Aeon Zen – Transversal

Intro: Christos Minos

Aeon Zen, a band from Great Britain, has been active in the field of progressive metal since the end of the 00s. The band is in fact the personal artistic vehicle of Rich Hinks (he appears as Rich Gray in the new album) who composes and arranges everything with the participating musicians assisting in his vision. This year’s album, Transversal, marks the end of a journey during which some remarkable records were released and this farewell album reminds us of the band’s promising momentum.

A great farewell

From the very start and their first album Aeon Zen have been a breath of fresh air on the tired prog metal scene. A band led by a guitarist and the only permanent member Rich Hinks has been constantly released good albums in the past 13 years and each of them was different from the previous one. Transversal is Aeon Zen’s last album. The band didn’t want to just put an end, and they decided to offer something very special to audience.

The songwriting for this album had begun 14 years ago and it was finally finished this year. The ten tracks of this prog metal album flow continuously into one another and form an epic of about thirty minutes. I have to admit that the last two albums by the band had failed to impress me, because somehow everything sounded so mechanic and predictable on these two. Like many other progressive metal bands, Aeon Zen is clearly inspired by bands like Dream Theater, so you can expect the necessary technical passages and odd time signatures. Still, it’s not as clinical and over the top as the music the prog giants make. The music of Aeon Zen has never been connected with Rush, but I’m sure that Rich had the monumental 2112 somewhere in his mind during the construction of this work.

Andi Kravljaca is one of the most impressive singers in the modern progressive metal scene and simply shines on the record as his vocals perfectly suit Rich’s guitar acrobatics. The balance between metal and classical music is very well designed and the symphonic parts and arrangements brings early Queen to mind at some moments. The massive use of acoustic guitars is something new and a big plus for the overall Aeon Zen sound and keyboards are ever present throughout the whole album. The dual vocal harmonies is a thing that surprised me most, especially because they work well, and the production is excellent leaving nothing to be desired.

Already in the first song, Twilight, prog metal fans will find everything exactly what they love in this genre: sudden and unexpected changes, great riffing, beautiful and fluid transition between heavier and calm passages and top notch vocals. The great thing about the album is that it has a perfect flow and there is always something happening, and if you are not paying much attention while listening you risk missing some details. Unfortunately, some tracks as Ends As It Began and Forever are very short, they end before reaching a climax. Along with the album duration, it is my main complaint about this work.

Finally, I have to say a few words about Rich. His dedication and passion for music in addition of course to his massive talent is hard to find in the music scene today. Aeon Zen was his musical dream and with this album his dream is completely fulfilled. Transversal is certainly not a masterpiece, but it is a great way to say goodbye to a big chapter of his career.

7.5 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion

Transversal is the band’s last album and according to them it is their most ambitious work which had been prepared for years and it is definitely the right way to say goodbye to their audience. The album essentially consists of one track divided into 10 parts in which prog fans can hear the ingredients of the golden age of progressive metal as well as its charming present. The band forges its influences from Dream theater to neo-classical power metal, the stormy guitar outbursts with choral points, djent that meets technical metal. In just half an hour, you can hear great music that stands out for its coherence and executional perfection. Labyrinthine and at the same time emotional, Transversal certifies Aon Zen’s fame and represents an epilogue worthy of the band’s course.

7.5 / 10

Christos Minos

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος

Oι Aeon Zen καταγόμενοι από τη Μεγάλη Βρετανία δραστηριοποιούνται από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 στο χώρο του προοδευτικού metal. Η μπάντα συνιστά στη πραγματικότητα το προσωποπαγές όχημα του Rich Hinks (στο νέο album εμφανίζεται ως Rich Gray) ο οποίος αναλαμβάνει το βάρος της σύνθεσης και της υλοποίησης της με τους εκάστοτε συμμετέχοντες μουσικούς να συνεπικουρούν το όραμα του. Ο φετινός τους δίσκος, Transversal, σηματοδοτεί το τέλος μιας διαδρομής στην οποία ευδοκίμησαν αξιόλογοι δίσκοι με το αποχαιρετιστήριο τους μουσικό δείγμα να υπενθυμίζει την ελπιδοφόρα ορμή της μπάντας.

Ένας ιδανικός αποχαιρετισμός

Από την αρχή και το πρώτο τους άλμπουμ οι Aeon Zen ήταν μια ανάσα φρέσκου αέρα στην κουρασμένη prog metal σκηνή. Ένα συγκρότημα με επικεφαλής έναν κιθαρίστα και το μοναδικό μόνιμο μέλος, τον Rich Hinks, κυκλοφορούσε συνεχώς καλά άλμπουμ τα τελευταία 13 χρόνια και καθένα από αυτά ήταν διαφορετικό από το προηγούμενο. Το Transversal είναι το τελευταίο άλμπουμ των Aeon Zen. Το συγκρότημα δεν ήθελε απλώς να βάλει ένα τέλος κι έτσι αποφάσισαν να προσφέρουν κάτι πολύ ιδιαίτερο στο κοινό.

Η σύνθεση για αυτό το άλμπουμ είχε ξεκινήσει πριν από 14 χρόνια και τελικά ολοκληρώθηκε φέτος. Τα δέκα κομμάτια αυτού του prog metal άλμπουμ ρέουν αβίαστα το ένα μέσα στο άλλο και σχηματίζουν ένα έπος περίπου τριάντα λεπτών. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα δύο τελευταία άλμπουμ της μπάντας απέτυχαν να με εντυπωσιάσουν, γιατί κατά κάποιο τρόπο όλα ακούγονταν τόσο μηχανικά και προβλέψιμα σε αυτά τα δύο. Όπως πολλές άλλες progressive metal μπάντες, έτσι και οι Aeon Zen είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένοι από μπάντες όπως οι Dream Theater, οπότε μπορείτε να περιμένετε τα απαραίτητα τεχνικά περάσματα και πολλές αλλαγές ρυθμών. Παρόλα αυτά, η μουσική εδώ δεν είναι τόσο τεχνική και υπερβολική όσο η μουσική που κάνουν οι prog γίγαντες. Η μουσική των Aeon Zen δεν έχει συνδεθεί ποτέ με τους Rush, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο Rich είχε κάπου στο μυαλό του το μνημειώδες 2112 κατά τη διάρκεια σύνθεσης αυτού του έργου.

Ο Andi Kravljaca είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς τραγουδιστές της σύγχρονης progressive metal σκηνής και απλά λάμπει στον δίσκο καθώς τα φωνητικά του ταιριάζουν απόλυτα στα κιθαριστικά ακροβατικά του Rich. Η ισορροπία μεταξύ metal και κλασικής μουσικής είναι πολύ καλά σχεδιασμένη και τα συμφωνικά μέρη και οι ενορχηστρώσεις φέρνουν στο μυαλό τους πρώιμους Queen σε κάποιες στιγμές. Η μαζική χρήση ακουστικών κιθαρών είναι κάτι νέο και ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τον συνολικό ήχο και τα πλήκτρα Aeon Zen είναι πάντα παρόντα σε όλο το άλμπουμ. Οι διπλές φωνητικές αρμονίες είναι κάτι που με εξέπληξε περισσότερο, ειδικά επειδή λειτουργούν καλά, ενώ η παραγωγή είναι εξαιρετική.

Ήδη στο πρώτο τραγούδι, το Twilight, οι λάτρεις του prog metal θα βρουν όλα όσα αγαπούν σε αυτό το είδος: ξαφνικές και απροσδόκητες αλλαγές, υπέροχο riffIng, όμορφη και ρευστή μετάβαση ανάμεσα σε πιο βαριά και ήρεμα περάσματα και κορυφαία φωνητικά. Το υπέροχο με το άλμπουμ είναι ότι έχει τέλεια ροή και πάντα κάτι συμβαίνει και αν δεν προσέχει κανείς αρκετά ενώ το ακούει κινδυνεύει να χάσει κάποιες λεπτομέρειες. Δυστυχώς, ορισμένα κομμάτια όπως τα Ends As It Began και Forever είναι πολύ μικρά σε διάρκεια, τελειώνοντας πριν φτάσουν στο αποκορύφωμα. Μαζί με τη συνολικά μικρή διάρκεια του άλμπουμ, αυτό είναι το βασικό μου παράπονο για αυτή τη δουλειά.

Τέλος, πρέπει να πω λίγα λόγια για τον Rich. Η αφοσίωσή του και το πάθος του για τη μουσική και φυσικά το τεράστιο ταλέντο του είναι δύσκολο να βρεθεί στη μουσική σκηνή σήμερα. Το Aeon Zen ήταν το μουσικό του όνειρο και με αυτό το άλμπουμ το όνειρό του εκπληρώνεται πλήρως. Το Transversal σίγουρα δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να αποχαιρετήσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας του.

7.5 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη

Το Transversal είναι ο τελευταίος σταθμός της μπάντας και σύμφωνα με τα λεγόμενα τους συνιστά την πιο φιλόδοξη δουλειά τους η οποία προετοιμαζόταν για χρόνια και σίγουρα αποτελεί την προσήκουσα δουλειά για να αποχαιρετήσουν το κοινό τους. Ο δίσκος αποτελείται ουσιαστικά από ένα κομμάτι χωρισμένο σε 10 μέρη στα οποία οι φίλοι της προοδευτικής μπορούν να ακούσουν τα συστατικά της χρυσής εποχής του προοδευτικού metal αλλά και του γοητευτικού παρόντος του να παρελαύνουν. Η μπάντα σφυρηλατεί τις επιρροές της από Dream theater μέχρι το neo-classical power metal, την καταιγιστική κιθαριστή έξαρση με χορωδιακά σημεία, το djent που ανταμώνει με το τεχνικό metal. Στη μόλις μισή ώρα του περικλείεται ένα οργιαστικό περιεχόμενο που ξεχωρίζει για τη συνοχή του και την αρτιότητα της εκτέλεσης του. Δαιδαλώδες και συνάμα συναισθηματικό, το Transversal πιστοποιεί τις συστατικές επιστολές που πάντα συνόδευαν την μπάντα και αντιπροσωπεύει έναν επίλογο αντάξιο για την καριέρα της.

7.5 / 10

Χρήστος Μήνος