Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
[Rune Grammofon, 2022]
Intro: Dimitris Kaltsas
The first two solo albums of Hedvig Mollestad are both great and quite different, but share one common feature: they are essentially concept albums and although this seems easy any instrumental record, one listen is enough to be convinced, and immerse yourself in a peculiar and welcoming sonic environment. Ekhidna (2020) was a stunning introduction to a multi-layered musical world, with the guitar as a guide without any jazz ambiguity, and what’s more with a clear distaste for any sort of formula. Tempest Revisited (2021) was a pretty risky investment too in this mix of jazz-rock and prog rock (borderline avant-prog), with a stronger atmospheric element, and its final success was equally impressive.
The end of 2022 marks Hedvig’s return with her most ambitious venture yet. Following her inspirations based on ancient Greek mythology and harsh Norse weather conditions, Maternity Beat is based on family life and social justice in a time of immigration crisis. And this time she and her band are accompanied by the great Trondheim Jazz Orchestra. If we also take into account the participation of Ståle Storløkken, the comparison with Motorpsycho’s The Death Defying Unicorn is inevitable. But ultimately, misplaced…
A personal vision, a collaborative wonder
Is there a boat on the horizon? The imposing opening with the female voices and the suspenseful ending (On the Horizon Part 1) is the ideal introduction to the record and its concept, with its cliffhanging ending being justified by an amazing riff, while the jazz fusion / prog rock development with brass and percussion (On the Horizon Part 2) unfolds a side of the flawless orchestration that is revealed in the following tracks.
After this dual introduction, interest is further intensified with the mysterious Do Re Mi Ma Ma. The slow driven noir jazz based on Ellen Brekken’s double bass provides the perfect background for the narrative violin and brass phrases, before transitioning into a darker setting with the dramatic development of Mollestad’s guitar solo that fades into that same bassline.
The drum intro by the great Torstein Lofthus announces a new transition, this time to almost funk jazz and then pure jazz fusion, with Adrian Løseth Waade’s violin reminding us of Zappa’s fusion period, and Ståle Storløkken’s keyboards prepare us for Mollestad’s grand entrance into a triumphant second half. The chamber music opening of Little Lucid Demons/Alfons continues in the same vein. Look for swing, look for flow, look for beat, then take it away…, with the guitar and wind instruments creating a wonderful dipole which gives way to a wonderful vocalese closing.
The next surprise comes from the past. The version of All Flights Cancelled from Ding Dong. You’re Dead. (2021) by Hedvig Mollestad Trio injects groovy rock immediacy and this performance “takes off” (no pun intended) with Storløkken’s stunning keyboard solo and the reminder of a post-pandemic world is added to the social context of the concept.
The subsequent return to a mysterious, noir setting finds words with the seemingly psychedelic narration which ends with absolute clarity. Like a bird I will give her wings, like a tree I will give her roots, like a mother I will let her grow into her own shape. The sweet closing is the perfect precursor to the final section with the two longest tracks.
The atmospheric first half of the title track is one of the highlights of the record, creating depth and building anticipation for the orchestra’s development. The rare imagery power, the masterful ambient build-up and the soothing ending make it probably one of the best instrumental compositions of the last several years and rightfully a future classic. Predictably perhaps (?), Maternity Suite is the exact opposite of Maternity Beat, an all-out electric jazz fusion / prog assault, with all participants contributing to a frenetic, technical, groovy, epic grand farewell. The two Maternity epics are something like Hedvig’s yin and yang, two equal, opposite, yet complementary aspects and perhaps her two best compositions to date.
All in all, Maternity Beat is undeniably another risky success by a very daring artist. The only negative on her third solo album is the uneven flow of the tracks which does not help the listener. However, after the first listen, this feature may actually work the opposite way round. Mollestad’s contribution to the prominence of the guitar as a lead instrument and a compositional tool on her own terms is really impressive. Her multi-dimensional playing style equally flatters jazz, progressive rock and hard rock and this is mainly due to the freedom that her every phrase exudes. However, what makes her really unique is the way she approaches orchestration. What Maternity Beat, Ekhidna and Tempest Revisited have in common is the originality of arrangements and the rejection of compromises. In this album, the partnership with the Trondheim Jazz Orchestra and the top musicians of her band is a triumph for her, for all the participants and for the amazing contemporary Norwegian jazz / rock scene as a whole.
9 / 10
Dimitris Kaltsas
2nd opinion
Right when we (or at least I) started to think that 2022 was just “fine” in terms of new releases, Hedvig Mollestad comes to make a statement with Maternity Beat, and a collaboration with the Trondheim Jazz Orchestra. And while the resulting album shouldn’t be a surprise, after her previous excellent releases, Maternity Beat still amazes, excites, and surprises with its deep musicality, diversity, and the ability to create soundscapes using the full talents of the Orchestra. Whether we’re talking about the sax and the drumming on Donna Ovis Peppa, the funky bass and theatrical violin in Do Re Mi Ma Ma, or the brass in On The Horizon, Hedvig Mollestad excels with the songwriting here.
While she creates spaces for all of the Orchestra to shine, her guitar performances are also stellar, with great grooves, and deep guitar rhythms and she showcases why she should be considered at the top of her class. The resourcefulness, humor, and emotion of the album are also accompanied by a great concept. Naturally, Maternity Beat deals with Mollestad’s experience with motherhood (Her Own Shape is a moving ode to motherhood) but also deals with also with the experience a family of immigrants has in our age. A magnificent record.
9.5 / 10
Lefteris Statharas
[Rune Grammofon, 2022]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Τα πρώτα δύο προσωπικά albums της Hedvig Mollestad είναι αρκετά διαφορετικά μουσικά, αλλά σπουδαία για πολλούς λόγους και με μία κοινή συνιστώσα: είναι κατ’ ουσία concept albums και αν και αυτό φαντάζει όχι τόσο αυστηρό ή πιο εύκολο για δύο instrumental δίσκους, μία ακρόαση είναι αρκετή όχι απλά για να πειστεί κανείς, αλλά και να βυθιστεί σε ένα ιδιαίτερο και φιλόξενο ηχητικό περιβάλλον. Το Ekhidna (2020) ήταν μία εκπληκτική εισαγωγή σε ένα πολυεπίπεδο μουσικό κόσμο, με την κιθάρα σε ρόλο ξεναγού χωρίς καμία ευκολία jazz ασάφειας και πολύ περισσότερο με φανερή αποστροφή προς οποιασδήποτε μορφής ακαδημαϊσμό. Το Tempest Revisited (2021) αποτέλεσε μία καθόλου ασφαλή επένδυση σε αυτή τη μίξη jazz-rock και prog rock συχνά στα όρια του avant-prog, με πιο έντονο το ατμοσφαιρικό στοιχείο και η τελική επιτυχία του ήταν εξίσου εντυπωσιακή.
Η ακούραστη Hedvig επιστρέφει φέτος με το πιο φιλόδοξο εγχείρημά της μέχρι σήμερα. Μετά τις εμπνεύσεις της βασισμένες στην αρχαία ελληνική μυθολογία και τις ακραίες καιρικές συνθήκες στην Σκανδιναβία, το Maternity Beat είναι βασισμένο στην οικογενειακή ζωή και την κοινωνική δικαιοσύνη σε μία εποχή μεταναστευτικής κρίσης. Και αυτή τη φορά δεν έχει μαζί της μόνο την μπάντα της, αλλά την σπουδαία Trondheim Jazz Orchestra. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη και τη συμμετοχή του Ståle Storløkken, ο συνειρμός με το The Death Defying Unicorn των Motorpsycho είναι αναπόφευκτος. Αλλά τελικά, άστοχος…
Ένα προσωπικό όραμα, ένα συνεργατικό θαύμα
Is there a boat on the horizon? Η επιβλητική έναρξη με τις γυναικείες φωνές και την αγωνιώδη κατάληξη (On the Horizon Part 1) αποτελεί την ιδανική εισαγωγή στον δίσκο και τη θεματολογία του, με την cliffhanging κατάληξή του να δικαιώνεται με ένα καταπληκτικό riff και την jazz fusion / prog rock ανάπτυξη με τα πνευστά και τα κρουστά να ξεδιπλώνουν μία πλευρά της άψογης ενορχήστρωσης που αποκαλύπτεται στη συνέχεια (On the Horizon Part 2).
Μετά από αυτή τη διττή εισαγωγή, το ενδιαφέρον εντείνεται περαιτέρω με το μυστηριώδες Do Re Mi Ma Ma. Η αργόσυρτη noir jazz βασισμένη στο κοντραμπάσο της Ellen Brekken αποτελεί το ιδανικό υπόβαθρο για τις αφηγηματικές φράσεις βιολιού και πνευστών, πριν γίνει η μετάβαση σε πιο σκοτεινό περιβάλλον με τη δραματική ανάπτυξη του κιθαριστικού solo της Mollestad που σβήνει πάνω στην ίδια μπασογραμμή.
Η εισαγωγή με τα τύμπανα του εξαιρετικού Torstein Lofthus γνωστοποιεί μία νέα μεταφορά, αυτή τη φορά σε σχεδόν funk jazz και εν συνεχεία αμιγές jazz fusion, με το βιολί του Adrian Løseth Waade να παραπέμπει στην αντίστοιχη περίοδο της μπάντας του Zappa και τα πλήκτρα του τεράστιου Ståle Storløkken να προοικονομούν την επιβλητική είσοδο της Mollestad σε ένα θριαμβευτικό δεύτερο μισό. Η chamber music έναρξη του Little Lucid Demons/Alfons συνεχίζει στο ίδιο ύφος. Look for swing, look for flow, look for beat, then take it away…, με την κιθάρα και τα πνευστά να δημιουργούν ένα υπέροχο δίπολο που καταλήγει σε ένα υπέροχο vocalese κλείσιμο.
Οι εκπλήξεις συνεχίζονται, αυτή τη φορά από το παρελθόν. Η εκδοχή του υπέροχου All Flights Cancelled από το Ding Dong. You’re Dead. (2021) του Hedvig Mollestad Trio δίνει μία ένεση groovy rock αμεσότητας και αυτή η εκτέλεση «απογειώνεται» (no pun intended) με το συγκλονιστικό keyboard solo του Storløkken και στο κοινωνικό πλαίσιο του concept προστίθεται η υπενθύμιση ενός μεταπανδημικού κόσμου.
H επακόλουθη επαναφορά σε μυστηριώδες, noir περιβάλλον με μουσική αφηγηματικότητα αποκτά λέξεις με την φαινομενικά ψυχεδελική αφήγηση που ολοκληρώνεται με απόλυτη σαφήνεια. Like a bird I will give her wings, like a tree I will give her roots, like a mother I will let her grow into her own shape. Το γλυκό κλείσιμο αποτελεί τον τέλειο προπομπό για το τελευταίο τμήμα με τα δύο εννιάλεπτα κομμάτια.
Το ατμοσφαιρικό πρώτο μισό του ομώνυμου κομματιού αποτελεί ένα από τα κορυφαία σημεία του δίσκου, δημιουργώντας το βάθος και καλλιεργώντας την προσμονή για την ανάπτυξη της ορχήστρας. Η σπάνια εικονοπλαστική δύναμη, το αριστουργηματικό ambient χτίσιμο και το καταπραϋντικό τέλος συνιστούν πιθανότατα μία από τις κορυφαίες ορχηστρικές συνθέσεις των τελευταίων πολλών ετών και δικαιωματικά ένα μελλοντικό κλασικό κομμάτι. Αναμενόμενα ίσως (;), το Maternity Suite είναι ακριβώς το αντίθετο του Maternity Beat, μια ολοκληρωτική ηλεκτρική jazz fusion / prog επίθεση, με όλους τους συμμετέχοντες να συμβάλλουν σε ένα φρενήρες, τεχνικό, groovy, επικό μεγαλοπρεπές κλείσιμο. Τα δύο Maternity ακούγονται τρόπον τινά ως το yin και το yang της Hedvig, δύο ισότιμες, αντιθετικές, αλλά συμπληρωματικές όψεις και ίσως οι δύο κορυφαίες της συνθέσεις μέχρι σήμερα.
Συνολικά, το Maternity Beat είναι αναμφισβήτητα άλλο ένα παραδόξως κερδισμένο στοίχημα για μία εντυπωσιακά τολμηρή καλλιτέχνιδα. Το μόνο αρνητικό στον τρίτο προσωπικό της δίσκο είναι η μη ομαλή ροή των κομματιών που δεν βοηθά στην αφομοίωση του υλικού. Ωστόσο, το στοιχείο αυτό δρα ακριβώς αντίστροφα στην απόλαυση του δίσκου μετά την πρώτη ακρόαση. Η συμβολή της Mollestad στην ανάδειξη της κιθάρας ως lead οργάνου και συνθετικού εργαλείου με εντελώς δικούς της όρους είναι εξόχως εντυπωσιακή. Το πολυδιάστατο παίξιμό της κολακεύει εξίσου την jazz, το progressive rock και το hard rock και ο κύριος λόγος αυτού είναι η ελευθερία που αποπνέει κάθε της φράση. Αυτό, όμως, που την καθιστά μοναδική είναι ο τρόπος που προσεγγίζει την ενορχήστρωση. Το κοινό στοιχείο του Maternity Beat, του Ekhidna και του Tempest Revisited είναι η πρωτοτυπία στο ενορχηστρωτικό κομμάτι και η απόρριψη συμβιβασμών και πεπατημένων. Στο φετινό της album, η σύμπραξη με την Trondheim Jazz Orchestra και τους κορυφαίους μουσικούς της μπάντας της αποτελεί έναν θρίαμβο της ίδιας, όλων των συμμετεχόντων και συνολικά της καταπληκτικής σύγχρονης jazz / rock νορβηγικής σκηνής.
9 / 10
Δημήτρης Καλτσάς
2η γνώμη
Πάνω που λέγαμε (ή έστω έλεγα) πως το 2022 ήταν “απλά ΟΚ” από άποψη νέων κυκλοφοριών, ήρθε η Hedvig Mollestad να αλλάξει κάπως τα δεδομένα με το Maternity Beat και την συνεργασία της με την Trondheim Jazz Orchestra. Και εάν δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη το πόσο καλός είναι ο δίσκος (δεδομένης της ιστορίας της Mollestad), το Maternity Beat καταφέρνει να εκπλήξει και συναρπάσει με την μουσικότητα του, την ποικιλομορφία του και τη δυνατότητα να δημιουργήσει διαφορετικά ηχοτοπία χρησιμοποιώντας το πλήρες ταλέντο της ορχήστρας. Είτε μιλάμε για το σαξόφωνο και τα τύμπανα στο Donna Ovis Peppa, το funky μπάσο και το θεατρικό βιολί στο Do Re Mi Ma Ma, είτε για τα πνευστά στα On The Horizon, η Hedvig Mollestad διαπρέπει συνθετικά.
Και ενώ δημιουργεί αρκετό χρόνο για όλη την ορχήστρα, οι κιθαριστικές της επιδόσεις είναι δυνατές με ωραία grooves και εμπνευσμένα leads, που δείχνουν γιατί θα πρέπει να συγκαταλέγεται με τους κορυφαίους του είδους. Η ευρηματικότητα, το χιούμορ και το συναίσθημα που υπάρχει στον δίσκο, συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό concept. To Maternity Beat είναι η κατάθεση ψυχής της Mollestad για την εμπειρία ως μητέρα (το Her Own Shape είναι μια συγκινητική ωδή προς την μητρότητα), αλλά και με τις εμπειρίες οικογενειών μεταναστών εν έτει 2022. Ένας εξαιρετικός δίσκος.
9.5 / 10
Λευτέρης Σταθάρας
