Messenger – Threnodies

Intro: D. Kastritis & D. Kaltsas
22 / 06 / 2016

Messenger have admittedly conquered a place among the really good bands that have emerged in recent years. Perhaps it is strange that they have achieved something like that just by their debut, the amazing Illusory Blues which we singled out as one of our favorite albums for 2014 (click). This fact alone indicates the quality and depth they already managed to show from their first appearance. Two years later, the Englishmen are back with their second release and obviously expectations are high. Things are very different for Messenger today as they released their second full-length album for InsideOut and after Illusory Blues they are treated by many as the next big thing in prog. In any case, a positive surprise from nowhere is completely different from trying to confirm this enthusiasm and passing over the bar that one set (perhaps too) high.

Denial of hope

The biggest issue when dealing with the second release of a band is that the comparison to the first album becomes almost inevitable. From the very first notes of Threnodies, I started mulling over the idea of finding and identifying elements that I’d found amazing in their masterly debut. And somewhere at that point the confusion begins. From the moment their music started to flow, I had the feeling that Messenger have changed something without being able to define it exactly. Maybe the opening track Calyx is to blame as it can be defined symbolically more of the ideal bridge between the old and the new, between to what I had in mind with what I was about to listen. Indeed, if Calyx throws a veil of mystery as to what you are about to hear when Oracles Of War kicks off, the omen seems to be verified. Clearly heavier tuning, limitation to what we schematically call orchestration relatively to their first work and a trend to shift away from the progressive element; this is how Threnodies can be described.

Strictly speaking, we should ask directly: is this a bad album? In no case. The confusion which was created by Threnodies can be explained by many factors, and let us not hide because most of them can be described as subjective. Maybe I expected a glorious sequel to their debut, the undisputed fact that compositions like Pareidolia or Oracles of War hardly find a place in my playlists, are some of the reasons why this album irked me. As we said, the gaze was turned to the past, expecting confirmation.

Because of this “shift”, the elements that really rocked in Illusory Blues, namely the lyricism and the amazing stratification of instruments and sounds, were decreased. Tracks like Nocturne and Crown of Ashes provide doses of the characteristic melody that won us over with the British and unfortunately was quite neglected in this year’s album. However, the general feeling indicates a change of course, which I personally do not find exciting.

6.5 / 10

Dimitris Kastritis

2^nd opinion 

The direction after a triumphant debut is always the key issue and right at this point Messenger seem to have been confused and in turns they confused us too eventually. As a consequence, many good moments are lost in favour of the flow of a multifaceted whole. Fortunately, it is not about another “prefabricated” release of InsideOut, although the expressive spontaneity has been obviously reduced. Within the “threnodies” of Messenger one can find many wonderful melodies, impressive blasts, hypnotic post-rock points and even remarkable heavy riffs. The compositional level of Illusory Blues cannot be equaled, and probably they might never succeed in doing so. The fabric of a great band is quite evident here. If only the vintage and metal typicalities were absent…

7 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δ. Καστρίτης & Δ. Καλτσάς
22 / 06 / 2016

Οι Messenger ομολογουμένως έχουν κατακτήσει μία θέση ανάμεσα στις πραγματικά καλές μπάντες που έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια. Ίσως να είναι παράξενο το ότι έχουν πετύχει κάτι τέτοιο με μοναδικό πειστήριο έναν δίσκο, το δίχως αμφιβολία καταπληκτικό Illusory Blues (οι κριτικές μας εδώ), το οποίο είχαμε ξεχωρίσει ως ένα από τα κορυφαία albums για το 2014 (κλικ). Ακριβώς αυτό το γεγονός δηλώνει την ποιότητα και το βάθος που κατάφεραν να δείξουν ήδη από την πρώτη τους εμφάνιση. Δύο χρόνια μετά οι Άγγλοι μουσικοί επιστρέφουν με την δεύτερη κυκλοφορία τους, και προφανώς οι προσδοκίες είναι υψηλές. Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για τους Messenger σήμερα. Ανήκουν πλέον στο δυναμικό της InsideOut και μετά το Illusory Blues αντιμετωπίζονται από πολλούς ως το next big thing στο prog. Σε κάθε περίπτωση, το να εκπλήσσει κανείς ευχάριστα από το πουθενά είναι εντελώς διαφορετικό από το να προσπαθεί να επιβεβαιώσει αυτό τον ενθουσιασμό και να περάσει πάνω από τον πήχη που ο ίδιος έθεσε (ίσως υπερβολικά) ψηλά.   

Διάψευση της ελπίδας

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όταν έχουμε να κάνουμε με την δεύτερη κυκλοφορία ενός συγκροτήματος είναι πως η σύγκριση με τον πρώτο δίσκο καθίσταται σχεδόν αναπόφευκτη. Από την πρώτη στιγμή που έβαλα να ακούσω το Threnodies ξεκίνησε στο μυαλό μου μία ασυνείδητη προσπάθεια ανεύρεσης και ταυτοποίησης στοιχείων που με είχαν καταπλήξει στο αριστουργηματικό ντεμπούτο τους. Και κάπου εκεί ξεκινάει το μπέρδεμα. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε να ρέει ο δίσκος είχα την αίσθηση ότι οι Messenger έχουν αλλάξει κάτι, χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι το εναρκτήριο κομμάτι Calyx μπορεί να οριστεί συμβολικά ως η ιδανική γέφυρα μεταξύ παλιού και νέου, μεταξύ αυτού που είχα στο μυαλό μου ως Messenger και με αυτό που (θα) άκουγα στο δεύτερο δίσκο. Πράγματι, εάν το Calyx έριχνε ένα πέπλο μυστηρίου ως προς το τι θα ακούσουμε, όταν στην κουβέντα μπαίνει το ακριβώς επόμενο Oracles Of War οι οιωνοί φαίνονται να επαληθεύονται. Σαφώς πιο βαρύ κούρδισμα, περιορισμός αυτού που σχηματικά ονομάζουμε ενορχήστρωση σε σχέση με την πρώτη τους δουλειά, και μία τάση απομάκρυνσης από το προοδευτικό στοιχείο είναι τα στοιχεία με τα οποία το Threnodies μπορεί να περιγραφεί.

Ωστόσο για να ακριβολογούμε θα πρέπει να ρωτήσουμε ευθέως: πρόκειται για μία κακή δουλειά; Σε καμία περίπτωση.  Η σύγχυση η οποία μου δημιουργήθηκε με το Threnodies μπορεί να εξηγηθεί από πολλούς παράγοντες, και ας μην κρυβόμαστε οι περισσότεροι από αυτούς μπορούν να χαρακτηριστούν ως υποκειμενικοί. Ίσως το ότι περίμενα μία ένδοξη συνέχεια του ντεμπούτου, το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι συνθέσεις όπως το Pareidolia ή το Oracles of War δύσκολα βρίσκουν θέση στην playlist μου, είναι μερικοί από τους λόγους που αυτός ο δίσκος με δυσκόλεψε. Είπαμε, το βλέμμα ήταν στραμμένο και προς το παρελθόν, περιμένοντας επιβεβαίωση.

Λόγω αυτής της “στροφής” (αν μου επιτρέπεται αυτός ο χαρακτηρισμός) μειώθηκαν τα στοιχεία που κυριολεκτικά σε έπιαναν από τον λαιμό στο Illusory Blues, δηλαδή η λυρικότητα και η φοβερή διαστρωμάτωση οργάνων και ήχων. Κομμάτια όπως το Nocturne και Crown of Ashes προσφέρουν δόσεις από την χαρακτηριστική μελωδικότητα που μας κέρδισε στους Άγγλους και που δυστυχώς παραμελήθηκε αρκετά στον φετινό τους δίσκο. Ωστόσο, η γενικότερη αίσθηση υποδεικνύει μία αλλαγή πλεύσης, που προσωπικά δεν με ενθουσιάζει.

6.5 / 10

Δημήτρης Καστρίτης

2^η γνώμη 

Η κατεύθυνση μετά από ένα θριαμβευτικό ντεμπούτο είναι πάντα το βασικό ζητούμενο και εδώ οι Messenger φαίνεται να μπερδεύτηκαν και μας μπέρδεψαν κι εμάς τελικά. Ως συνέπεια αυτού, πολλές καλές στιγμές χάνονται στη ροή ενός πολυπρόσωπου συνόλου. Ευτυχώς δεν πρόκειται για άλλη μία προκάτ κυκλοφορία της InsideOut, αν και ο εκφραστικός αυθορμητισμός μειώθηκε αρκετά εδώ. Μέσα στις “θρηνωδίες” των Messenger βρίσκονται πολλές θαυμάσιες μελωδίες, εντυπωσιακά ξεσπάσματα, υπνωτιστικά post σημεία, μέχρι και εντυπωσιακά heavy riffs. Το συνθετικό επίπεδο του Illusory Blues δεν ισοφαρίζεται, το πιθανότερο εξάλλου είναι να μην το πετύχουν ποτέ. Η στόφα της μεγάλης μπάντας πιστοποιείται και εδώ. Αυτές οι vintage και metal ευκολίες να έλειπαν…

7 / 10

Δημήτρης Καλτσάς