Dvne – Etemen Ænka

Intro: Panos Papazoglou

A new album by the promising Dvne and one could rightly guess that the band’s name refers to the title of the literary science fiction book by Frank Herbert. The quintet based in Edinburgh returns with an ambitious second album with a plethora of influences, four years after a successful debut (Asheran – 2017), and also aspires to meet the expectations of those who had discovered the band four years ago and found something fresh in their post / prog / doom hybrid.

An ambitious labyrinthine journey into Dvne’s sci-fi adventures

So with their second album entitled Etemen Ænka, Dvne seem more focused on the elements that will turn them into a recognizable force in the modern post / prog field, and they return seeking the attention of an audience that has been nurtured and “trained” in the labyrinthine sound trails of Mastodon. This influence, in a seemingly inexhaustible scene, is a positive sign in the modern (generalized as a term) progressive musical direction.

Thus, Dvne is a band that manages to combine its influences and its contrasts with a new album which apart from the heavy riffs and the doom / sludge atmosphere, also includes peaceful and calm moments that highlight the band’s ability to move in different sonic directions. Etemen Ænka is pretty much the next step after the (very good) debut album, Asheran, unfolding a musical narrative based on its long compositions and creating the conditions for exploration in a multicollective universe. A universe that owes much to Cult of Luna, especially in its heavy post guitar moments, but if the influences are put aside then the intentions of the Scots are clear and they manage to balance them with their effort to introduce new elements in their sound. This is understood by the use of synths and some female vocals in the excellent Omega Severer.

As for the tracks that stand out, the nine-minute epic Towers with the discreet presence of the keys and the impressive riffing that reminds us of the first Mastodon albums is the composition that indicates the direction Dvne want to follow. And they do it extremely well through the one hour that the album lasts. Court of the Matriarch is also a piece that is built gradually and reaches those beastly riffs, while Omega Severer is the most impressive moment of the album, with alternations of sounds, guitars and female vocals which combine a more traditional post-metal approach with the classical(ish) progressive sludge logic.

Overall, Dvne’s second album is an excellent musical proposal, with the wise use of synths being an appreciated addition, helping to connect with the band’s sci-fi concept. Perhaps the vocals could have been slightly better, but with an album of this duration and variety, switching from clean to heavy sound is done in a way that ultimately forms an important part of the album. A well-crafted, rich album with an impressive flow (thanks to the few instrumental interludes), brings Dvne among the most ambitious bands of the new generation.

8.5 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

Mastodon’s Crack the Skye in 2009, one of the best progressive metal albums in history, created new niches related to the American sludge / hardcore / post-metal sound, which include progressive bands such as The Ocean, Intronaut, and Cult of Luna. Dvne come out of nowhere with Etemen kanka (the also remarkable Asheran had gone unnoticed by most) and add their name to the elite of this sound. With heavy, elaborate riffs not being their biggest weapon, Dvne triumph through their ability to sound interesting through their post scales. Either through intermediate melodies or through the addition of vocals (female, male, and growls) and clever, short choruses, the compositions that exceed seven minutes manage to be adventurous, while retaining that post-metal atmosphere. Obviously there are aggressive guitar compositions (Mleccha, Court of the Matriarch), where Dvne proves that they can wisely compose tighter prog metal compositions without losing their identity. And that’s exactly where the power of Etemen Ænka lies, that is, in the perfectly defined character that it retains during those 67 minutes, without indifferent moments, without exaggerations, with the ups and downs being strategically placed, so that the final result is truly magnificent.

8.5 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Πάνος Παπάζογλου

Νέος δίσκος για τους ελπιδοφόρους Dvne και σωστά θα μπορούσε να κάνει κάποιος τον συνειρμό, καθώς το όνομά τους παραπέμπει στο ομώνυμο λογοτεχνικό έργο επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert. Το πενταμελές συγκρότημα με βάση του το Εδιμβούργο και με μια πληθώρα επιρροών, επανέρχεται με ένα φιλόδοξο δεύτερο άλμπουμ, το οποίο έχει να διαδεχτεί ένα επιτυχημένο ντεμπούτο (Asheran – 2017), αλλά και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όσων τους ανακάλυψαν τότε και βρήκαν σε αυτούς κάτι φρέσκο στο post / prog / doom υβρίδιο της πρότασής τους.

Ένα φιλόδοξο δαιδαλώδες ταξίδι στις sci-fi περιπέτειες των Dvne

Με το δεύτερο άλμπουμ τους λοιπόν οι Dvne, με τίτλο Etemen Ænka, περισσότερο συγκεντρωμένοι στα στοιχεία που θα τους μετατρέψουν σε μια αναγνωρίσιμη δύναμη στο σύγχρονο post / prog στερέωμα, επιστρέφουν και επιζητούν την προσοχή ενός κοινού που έχει γαλουχηθεί και «εκπαιδευτεί» στα δαιδαλώδη ηχητικά μονοπάτια των Mastodon. Και αυτό το «γαλόνι» της επιρροής, σε μια σκηνή που δείχνει να είναι ανεξάντλητη, είναι στη σύγχρονη (γενικευμένη ως όρος) προοδευτική μουσική κατεύθυνση ένα πρόσημο θετικό.

Έτσι λοιπόν, οι Dvne αποτελούν ένα συγκρότημα που καταφέρνει τον συγκερασμό των επιρροών του και των αντιθέσεών του, με ένα νέο άλμπουμ, το οποίο μέσα στη βαρύτητα των riffs και της doom / sludge ατμόσφαιρας συγκεντρώνει και στιγμές γαλήνιες και ήρεμες που αναδεικνύουν την ικανότητά τους να κινούνται σε διαφορετικές ηχητικές κατευθύνσεις. Με άμεση συνέχεια και σύνδεση με το προηγηθέν (πολύ καλό) Asheran, το Etemen Ænka ξεδιπλώνει και αυτό μια μουσική αφήγηση που βασίζεται στις μεγάλες συνθέσεις του και δημιουργεί τις συνθήκες εξερεύνησης σε ένα πολυσυλλεκτικό σύμπαν. Ένα σύμπαν που κοιτάει τολμηρά και προς Cult of Luna μεριά, ιδίως στις heavy post κιθαριστικές στιγμές του, αλλά αν μπουν οι επιρροές στην άκρη τότε οι διαθέσεις των Σκοτσέζων είναι σαφείς και καταφέρνουν να ισορροπήσουν με την προσπάθειά τους να εισάγουν νέα στοιχεία στον ήχο τους. Και αυτό γίνεται αντιληπτό, με τη χρήση των synths και ορισμένων γυναικείων φωνητικών στο εξαιρετικό Omega Severer φερειπείν.

Όσον αφορά τα κομμάτια που ξεχωρίζουν, το εννιάλεπτο έπος Towers με το εντυπωσιακό του riffing που κλείνει το μάτι στις πρώιμες Mastodon δουλειές, αλλά και με τη διακριτική παρουσία των πλήκτρων είναι η σύνθεση που αποτελεί μια πρώτη ένδειξη της κατεύθυνσης που θέλουν οι Dvne να ακολουθήσουν. Και το καταφέρνουν εξαιρετικά στη μια και ώρα που διαρκεί το άλμπουμ.  Το Court of the Matriarch είναι επίσης ένα κομμάτι που χτίζεται σταδιακά και φτάνει στα θηριώδη riffs, ενώ το κορυφαίο Omega Severer, είναι η πιο εντυπωσιακή στιγμή του δίσκου, με εναλλαγές στους ήχους, τις κιθάρες και τα γυναικεία φωνητικά να πρωταγωνιστούν και να συνδυάζουν μια πιο παραδοσιακή post-metal προσέγγιση με την κλασικότροπη πλέον progressive sludge λογική.

Συνολικά λοιπόν, το δεύτερο άλμπουμ των Dvne είναι μια εξαιρετική μουσική πρόταση, με τη σοφή χρήση των synths να αποτελεί μια καλοδεχούμενη προσθήκη και να βοηθάει στη σύνδεση με τη sci-fi λογική του concept που ακολουθούν. Ίσως τα φωνητικά να μπορούσαν κάπως να είναι πιο δουλεμένα, αλλά με ένα άλμπουμ τέτοιου μεγέθους και τέτοιας ποικιλίας, η εναλλαγή από καθαρά σε heavy γίνεται με τρόπο που τελικά αποτελούν και αυτά ένα σημαντικό κομμάτι της εξιστόρησης, χωρίς να την υποβαθμίζουν. Ένα καλοδουλεμένο, πολυποίκιλο σε ήχους και με εντυπωσιακή ροή (χάρη και στα λίγα ορχηστρικά ιντερλούδια) άλμπουμ, εντάσσει  τους Dvne με ορμή μεταξύ των πιο φιλόδοξων συγκροτημάτων της νέας γενιάς και με ενδιαφέρον για την πορεία τους.

8.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Είναι λογικό, η κυκλοφορία του Crack the Skye των Mastodon το 2009, ενός από τα καλύτερα progressive metal άλμπουμ της ιστορίας, να δημιουργήσει νέους θύλακες πλησίον του αμερικάνικου sludge / hardcore / post-metal ήχου, που να περιλαμβάνουν αυτό το προοδευτικό ύφος συγκροτημάτων όπως οι The Ocean, οι Intronaut, οι Cult of Luna. Οι Dvne με το Etemen Ænka ξεπετάγονται από το πουθενά (το επίσης αξιόλογο Asheran του 2017 είχε περάσει απαρατήρητο από τους περισσότερους) και προσθέτουν το όνομα τους στην elite αυτού του ήχου. Με τα βαριά, περίτεχνα riffs να μην είναι το μεγάλο όπλο τους, εκεί που θριαμβεύουν ολοκληρωτικά οι Dvne είναι η δυνατότητα που έχουν στις post κλίμακες τους να μην χάνεται το ενδιαφέρον. Είτε μέσω ενδιάμεσων μελωδιών, είτε μέσω της προσθήκης φωνητικών (γυναικεία, αντρικά και growls) και έξυπνων, σύντομων refrain καταφέρνουν οι συνθέσεις που ξεπερνούν τα επτά λεπτά να είναι περιπετειώδεις, ενώ διακρατούν την ατμόσφαιρα του post-metal. Προφανώς και δεν λείπουν οι πιο επιθετικές κιθαριστικά συνθέσεις (Mleccha, Court of the Matriarch), όπου οι Dvne αποδεικνύουν ότι μπορούν με σύνεση να γράψουν πιο σφιχτές, prog metal συνθέσεις χωρίς να χάνουν το μέτρο και εν τέλει τον χαρακτήρα τους. Και εκεί ακριβώς εντοπίζεται η δύναμη του Etemen Ænka, δηλαδή στον απόλυτα καθορισμένο χαρακτήρα που έχει στα 67 λεπτά του, χωρίς αδιάφορες στιγμές, χωρίς πλεονασμούς, με τα ups και τα downs να είναι στρατηγικά τοποθετημένα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι πανέμορφο.

8.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής