Leprous – Pitfalls

Intro: Panos Papazoglou
Translation: Lefteris Statharas

In a decade of inventive creativity, constant discography presence, and increasing popularity, the recognition for the Norwegian Leprous is a nice result that constantly leads them in new paths, tell stories and unravel their Art. An Art, that doesn’t seem to compromise with anything and follow the safety of repeats, but contrary they reinvent new expressive refrains. Leprous are the current stars of a progressive tendency, that instead of remaining stale in the “musts” of the progressive genre, they break them down and recreate them. This breakdown that the Norwegians manage is the epitome of progressive in the music of the metamodern era. They deserve the title of leaders.

Challenging of limits and rules that are set by genres

Leprous are unequivocally offer some (more or less) pop, as the new progressive expression of modern prog music. The honest statement of their singer and keyboardist (and also leader) of the Norwegians, that in the previous time period, after the exceptional Malina, was hard for him in a personal level, because he had to battle with issues that plague modern societies and they degrade human existence itself. Stress, depression and psychological problems led Einar Soldberg in a deep pursuit that led him in Pitfalls working like a psychotherapeutic experience, that led him in a catharsis through the creative process. Therefore, lyrically but also audibly the life experiences that Einer deposits here have as a result is something that has a big personal imprint. Something that is eminent in Leprous anyway due to his unique vocal performances that were there even in their debut.

Therefore, the direction of the album, like they also try to emphasize with every new release, is totally different than the previously acquired. And it’s not only the turns and the gazes that they have already done in their previous works to a more art pop direction, but it’s the labyrinthine compositions that they build with a more minimalist tendency. And that’s evident in tracks like Distant Bells and the amazing slow build until the explosive finale, but also in At the Bottom. Even though they first released tracks like Below and Alleviate, so that they can prepare their audience for the complete different progressive direction they’ve chosen, but through the album is so rich in sounds and emotions that when The Sky Is Red  that closes with a completely different mood (actually what’s happening there?). The tendency for experimentation is always present, the influences from Radiohead, Massive Attach are integrated even more masterfully in their sound and of course their more prog moments are there, next to the more pop ends. What Leprous have managed is not the exculpation of the pop soundscapes in combination with the absence of guitar riffs, but the creation of a new prog hybrid that is based always in the melodic nuance and in the star performance of Einar and it leads their sound in new adventures that even they themselves don’t know where it will lead them. For example, there is I Lose Hope, and Alleviate, that are songs that have nothing in common with any songs from Malina, but they sound characteristic Leprous songs like From the Flame from that album , or The Valley from Coal. Different band, same passion to create.

Pitfalls seems to be evolving in two different sectors, but without it losing its thematic homogeneity and the general atmospheric mood, with At the Bottom being the connecting link between the two parts. In the first half the simple forms dominate, with the voice of Einar, the keys and the baselines being the centerline, while in the second part the guitars start to create the conditions, so the drummer Baard Kolstad can shine, who is wild whenever he needs to in order to introduce the Leprous of the previous two albums.

In whole, the album is characterized by a melancholic atmosphere, while the stressful, claustrophobic orchestral parts that run through the compositions, bring out the introversion and the intense psychological mood of the composer. Under these circumstances, the strings reappear and enrich the songs with the electronic drums in many parts. Leprous manage with their every discographic suggestion to refresh the expectations and their ambitions towards the “progressive” like a stance and not as a genre. Pitfalls is a daring step towards a direction, that the Norwegians define, not follow.

9 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

After I express my absolute satisfaction for the stance of Leprous to not move in a safe region that they themselves create in their last few albums, I must admit that they managed perfectly to extend their sound in fields that are harder for prog metal musicians, without them losing a single gram from their character. Pitfalls is a dark progressive rock ensemble of tracks with clear pop melodies, unbelievably rich orchestrations and mostly convincing compositions. The melodramatic tone of Leprous is a big trap for many groups that try to play in this field. And here we have the factor of Einar Solbergs voice, who with his performance in tracks like Below or Distant Bells he shatters al doubts about who is the new frontman star in the European rock scene. And maybe that train of thought goes far regarding stardom, but their sales and the constant sold out headlining tours prove just that. A second read of the evolution of the sound of the Norwegians, could identify the weaknesses in tracks like Observe the Train or Alleviate, mainly due the ease by which they offer us a verse or a chorus and that absolutely relates to the simple structure of the songs that is clearly targeted to a less educated audience. The big victory of leprous in Pitfalls is that they manage to make their music more accessible without it becoming cheap. Hats off for that.

8.5 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Πάνος Παπάζογλου
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Μέσα σε μια δεκαετία ευρηματικής δημιουργικότητας, συνεχούς δισκογραφικής παρουσίας και αυξανόμενης δημοφιλίας, η καταξίωση είναι για τους Νορβηγούς Leprous μια ευτυχής κατάληξη που τους οδηγεί σε διαρκώς νέα μονοπάτια, να διηγούνται τις ιστορίες τους και να ξεδιπλώνουν την Τέχνη τους. Μια Τέχνη, η οποία δε δείχνει να συμβιβάζεται με τίποτα και να ακολουθεί την ασφάλεια της επανάληψης, αλλά αντιθέτως να επανεφεύρει νέες εκφραστικές επωδούς. Οι Leprous είναι οι σύγχρονοι πρωταγωνιστές μιας προοδευτικής τάσης, η οποία αντί να μένει στάσιμη στα πρέπει που ορίζει το Progressive σαν ιδίωμα, την αποδομούν και την αναδημιουργούν. Αυτή η αποδόμηση που επιτυγχάνουν οι Νορβηγοί, είναι η επιτομή του προοδευτικού στη  μουσική της μεταμοντέρνας εποχής. Και τους αξίζει ο τίτλος των ηγετών.

Αμφισβήτηση ορίων και κανόνων που θέτουν τα ιδιώματα

Οι Leprous προτείνουν ακομπλεξάριστα ολίγη (και περισσότερη) pop, ως τη νέα προοδευτική έκφανση του σύγχρονου prog. Είχε προηγηθεί η ειλικρινής δήλωση του τραγουδιστή και πληκτρά (αλλά και ηγέτη) των Νορβηγών, ότι το προηγούμενο διάστημα, μετά το εξαιρετικό Malina, ήταν πολύ δύσκολο σε προσωπικό επίπεδο για τον ίδιο, καθώς είχε να παλέψει με καταστάσεις που μαστίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες και υποβαθμίζουν την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Άγχος, κατάθλιψη και ψυχολογικά προβλήματα οδήγησαν τον Einar Solberg σε μια εκ βαθέως αναζήτηση και κατά κάποιο τρόπο το Pitfalls λειτουργεί σαν μια ψυχοθεραπευτική εμπειρία, η οποία τον οδήγησε σε καθαρτικά αποτελέσματα μέσα από τη δημιουργική διαδικασία. Επομένως, στιχουργικά, αλλά και ηχητικά το αποτέλεσμα βρίθει ενός έντονου προσωπικού στίγματος που αφήνεται από τις βιωματικές εμπειρίες που καταθέτει ο Einar. Κάτι που έτσι και αλλιώς στους Leprous είναι πάντα προφανές από τις μοναδικές ερμηνευτικές του ικανότητες, αντιληπτές από το ντεμπούτο τους κιόλας.

Επομένως, η κατεύθυνση του άλμπουμ, όπως πάντα προσπαθούν να τονίσουν και οι ίδιοι με κάθε νέα τους κυκλοφορία, είναι τελείως διαφορετική από τα ήδη κεκτημένα. Και δεν είναι μόνο οι στροφές και τα κοιτάγματα που είχαν ήδη πραγματοποιήσει και παλιότερα προς μια art-pop κατεύθυνση, είναι και οι εκ νέου λαβυρινθώδεις συνθέσεις που κτίζουν με μια πιο μινιμαλιστική τάση. Και αυτό γίνεται εμφανές σε κομμάτια σαν το Distant Bells και το εκπληκτικό του σταδιακό κτίσιμο μέχρι το εκρηκτικό του φινάλε, αλλά και στο At the Bottom. Και μπορεί οι ίδιοι οι Leprous να κυκλοφόρησαν πρώτα κομμάτια σαν το Below και το Alleviate, ώστε να προετοιμάσουν το κοινό τους για την πλεύση τους προς τελείως διαφορετικά προοδευτικά λιμάνια, αλλά παρόλα αυτά, ο δίσκος είναι τόσο πλούσιος σε ήχους και συναισθήματα κατά τη διάρκεια της ροής του, που έρχεται το The Sky Is Red και κλείνει με τελείως διαφορετικές διαθέσεις (βασικά τι γίνεται εκεί;). Η τάση για πειραματισμό είναι πάντα παρούσα, οι επιρροές από Radiohead, Massive Attack εντάσσονται ακόμα πιο μαεστρικά στον ήχο τους και φυσικά οι πιο prog στιγμές τους είναι εκεί, δίπλα στις περισσότερες pop απολήξεις. Και αυτό που καταφέρνουν οι Leprous δεν αφορά τη δήθεν απενοχοποίηση των ποπ ηχοχρωμάτων,σε συνδυασμό με την έλλειψη κιθαριστικών riffs, αλλά η δημιουργία ενός νέου prog υβριδίου το οποίο βασίζεται πάντα στη μελωδική απόχρωση και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της φωνής του Einar, και οδηγεί τον ήχο τους σε νέες εξερευνήσεις που ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν πού θα οδηγήσουν. Για παράδειγμα, υπάρχει το I Lose Hope και το Alleviate, τα οποία είναι κομμάτια που δεν έχουν καμία σχέση με οποιοδήποτε κομμάτι του Malina που προηγήθηκε, αλλά ακούγονται τόσο δικά τους κομμάτια, όσο για παράδειγμα και το From the Flame από το εν λόγω άλμπουμ ή το The Valley από το Coal. Άλλο συγκρότημα, ίδιο πάθος για δημιουργία.

Το Pitfalls φαίνεται να εξελίσσεται σε δύο διαφορετικές ενότητες αλλά χωρίς να χάνει τη θεματική του ομοιογένεια και τη γενικότερη ατμοσφαιρική του διάθεση, με το At the Bottom να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των δύο μερών. Στο πρώτο μισό κυριαρχούν κάπως πιο απλοϊκές φόρμες, με τη φωνή του Einar, τα πλήκτρα και τις μπασογραμμές να βρίσκονται στο επίκεντρο, ενώ στο δεύτερο οι κιθάρες αρχίζουν να δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες, ώστε να λάμψει ο drummer Baard Kolstad, ο οποίος όπου χρειάζεται να ξεσαλώσει γίνεται αντιληπτός και επανασυστήνει τους Leprous των προηγούμενων δύο δίσκων.

Συνολικά, το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, ενώ τα αγχώδη, κλειστοφοβικά ορχηστρικά περάσματα που περιτρέχουν τις συνθέσεις, αναδεικνύουν την εσωστρέφεια και την έντονη ψυχολογική διάθεση του δημιουργού. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα έγχορδα επανεμφανίζονται και εμπλουτίζουν τα κομμάτια μαζί με τα ηλεκτρονικά ντραμς σε πολλά σημεία. Οι Leprous καταφέρνουν με κάθε τους δισκογραφική πρόταση να ανανεώνουν τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες τους απέναντι στο «προοδευτικό» σαν στάση και όχι σαν ιδίωμα. Το Pitfalls είναι ένα τολμηρό βήμα προς μια κατεύθυνση, την οποία οι Νορβηγοί την ορίζουν, δεν την ακολουθούν.

9 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Αφού εκφράσω την απόλυτη ικανοποίηση μου για την στάση των Leprous να μην κινηθούν στην ασφαλή περιοχή που οι ίδιοι δημιούργησαν με τους τελευταίους δίσκους τους οφείλω να παραδεχτώ ότι τα κατάφεραν τέλεια στο να επεκτείνουν τον ήχο τους σε πεδία αρκετά πιο δυσπρόσιτα για τους prog metal μουσικούς, χωρίς να χαθεί ούτε γραμμάριο από τον χαρακτήρα τους. Το Pitfalls είναι ένα σκοτεινό προοδευτικό rock σύνολο συνθέσεων με ξεκάθαρα pop μελωδίες, με αδιανόητα εμπλουτισμένες ενορχηστρώσεις και κυρίως με πειστικές συνθέσεις. Ο μελoδραματικός τόνος των Leprous αποτελεί τεράστια παγίδα για πολλά groups που προσπαθούν να παίξουν σε αυτό το γήπεδο. Και κάπου εδώ εισέρχεται ο παράγοντας της φωνής του Einar Solberg, όπου με ερμηνείες σε τραγούδια όπως το Below ή το Distant Bells διαλύει κάθε αμφισβήτηση για το ποιος είναι ο νέος frontman star στην ευρωπαϊκή rock σκηνή. Και ίσως το σκεπτικό να πηγαίνει λίγο μακρυά, σε σχέση με το stardom, όμως οι πωλήσεις και τα συνεχή sold out στην headlining περιοδεία των Leprous, υποδεικνύουν αυτό ακριβώς.

Μια δεύτερη ανάγνωση της εξέλιξης του ήχου των Νορβηγών, θα μπορούσε να εντοπίσει αδυναμίες σε συνθέσεις όπως τα Observe the Train ή Alleviate, κυρίως ελέω της ευκολίας που με την οποία μας παραδίδουν ένα κουπλέ ή ένα ρεφραίν και αυτό έχει απόλυτη σχέση με την στόχευση μιας απλοϊκής δομής η οποία εν προκειμένω είναι ξεκάθαρα ένα λιγότερο εκπαιδευμένο κοινό. Η μεγάλη νίκη των Leprous στο Pitfalls είναι ότι πέτυχαν να κάνουν την μουσική τους πιο άμεση χωρίς να γίνει ταυτόχρονα φτηνή. Και γι’ αυτό τους βγάζουμε το καπέλο.

8.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής