Ihsahn – Pharos

Intro: Petros Papadogiannis

Undoubtedly, the legacy Ihsahn left as the leader of the Norwegian black metallers Emperor was important for the genre. Despite the fact he’s been recording as a solo artist since 2006, Ihsahn has remained in the consciousness of part of the public as “the guy from Emperor”. That’s unjust, as he has offered us some very interesting albums in which he embraced different musical paths, such as prog.

Earlier this year, he released a five-track EP entitled Telemark, which included two covers along with three compositions of his own, which honor his black metal past.

With the exact same recipe, that of three original compositions and two covers, he released the second EP this year, Pharos.

The prologue to something important?

The opener, Losing Altitude, presents the softer side of the artist. Ihsahn knows his specific vocal abilities, but that does not stop him from delivering his melancholic lyrics with a low and expressive voice. The style is definitely reminiscent of Katatonia, and the alternative guitar riffs remind us of Jerry Cantrell (Alice in Chains).

Specter at the Feast offers us a version of the serious side of pop-rock in an electric frame, in the same way that the Swedish Ghost do. The composition could very well belong to the latter.

The title track is an atmospheric composition with a gentle vocal interpretation, but also choral outbursts that create an imposing intensity. We could say that the approach is close to the commercial side of today’s prog rock, similar to the mild moments of Soen and Opeth.

The two covers have been placed at the end of the EP, with the first being Roads (originally by Portishead). Knowing that Beth Gibbons’ heartbreaking performance could not be repeated, Ihsahn makes a decent effort vocally. Musically, however, he takes a small risk and enriches it with additional electronic sounds, and the occasional replacement of the keys by electric guitar beats, with absolute respect to the original song. He manages to make it sound extroverted, without losing its identity. The result is considered successful.

Leprous were live session musicians for Ihsahn (who is married to Einar Solberg’s sister), so Einar’s participation on vocals for the cover of A-ha’s Manhattan Skyline is no surprise. It is impressive how close he sounds to Morten Harket in the low notes, while he gives a more theatrical tinge in the high notes. Although the cover is heavy, it’s still close to the original. Without taking any risks, I’d say that this is not a cover, but a performance of the song to the musicians’ delight. Personally, I found it unnecessary.

Overall, the EP is a good effort with an impressive instrumentation. “The guy form Emperor” leaves the more interesting stuff for the future.

7 / 10

Petros Papadogiannis

2^nd opinion

First of all I have a positive opinion on the release of a series of EPs that keep the audience warm and artists active. Ihsahn clearly moves very close to the artistic context defined by Einar Solberg and his band, Leprous. But while sweetening his sound very cleverly, Ihsahn does not use exactly the same orchestrations and essentially differs significantly by adding instrumental parts, small guitar solos, and ΄00s gothic metal riffs. With the title track being the basic proof of all the above, it is easy to conclude that the composer chooses kinship with those who achieve commercial and artistic success, not out of necessity, but mainly because the Norwegian scene has always been a melting pot of common influences where everyone adds something to a successful recipe. Let’s be honest, he did more or less the same with Emperor. The cover of A-ha’s Manhattan Skyline is probably one of the best covers on pure pop compositions by any rock or metal artist. On the other hand, the cover on Roads without a voice comparable to Beth Gibbons’, sounds bland.

7 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Πέτρος Παπαδογιάννης

Αδιαμφισβήτητα η παρακαταθήκη που άφησε o Ihsahn ως ηγέτης των Νορβηγών black metallers Emperor ήταν σημαντική για το είδος. Κάπως έτσι όμως,ο Ihsahn, παρόλο που δισκογραφεί ως solo καλλιτέχνης από το 2006, έχει παραμείνει στη συνείδηση ενός μέρους του κοινού ως «ο τύπος από τους Emperor». Αδίκως, καθώς μας έχει προσφέρει κάποιες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες δουλειές όπου ανοίχτηκε και σε άλλα μουσικά μονοπάτια, όπως το prog.

Νωρίτερα μέσα στην χρονιά κυκλοφόρησε ένα EP πέντε κομματιών με τον τίτλο Telemark, όπου μαζί με τρεις δικές του συνθέσεις που τιμούσαν το black metal παρελθόν του, υπήρχαν και δύο διασκευές.

Με την ίδια ακριβώς συνταγή, αυτή των τριών δικών του συνθέσεων και δύο διασκευών, μας παρουσιάζει το EP Pharos.

Ο πρόλογος για κάτι σημαντικό;

Το ξεκίνημα με το Losing Altitude μας παρουσιάζει την ηπιότερη πλευρά του καλλιτέχνη. O Ιhsahn γνωρίζει τις συγκεκριμένες φωνητικές του δυνατότητες, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εκφέρει τους μελαγχολικούς τους στίχους χαμηλόφωνα και εκφραστικά. Το ύφος θα θυμίσει οπωσδήποτε Katatonia με τα alternative riffs της κιθάρας να παραπέμπουν στον Jerry Cantrell των Alice in Chains.

To Spectre at the Feast μας προσφέρει μία εκδοχή της σοβαρής πλευράς τoυ pop-rock σε ηλεκτρικό πλαίσιο, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και οι Σουηδοί Ghost. Κάλλιστα θα μπορούσε η σύνθεση να ανήκει στους τελευταίους.

To ομώνυμο τραγούδι είναι μία ατμοσφαιρική σύνθεση με μειλίχια φωνητική ερμηνεία, αλλά και εμβόλιμα χορωδιακά ξεσπάσματα που δημιουργούν μία επιβλητική ένταση. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η προσέγγιση είναι κοντά στην εμπορική πλευρά του σημερινού prog rock, με το ύφος να παραπέμπει στις ήπιες στιγμές των Soen και των Opeth.

Οι δύο διασκευές έχουν τοποθετηθεί στο τέλος του EP, με πρώτη αυτή στο Roads των Portishead. Με τη γνώση ότι η τόσο σπαραχτική ερμηνεία της Beth Gibbons δεν θα μπορούσε να αντιγραφεί, ο Ihsahn φωνητικά πραγματοποιεί μία αξιοπρεπή προσπάθεια. Μουσικά, ωστόσο, παίρνει ένα μικρό ρίσκο και το εμπλουτίζει, με απόλυτο σεβασμό, με επιπλέον ηλεκτρονικούς ήχους και την σε σημεία αντικατάσταση των πλήκτρων από χτυπήματα της ηλεκτρικής κιθάρας. Καταφέρνει να το κάνει εξωστρεφές, χωρίς να υπάρχει απώλεια της αίσθησής του. Το αποτέλεσμα κρίνεται επιτυχημένο.

Οι Leprous έχουν υπάρξει live session μουσικοί του Ihsahn (ο οποίος είναι παντρεμένος με την αδερφή του τραγουδιστή τους, Einar Solberg), οπότε η συμμετοχή του Einar στα φωνητικά της διασκευής στο Manhattan Skyline των A-ha δεν αποτελεί κάποια έκπληξη. Είναι εντυπωσιακό το πόσο Morten Harket ακούγεται στα χαμηλά φωνητικά ο Einar, ενώ όταν έρχεται η στιγμή των ψηλών σε κλίμακα φωνητικών, τους προσδίδει μία θεατρική χροιά. Περισσότερο βαρύ από το πρωτότυπο μεν, αρκετά κοντά όμως σε αυτό δε. Χωρίς να παίρνουν κάποιο ρίσκο, θα λέγαμε ότι δεν πρόκειται για διασκευή, αλλά για μία επανεκτέλεση του τραγουδιού προς τέρψη των μουσικών. Προσωπικά, τη βρίσκω περιττή.

Συνολικά, το EP είναι μία καλή προσπάθεια με την άρτια δουλειά στις ενορχηστρώσεις να εντυπωσιάζει. Ο «τύπος από τους Emperor» αφήνει τα πολλά και ενδιαφέροντα που έχει να πει για το μέλλον.

7 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης

2^η γνώμη

Αφού καταθέσω την θετική μου γνώμη για την κυκλοφορία αλλεπάλληλων EP που κρατάνε το κοινό ζεστό και ταυτόχρονα προσφέρουν έσοδα στον καλλιτέχνη, να επισημανθεί αρχικά ότι ο Ihsahn ξεκάθαρα κινείται πολύ κοντά στο καλλιτεχνικό πλαίσιο που ορίζει ο Einar Solberg και το σχήμα των Leprous. Όμως, ενώ γλυκαίνει τον ήχο του πολύ έξυπνα, ο Ihsahn δεν χρησιμοποιεί ακριβώς τις ίδιες ενορχηστρώσεις και ουσιαστικά διαφοροποιείται σημαντικά προσθέτοντας ορχηστρικά μέρη, μικρά κιθαριστικά solo και gothic metal riffs των ΄00s. Με την ομώνυμη σύνθεση να αποτελεί την βασική απόδειξη όλων των παραπάνω, προκύπτει εύκολα το συμπέρασμα ότι ο συνθέτης επιλέγει την συγγένεια με αυτούς που πετυχαίνουν την εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, όχι από ανάγκη, αλλά κυρίως διότι η σκηνή της Νορβηγίας πάντα ήταν ένα χωνευτήρι κοινών επιρροών όπου ο καθένας πρόσθετε και κάτι σε μια επιτυχημένη συνταγή. Κακά τα ψέματα, το ίδιο έπραξε περίπου και με τους Emperor. Αν πρέπει να σταθώ και κάπου αλλού, η διασκευή στο Manhattan Skyline των A-ha είναι ίσως από τις καλύτερες που έχουν γίνει σε αμιγώς pop συνθέσεις, από rock ή metal καλλιτέχνες. Αντίθετα το Roads, χωρίς μια φωνή αντάξια της Beth Gibbons, ακούγεται τουλάχιστον αδιάφορη.

7 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής