Lucy in Blue – In Flight

Intro: Thomas Sarakintsis
Translation: Alexandros Mantas
24 / 07 / 2019

I stumbled upon the case of the Islanders while searching for albums of the last few years that slipped through the cracks. Their debut album went unnoticed; therefore, a brief introduction to the achievements of the band is necessary. Lucy In Blue from Reykjavík were founded in 2013 and the information I garnered before listening to the album indicated that the band’s style is a hybrid psychedelic prog with direct nods to the 70s. The quartet of Lucy In Blue, a monicker that hints to Anglo-Saxon influences, engaged listeners of the deep underground with their debut album in 2016, as well as through their much-discussed live shows.

[bandcamp width=100% height=120 album=1275209958 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

There is still hope in this sorrowful shore

The cover of the album juxtaposes the artistic intentions of the band. The blue, white and grayish shades mirror what the listener will face once the music begins: a deep-rooted nostalgia and a melancholy that veils this inspiration of the Icelanders.

Alight Pt. 1 introduces the listener to In Flight: dim-tempoed, the haze converses with nostalgia, poetic tendency and wonderful double vocal melodies. These are, in short, the elements that characterize the album. In Alight Pt. 2 introduce us to their heavy side which is blended with an eastern Set-the-Controls-for-the-Heart-of-the-Sun structure where lyricism, trippy guitar solos and keyboards –which intensify the grayish, but ethereal atmosphere- coexist harmonically. Respire is one out of the two masterpieces off In Flight and one of the best compositions of the year until now. A misty veil clads the beloved sound of mellotron as an imposing, repetitive bass-line dominates, whereas the vocal harmony combined with the poetic lyrics and the agonizing solo take the song to the next level. Matricide was promoted as the album’s single and it is building around an easily-digestible heavy riff that gives off a 70s aesthetic. The first out of two successive instrumental songs is Nùverandi which is an elegy of Floyd-ish lament with indirect references to Porcupine Tree or even Riverside. Tempest is the album’s most daedal tune, a composition that partially verifies the prog tag they have been granted. The title-track, the second instrumental track, is a masterpiece and an apotheosis to introversion: grief, pain, melancholy, but also rays of hope are weaved together harmonically and produce a luscious cut. Our journey is rounded with the three-minute On the Ground which is in a similar vein with the previous material.

The conclusion which is drawn from the initial listens of the album is that Pink Floyd, of all the phases they went through but mostly the 70s era, ignite Lucy In Blue to build their sound and aesthetic. Their successors (early Porcupine Tree, Riverside – Shrine of New Generation Slaves and Love, Fear and the Time Machine era) as well as mellow moments of 70prog rock are filtered through their main influence.

Even though an impression lingers that there are subtle tribute tendencies, it is also clear that they have labored to achieve this very good indeed result and their artistic peculiarity was instrumental to it. Their place of origin combined with their influences produced a musical proposition whose, granted, the revival of the old ways is its signpost (influences, production, style) without bringing on the table anything new, yet is achieved in an honest and creative fashion. The interest in In Flight fluctuates, namely there are compositions that will captivate the listener and some others that are less likely to do so. It is a certainty that this album will make them more popular and the fact that they were included in the line-up of Roadburn Festival played its part. In short, Lucy in Blue make music full of sentiments which have to do with human nature. After all, isn’t this the ultimate goal in art?

8 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

The second album of the four musicians from Iceland through the lovely Karisma Records was simply impossible to go unnoticed as their debut album did three years ago. Undoubtedly, In Flight falls into the category of contemporary, nostalgic revival of the first half of the 70s, although it would be more precise to say that they are on the fine line of transition from psychedelia to prog rock (the latter has a more dominant role), but the main expressive outlets like the vocals or the dragging, ambient development are rooted in the British scene of the 1969-71 era. In these fields particularly the influence of Pink Floyd is so intense which it would be reasonable to evoke annoyance, hadn’t the quality of the compositions been so high (for instance Alight Pt. 1, 2, Respire, Nùverandi, In Flight). Listening to In Flight one can’t help but ask themselves how much better the band can fare in the future. The only certainty is that Lucy In Blue merit the attention of every fan of retro-prog sound.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Θωμάς Σαρακίντσης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
24 / 07 / 2019

Η περίπτωση των Ισλανδών προέκυψε στην προσπάθεια να ανακαλυφθούν δίσκοι των τελευταίων ετών οι οποίοι διέλαθαν της προσοχής του γράφοντος. Το ντεμπούτο τους πέρασε απαρατήρητο, οπότε μία υποτυπώδης εισαγωγή στα μέχρι τώρα πεπραγμένα της νεοφανούς μπάντας είναι πρόδηλη. Οι Lucy In Blue με έδρα το Reykjavík ιδρύθηκαν το 2013 και οι όποιες πληροφορίες συλλέχθηκαν πριν από οποιαδήποτε απόπειρα επισταμένης ακρόασης, είναι ότι οι οι Ισλανδοί κινούνται σε ένα υβριδικό ψυχεδελο-prog ύφος με ευθείες αναφορές στα early ’70s. Το κουαρτέτο των Lucy In Blue, όνομα που προδίδει αγγλοσαξoνικές επιδράσεις, απασχόλησε το βαθύ underground με το παρθενικό τους album το 2016 καθώς και μέσω των πολυσυζητημένων ζωντανών τους εμφανίσεων.

[bandcamp width=100% height=120 album=1275209958 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

There is still hope in this sorrowful shore

Το εξώφυλλο παραβάλλει τις καλλιτεχνικές προθέσεις και διαθέσεις της μπάντας. Οι μπλε, οι λευκές και οι γκριζωπές αποχρώσεις καθρεφτίζουν αυτό με το οποία θα έρθει καταρχήν αντιμέτωπος ο ακροατής: μια βαθιά ριζωμένη νοσταλγία και μία πεπλοφόρος μελαγχολία περιβάλλει τον συνθετικό οίστρο των Ισλανδών.

Το Alight Pt. 1 εισάγει με ακρίβεια τον ακροατή στο περιεχόμενο του In Flight: μουντό tempo, η καταχνιά να συνδιαλέγεται με τη νοσταλγία, ποιητική διάθεση και υπέροχες διπλές φωνητικές μελωδίες. Αυτά είναι εν ολίγοις και τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν γενικότερα το δίσκο. Στο Alight Pt. 2 οι Ισλανδοί μάς γνωστοποιούν και τη heavy πλευρά τους συγκεραίνοντάς την με μία ανατολίζουσα Set the Controls for the Heart of the Sun δομή σύνθεσης, όπου ο λυρισμός, τα trippy κιθαριστικά solos και τα keyboards -τα οποία εντείνουν την γκριζωπή αλλά αιθέρια ατμόσφαιρα- συνυπάρχουν αρμονικά. Το Respire αποτελεί το ένα από τα δύο αριστουργήματα του In Flight και μία από τις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς έως τώρα. Ένα ομιχλώδες πέπλο ενδύει τον πολυλατρεμένο ήχο του mellotron καθώς δεσπόζει μία επιβλητική, επαναλαμβανόμενη μπασογραμμή, ενώ η φωνητική αρμονία σε συνδυασμό με τους ποιητικούς στίχους και το σπαρακτικό σόλο ανάγουν το τραγούδι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το Matricide προωθήθηκε ως το single του δίσκου και βασίζεται σε ένα εύληπτο heavy riff ’70s αισθητικής. Το ένα εκ των δύο συνεχόμενων ορχηστρικών συνθέσεων είναι το Nùverandi το οποίο αποτελεί μία ελεγεία Floyd-ικού θρήνου με έμμεσες αναφορές στους Porcupine Tree ή ακόμη και στους Riverside. Το Tempest είναι το πιο δαιδαλώδες κομμάτι του In Flight, μία σύνθεση που επιβεβαιώνει μερικώς τον prog χαρακτηρισμό που τους έχει προσαφθεί. Το φερώνυμο αριστούργημα, το δεύτερο του δίσκου, είναι μία αποθέωση στην εσωστρέφεια: θλίψη, πόνος, μελαγχολία αλλά και ρανίδες ελπίδας συνυφαίνονται αρμονικά και συνθέτουν ένα μελίρρυτο άσμα. Το ταξίδι ολοκληρώνεται με το τρίλεπτο On Ground κινούμενο σε ύφος πανομοιότυπο με τις συνθέσεις που προηγήθηκαν.

Αυτό που συνάγεται από τα πρώτα ακούσματα είναι ότι θρυαλλίδα των Lucy In Blue για να οικοδομήσουν ύφος και αισθητική είναι οι Pink Floyd όλων σχεδόν των φάσεών τους, αλλά κυρίως μέχρι τα mid ’70s. Οι επίγονοί τους (πρώιμοι Porcupine Tree, Riverside του Shrine of New Generation Slaves και του Love, Fear and the Time Machine) όπως και οι mellow στιγμές του βρετανικού ’70s prog φιλτράρονται μέσω της βασικής επιρροής τους.

Παρόλο που αφήνεται η εντύπωση ότι υφίστανται τάσεις tribute, διαπιστώνεται ότι έχουν καταβάλλει μία εργώδη προσπάθεια για να φθάσουν σε αυτό το πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα και αυτό επιτυγχάνεται και μέσα από τη δική τους καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα. Ο τόπος καταγωγής τους σε συνάρτηση με τα ακούσματά τους έχουν συμβάλλει στην οικοδόμηση μίας μουσικής προτάσης που ναι μεν έχει ως δρομοδείκτη την αναβίωση παλαιών τρόπων (επιρροές, παραγωγή, ύφος) χωρίς να κομίζει κάτι το καινούριο, αυτό από την άλλη επιτυγχάνεται με τίμιο και δημιουργικό τρόπο. Το In Flight έχει διακυμάνσεις, περιλαμβάνει δηλαδή συνθέσεις που θα γοητεύσουν αλλά και λιγότερο καλά κομμάτια. Είναι βέβαιο ότι ο δίσκος θα τους κάνει πιο δημοφιλής και η πρόσφατη εμφάνισή τους στο Roadburn Festival έπαιξε σίγουρα ρόλο σε αυτό. Κοντολογίς, οι Lucy in Blue παράγουν έμπλεη συναισθημάτων μουσική που αφορούν την ανθρώπινη υπόσταση. Εξάλλου αυτό δεν είναι το ζητούμενο στην τέχνη;

8 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη

Ο δεύτερος δίσκος των τεσσάρων νεαρών Ισλανδών που κυκλοφόρησε από την αγαπημένη Karisma είναι απλά αδύνατον να περάσει απαρατήρητο όπως το προ τριών ετών ντεμπούτο τους. Το In Flight κατηγοριοποιείται δίχως αμφιβολία στη σύγχρονη νοσταλγική αναβίωση του πρώτου μισού των 70s, αν και μια πιο ακριβής τοποθέτηση τους βρίσκει στο σημείο τομής κατά τη μετάβαση από την ψυχεδέλεια στο progressive rock με το βάρος να βρίσκεται στο δεύτερο, αλλά με τα κύρια εκφραστικά στοιχεία, όπως τα φωνητικά και η αργόσυρτη ατμοσφαιρική ανάπτυξη να βασίζονται στη βρετανική σκηνή της περιόδου 1969-71. Ειδικά στα σημεία αυτά η επιρροή των Floyd είναι εντονότατη, γεγονός που δικαιολογημένα θα ενοχλούσε αν το συνθετικό επίπεδο των κομματιών δεν ήταν τόσο υψηλό (π.χ. Alight Pt. 1, 2, Respire, Nùverandi, In Flight). Ακούγοντας το In Flight διερωτάται κανείς πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει αυτή η μπάντα στο μέλλον. Το μόνο βέβαιο είναι πως σήμερα οι Lucy In Blue αξίζουν το ενδιαφέρον κάθε λάτρη του retro-prog ήχου.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς