Ελεύθερο και χαλαρό το “We Come In Peace” με τα υπέροχα γεμίσματα στο μπάσο και τα διαστημικά «κελεύσματα» της Smyth. Άλλο ένα highlight του δίσκου είναι σίγουρα και το “Spiritual Machines Chapter” με το αισθαντικό παίξιμο στο φλάουτο από τον Τurner συνοδευόμενο από ηλεκτρικό πιάνο και sitar και ένα ψυχεδελικό σόλο στην κιθάρα από τον Weinzierl. Tα υπόλοιπα κομμάτια κυμαίνονται πάνω-κάτω στο ίδιο ύφος, με αφαιρετικά θέματα και πολλές επιλογές αυτοσχεδιασμού για τον κάθε μουσικό.

Για ακόμα μια φορά ο αγαπημένος σαμάνος του space rock μας φιλοδώρησε με ένα έργο χάρμα ώτων. Το “Space Fusion Odyssey” απευθύνεται κυρίως σε νοσταλγούς παλαιότερων δεκαετιών κοιτώντας προς το μέλλον και ο Turner εδώ αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μουσικούς της γενιάς του. Ο καθένας από αυτούς είναι εκπρόσωπος μιας ξεχωριστής μουσικής σχολής και  ο Τurner, ως μαγικός αυλός, τους καλεί και τους συγκεντρώνει σε μια φιλόδοξη παραγωγή, σε ένα ομοιογενές σύνολο.  

8.5 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός