Motorpsycho, Dury Dava @ Fuzz Club, 20-09-2019

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

By Dimitris Kaltsas

The appearance of Motorpsycho on the stage of Fuzz Club 18 years after the first time they played in Greece was a fact that would and should reasonably be a priority for any rock fan in the country. In this case we are not just talking about an enviable career, 28 years of discography and 21 full-length albums. Especially during this decade, the Norwegians have reached a level that only few bands approach and this is huge.

The concert we were really looking forward to for quite some time began when the Greeks Dury Dava went on stage to present their quite unique – especially for the Greek standards – debut album live (our reviews here). The mix of krautrock, freak out psych and indie rock with a purely experimental mood takes on another dimension when played live, because the conditions are perfect. The small attendance at that time and the usual tepidity of the audience during the set of a support band did not help at all, though that did little to deter the band members that were obviously doing their best. The elements that stand out, namely the use of bouzouki and especially that of clarinet and nāy were really impressive. There were moments you were drifted away by the psychedelic jamming, this oriental version of the most trippy rock music ever played (krautrock). However, the rather weak vocals and some weaknesses in technique limited their performance, but left hope for much better things in the future. Dury Dava are just getting started and we wish them the best.

At 22:20 Bent Sæther and Hans Magnus Ryan, Motorpsycho’s Dioscuri, appeared on stage, followed by Tomas Järmyr, the band’s drummer since 2017. No matter how much prepared anyone was based on the band’s reputation for their magnificent live performance, what unfolded in the following two hours was very difficult to predict. The Orange Amplifiers made for a great backdrop especially due to the fact that there were only three musicians on the huge stage of Fuzz club. They started off with Year Zero (A Damage Report) from Little Lucid Moments (2008). The choice was ideal. The melodic intro of the song built all that followed, while its explosive parts were even heavier than in the album, earning the crowd’s respect with characteristic ease.

The band’s high level was so obvious that there was no room for dispute. The trio sounded like a quintet. Sæther and Snah’s chemistry is very rare (I doubt if they looked at each other while theme, style and rhythm changes were continuous. The distorted bass and the mainly psychedelic guitar (honoring the name of Fuzz club) were constantly bombing and the stage presence of both didn’t give anything away for their 30 year-career without a single break, while Järmyr proved he’s a perfect adiition after Kenneth Kapstad’s departure. His technique is high, so is his ability to groove, as the music of Motorpsycho demands.

The riff of the amzing In Every Dream Home (There’s a Dream of Something Else) from The Tower (2017) was enthusiastically received. Its magnificent vocal line was perfectly matched by the voices of the band’s founders, and the audience was already in awe. Triggerman (from Black Hole / Blank Canvas, 2006) was an ideal follow-up in an unbelievable setlist that continued with the supergroovy On a Plate (Behind the Sun, 2014) and the beloved Greener (Blissard, 1996). The next song was the cover of August by Love (Still Life With Eggplant, 2013), which should be considered without any exaggeration a Motopsycho song, while in The Tower it became clear how comfortably they deliver playing their technically demanding material and pushing everything to the limit or even exceeding it. The epic Starhammer from Heavy Metal Fruit (2010) was an undeniable highlight in its entirety, and immediately after Mountain (from the 1993 Mountain EP) brought back a more alternative and noisy character. The surprise we were expecting from the band that chooses the songs shortly before each concert (amited by Bent in our recent interview) came at the end of the regular set with the cover of Into the Sun by Grand Funk Railroad (from split single with Hedge Hog), a song they don’t play very often.

The encore included two more highlights of the band’s career: the purely Sabbath-ic Psychotzar which opens this year’s The Crucible and already is one of their the top songs, and of course the classic Walking on the Water from Angels and Daemons at Play (1997), which closed a melodic two-hour show.

And yet, not all was perfect. The only downside to a stunning live performance was the sound that at some point became deafening because of the guitar, which along with the distorted bass covered the drums that could hardly be heard at some points. Because of this we didn’t fully hear some parts of Hans Magnus Ryan’s amazing solos, which were (in their entirety) magical trips of improvisation and purely personal style and dynamism comparable only to a few modern-day rock guitarists. Amidst a barrage of bursting riffs, melodies and endless groove by the rhythm section, it’s really a shame that the lucky attendants were far less than this huge band was worth. The presence of only 250 people (I doubt if there were more) at such a concert is frustrating, as the material of Motorpsycho extends from alternative indie and noise to hard rock, psychedelic, progressive, post-rock, and even country music, while their long history and unique series of great records in the last (many) years refutes any argument of ignorance. Under these sounds we should be dancing rather than standing with arms crossed.

Whatever their sound was, the level of the musicians and the music we enjoyed was at levels we rarely witness, let alone from a trio. We hope to enjoy them again on stage very soon and that many more people will be there, as any great band deserves.

Photos: Giorgos Alimisis

Από τον Δημήτρη Καλτσά

Η εμφάνιση των Motorpsycho στην Ελλάδα 18 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη τους παρουσία στη χώρα ήταν ένα γεγονός που θα ήταν λογικό και αναμενόμενο να αποτελεί προτεραιότητα για κάθε rock οπαδό. Στην περίπτωση των Νορβηγών δεν μιλάμε απλά για αξιοζήλευτη καριέρα και δισκογραφική συνέπεια που σε δύο χρόνια θα συμπληρώσει τρεις δεκαετίες, αλλά για μία σταθεροποίηση πλέον σε επίπεδα που ελάχιστες μπάντες αγγίζουν πλέον.

Στο ξεκίνημα μιας συναυλίας που περιμέναμε ανυπόμονα για αρκετό καιρό, οι Έλληνες Dury Dava ανέβηκαν στη σκηνή για να μας μεταδώσουν ζωντανά το πολύ ιδιαίτερο -ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα- ομώνυμο ντεμπούτο τους (οι κριτικές μας εδώ). Το μείγμα krautrock, freak out psych και indie rock με αμιγώς πειραματική διάθεση αναμφίβολα αποκτά άλλη διάσταση ζωντανά, καθώς υπάρχουν όλες οι κατάλληλες συνθήκες να αναδειχθεί. Η αρκετά μικρή προσέλευση του κόσμου μέχρι εκείνη την ώρα και η συνηθισμένη χαλαρότητα του κοινού δεν βοήθησε καθόλου, αν και αυτό ελάχιστα πτόησε την μπάντα που ήταν φανερό πως προσπαθεί να αφήσει το δικό της στίγμα. Τα στοιχεία που τους ξεχωρίζουν, δηλαδή η χρήση μπουζουκιού και κυρίως αυτή κλαρινέτου και νέυ ήταν στα θετικά στοιχεία. Υπήρξαν στιγμές που παρασυρόσουν από το ψυχεδελικό jamming, αυτή την ανατολίτικη εκδοχή της πιο trippy rock μουσικής που παίχτηκε ποτέ στην οποία επενδύουν ολοφάνερα οι Dury Dava. Ωστόσο, τα εμφανώς αδύναμα φωνητικά και κάποιες τεχνικές αδυναμίες περιόρισαν την απόδοσή τους, αφήνοντας όμως την ελπίδα για πολύ καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Οι Dury Dava βρίσκονται στο ξεκίνημά τους και τους ευχόμαστε τα καλύτερα για το μέλλον.

Στις 22:20 στη σκηνή ανέβηκε ο Bent Sæther και ο Hans Magnus Ryan, οι διόσκουροι των Motorpsycho και ακολούθως ο Tomas Järmyr που είναι ντράμερ της μπάντας από το 2017. Όσο προετοιμασμένος κι αν ήταν κανείς με βάση τη φήμη του συγκροτήματος για τις εξαιρετικές ζωντανές της εμφανίσεις, αυτό που εκτυλίχθηκε στις επόμενες δύο γεμάτες ώρες ήταν πολύ δύσκολο να προβλεφτεί πλήρως. Οι Orange ενισχυτές συνέθεταν ένα υπέροχο σκηνικό σε συνδυασμό με το ότι στη μεγάλη σκηνή του Fuzz βρίσκονταν μόνο τρία άτομα, τα οποία ξεκίνησαν χωρίς καμία καθυστέρηση με το Year Zero (A Damage Report) από το Little Lucid Moments (2008). Η επιλογή ήταν ιδανική. Η μελωδική εισαγωγή του κομματιού έχτισε τη συνέχεια όλου του live, ενώ τα εκρηξιγενή σημεία του αποδόθηκαν πολύ πιο έντονα από τον δίσκο, κερδίζοντας τις εντυπώσεις με χαρακτηριστική άνεση.

Η κλάση της μπάντας ήταν τόσο πασιφανής που δεν έμενε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Το trio ακουγόταν σαν κουιντέτο. Το δέσιμο των Sæther και Snah είναι σπανιότατο (αμφιβάλλω αν αντάλλαξαν ματιά ενώ οι αλλαγές θεμάτων, ύφους και ρυθμού ήταν καταιγιστικές. Το παραμορφωμένο μπάσο και ο έντονα ψυχεδελικός κυρίως ήχος της κιθάρας (τίμησε το όνομα του Fuzz Club) βομβάρδιζαν διαρκώς, ενώ η κίνηση και η διάθεση των δύο δεν πρόδιδε σε τίποτα ότι παίζουν 30 ολόκληρα χρόνια χωρίς διάλειμμα. Ο δε Järmyr απέδειξε πόσο σοφή προσθήκη αποτελεί για την μπάντα μετά την αποχώρηση του Kenneth Kapstad. Το επίπεδο της τεχνικής του είναι υψηλότατο, το ίδιο και η ικανότητά του να γκρουβάρει, όπως ακριβώς δηλαδή απαιτεί η μουσική των Motorpsycho.

To riff του συγκλονιστικού In Every Dream Home (There’s a Dream of Something Else) από το The Tower (2017) έγινε δεκτό με ενθουσιασμό. Η υπέροχη φωνητική του γραμμή αποδόθηκε άψογα από τις δεμένες φωνές των ιδρυτών της μπάντας και η παραδοχή του κοινού ήταν ήδη καθολική. Το Triggerman (από το Black Hole/Blank Canvas, 2006) αποτέλεσε ιδανική συνέχεια σε μία ονειρεμένη setlist που συνεχίστηκε με το supergroovy On a Plate (Behind the Sun, 2014) και το λατρεμένο Greener (Blissard, 1996). Ακολούθησε η διασκευή στο August των Love (Still Life With Eggplant, 2013), το οποίο ανήκει δικαιωματικά και στους Motopsycho χωρίς καμία υπερβολή, ενώ στο ομώνυμο The Tower έγινε σαφές πόσο άνετα αποδίδουν το τεχνικά απαιτητικό υλικό τους τραβώντας το πάντα στα όρια ή ακόμα και υπερβαίνοντάς τα. Το έπος Starhammer από το Heavy Metal Fruit (2010) ήταν αναμφισβήτητο highlight στην ολότητά του και αμέσως μετά το Mountain από το ομώνυμο EP του 1993 επανέφερε ένα πιο alternative και noisy χαρακτήρα. Η έκπληξη που περιμέναμε από την μπάντα που επιλέγει τα κομμάτια που θα παίξει λίγο πριν κάθε συναυλία (μας το είχε επιβεβαιώσει ο Bent πρόσφατα) ήρθε στο τέλος του κανονικού set με τη διασκευή στο Into the Sun των Grand Funk Railroad (από το split single με τους Hedge Hog), την οποία δεν παίζουν καθόλου συχνά τελευταία.

Το επιβεβλημένο encore περιελάμβανε δύο ακόμα κορυφαίες στιγμές της μπάντας: το Sabbath-ικό Psychotzar που ανοίγει το φετινό The Crucible και ανήκει ήδη στα κορυφαία τους κομμάτια και φυσικά το κλασσικότατο Walking on the Water από το Angels and Daemons at Play (1997) το οποίο έκλεισε μελωδικά μία εμφάνιση δύο ωρών που βρήκε τους πάντες κερδισμένους.

Κι όμως, δεν ήταν όλα τέλεια. Το μόνο αρνητικό που αδίκησε πολύ ένα συγκλονιστικό live ήταν ο ήχος που σε κάποιο σημείο έγινε εκκωφαντικός λόγω της κιθάρας, που μαζί με το μπάσο κάλυπταν τα ντραμς που σε σημεία ακούγονταν μετά βίας. Εξαιτίας αυτού δεν ακούσαμε πλήρως μερικά από τα εκπληκτικά solo του Hans Magnus Ryan, που αποτελούσαν (όλα ανεξαιρέτως) μαγικά ταξίδια δεξιοτεχνίας και αυτοσχεδιασμού με παίξιμο καθαρά προσωπικό και δυναμισμό που συγκρίνεται με ελάχιστους σύγχρονους rock (εν γένει) κιθαρίστες. Μέσα σε ένα κλίμα καταιγιστικών εκρήξεων riffs, μελωδιών και ασταμάτητου groove από το rhythm section, είναι πραγματικά κρίμα που οι τυχεροί παρευρισκόμενοι ήταν πολύ λιγότεροι απ’ ό,τι αξίζει αυτή η τεράστια μπάντα. Η παρουσία 250 μόνο ατόμων (αμφιβάλλω αν ήταν περισσότεροι) σε μία τέτοια συναυλία είναι απογοητευτική, καθώς το υλικό των Motorpsycho εκτείνεται από το alternative το indie και το noise στο hard rock, την ψυχεδέλεια, το progressive, το post-rock, ακόμα και την country, ενώ η μακρά ιστορία τους και το μοναδικό σερί υπέροχων δίσκων τα τελευταία (πολλά) χρόνια αναιρεί οποιοδήποτε επιχείρημα άγνοιας. Υπό τους ήχους που έφταναν στα αυτιά μας ήταν επιβεβλημένο να χορεύουμε και όχι να στεκόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια.

Ανεξάρτητα του οποιουδήποτε ήχου τους αδίκησε, το επίπεδο των μουσικών και της μουσικής που απολαύσαμε βρισκόταν σε επίπεδα που σπάνια βλέπουμε, πόσο δε μάλλον από τρίο. Ελπίζουμε να τους απολαύσουμε ξανά πολύ σύντομα και να είμαστε πολύ περισσότεροι, όπως αξίζει σε κάθε μεγάλο συγκρότημα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Αλιμήσης