Kairon; IRSE! – Polysomn

Intro: Panos Papazoglou

With the release of their previous album, Ruination, and the recognition that the group gained, they created promises and ambitions. The Finns with the unusual name Kairon; IRSE! offer the next stage of their creative journey. The colors in the cover of their third album, Polysomn, represent the soundscapes that they create here, deviating a little from the path they followed in their previous album. And it’s mainly them that intersect shoegaze with psychedelia, and less with prog.

[bandcamp width=100% height=120 album=4029198485 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

New, complex, but uneven neo-psychedelia

Already from the first listening experience, with Psionic Static being the guide on Kairon; IRSE!’s new journey, the change in the Finns’ mood to slow down and enter a different, mellow state is perceived, with groove being replaced by atmosphere. And if psychedelia as a music genre is the point where one finds the band wandering through the paths of modern progressive in general, their insignificant contribution to the clichés of this “school” is in fact their perfect use. This is evident in the space rock introductions, the multi-layered synths (which make the album’s sounds even more diverse), the bass which is a leading force here, and the guitars which leave their mark, in a minor role compared to the keys and programming of electronic sounds.

Compared to the previous album, Ruination, the prog element is less evident, the krautrock references are significantly scarcer, while the shoegaze aesthetics and those dreamy, more ambient moments dominate throughout the album, accompanied by matching ethereal vocal melodies. That is, vocals that whisper the lyrics in a more abstract sense, following the synths, and resonating through multiple levels, taking a role in the orchestration.

In tracks like An Bat None or Welcome Blue Valkyrie, Kairon; IRSE! unfold their technical and compositional talent, as well as in Hypnogram and White Flies, compositions that make the connection to the band’s 60’s and 70’s psychedelic roots even more apparent. Beyond that, the balance in the dynamics of the compositions varies and leads to a whole that presents a clear statement of Kairon; IRSE!, that of non-stagnation and experimentation in sounds that are identified as neo-psychedelic. And while the dream pop aspect of their music is seeking a way out through their progressive influences and vice versa, the unevenness presented in Polysomn deprives Kairon; IRSE! of the impetus for an impressive comeback, equal to their mature attempt to establish themselves on the contemporary scene.

7 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

Kairon; IRSE! have undoubtedly been producing interesting alnums for about a decade. Three years ago, they had gained the interest of listeners outside prog with the remarkable Ruination. To their credit, their new album does not continue from where Ruination had stopped, but presents a markedly differentiated effort, a rather hallucinogenic album, with the synths and the groove projecting its shoegaze / spaced out direction. In terms of style, the Finns represent their own sound. Perhaps they could be compared to Lucy in Blue, if the nostalgic recollection and gloom was not the stylistic signature of the latter. Polysomn, however, lacks this earthy and human character of the Icelanders, while the keys are largely the driving force of the album. Its music is governed by an anachoretic / pagan tendency, it is psychedelic, introspective, dark, ethereal, mystical, provoking psychosomatic reactions in the listener’s nervous system. It requires dedication and patience because the first impressions may be discouraging. Unfortunately, after listening to the album we return to a world of which the Finns are not a part. Otherwise such extraterrestrial music would not be composed.

8 / 10

Thomas Sarakintsis

Εισαγωγή: Πάνος Παπάζογλου

Με την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ τους, Ruination και τη σχετική αναγνώριση που κέρδισε το γκρουπ, δημιούργησαν υποσχέσεις και φιλοδοξίες. Οι Φινλανδοί με το πρωτότυπο όνομα Kairon; IRSE! προσφέρουν το επόμενο στάδιο της δημιουργικής τους πορείας. Οι χρωματισμοί του εξωφύλλου στο τρίτο τους άλμπουμ, Polysomn, περιγράφουν επιγραμματικά τα ηχοτοπία, στα οποία επιχειρούν να κινηθούν παρεκκλίνοντας και λιγάκι από την πορεία που διέγραψαν με τον προκάτοχό του. Και αυτά είναι περισσότερο εκείνα που τέμνουν το shoegaze με την ψυχεδέλεια, παρά εκείνα του prog.

[bandcamp width=100% height=120 album=4029198485 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Νέα, πολυsynthετη, αλλά και άνιση νεο-ψυχεδελική πρόταση

Ήδη από την πρώτη ακρόαση, με το Psionic Static να αποτελεί τον οδηγό στο ταξίδι των Kairon; IRSE!, γίνεται αντιληπτή η αλλαγή στη διάθεση των Φινλανδών να κατεβάσουν ταχύτητες και να εισέλθουν σε μια άλλη, mellow κατάσταση, με το γκρουβάρισμα να δίνει τη θέση του στην ατμόσφαιρα.  Και αν η ψυχεδέλεια ως μουσική υποκατηγορία είναι το σημείο εκείνο που βρίσκει το συγκρότημα κανείς περιδιαβαίνοντας τα μονοπάτια της σύγχρονης προοδευτικής εν γένει παραγωγής, η επουσιώδης τους συνεισφορά στα κλισέ της συγκεκριμένης «σχολής», είναι η τέλεια χρήση τους. Από τις space rock εισαγωγές, τα πολυεπίπεδα synths (τα οποία και χαρίζουν την ποικιλομορφία στα ηχοχρώματα του άλμπουμ), το μπάσο να κατέχει τη θέση του οδηγού στο όχημα και τις κιθάρες να αφήνουν το στίγμα τους, σε δευτερεύοντα ρόλο συγκριτικά με τα πλήκτρα και το programming σε ηλεκτρονικούς ήχους.

Συγκριτικά με το προηγηθέν άλμπουμ, Ruination, (με το οποίο κέρδισαν και την αναγνώριση), οι prog στιγμές υποχωρούν, οι kraut παραπομπές λιγοστεύουν, ενώ κερδίζει έδαφος η shoegaze αισθητική και εκείνες οι ονειρικές, πιο ambient στιγμές καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ, οι οποίες συνοδεύονται απαραιτήτως από ταιριαστές αιθέριες φωνητικές μελωδίες. Δηλαδή, φωνητικά που ψιθυρίζουν με μια πιο αφηρημένη έννοια τους στίχους, ακολουθώντας τα synths και συνοδεύοντας τη σύνθεση, αντηχώντας μέσα από πολλαπλά επίπεδα, λαμβάνοντας ρόλο στην ενορχήστρωση.

Σε κομμάτια σαν το An Bat None ή το Welcome Blue Valkyrie, οι Kairon; IRSE! ξεδιπλώνουν το εκτελεστικό και συνθετικό τους ταλέντο,  όπως και στο Hypnogram και το White Flies, συνθέσεις με τις οποίες γίνεται και πιο εμφανής η σύνδεση με τις 60’s και 70’s ψυχεδελικές τους ρίζες.  Από εκει και πέρα, η ισορροπία στη δυναμική των συνθέσεων ποικίλλει και οδηγεί σε ένα σύνολο που παρουσιάζει μια σαφή δήλωση των Kairon; IRSE! μη στασιμότητας και πειραματισμού σε ηχητικά πλαίσια που αυτοπροσδιορίζονται  ως νέο-ψυχεδελικά. Και ενώ η dream pop έκφανση της μουσικής τους ψάχνει διεξόδους στις προοδευτικές τους επιρροές και το αντίστροφο, η ανισότητα  που παρουσιάζεται στο Polysomn το κρατάει προσγειωμένο, χωρίς να του δίνεται η ώθηση για μια εντυπωσιακή επιστροφή αντίστοιχη της ώριμης προσπάθειάς τους να εδραιωθούν στη σύγχρονη σκηνή.

7 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Οι Kairon; IRSE! αναμφισβήτητα κομίζουν ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις εδώ και περίπου μία δεκαετία. Προ τριετίας είχαν απασχολήσει ακροατές και πέραν της prog κοινότητας, με το αξιόλογο Ruination. Προς τιμήν τους, στον υπό αξιολόγηση δίσκο δεν συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησε το Ruination, αλλά παρουσιάζουν ένα αισθητά διαφοροποιημένο έργο, που εγκύπτει σε παραισθησιογόνα επίπεδα με τα synths και το πανομοιότυπο εν πολλοίς groove να προβάλλουν την shoegaze / spaced out κατεύθυνσή του. Σε σχέση με το στυλ, οι Φινλανδοί αντιπροσωπεύουν έναν ήχο του οποίου προεξάρχοντες είναι οι ίδιοι. Ίσως θα μπορούσαν να αντιπαραβληθούν με τους Lucy in Blue, αν η νοσταλγική αναπόληση και ο ζόφος δεν αποτελούσε το υφολογικό πρόσημο της μουσικής των τελευταίων. Από το Polysomn, όμως, απουσιάζει αυτός ο γήινος και ανθρώπινος χαρακτήρας των Ισλανδών, ενώ τα πλήκτρα σε μεγάλο βαθμό αποτελούν τον οδηγητικό μίτο του δίσκου. Η μουσική του διέπεται από μία αναχωρητική / παγανιστική τάση, είναι ψυχεδελική, εσωτερική, ερεβώδης, αιθέρια, μυστικιστική και προκαλεί τις ανάλογες ψυχοσωματικές αντιδράσεις στο νευρικό σύστημα του ακροατή. Επιζητά προσήλωση και υπομονή κι αυτό διότι οι πρώτες εντυπώσεις δύναται να είναι αποθαρρυντικές. Δυστυχώς, με το πέρας της ακρόασης, επανερχόμαστε σε έναν κόσμο που οι Φινλανδοί δεν αποτελούν κομμάτι του. Ειδάλλως δεν θα συνέθεταν τέτοια εξώκοσμη μουσική.

8 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης