Amoeba Split – Second Split

Intro: Paris Gravouniotis
21 / 11 / 2016

The great legacy of the Canterbury scene and the influence of bands such as Caravan, the Soft Machine and Gong does not concern only the British scene. Typical examples are those of the Dutch Supersister, the Italian Picchio Dal Pozzo, the Belgian Cos and the French Moving Gelatine Plates, all cases of 70s bands that got the main source of their inspiration from the scene of the historic English city. However, after several years it was quite rare to get a band, especially Spanish, to dig out the Canterbury heritage and release one of the best albums of the decade. The buzz is about Amoeba Split from A Coruña in Galicia, an active band since 2001 that released an homonymous demo in 2003. Difficulties forced them to freeze their activity for four years until 2007 when they decided to get in the studio for three years to work on their debut. Thus, in September 2010 they released Dance of the Goodbyes, a flawless Canterbury / jazz prog album that managed to surprise all fans of the genre with its rich orchestration and inspired compositions. Six more unfruitful years went by until 2016, when they unexpectedly announced the release of their second album, Second Split.

[bandcamp width=650 height=120 album=3524492037 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Yesteryears in Canterbury

The first thing that makes an impression is that the band maintained by 4/5 the same line-up compared with the debut. The only changes are Eduardo ‘Dubi’ Baamonde on tenor sax and flute and the addition of the trumpeter Ruben Salvador as the sixth member of the band. If in their debut the Spaniards explored the fields of the Canterbury scene, with their second album they seem to incorporate elements from all branches of jazz / prog and they want to combine them together, something that is clear from the first hearings.

The opening Clockwise unfolds an aspect of Amoeba Split we had not encountered before. Elements from the American jazz-rock of Blood, Sweat & Tears and early Chicago make their appearance, with the British atmosphere always present. The wind instruments (soprano, alto & tenor sax) play a leading role, while Hammond touches combined with the impeccable rhythm section create an amazing composition. We continue with Sundial Tick, a track where the melodic immediacy of the flute is the compass once more for a beautiful moment of the album. In the two minutes -yet quite considerable- The Book Of Days we hear an exceptional combination of vibraphone and double bass, with the guest participation of strings (violin, viola, cello) giving the tone.

The mapping of the entire jazz-rock scene and the mood of Amoeba Split to play with the atmospheres is quite evident in the excellent Those Fading Hours, a composition that is unlike anything else they have recorded. The dark atmosphere that is created by the violin, the moog and the electric piano leaves you with a sense of absoluteness, bringing to mind the best works of Jean-Luc Ponty and Mahavishnu Orchestra. The interventions of mellotron and wind instruments take off the song to exceptional levels. The much more direct Backward All The Time that follows, despite some individual nice solo moments, unfortunately lacks consistency and uniformity. For the finale the Spaniards chose probably the most Canterbury track of the album. My complaint about About Life, Memories And Yesteryears closing Second Split is that even though they have captured the aesthetics and the spirit, they find it very hard to perform in the same level of inspiration as they did in their debut.

In conclusion, we are dealing with a very strong album in a genre that few bands find room for expression. Perhaps the introduction of other jazz elements in addition to Canterbury style might be confusing and slightly misleading, but that was also the reason to write great songs as Those Fading Hours and Clockwise. Hopefully they will continue more actively and with less ‘dead time intervals’.

7.5 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion 

Six years of waiting has been a long time for the successor of the beloved Dance Of The Goodbyes which was really amazing with its Canterbury fiery character. The changes in Second Split are not many, but quite significant. María Toro is absent, though the flute has remained in the sound of the band (wonderful in Sundial Tick), and there are no vocals, probably for the benefit of developing the rich music of Amoeba Split. Besides the characteristic Canterbury style, the Spaniards surprise us with a chamber interlude (The Book Of Days) and especially with the intense jazzy prog elements flooding the tracks. Experimentation is the leading force in an improvisational jazz field (Backward All The Time) or in pure Canterbury prog (About Life, Memories And Yesteryears), but the most expensive gem in Second Split is the part where jazz-prog meets fusion. The dark and imposing Those Fading Hours is one more conquest of Amoeba Split in a satisfying, varied but jazz-vague album.

7.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης
21 / 11 / 2016

Η σπουδαία κληρονομιά της σκηνής του Canterbury και η επιρροή σχημάτων όπως οι Caravan, οι Soft Machine και οι Gong δεν αφορούσαν μόνο τα βρετανικά δρώμενα. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των Ολλανδών Supersister, των Ιταλών Picchio Dal Pozzo, των Βέλγων Cos και των Γάλλων Moving Gelatine Plates, όλες περιπτώσεις 70s συγκροτημάτων που βρήκαν την κυριότερη πηγή έμπνευσής τους στη σκηνή της ιστορικής αγγλικής πόλης. Ωστόσο, μετά από αρκετά χρόνια ήταν αρκετά σπάνιο φαινόμενο να βγει μια μπάντα, και δη ισπανική, να ξεθάψει την Canterbury παρακαταθήκη και να κυκλοφορήσει έναν από τους καλύτερους δίσκους της τρέχουσας δεκαετίας. Ο λόγος για τους Amoeba Split από την A Coruña της Γαλικίας, ένα σχήμα ενεργό από το 2001 που κυκλοφόρησε το ομώνυμο demo του το 2003. Δυσκολίες τους ανάγκασαν να μπουν στον πάγο για τέσσερα χρόνια μέχρι το 2007 όταν και αποφάσισαν να μπουν στο studio και για τρία χρόνια να δουλέψουν το ντεμπούτο τους. Έτσι, τον Σεπτέμβρη του 2010 κυκλοφόρησαν το “Dance Of The Goodbyes”, έναν αψεγάδιαστο Canterbury / jazz-prog δίσκο που κατάφερε να εκπλήξει όλους τους φίλους του είδους με την πλούσια ενορχήστρωση και τις εμπνευσμένες συνθέσεις του. Εκεί που όλοι περίμεναν το επόμενο βήμα τους πέρασαν άλλα έξι άνυδρα χρόνια μέχρι φέτος, όταν εντελώς απροσδόκητα ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους με τον σαφή τίτλο “Second Split”.

[bandcamp width=650 height=120 album=3524492037 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Yesteryears in Canterbury

“Second Split” λοιπόν και το πρώτο που κάνει εντύπωση είναι ότι το σχήμα διατήρησε κατά τα 4/5 το ίδιο line-up σε σχέση με τον προκάτοχό του, με μοναδικές αλλαγές τον Eduardo ‘Dubi’ Baamonde στο tenor sax και στο φλάουτο και την προσθήκη του τρομπετίστα Ruben Salvador ως έκτο μέλος. Αν με το ντεμπούτο τους οι Ισπανοί εξερεύνησαν τα χωράφια της Canterbury σκηνής, με τον δεύτερο δίσκο τους φαίνεται να παίρνουν στοιχεία από όλα τα παρακλάδια του jazz prog και να θέλουν να τα συνδυάσουν, κάτι που είναι σαφές από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις.

Το εναρκτήριο “Clockwise” ξεδιπλώνει μια πτυχή των Amoeba Split που δεν είχαμε συναντήσει. Στοιχεία από το αμερικάνικο jazz-rock των Blood, Sweat & Tears και των πρώιμων Chicago κάνουν την εμφάνισή τους, με την βρετανική ατμόσφαιρα ωστόσο να παραμένει. Τα πνευστά (soprano, alto & tenor sax) παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ οι πινελιές του Hammond και σε συνδυασμό με το άψογο rhythm section δημιουργούν μία καταπληκτική σύνθεση. Συνέχεια με το “Sundial Tick”, ένα κομμάτι όπου η μελωδική αμεσότητα του φλάουτου είναι πυξίδα για ακόμη μία όμορφη στιγμή του δίσκου. Στο δίλεπτο -μα καθόλου αμελητέο- “The Book Of Days” ακούμε έναν εξαιρετικό συνδυασμό βιμπραφώνου και κοντραμπάσου, με την guest συμμετοχή των εγχόρδων (βιολί, βιόλα, τσέλο) να δίνει τον τόνο.

Η χαρτογράφηση ολόκληρης της jazz-rock σκηνής και η διάθεση των Amoeba Split να παίξουν με τις διαθέσεις και τις ατμόσφαιρες είναι έντονα εμφανής και στο εξαιρετικό “Those Fading Hours”, μία σύνθεση που δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο που έχουν ηχογραφήσει. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργεί το βιολί με το moog και το ηλεκτρικό πιάνο σου δημιουργεί μια αίσθηση απολυτότητας, φέρνοντας στο νου τα καλύτερα έργα των Jean-Luc Ponty και Mahavishnu Orchestra. Οι παρεμβάσεις του mellotron και των πνευστών απογειώνουν το εν λόγω κομμάτι σε δυσθεώρητα ύψη. Το αρκετά πιο άμεσο “Backward All The Time” που ακολουθεί, παρόλες τις μερικές επιμέρους όμορφες σολιστικές του στιγμές, δυστυχώς υστερεί συνοχής και ενιαίου χαρακτήρα. Για φινάλε οι Ισπανοί διάλεξαν το πιθανότατα πιο Canterbury κομμάτι του δίσκου. Το παράπονό μου βέβαια για το “About Life, Memories And Yesteryears” που κλείνει το “Second Split” είναι ότι ενώ έχουν πιάσει την αισθητική και το πνεύμα, δυσκολεύονται πολύ να το αποδώσουν στα ίδια επίπεδα έμπνευσης όπως τα κατάφεραν στο ντεμπούτο τους.

 Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ δυνατό δίσκο σε ένα είδος που πλέον λίγες μπάντες βρίσκουν πεδίο δράσης. Ίσως η εισαγωγή και άλλων jazz στοιχείων πέραν του Canterbury να τους μπέρδεψε και να τους αποπροσανατόλισε ελαφρώς, ωστόσο αυτό ταυτόχρονα ήταν και η αιτία να γράψουν σπουδαία κομμάτια όπως κυρίως το “Those Fading Hours” και το “Clockwise”. Ας ελπίσουμε να συνεχίσουν πιο ενεργά και με λιγότερα «νεκρά διαστήματα»!

7.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη 

Έξι χρόνια αναμονής ήταν πολλά για τον διάδοχο του αγαπημένου “Dance Of The Goodbyes” που μας είχε καταπλήξει με τον αψύ Canterbury χαρακτήρα του. Οι αλλαγές στο “Second Split” δεν είναι τεράστιες, αλλά σημαντικές. Η María Toro απουσιάζει και ενώ το φλάουτο διατηρήθηκε στον ήχο της μπάντας (υπέροχο στο “Sundial Tick”), δεν υπάρχουν φωνητικά πουθενά, μάλλον προς όφελος της ανάπτυξης της πλουσιότατης μουσικής των Amoeba Split. Εκτός του χαρακτηριστικού Canterbury χαρακτήρα τους, οι Ισπανοί εκπλήσσουν με ένα chamber ιντερλούδιο (“The Book Of Days”) και κυρίως με τα έντονα jazzy prog στοιχεία που πλημμυρίζουν τα κομμάτια. Ο πειραματισμός πρωταγωνιστεί σε αυτοσχεδιαστικό jazz πεδίο (“Backward All The Time”) ή σε αμιγές Canterbury prog (“About Life, Memories And Yesteryears”), αλλά το ακριβότερο στολίδι στο “Second Split” είναι το κομμάτι όπου το jazz-prog συναντά σε σημεία το fusion. Το σκοτεινό και επιβλητικό “Those Fading Hours” είναι μια ακόμα κατάκτηση των Amoeba Split σε ένα χορταστικό, ποικίλο αλλά σε σημεία τζαζοασαφές album.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς