Giraffe Tongue Orchestra – Broken Lines

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
03 / 11 / 2016

History tells us that the majority of supergroups is like a big box, with a fancy wrapping and when it comes to the content… not much. This is because they are usually short-lived side projects that rarely record timeless albums. In this case, the reason behind this collaboration was the longstanding friendship between Brent Hinds (Mastodon) and Ben Weinman (Dillinger Escape Plan) who hooked up with William DuVall of Alice In Chains (here exclusively as singer), Thomas Pridgen (ex-Mars Volta) on drums and Pete Griffin on bass (Ζappa Plays Zappa). Right from the very first notes of Broken Lines, uncertainty evaporates…

The future pop (?)

We shouldn’t delude ourselves: every time we hear about a new release from a “supergroup” of our time, our mind goes to just-arrived-at-the-scene rock stars (somewhere in between them is Dave Grohl) who became buddies at the backstage of some tour and during a binge they thought they might give it a go to record some songs. The truth is, we haven’t listen to anything memorable since Them Crooked Vultures (here is Dave Grohl again!) as far as supergroups go.

The case of Giraffe Tongue Orchestra is totally different. It seems that in the year of 2016, a critical year for music and humanity as a whole (consider US elections), these gentlemen gathered together and decided to unfold their talent and ambition for good and cram them into a record with a pop vibe but at the same time its musical depth renders it as a grower. The signatures of Brent Hinds (Mastodon), William DuVall (Alice in Chains), Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan) but also of the famed Thomas Pridgen (ex-Mars Volta) are easy to recognize during the entire Broken Lines, tailored with absolute homogeneity (production-wise the result is nothing less than perfect). Musically, is in the vein of alternative rock, as expected. Aside that, funk, post-punk, progressive rock and extreme metal elements as well as bands like Faith No More or Mars Volta are all over the place, waiting patiently for the listener to discover them in an “in-your-face” flow, where even the weakest moments of the record (Adapt Or Die, All We Have Is Now) go with this flow with no jar. Moreover, the shade of William DuVall soul voice dominates the album, a singer who carries the cross of Layne Staley for years and his contribution has turned Alice in Chains into the coolest band on the planet. DuVall did to create addictive pop vocal melodies over the songs’ complex structures and simultaneously proves that he is a top voice.

In the case of Broken Lines, the listener is bound to hit the repeat button over and over again. During this process, their preference for the record’s best song is likely to swift from one piece to another. My personal favourites are Everyone Gets What They Really Want, a mixture of Bruno Mars and Alice in Chains and Back to the Light that sounds as it was taken off Mars Volta’s Octahedron (the voice that sings the refrain, is not Cedrix’s but Juliette Lewis’!). One thing is certain: the album can get you in the mood to drive your car with the window down at a seaside boulevard but also can seclude you in your house for a closer listen, breaking the boundaries between the genres, gifting us beautiful music; how did we say it’s called…?

8 / 10

Ilias Goumagias

2^nd opinion 

Giraffe Tongue Orchestra’s line-up is more than impressive. The main question is if this bunch of musicians could result in something more than a mere side project. The answer, to a great extend, is a “yes”. The record is well taken care of and the band sounds tight. The not-so-good songs are way above the average while the best are outstanding. Giraffe’s alternative rock puts at times the pedal to the metal and some other times sounds as cool as if driving with sunglasses on and the hand dangling outside the car’s window. The progressive element creeps at the background of all compositions, more like a sponsor of intellectuality, and the performing skills are, no surprises here, fiery. DuVall, far from Alice in Chains’ two-voice polyphonies, is established as one of the best voices of our era. If a couple of songs were on a par with the video-clips (Crucifixion and Blood Moon), the mark below would be surely higher.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
03 / 11 / 2016

Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι οι περιπτώσεις των supergoups στην πλειοψηφία τους μοιάζουν με μεγάλο κουτί με φανταχτερό περιτύλιγμα και από περιεχόμενο… λίγα πράγματα. Κι αυτό, γιατί συνήθως είναι βραχύβια side projects που σπάνια μας αφήνουν διαχρονικά albums. Στην περίπτωσή μας η αφορμή ήταν η μακρόχρονη φιλία των Brent Hinds (Mastodon) και Ben Weinman (Dillinger Escape Plan) που συμπράττουν με τον William DuVall των Alice In Chains (εδώ αποκλειστικά σε ρόλο τραγουδιστή) και τον Thomas Pridgen (ex-Mars Volta) στα ντραμς και τον Pete Griffin στο μπάσο (Ζappa Plays Zappa). Από τις πρώτες νότες του “Broken Lines” η αντικατάσταση του μικρού καλαθιού με μεγαλύτερο φαντάζει επιβεβλημένη…

Η pop του μέλλοντος (;)

Κακά τα ψέμματα: όποτε ακούμε για νέα κυκλοφορία από ένα “supergroup” της εποχής μας, λιγο- πολυ σκεφτόμαστε νεόκοπους rock stars (κάπου ανάμεσά τους και ο Dave Grohl) οι οποίοι γίνανε κολλητάρια στα παρασκήνια κάποιας περιοδείας και εν μέσω κραιπάλης είπαν να ηχογραφήσουν ένα δίσκο. Η αλήθεια είναι πως από την εποχή των Them Crooked Vultures (νάτος πάλι ο Dave Grohl) έχουμε να ακούσουμε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον στα πλαίσια του όρου αυτού.

Στην περίπτωση των Giraffe Tongue Orchestra τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Φαίνεται πως εν έτει 2016 ένα κρίσιμο έτος για τη μουσική και για την ανθρωπότητα γενικότερα (βλέπε US Elections), οι κύριοι αυτοί  μαζεύτηκαν και είπαν να ξεδιπλώσουν για τα καλά το ταλέντο και τη φιλοδοξία τους σε ένα δίσκο που διαθέτει ταυτόχρονα pop αισθητική αλλά και το μουσικό βάθος που χαρακτηρίζει ένα grower album. Τα μουσικά αποτυπώματα των Brent Hinds (Mastodon), William DuVall (Alice In Chains), Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan), αλλά και του τεράστιου Thomas Pridgen (ex-Mars Volta) είναι ξεκάθαρα σε ολόκληρο το “Broken Lines” ταιριασμένα με απόλυτη ομοιογένεια (στην παραγωγή ο δίσκος παίρνει άριστα). Μουσικά, οπωσδήποτε το ύφος κινείται στα πλαίσια του alternative. Από εκεί και πέρα, στοιχεία funk, post-punk, progressive rock, extreme metal, συγκροτημάτων όπως οι Faith No More ή οι Mars Volta βρίσκονται παντού και περιμένουν τον ακροατή να τα ανακαλύψει μέσα σε μία “in your face” ροή, όπου ακόμα και τα πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου (“Adapt Or Die”, “All We Have Is Now”) αφομοιώνονται χωρίς να προβληματίζουν. Εκτός αυτών, στο άλμπουμ δεσπόζει η soul πινελιά του William DuVall, του τραγουδιστή που εδώ και χρόνια κουβαλάει το σταυρό του Layne Staley και που, με τη συμβολή του, οι Alice In Chains έχουν μεταμορφωθεί στην πιο cool μπάντα του πλανήτη. Ο DuVall κατορθώνει να δημιουργήσει εθιστικές, pop φωνητικές γραμμές επάνω στις πολύπλοκες μουσικές δομές του δίσκου και ταυτόχρονα αποδεικνύει πως είναι ένας εξαιρετικός ερμηνευτής.

Στην περίπτωση του “Broken Lines”, το πολλαπλό repeat δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να αποφύγει. Κατά τη διάρκεια των επαναλήψεων, σίγουρα θα αλλάξει πολλές φορές γνώμη για το ποιο κομμάτι είναι το αγαπημένο του. Προσωπικά, διαλέγω το “Everyone Gets What They Really Want”, ένα συνδυασμό Bruno Mars και Alice In Chains, αλλά και το “Back To The Light” που ακούγεται λες και βγήκε καρφί απ’ το “Octahedron” των Mars Volta (σημ: αυτός που ακούγεται στο refrain δεν είναι ο Cedrix, αλλά η Juliette Lewis!). Ένα πράγμα είναι βέβαιο: πως όσο εύκολα μπορεί να σε κάνει να κατεβάσεις το παράθυρο την ώρα που βολτάρεις με το αυτοκίνητο σε κάποια παραλιακή λεωφόρο, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σε κλείσει στο σπίτι για ακρόαση και εμβάθυνση, σπάζοντας τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των ειδών, χαρίζοντάς μας όμορφη μουσική. Πώς είπαμε ότι λέγεται…

8 / 10

Ηλίας Γουμάγιας

2^nd opinion 

Το line-up των Giraffe Tongue Orchestra είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Το βασικό ερώτημα είναι αν αυτή η συνάθροιση μουσικών μπορεί να σταθεί ως κάτι παραπάνω από ένα απλό side project. Η απάντηση σε ένα μεγάλο βαθμό είναι ναι. Ο δίσκος και δουλεμένος πολύ είναι και η μπάντα μοιάζει σφιχτοδεμένη. Τα λιγότερο καλά κομμάτια είναι πολύ πάνω του μετρίου ενώ τα καλύτερα είναι εξαιρετικά. Το alternative rock των Giraffe άλλοτε ηχεί γκαζωμένο και άλλοτε cool σαν να οδηγείς με γυαλί ηλίου και χέρι έξω από το παράθυρο. Στο βάθος όλων των συνθέσεων υποβόσκει πάντα το progressive, περισσότερο ως χορηγός εγκεφαλικότητας, ενώ και η εκτελεστική δεινότητα είναι αναμενόμενα στα κόκκινα. Ο Duvall, μακριά από τις διφωνίες των Alice In Chains, εδραιώνεται εδώ ως μια από τις καλύτερες φωνές τις εποχής μας. Αν υπήρχαν και άλλα ένα-δύο κομμάτια στο επίπεδο των δύο video-clips (“Crucifixion” και “Blood Moon”) ο παρακάτω βαθμός θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερος.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας