Diablo Swing Orchestra – Pacifisticuffs

Intro: Lefteris Statharas
Translation: Alexandros Mantas
22 / 12 / 2017

It’s been already five years since Pandora’s Pinata and Diablo Swing Orchestra are back with Pacifisticuffs and Kristin Evegård as their new singer. The majority of the new elements introduced in this album are based on her who replaced Annlouice Lögdlund since the latter decided to dedicate herself to her career as an opera singer. Their fans were wondering how Diablo Swing Orchestra of 2017 would sound like and now they have their answers.

Baroque metal party

Perhaps the replacement of the female singer rendered the songs in Pacifisticuffs more pop than ever in their course so far since a whole lot of them follow the hook-chorus-hook formula. Evegård’s “cuter” vocals not only match perfectly the aesthetic of the tunes, but they also mix well the Håkansson’s voice as well as the rest male ones.

Otherwise, the songs and the aesthetic are the expected from DSO on the first listen: a mixture of metal ballroom with rock, metal, waltz and latin sounds. The band achieves this by using the standard instruments, but cellos, trumpets, trombones, violins and violas are also thrown in the mix. Therefore, the final outcome easily maintains the interest since you are carried from serious and theatrical songs to simpler ones that are dancing and merry.

This is exactly what DSO do best, this transition from song to song. The tunes on the album are quite “stuffed” and thankfully there are some shorter and melodious or groovy ones dotted here and there that convey the listener from one musical concept to the next.

There are quite many songs on Pacifisticuffs that stand out. The Age of Vulture Culture underlines their mastery of pop aesthetic. Karma Bonfire recalls more vintage DSO while Ode to the Innocent is a magnificent song that showcases the talent of the new singer to carry a more classical arrangement.

In a few words, all these things that make them beloved to their fans are present here. Aside that, the new vocals may alienate initially some people but combined with minor changes and the more poppy material make the final outcome sounding quite pleasant, in my view. The style of the songs, as well as the way they are performed are of high standards with a lot of remarkable moments. Granted, there is nothing groundbreaking here, but there may be something extraordinary down the line.

7.5 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

Diablo Swing Orchestra carry on with their attempt to establish a sound which they and they alone have shaped.

Pacifisticuffs sounds like a weird mixture of symphonic metal with the more austere arrangements of Tiger Lillies rounded by an intense aura of Danny Elfman’s soundtrack Nightmare Before Christmas. This description doesn’t do justice to it because the constant changes of rhythms include also swing, jazz, latin, electro pop, Abba and the music of the gypsies of the Balkans (bringing to mind Kaizers Orchestra).

The vocals are mainly female, interjected only scarcely by male ones, attempting to slip into the territory of early Kate Bush and Tori Amos, leaving also their musical imprint; and here is where the most interesting part of their music lies.

Attempting to marry such different influences is a hazardous task by default and the experiment was not successful here. It makes an impressive listen but lacks depth, like a firework that loses its magnificence fairly quickly. People whose metal is not their scene may appreciate this album a lot more.

5.5 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας
22 / 12 / 2017

Πέντε χρόνια πέρασαν κιόλας από το Pandora’s Pinata και οι Diablo Swing Orchestra επιστρέφουν με το Pacifisticuffs με νέα τραγουδίστρια την Kristin Evegård. Σε αυτή τη νέα φωνή βασίζονται και τα περισσότερα νέα στοιχεία του δίσκου αφού αντικατέστησε την Annlouice Lögdlund η οποία αποφάσισε να αφοσιωθεί στην καριέρα της ως τραγουδίστρια της όπερας. Το πώς θα ακούγονταν οι Diablo Swing Orchestra του 2017 αποτέλεσε ερώτημα που απασχόλησε τους οπαδούς τους και ήρθε η ώρα για τις απαντήσεις…

Baroque metal party

Η αλλαγής στη θέση της γυναίκας τραγουδίστριας έκανε τα κομμάτια στο Pacifisticuffs ίσως πιο συμβατικά και pop από ποτέ στη μέχρι σήμερα πορεία της μπάντας, αφού πολλά από αυτά ακολουθούν και τη φόρμα του κουπλέ-ρεφραίν-κουπλέ. Τα πιο «χαριτωμένα» φωνητικά της Evegård ταιριάζουν απόλυτα με την αισθητική των κομματιών, αλλά συνδυάζονται και ωραία με τα αντρικά φωνητικά του Håkansson και των υπόλοιπων αντρών της μπάντας.

Κατά τα άλλα, με την πρώτη ακρόαση του δίσκου η αισθητική και τα κομμάτια είναι τα αναμενόμενα που περιμένει κανείς από τους DSO: ένα μείγμα μεταλλικού ballroom, με rock, metal, jazz, waltz και latin ήχους. Όλα αυτά χρησιμοποιώντας κλασσικά rock όργανα, με την ενορχήστρωση να περιέχει όμως και τσέλο, τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί και βιόλα. Το αποτέλεσμα είναι μπορεί εύκολα να κρατήσει το ενδιαφέρον αφού μεταφέρεσαι από κομμάτια που ακούγονται σοβαρά και θεατρικά σε κομμάτια που είναι απλά κεφάτα και χορευτικά.

Αυτό που οι DSO κάνουν εξαιρετικά είναι αυτή η μετάβαση από κομμάτι σε κομμάτι. Τα τραγούδια του δίσκου είναι αρκετά φορτωμένα μουσικά, οπότε ευτυχώς η μπάντα ανάμεσα στα κομμάτια του δίσκου έχει διάσπαρτα μικρότερα μελωδικά ή groovy κομμάτια για να μεταφέρουν τον ακροατή από το ένα μουσικό concept στο άλλο.

Υπάρχουν αρκετά κομμάτια στο Pacifisticuffs που μπορούν να θεωρηθούν πως ξεχωρίζουν. Το The Age of Vulture Culture είναι ένα κομμάτι που δείχνει πόσο καλά κατέχουν την pop αισθητική. Το Karma Bonfire είναι ένα εξαιρετικό κλείσιμο ματιού σε πιο κλασσικούς DSO ενώ το Ode to the Innocent είναι εξαιρετικό κομμάτι που επιδεικνύει τις ικανότητες της νέας τραγουδίστριας να ακολουθήσει μια πιο κλασσική ενορχήστρωση.

Με λίγα λόγια οι φαν των DSO θα βρουν όλα τα στοιχεία που κάνουν την μπάντα αρεστή στον νέο δίσκο. Από εκεί και πέρα, τα νέα φωνητικά ίσως ξενίσουν κάποιους αρχικά αλλά νομίζω σε συνδυασμό με τις μικρές αλλαγές και τα πιο ποπ κομμάτια  το αποτέλεσμα είναι αρκετά ευχάριστο. Το ύφος και η απόδοση των μουσικών είναι σε σταθερά υψηλό επίπεδο με αρκετές αξιοσημείωτες στιγμές στα κομμάτια. Μπορεί να μην είναι κάτι το ιδιαίτερα καινούριο συνθετικά, αλλά ίσως με τον καιρό να υπάρξει κάτι σπουδαίο στο μέλλον.

7.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Με το πέμπτο τους άλμπουμ οι Diablo Swing Orchestra συνεχίζουν την προσπάθειά τους για καθιέρωση σε έναν ήχο που αυτοί και μόνο διαμόρφωσαν.

Το Pacifisticuffs θυμίζει μία αλλόκοτη μίξη συμφωνικού metal με πιο λιτή ενορχήστρωση των Tiger Lillies και συμπληρωματικά μία έντονη αύρα του OST Nightmare Before Christmas του Danny Elfman. Η περιγραφή αυτή φαντάζει λίγη ωστόσο, μιας και οι συνεχείς εναλλαγές ήχων περιλαμβάνουν επίσης τη swing, τη latin, την ηλεκτρονική pop, τους Abba και τη Βαλκανική μουσική τσιγγάνων (θυμίζοντας τους Kaizers Orchestra).

Τα φωνητικά κατά βάση γυναικεία, με ελάχιστα εμβόλιμα βαρύτονα ανδρικά, προσπαθούν να προσεγγίσουν την πρώιμη Kate Bush, αλλά και την Tori Amos αφήνοντας το στίγμα τους και μουσικά. Εδώ κρύβεται και ότι πιο ενδιαφέρον στη μουσική τους.

Εξ ορισμού η προσπάθεια μίξης τόσο διαφορετικών επιρροών έχει κινδύνους και εδώ δεν πραγματοποιείται επιτυχημένα. Εντυπωσιακό ως άκουσμα, χωρίς βάθος όμως , όπως ένα πυροτέχνημα που χάνει την ισχύ του γρήγορα. Αποτελεί ένα άκουσμα που ίσως το εκτιμήσουν περισσότερο άτομα που δεν ακούνε metal μουσική.

5.5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης