Motorpsycho – Here Be Monsters

Intro: Paris Gravouniotis
25 / 05 / 2016

We have mentioned the miracle of modern Norwegian prog scene. Bands that “have been rowing the boat” since the 90s and new ones popping up every year with very strong releases, show that Scandinavia, generally, may be going through the top of the creative period in prog / psych scene. One of the most historic Norwegian bands are Motorpsycho, having managed through their 25-year course to be synonymous of discography consistency and quality. Although the starting point of their career in 1991 until about the beginning of the 00s found them experimenting through a sound that combined the grunge and alternative rock with intense spices of experimentation, it has been evident since then the progressive approach to the style they have been serving. We can indicatively mention that albums like Demon Box [1993], Timothy’s Monster [1994], Trust Us [1998] and Phanerothyme [2001] deserve to be heard and are highly recommended. However, since their cooperation in 2002 with Jaga Jazzist and after, we can observe the jazz element and the jamming character that characterizes them until the present time. Having come up with an experimental and heavy psych / prog amalgam, Motorpsycho have been going through the best phase of their career in this decade, creating four excellent albums (especially Heavy Metal Fruit and The Death Defying Unicorn can be included in the best albums of the 10s). So this year, the Norwegians released their twentieth album, and it remains to be seen whether they managed to keep the bar sky high that they themselves have set.

Norwegian guarantee

Two years have gone by since the release of Behind The Sun, and the trio from Trondheim returns in discography with Here Be Monsters. Initially, making a comment about the cover which generally can be called a draft, we encounter a first small change in the line-up. The participation of the exceptional Swedish guitarist Reine Fiske no longer exists after consecutive appearances in the two previous albums of the Norwegians, with the list of musical guests being limited to the keyboardist Thomas Henriksen.

After the first hearings of the album, a decline in their heavy element is observed, for the sake of a more melodic and psychedelic approach. Although they have never hidden their love for Pink Floyd, in this album they obviously are their ultimate guide. Especially in the beautiful Lacuna / Sunrise which actually opens Here Be Monsters, we come across beautiful guitar melodies and the bass really keeps an absolutely leading role. In the same mood, the orchestral Running With Scissors, with discreet jazz themes of the keyboards that accompanies the loose guitar jamming, pleasantly tickles the palate of the listener’s brain. The dynamic heavy jamming of I.M.S. brings to mind the material of Behind The Sun and Still Life With Eggplant, returning for the first and perhaps the only time in the album to blazing heavy prog, characteristic element of their previous releases. The psychedelic direction of Here Be Monsters is sealed and confirmed through the excellent cover of Spin, Spin, Spin of H.P. Lovecraft, one of the leading US psych bands. Although it is not exactly a cover since they faithfully follow the form of the original piece, the result is considered as highly successful.

The composition that closes the album is the “traditional” epic which Motorpsycho tend to incorporate in their recent albums, entitled Big Black Dog. The calm introduction of the first minutes is succeeded by a dynamic introduction, with the main riff being accompanied by the vocals until an 8-minute jamming follows with some experimentation in the limits of avant-garde. My only objection concerns the duration of the piece, since it did not follow the swings or the relentless style that has fascinated us in the other long tracks composed by the Norwegians. Perhaps the mixed feelings I had in the end of Big Black Dog are accountable for a minor complaint I had after the multiple hearings.

However, the production is as vintage as it takes to emerge both compositions but also the aesthetics of the band, and the chemistry of Bent Sæther, Hans Magnus “Snah” Ryan and Kenneth Kapstad, which once again is not open to criticism impressing us thus with how tight they are heard. All in all, we are dealing with another solid effort from Motorpsycho, who as we have said in the introduction, continue to be synonymous with the consistency and quality in the progressive scene. The fact that perhaps this is the worst album of the band in the current decade, shows how great the band is.

8 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion 

After so many years in the music business, Here Be Monsters comes to confirm the inexhaustible energy of Motorpsycho. The Norwegians this time manage to mix the monotonous bass with guitar lullabies. Great examples are the long duration Lacuna / Sunrise and I.M.S., while in the album hit, the cover of Spin, Spin, Spin, they are simply enchanting. The ten-minute long Big Black Dog and its duration only reveals the band’s pluralism. Motorpsycho’s releases have still life and energy, with Here Be Monsters being a pleasant surprise in the first half of the year!

8.5 / 10

Kostas Rokas

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης
25 / 05 / 2016

Για το θαύμα της σύγχρονης νορβηγικής prog σκηνής τα έχουμε πει πολλάκις. Τόσο τα σχήματα που τραβάνε το κουπί από την εποχή των 90ς όσο και τα νέα που ξεπετάγονται κάθε χρόνο με πολύ δυνατές κυκλοφορίες, αποδεικνύουν ότι η Σκανδιναβία γενικά διανύει ίσως την κορυφαία της δημιουργική περίοδο στον prog/psych χώρο. Ένα από τα πλέον ιστορικά νορβηγικά συγκροτήματα είναι οι Motorpsycho, έχοντας καταφέρει μέσα από την 25χρονη πορεία τους να είναι συνώνυμο της δισκογραφικής συνέπειας και ποιότητας. Αν και η αφετηρία της καριέρας τους το 1991 μέχρι και περίπου τις αρχές των 00s τους βρήκε να πειραματίζονται μέσα από έναν ήχο που συνδύαζε το grunge και το alternative rock με έντονες δόσεις πειραματισμού, ήταν από τότε εμφανής η προοδευτική προσέγγισή τους στο στυλ που υπηρετούσαν. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι δίσκοι όπως τα Demon Box [1993], Timothy’s Monster [1994], Trust Us [1998] και Phanerothyme [2001] είναι άξιοι ακροάσεως και προτείνονται ανεπιφύλακτα. Ωστόσο, από την συνεργασία τους το 2002 με τους Jaga Jazzist και μετά, παρατηρείται το jazz στοιχείο και ο jamming χαρακτήρας που τους ορίζει μέχρι και σήμερα. Έχοντας καταλήξει σε ένα πειραματικό και heavy psych/prog αμάλγαμα, οι Motorpsycho διανύουν στην τρέχουσα δεκαετία την καλύτερη φάση της καριέρας τους, δημιουργώντας  4 εξαιρετικούς δίσκους (ειδικά τα Heavy Metal Fruit και The Death Defying Unicorn μπαίνουν με άνεση στα καλύτερα albums των 10s). Φέτος λοιπόν οι Νορβηγοί κυκλοφόρησαν τον εικοστό τους δίσκο, και αυτό που μένει να φανεί είναι αν κατάφεραν να κρατήσουν τον πήχη στα ύψη που οι ίδιοι έχουν θέσει.

Noρβηγική εγγύηση

Δύο χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του Behind The Sun, και το trio από το Trondheim επιστρέφει δισκογραφικά με το Here Be Monsters. Κάνοντας αρχικά ένα σχόλιο για το εξώφυλλο που σε γενικές γραμμές μπορεί να χαρακτηριστεί πρόχειρο, συναντούμε μια πρώτη μικρή αλλαγή στο line-up. Η συμμετοχή του εξαιρετικού Σουηδού κιθαρίστα Reine Fiske δεν υφίσταται πλέον μετά από συνεχόμενες παρουσίες στους δύο προηγούμενους δίσκους των Νορβηγών, με τον κατάλογο των μουσικών guests να περιορίζεται στον πληκτρά Thomas Henriksen. Μετά από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου παρατηρείται μια υποχώρηση του heavy στοιχείου τους, προς τέρψιν μιας πιο μελωδικής και ψυχεδελικής προσέγγισης. Αν και ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους για τους Pink Floyd, εδώ πραγματικά είναι φανερό ότι αποτελούν τον απόλυτο οδηγό τους. Ειδικά στο πανέμορφο Lacuna/Sunrise που ουσιαστικά ανοίγει το Here Be Monsters, συναντούμε πανέμορφες κιθαριστικές μελωδίες και το μπάσο πραγματικά να κεντάει σε έναν απόλυτα πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και το ορχηστρικό Running With Scissors που ακολουθεί, με την διακριτική jazz θεματολογία των πλήκτρων που  συνοδεύει το χαλαρό κιθαριστικό jamming να γαργαλάει ευχάριστα τον ουρανίσκο του εγκεφάλου του ακροατή. Το δυναμικό heavy jamming του I.M.S. μας φέρνει στο νου το υλικό των Behind The Sun και Still Life With Eggplant, επιστρέφοντας για πρώτη και ίσως μοναδική φορά στον δίσκο στο φλεγόμενο heavy prog που μας είχαν συνηθίσει στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Η ψυχεδελική κατεύθυνση του Here Be Monsters επισφραγίζεται και επιβεβαιώνεται μέσα από την εξαιρετική διασκευή του Spin, Spin, Spin των H.P. Lovecraft, ενός εκ των κορυφαίων US psych συγκροτημάτων. Αν και δεν είναι ακριβώς διασκευή με την ετυμολογία του όρου μιας και ακολουθούν πιστά την φόρμα του original κομματιού, το αποτέλεσμα κρίνεται άκρως επιτυχημένο.

Η σύνθεση που κλείνει τον δίσκο είναι το “παραδοσιακό” epic που συνηθίζουν να έχουν οι Motorpsycho στους τελευταίους τους δίσκους, με τίτλο Big Black Dog. Την ήρεμη εισαγωγή των πρώτων λεπτών διαδέχεται ένα δυναμικό μπάσιμο, με το κεντρικό riff να το συνοδεύουν τα φωνητικά μέχρι να ακολουθήσει ένα 8λεπτο jamming με αρκετό πειραματισμό στα όρια του avant-garde. Η μόνη μου ένσταση αφορά την διάρκεια του κομματιού, μιας και δεν ακολούθησε τις εναλλαγές ή το καταιγιστικό στυλ που μας έχουν συναρπάσει στα άλλα μεγάλης διάρκειας κομμάτια που έχουν συνθέσει οι Νορβηγοί. Ίσως τα ανάμεικτα συναισθήματα που μου άφησε στο τέλος το Big Black Dog να ευθύνονται για ένα μικρό παράπονο που είχα μετά τις πολλαπλές ακροάσεις.

Παρόλα αυτά, η παραγωγή είναι όσο vintage χρειάζεται για να αναδειχθούν και οι συνθέσεις αλλά και η αισθητική της μπάντας, και η χημεία των Bent Sæther, Hans Magnus “Snah” Ryan και Kenneth Kapstad για άλλη μια φορά δεν επιδέχεται κριτικής εντυπωσιάζοντας με το πόσο δεμένοι ακούγονται. Συνολικά λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μία ακόμη πολύ δυνατή δουλειά από τους Motorpsycho, οι οποίοι όπως προείπαμε και στην εισαγωγή, συνεχίζουν να αποτελούν συνώνυμο της συνέπειας και της ποιότητας στον progressive χώρο. Το ότι ίσως και να είναι ο χειρότερος δίσκος της μπάντας στην δεκαετία που διανύουμε αποδεικνύει το πόσο σπουδαία μπάντα είναι.

8 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη 

Μετά από τόσα χρόνια στα μουσικά δρώμενα, το Here Be Μonsters έρχεται να επιβεβαιώσει την αστείρευτη ενέργεια των Motorpsycho. Οι Νορβηγοί αυτή τη φορά καταφέρνουν να μπλέκουν  τα μονότονα μπάσα με κιθαριστικά νανουρίσματα. Τρανά παραδείγματα τα μεγάλης διάρκειας Lacuna/Sunrise και I.M.S., ενώ στο hit του δίσκου τη διασκευή στο Spin, Spin, Spin απλά μαγεύουν. Το δεκαεπτάλεπτο Βig black Dog και μόνο η διάρκειά του μας υπενθυμίζει τον πλουραλισμό της μπάντας. Οι κυκλοφορίες των Motorpsycho έχουν ακόμα ζωή και ενέργεια, με το Here Be Μonsters να αποτελεί ευχάριστη έκπληξη στο πρώτο μισό της χρονιάς!

8.5 / 10

Κώστας Ρόκας