Mastodon – Emperor of Sand

Intro: Giannis Voulgaris
Translation: Alexandros Mantas
31 / 03 / 2017

During the 21th century, no other band has made bigger fuss around its name than Mastodon have in the metal (in the broad sense of term) firmament. And rightfully so, because all of their outings range from very good to exceptional and, most important, without repeating themselves, something that has their fans champing at the bit for their new album.

From Remission to Blood Mountain and from Crack the Skye to Once More Round the Sun, the diversity the band has displayed is chameleon-like, since in their early years they stood out thanks to their sludge sound and as their back catalogue expanded they introduced progressive elements, creating therefore a motley fan base where every fan, depending on their musical background, flies the flag for a different album.

In this seventh turn of their course, the gang from Atlanta presents us Emperor of Sand that is met with mixed feelings, firstly because of the songs that are already available and secondly because of their statements about what metal and rock n’ roll are. Is their concern justifiable or were they just attention whores?

The hot streak goes on

We start with an axiom: Mastodon are the superheroes of the hard sound in our days. What they have done is unprecedented and, more than likely, will never be surpassed. Their previous record Once More Round The Sun was the coolest of their career with superb refrains. This coolness is still present in their new album, but now it is coupled with much more seriousness and thus resulting in the most Mastodon album they have done so far.

Emperor of Sand bombs the listener with all this stuff that made the Americans so unique, without adding glaring new elements as they did in their previous works. Nevertheless, there is not a moment of repetition or replication. The freshness that the band emanates in its seventh studio album is almost unnatural.

Compositional-wise, the metal aspect is more evident in comparison with their two previous albums, while the more complex/progressive motifs of Crack the Skye are back in the game; Jaguar God that brings down the curtain is the most illustrating example. The refrains are not so sing-along this time, excluding Show Yourself, a heavy/pop cut for children and/or for junkies. Generally speaking, this is an outing which contains ideas that other musicians need years to get down on tape.

In my opinion, the most basic feature that makes Mastodon’s style so distinguishable is the way they tinge with psychedelic colours songs where the metal aspect is too concentrated. They have pulled it off thanks to their compositional talent, as well as because of their views about how they should sound. The production is stellar once more. Their massive sound is combined identically with depth and melody. The above in conjunction with the sophisticated arrangements and the tasteful selection from the palette of sounds, give the impression to the listener of a 3D listen.

It is no longer a necessity to comment the performance of the fantastic four from Atlanta, but what Brann Dailor does is second to none once again. On the other hand, Brent Hinds is still the last great guitar hero. There is not a single superfluous note in his solos. The vocal lines, as in their previous albums, remain spot-on which is a paradox because none of them can be counted as a proper singer.

Emperor of Sand continues the unbelievable streak of the good records that Mastodon deliver and establishes them as an application for generating good songs (for instance, nobody else could have ever written Steambreather). It is unlikely to lure new fans, but long-term ones won’t be disappointed for sure and after some time, it will be involved among their best albums.

9 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

I was genuinely impatient for Mastodon’s new album, mainly because I was slightly disappointed by their previous one and I wanted to know which direction they would take. Fortunately, the band came back with a superior record than its predecessor. The elements they introduced to their sound in The Hunter are present here too, namely less extreme vocals, more rock-oriented songs and also a more straightforward and alternative approach to write melodies, but simultaneously more progressive. The production is, as always, exceptional and the songs emanate a more rock n’ roll attitude, a fact that renders – to my ears – the record as the most enjoyable of their career. Personally, I had a great time with Show Yourself, I zonked out with Steambreather, I was hooked to Ancient Kingdom and Jaguar God, yet the one that really grabbed me was Roots Remain. In their seventh release, Mastodon deliver eleven songs in an even and amazing album which already declares candidacy for a position among the best albums of the year.

8.5 / 10

Giannis Voulgaris

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
31 / 03 / 2017

Στη διάρκεια του 21^ου αιώνα, στον ευρύτερο χώρο του heavy metal ήχου δεν έχει υπάρξει συγκρότημα που να έχει δημιουργήσει ντόρο εφάμιλο με αυτόν των Mastodon. Δίκαια βεβαίως, διότι οι δίσκοι είναι όλοι από ποιοτικοί μέχρι δισκάρες, και το σημαντικότερο χωρίς να επαναλαμβάνονται κάνοντας όλους τους οπαδούς να ανυπομονούν για το νέο τους πόνημα.

Από το Remission στο Blood Mountain και από το Crack the Skye στο Once More Round the Sun, η μπάντα έχει να επιδείξει έναν χαμαιλεοντισμό στο παίξιμό της, μιας και στις πρώτες τους μέρες ξεχώρισαν με τον sludge ήχο τους, ενώ καθώς προχωρούσε η δισκογραφία τους, ο ήχος τους μαλάκωνε και εμπλουτιζόταν με progressive στοιχεία, δημιουργώντας ενα ετερόκλητο fan base που ανάλογα με τις καταβολές του υποστηρίζει πως κάθε δίσκος της μπάντας είναι και ο κορυφαίος της.

Σε αυτή την έβδομη στροφή στη διαδρομή της καριέρας τους, η παρέα από την Atlanta μας παρουσίαζει το Emperor of Sand, το οποίο έχει δημιουργήσει ανάμεικτα συναισθήματα βάσει των τραγουδιών που έχουν κυκλοφορήσει και των δηλώσεών τους σχετικά με το τι είναι metal και τι rock n’ roll. Υπάρχει βάση στον προβληματισμό ή μήπως ήταν όλα ένα καλοστημένο marketing;

Και το σερί συνεχίζεται…

Ας αρχίσουμε με ένα αξίωμα: οι Mastodon είναι οι super ήρωες του σκληρού ήχου στις μέρες μας. Αυτό που κάνουν δεν έχει προηγούμενο και πιθανότατα δεν θα έχει και επόμενο. Με το Once More Round the Sun που προηγήθηκε κατάφεραν να κάνουν τον πιο χαλαρό και ρεφραινάτο δίσκο της καριέρας τους. Στο νέο τους πόνημα κρατούν αυτό το coolness σοβαρεύοντας όμως το ύφος τους σε σημεία, δημιουργώντας τον πιο Mastodon Mastodon δίσκο μέχρι σήμερα.

Το Emperor of Sand βομβαρδίζει τον ακροατή με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν τους Αμερικάνους τόσο ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας, χωρίς να προσθέτει κάτι εμφανώς νέο όπως συνέβαινε με όλες τις προηγούμενες δουλειές τους. Παρόλα αυτά, ο ακροατής δεν αποκομίζει ούτε για μια στιγμή την αίσθηση της επανάληψης ή της τυποποίησης. Η φρεσκάδα που αποπνέει αυτή η μπάντα στην έβδομη studio δουλειά της είναι σχεδόν αφύσικη.

Περνώντας στον συνθετικό τομέα παρατηρούμε μια πιο μεταλλική προσέγγιση σε σχέση με τους δύο προηγούμενους δίσκους, ενώ επιστρέφουν και τα πιο δαιδαλώδη/progressive μοτίβα του Crack the Skye, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το εκπληκτικό Jaguar God που ρίχνει την αυλαία. Τα ρεφραίν δεν είναι τόσο τραγουδιάρικα αυτή τη φορά με εξαίρεση το Show Yourself, ένα heavy-pop κομμάτι για παιδάκια ή/και ναρκομανείς. Γενικότερα ακούμε για μια ακόμα φορά, σε έναν δίσκο, ιδέες που άλλοι μουσικοί θέλουν χρόνια για να παράξουν.

Κατά τη γνώμη μου το βασικότερο γνώρισμα που κάνει τόσο ιδιαίτερο τον ήχο των Mastodon είναι ο τρόπος που χρωματίζουν με ψυχεδελικές βαφές, κομμάτια που είναι τόσο πολύ metal. Αυτό το έχουν καταφέρει με το ταλέντο τους στη σύνθεση, αλλά κυρίως με την άποψη που έχουν στο ήχο. Η παραγωγή είναι για μια ακόμα φορά άψογη. Ο όγκος συνδυάζεται τέλεια με το βάθος και τη μελωδία. Αυτό σε συνδυασμό με την πανέξυπνη ενορχήστρωση και επιλογή ήχων, κάνουν τον ακροατή να λαμβάνει την αίσθηση της «τρισδιάστατης» ακρόασης.

Είναι πλέον περιττό να σχολιάσουμε την παικτική απόδοση των τεσσάρων φανταστικών από την Ατλάντα, αλλά αυτά που κάνει ο Brann Dailor δεν έχουν για μία ακόμα φορά προηγούμενο. Ο Brent Hinds παραμένει από την άλλη ο τελευταίος μεγάλος guitar hero. Τα σόλο που γράφει και εκτελεί εδώ δεν περιέχουν ούτε μισή περιττή νότα. Οι φωνητικές γραμμές, όπως και στους προηγούμενους δίσκους παραμένουν ευστοχότατες και πολύ εμπνευσμένες, κάτι παράδοξο αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι κανείς τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε καν τραγουδιστής.

Το Emperor of Sand συνεχίζει το απίστευτο σερί καλών δίσκων που μας έχουν δώσει οι Mastodon και τους εγκαθιδρύει ως ένα application παραγωγής καλών κομματιών (το Steambreather π.χ. δεν μπορεί να γραφτεί από κανέναν άλλο). Δεν πρόκειται να φέρει καινούργιους φίλους στη μπάντα, αλλά δεν θα απογοητεύσει σίγουρα κανέναν παλιό και σε βάθος χρόνου θα μπαίνει στη συζήτηση για το ποια είναι η καλύτερή τους κυκλοφορία.

9 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Ανυπομονούσα πραγματικά για τον νέο δίσκο των Mastodon, κυρίως γιατί είχα απογοητευτεί κάπως από το προηγούμενό τους και ήθελα να δω τι κατεύθυνση θα ακολουθήσουν τώρα. Ευτυχώς, η μπάντα επανήλθε με ένα δίσκο καλύτερο του προκατόχου του. Τα στοιχεία που πρωτοεμφάνισαν στον ήχο τους στο The Hunter διατηρούνται και στο Emperor of Sand, δηλαδή λιγότερα ακραία φωνητικά, πιο rock ύφος στα τραγούδια και ένα πιο απλοϊκό και alternative τρόπο να γράφουν μελωδίες, αλλά συνάμα και πιο προοδευτικό. Η παραγωγή είναι όπως πάντα τέλεια και τα τραγούδια του δίσκου έχουν μια rock n’ roll διάθεση, που στα αυτιά μου τον κάνουν τον πιο διασκεδαστικό της καριέρας τους. Προσωπικά διασκέδασα πάρα πολύ με το Show Yourself, «ταξίδεψα» με το Steambreather, «κόλλησα» με τα Ancient Kingdom και Jaguar God, όμως αυτό που ξεχώρισα είναι το Roots Remain. Στην έβδομη κυκλοφορία τους οι Mastodon μας παρουσιάζουν έντεκα τραγούδια σε έναν ομοιογενή και καταπληκτικό δίσκο, ο οποίος βάζει πλώρη για μια θέση στις λίστες με τους κορυφαίους της χρονιάς.

8.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης