Haken – Vector

Intro: Tasos Poimenidis
23 / 11 / 2018

Haken is one of the most interesting modern progressive metal bands. Apart from the –way above average even for today- impressive technical skills of all band members, they have a very remarkable mix of influences that in previous albums included sounds beyond the narrow limits of metal and rock. An interesting debut (Aquarius) was followed by the excellent Visions and then came The Mountain, a true masterpiece (one of the best prog metal albums of all time imo) and then came Affinity (2016), an album where the variety of the band’s influences was mostly showcased. This year’s Vector aspires to keep Haken at the highest compositional level of previous years.

Αn infinite dimensional vector space

A cinematic intro (Clear), the atmosphere of which reminds of the Six Degrees of Inner Turbulence Dream Theater era, leads to Good Doctor, a track that brings previous Haken albums (Visions, Mountain) to mind. Although short in duration, the changes are numerous, with guitars or bass and drums in the foreground. This track is the precursor of the musical content of the album, a much heavier record than its predecessor, and also presents the lyrical concept centered on patient 21. The story begins in a mental institution and the solution suggested by the doctor is electroshock.

In Puzzle Box patient 21 describes his feelings. Having a rather clear picture that something serious is happening to him, he expresses the feelings that run through a disturbed and frightened mind, predominantly despair, guilt for his state and total frustration. The track is probably the heaviest of the album. Djent, aggressive riffs dominate, the chorus is tremendous, catchy and full of emotion. Tejeida’s keys flirt with the heavy guitars of Hensall / Griffiths, while the break with the programmed drums gives another tone on the track until its final development. An undoubtedly addictive progressive metal song that will surely win every listener. An ideal hook.

A heavy mid-tempo intro leads to a point with clear guitar chords which then turns heavy and stays that way. If those riffs were developed separately, they could be separate songs for others, while Haken use them as small parts to complete one dense track. The longest song in the album part of the album, Veil, is an ultra-heavy prog epic and the first song that includes solos, to which we had been used to before by Haken. An outstanding track of drama that brings Dream Theater to mind, one of the main influences of Haken.

In the instrumental Nil by Mouth we listen to several interesting ideas from Haken, somewhat close to Veil, but even heavier and more djent in style. I don’t know why they chose not to put vocals in it, I guess that they would fit perfectly. The interesting changes prevent the listener from skipping and there are many great moments. However, I think that if vocals were included, the result would be even better.

The jazzy flugelhorn at the beginning of Host signals that something different is coming, and indeed it is. The tempo is very much lower, the scales are introverted and melancholic, necessary to convey to the listener that the end is coming (possibly for patient 21?). A song showing the sonic diversity of the band and the necessary resolution of the tension until the final act of the drama.

A Cell Divides with its thrilling musical development and intensity is perhaps the perfect epilogue and probably the best track of this absolutely balanced inspired album, to say the least. The lyrics of the song, short but marvelous, remind the listener of what he probably forgets in the virtual reality of the modern world. Beauty lies in error and grace in non-perfection, as in many things in art and life. Sadly, the ending for the protagonist of the story is not a happy one. The reason for this is the “unnatural selection”, which others will choose for him.

In mathematics, the straight line is the shortest path joining two points on one level. The vector is an oriented straight segment, i.e. one point is declared as the beginning of the section and the other is the end. In this case orientation is the key word. This is exactly the case with Haken. The album is focused, it is very heavy, less adventurous than the previous two, more compact but also inspired and shows a band in its peak. There is an artistic vision from a group of over-talented musicians and performers where no one lags behind. Haken is one of the best progressive metal bands out there. The record stands worthy of the two previous ones, although their magnum opus, The Mountain, might be impossible to repeat. Vector points to the direction of all of us. Do not ignore it.

8.5 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Τάσος Ποιμενίδης
23 / 11 / 2018

Οι Βρετανοί Haken αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες progressive metal μπάντες των ημερών μας. Πέρα από την -πολύ πάνω του μέσου όρου ακόμη και για τις μέρες μας- αρτιότατη τεχνική κατάρτιση που διαθέτουν όλα τα μέλη της μπάντας, έχουν να παρουσιάσουν ένα πολύ αξιόλογο κράμα επιρροών που σε προηγούμενες δουλειές δε δίσταζε να φύγει πολλές φορές από τα στενά όρια του metal και του rock. Ένα ενδιαφέρον ντεμπούτο (Aquarius) έδωσε τη σκυτάλη στο εξαιρετικό Visions για να ακολουθήσουν το αριστουργηματικό The Mountain (για τον γράφοντα ένα από τα καλύτερα prog metal albums όλων των εποχών) και το άκρως ενδιαφέρον Affinity (2016) ενός album που έδειξε την ποικιλία που έχουν συνθετικά οι Haken τολμώντας να ενσωματώσουν ήχους και επιρροές που ελάχιστοι θα τολμούσαν σε metal δίσκο. Το φετινό Vector φιλοδοξεί να κρατήσει τους Haken στο πανύψηλο συνθετικό επίπεδο των προηγούμενων χρόνων.

Απειροδιάστατος διανυσματικός χώρος

Μια κινηματογραφική εισαγωγή (Clear), η ατμόσφαιρα της οποίας παραπέμπει ευθέως στους Theater της εποχής του Six Degrees of Inner Turbulence θα δώσει τη θέση της στο Good Doctor ένα κομμάτι που φέρνει στο μυαλό παλαιότερα Haken albums (Visions, Mountain). Παρότι μικρό σε διάρκεια, οι αλλαγές είναι πάμπολλες, άλλες φορές με τις κιθάρες σε πρώτο πλάνο και άλλες φορές με το μπάσο και τα τύμπανα. Το κομμάτι μας προϊδεάζει το μουσικό περιεχόμενο, έναν πολύ πιο βαρύ δίσκο από τον προκάτοχο του αλλά και για την κεντρική ιστορία του concept που είναι η πορεία του –αγνώστων λοιπών στοιχείων – ασθενούς 21 που ξεκινάει μέσα σε ίδρυμα ψυχικά ασθενών ανθρώπων. Η λύση που προτείνει ο γιατρός είναι η ηλεκτροθεραπεία.

Στο Puzzle Box o ασθενής 21 μας περιγράφει τα συναισθήματά του. Έχοντας μάλλον ξεκάθαρη εικόνα ότι κάτι σοβαρό του συμβαίνει, εκφράζει τα ποικίλα συναισθήματα που διατρέχουν ένα διαταραγμένο και φοβισμένο μυαλό, με κυρίαρχα την απόγνωση, τις ενοχές για το τι είναι και την πλήρη απογοήτευση. Το κομμάτι μάλλον είναι το πιο βαρύ του δίσκου. Τα djent, επιθετικά riffs δίνουν και παίρνουν, το ρεφραίν είναι συγκλονιστικό, πιασάρικο και γεμάτο συναίσθημα. Τα πλήκτρα του Tejeida ερωτοτροπούν με τις βαριές κιθάρες των Hensall / Griffiths ενώ το break με το καθαρό σημείο με την παρουσία προγραμματισμένων drums δίνει έναν άλλο τόνο στο κομμάτι μέχρι την τελική ανάπτυξη του. Ένα αναμφίβολα εθιστικό progressive metal τραγούδι που σίγουρα θα κερδίσει κάθε επίδοξο ακροατή του Vector και αποτελεί ιδανικό hook για τον δίσκο.

Μια heavy mid-tempo εισαγωγή δίνει τη θέση της σε ένα σημείο με καθαρά ακόρντα για να ξαναγίνει πάλι heavy και να παραμείνει εκεί. Riffs που αν αναπτύσσονταν ξεχωριστά θα μπορούσαν να αποτελούν αυτούσια κομμάτια για άλλους, για τους Haken αποτελούν απλά κομμάτια, απλές ψηφίδες για να συμπληρώσουν το έργο τους. Το πιο μεγάλο κομμάτι του δίσκου, το Veil, είναι ένα ultra-heavy prog έπος και το πρώτο κομμάτι που ακούμε solos όπως τα έχουμε συνηθίσει παλιά από τους Haken. Εξαιρετικό κομμάτι με το οποίο θα έρθουν πολλές φορές οι Dream Theater των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας στο μυαλό, μια από τις κύριες επιρροές των Haken.

Στο instrumental Nil by Mouth ακούμε πολλές και ενδιαφέρουσες ιδέες από τους Haken, κοντινές στο Veil θα λέγαμε, αλλά ακόμη πιο heavy / djent. Δεν ξέρω γιατί επέλεξαν να μην βάλουν φωνητικά στο κομμάτι, θεωρώ ότι θα ταίριαζαν πολύ. Οι ενδιαφέρουσες αλλαγές του αποτρέπουν τον ακροατή από το skip και υπάρχουν αρκετά σημεία κορύφωσης που μένουν, αλλά θεωρώ ότι με φωνητικά το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ ανώτερο.

Το jazzy flugelhorn στην αρχή του Host προϊδεάζει τον ακροατή ότι κάτι διαφορετικό έρχεται και πράγματι έτσι είναι. Το tempo πέφτει πολύ, οι κλίμακες είναι εσωστρεφείς και μελαγχολικές, απαραίτητες για να μεταδώσουν στο ακροατή ότι έρχεται μάλλον το τέλος (ενδεχομένως του ασθενούς 21). Ένα κομμάτι που δείχνει την ποικιλομορφία που διαθέτει το group αλλά και απαραίτητο λύσιμο της έντασης μέχρι την τελική πράξη του δράματος.

Το Α Cell Divides με την συγκλονιστική του μουσική ανάπτυξη και την έντασή του ίσως και να αποτελεί τον ιδανικό επίλογο στην πράξη του δράματος και μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και αυτό είναι και το παράσημο του μιας και ο δίσκος κρίνεται ως απόλυτα ισορροπημένος και το λιγότερο εμπνευσμένος. Οι στίχοι του κομματιού, σύντομοι αλλά πανέμορφοι, υπενθυμίζουν στον ακροατή αυτό που μάλλον ξεχνάει σε μια εικονική πραγματικότητα που ζει στον σύγχρονο κόσμο. Αυτό που ήξερε πάντα αλλά τείνει να ξεχάσει στη λήθη της μαζοποίησης και του βομβαρδισμού πληροφορίας. Η ομορφιά βρίσκεται στο λάθος και η χάρη στην μη τελειότητα, όπως σε πολλά πράγματα στην τέχνη και τη ζωή. Δυστυχώς η κατάληξη για τον πρωταγωνιστή της ιστορίας δεν είναι ευτυχής. Αιτία για αυτό είναι η αφύσικη επιλογή (unnatural selection, λογοπαίγνιο με τη φυσική επιλογή), την οποία θα κάνουν άλλοι για τον ίδιο.

Στα μαθηματικά το ευθύγραμμο τμήμα είναι η συντομότερη διαδρομή που ενώνει δύο σημεία πάνω στο επίπεδο. Το διάνυσμα είναι ένα προσανατολισμένο ευθύγραμμο τμήμα, δηλαδή το ένα σημείο δηλώνεται ως η αρχή του τμήματος και το άλλο σημείο το τέλος. Σε αυτή την περίπτωση ο προσανατολισμός είναι η λέξη κλειδί. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους Haken. Ο δίσκος είναι προσανατολισμένος, είναι πολύ heavy, λιγότερο περιπετειώδης από τους δύο προηγούμενους, πιο συμπαγής αλλά ταυτόχρονα εμπνευσμένος και δείχνει μια μπάντα σε ξεκάθαρη καλλιτεχνική ακμή. Υπάρχει καλλιτεχνικό όραμα από μια ομάδα υπερ-ταλαντούχων μουσικών και performers όπου κανείς δεν υστερεί. Μιας από τις καλύτερες progressive metal μπάντες εκεί έξω. Ο δίσκος στέκεται άξια κοντά στα δύο προηγούμενα, αν και το magnum opus του The Mountain ίσως να είναι αδύνατον να επαναληφθεί. Το Διάνυσμα δείχνει προς την κατεύθυνση όλων μας. Μην το αγνοήσετε.

8.5 / 10

Τάσος  Ποιμενίδης