Από τους: Δημήτρη Αναστασιάδη, Πάρη Γραβουνιώτη, Γιάννη Ζαβραδινό, Δημήτρη Καλτσά, Goran Petrić, Θωμά Σαρακίντση, Λευτέρη Σταθάρα
Στις 9 Φεβρουαρίου 2021 ο σπουδαίος Chick Corea πέθανε σε ηλικία 79 ετών από σπάνια μορφή καρκίνου που είχε διαγνωστεί πρόσφατα. Η αγάπη μας για τη μουσική του και η τεράστια σημασία αυτής για την εξέλιξη του jazz ήχου και όχι μόνο στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα επέβαλαν αυτό το αφιέρωμα.
Ο Αμερικανός Armando Anthony Corea με ρίζες από τη Ν. Ιταλία, που απέκτησε το προσωνύμιο “Chick” από μία θεία του που συνήθιζε να του τσιμπάει τα μάγουλα και να τον αποκαλεί “cheeky”, ξεκίνησε να παίζει πιάνο όταν ήταν τεσσάρων ετών μετά από προτροπή του πατέρα του που ήταν jazz τρομπετίστας. Η μεγάλη του αγάπη για τη μουσική τον ώθησε να εγκαταλείψει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Columbia (ο ίδιος είχε δηλώσει ότι όταν είδε live του Miles Davis έχασε κάθε ενδιαφέρον για οτιδήποτε εκτός μουσικής) και έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τη συνεργασία του με τον Stan Getz και τους πρώτους προσωπικούς δίσκους του, με αποτέλεσμα να γίνει μέλος της μπάντας του αγαπημένου του Davis και να συμμετάσχει σε ιστορικά albums όπως τα Filles de Kilimanjaro (1968), In a Silent Way (1969), Bitches Brew (1970) και On the Corner (1972). Χωρίς αμφιβολία, οι Return to Forever ήταν η κορωνίδα της σπουδαίας καριέρας του που περιλαμβάνει επίσης πάμπολλες συνεργασίες με συμμετοχές σε σπουδαία albums, όπως τα The Thing to Do (Blue Mitchell – 1964), Sweet Rain (Stan Getz – 1967), Turkish Women at the Bath (Pete La Roca – 1967), Super Nova (Wayne Shorter – 1969), Spaces (Larry Coryell – 1970), Outback (Joe Farrell – 1971), Free (Airto Moreira – 1972), Journey to Love (Stanley Clarke – 1975), Al di Meola, Land of the Midnight Sun και Splendido Hotel (Al Di Meola – 1976 και 1980 αντίστοιχα), Gershwin’s World (Herbie Hancock – 2000) και Universal Syncopations (Miroslav Vitous – 2003).
Ο Corea βραβεύτηκε 23 φορές με Grammy και δικαιωματικά θεωρείται ένας εκ των πατέρων του jazz / jazz-rock (και latin / funk) fusion ήχου και ένας εκ των κορυφαίων και σημαντικότερων jazz πιανιστών / κημπορντιστών γενικά. Δεν είναι τυχαίο πως πολλές συνθέσεις του θεωρούνται jazz standards, σχεδόν από την ημερομηνία ηχογράφησής τους. Κάνοντας μία συνολική αποτίμηση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν δεν υπήρχε ο Chick Corea, η μουσική δεν θα ήταν απλώς φτωχότερη αλλά και αρκετά διαφορετική.
Επιλέξαμε 11 από τους σημαντικότερους δίσκους του Corea με τους Return to Forever και ως solo καλλιτέχνη με στόχο ένα ταξίδι στο χρόνο με σταθμούς κάποια από τα σπουδαιότερα κληροδοτήματα του σπουδαίου καλλιτέχνη που θα μείνει στη μνήμη μας ως ένας αξιαγάπητος, ταπεινός άνθρωπος με ένα άσβηστο χαμόγελο.
Chick Corea – Now He Sings, Now He Sobs (1968)
Ως bandleader, ο 27χρονος Chick Corea, μετά το θαυμάσιο ντεμπούτο Tones for Joan’s Bones και συνεπικουρούμενος από τον νεότατο Miroslav Vitouš στο ηλεκτροακουστικό μπάσο και τον Roy Haynes στα τύμπανα, επισκέπτεται την άνοιξη του 1968 τα A&R studios της Νέας Υόρκης για να περατώσει το δεύτερό του έργο, Now He Sings, Now He Sobs. O βιρτουόζος και ήδη καταξιωμένος μουσικός στις συνειδήσεις των θιασωτών, μιας και ήδη είχε διατελέσει μέλος σε σχήματα πολλών φτασμένων μουσικών (συμμετείχε στο εξαιρετικό Sweet Rain του σαξοφωνίστα Stan Getz, ενώ περί τα μέσα των 60s συμμετείχε στο πλάι του Blue Mitchell για τη δημιουργία του απίθανου hard-bop δίσκου The Thing to Do) έχοντας πολύτιμα όπλα στη φαρέτρα του, πέραν των μουσικών ικανοτήτων, όπως όρεξη και πάθος, δημιουργεί ένα ρηξικέλευθο post-bop αριστούργημα, το οποίο καθιέρωσε τον Corea ως solo καλλιτέχνη. Το album συναιρεί ορισμένα από εκείνα τα υλικά με τα οποία οικοδομείται το εν λόγω ιδίωμα, όπως η free jazz και το avant-garde. Οι πέντε συνθέσεις διακρίνονται για τους εξωφρενικά φρενήρεις πιάνο ρυθμούς (Steps, What Was), τις επιδέξιες swing jazz εκδηλώσεις (Matrix), τις τετραπέρατες και άκρως δεξιοτεχνικές αναζητήσεις (Now He Sings, Now He Sobs), τους free jazz piano αυτοσχεδιασμούς (Now He Beats The Drum, Now He Stops) και την αφαιρετική avant σύλληψη (The Law οf Falling αnd Catching Up).
Chick Corea – Return to Forever (1972)
Τέσσερα χρόνια μετά το δισκογραφικό του ντεμπούτο, ο Corea αποκάλυψε το album που άλλαξε τη γενικότερη αντίληψη για την jazz μουσική. Το ένατο προσωπικό album του ήταν το άτυπο ντεμπούτο των Return to Forever, ο πρώτος δίσκος στο οποίο ο Corea παίζει ηλεκτρικά, ο δίσκος στον οποίο εισήγαγε το μετέπειτα θρυλικό Fender Rhodes του. Όντας ο ίδιος ένα τέκνο της κληρονομιάς του Miles Davis, σε αυτό το δίσκο παρουσίασε για πρώτη φορά τη δική του εκδοχή για το jazz fusion, με αξιοθαύμαστη συνθετική ακρίβεια, χωρίς τους πειραματισμούς του ινδάλματός του, με άλλα λόγια συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση του jazz fusion ήχου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Έχοντας ως ιδιαίτερα στοιχεία (εκτός φυσικά του μοναδικού παιξίματος του Chick) τα αιθέρια vocalese της Flora Purim, τα latin κρουστά του Airto Moreira, την ιδιοφυή επένδυση από τα πνευστά του πρόωρα αδικοχαμένου Joe Farrell (πέθανε το 1986) και φυσικά την ουσιαστική αποκάλυψη του μόλις 21χρονου Stanley Clarke, το Return to Forever είναι παραπάνω από «απλώς» αριστούργημα. Μέχρι σήμερα, το album αυτό παραμένει ένα σημαντικότερα δείγματα ηλεκτρικής jazz, αναπόδραστα επιδραστικό εντός και εκτός του jazz θώκου και με κάποιο μαγικό τρόπο η εκπληκτική φωτογραφία του Michael Manoogian στο εξώφυλλο όπως και ο απροσδιόριστος τίτλος αποκτούν την απόλυτη ηχητική απεικόνιση μέσα από τις νότες του.
Gary Burton / Chick Corea – Crystal Silence (1972)
Το επόμενο βήμα μετά το κολοσσιαίο Return to Forever λογικά θα φάνταζε δύσκολο για οποιονδήποτε, αλλά όχι για τον Corea. Το Crystal Silence ηχογραφήθηκε τον Νοέμβριο του 1972 σε παραγωγή και πάλι του ιδρυτή της ECM Manfred Eicher και η μουσική κατεύθυνση δεν είχε καμία σχέση με το jazz fusion. Η πρώτη συνεργασία του Corea με τον σπουδαίο βιμπραφωνίστα Gary Burton – διάσημο για τη χρήση τεσσάρων μπαγκετών – που αποτέλεσε επιτομή της ακουστικής jazz στα πρώιμα 70s είναι ένα τυπικό και κλασικότατο δείγμα chamber jazz / third stream ντουέτου, μία δημιουργική φόρμα για την οποία έγινε γνωστός ο Burton μέσα από την τεράστια καριέρα του. Η χημεία μεταξύ των δύο είναι εντυπωσιακή και οι συνθέσεις των Steve Swallow και Michael Gibbs ταιριάζουν πολύ στο νέο στυλ για την εποχή. Ωστόσο, οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου είναι πιθανότατα τα έξι κομμάτια που έγραψε ο Corea και κυρίως το ομώνυμο, μία από τις κορυφαίες του συνθέσεις γενικά και ένα Instant classic για κάθε jazz πιανίστα, αλλά και το ιδίωμα συνολικά. Οι δυο τους συνεργάστηκαν ξανά στο Duet και πάλι για την ECΜ (1979) και στο The New Crystal Silence το 2008, αλλά η σύγκριση με το Crystal Silence τα αδικεί.
Chick Corea and Return to Forever – Light as a Feather (1973)
Οι ηχογραφήσεις για το θρυλικό Light as a Feather τις 8 και 15 Οκτωβρίου 1972 στο Λονδίνο με ακριβώς την ίδια σύνθεση του Return to Forever. Μουσικά, αποτελεί άμεση συνέχεια του θρυλικού ντεμπούτου της μπάντας του Corea, με τα φωνητικά της λατρεμένης Flora Purim να έχουν μεγαλύτερο ρόλο και τον Stanley Clarke να παίζει για μοναδική φορά στην καριέρα του αποκλειστικά κοντραμπάσο σε ολόκληρο δίσκο (ο οποίος btw έγραψε το ομώνυμο fusion epic). Τα πνευστά του Joe Farrell είναι ασύλληπτα, τα κρουστά του Airto Moreira είναι συγκλονιστικά. Το δε παίξιμο του Chick στο Fender Rhodes ορίζεται ιδανικά εδώ, όπως και το jazz fusion ως ιδίωμα, με πιο jazz βάση και ένα latin twist σε σύγκριση με ό,τι ακολούθησε. Κατά πολλούς το έπος Spain, που κλείνει τον δίσκο, είναι η κορυφαία σύνθεση του Corea, ένα πραγματικό jazz standard και αιώνιο encore συναυλιών. Ο δίσκος περιλαμβάνεται στη λίστα των κορυφαίων albums όλων των εποχών των περιοδικών Absolute Sound και Stereophile και στα “1,000 Albums to Hear Before You Die” του διάσημου jazz μουσικοκριτικού Tom Moon. Ακόμα και αν (μπορεί να) αγνοήσει κανείς την ιστορική σημασία του αριστουργηματικού Light as a Feather για ό,τι επακολούθησε, ακούγοντάς το είναι αδύνατον να μη λυγίσει από το μουσικό μεγαλείο.
Return to Forever featuring Chick Corea – Hymn of the Seventh Galaxy (1973)
Ο Corea αποφάσισε αλλαγή πλεύσης προς το jazz-rock / fusion ακολουθώντας το παράδειγμα των John McLaughlin, Joe Zawinul, Herbie Hancock και άλλων μουσικών συνοδοιπόρων του. Έτσι, διατήρησε μόνο τον Stanley Clarke από το αρχικό σχήμα, προσέλαβε τον Bill Connors στην κιθάρα και τον drummer Lenny White (με τον οποίο είχε συνεργαστεί στα sessions του Bitches Brew) σε ένα instrumental πλέον κουαρτέτο. Το Hymn of the Seventh Galaxy επιβεβαίωσε τις προσδοκίες με τον καλύτερο τρόπο σε οκτώ υπέροχες συνθέσεις όπου η rock συναντά το latin ταμπεραμέντο. To rhythm section των Clarke / White βασίζεται σε αυτοματοποιημένη αλληλοκάλυψη που δένει δομικά με το πληθωρικό παίξιμο του Corea, ενώ ο λυρισμός και η απλότητα του Connors ενισχύει τις latin απολήξεις. Ο Clarke συνεισφέρει το αισθαντικό After the Cosmic Rain, ενώ δεν απουσιάζουν κι οι γκρουβάτες στιγμές όπως το Space Circus pt. 2. Οι υπόλοιπες συνθέσεις φλερτάρουν με περιπετειώδεις αλλαγές και χαρακτηριστικά συγγενικά του progressive rock. Σημαντικός δίσκος εκκίνησης στην προσπάθεια του Corea να ανταγωνιστεί εφάμιλλα μεγαθήρια της ηλεκτρικής jazz όπως οι Mahavishnu Orchestra και οι Weather Report. Η αποχώρηση του Connors το 1974 και η αντικατάσταση του από τον Al Di Meola θα επιφέρει νέες ζυμώσεις και μεταστροφές σε επίπεδο τεχνικής και ηχητικής ποιότητας. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία…
Return to Forever featuring Chick Corea – Where Have I Known You Before (1974)
Το Where Have I Known You Before σηματοδότησε μια σημαντική απόφαση στην πορεία όχι μόνο των Return to Forever αλλά και ολόκληρης της jazz fusion. Ο σπουδαίος Chick Corea αποφάσισε να δώσει τα κιθαριστικά ηνία σε έναν άγνωστο μέχρι τότε 20χρονο ονόματι Al Di Meola και τα υπόλοιπα είναι απλώς ιστορία. Μάλιστα, στο εν λόγω LP έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής του εντυπωσιακού line up των Chick Corea, Al Di Meola, Stanley Clarke και Lenny White. Μουσικά έχουμε να κάνουμε με ένα από τα αρτιότερα δείγματα jazz-rock / fusion των mid 70s με εντυπωσιακά παιξίματα και απαράμιλλη τεχνική, ενώ η πολύπλοκη φύση των συνθέσεων αποτέλεσαν έναν από τους βασικούς λόγους που το fusion ήρθε τόσο κοντά με το progressive rock. Το σαρωτικό Vulcan Worlds που ανοίγει την παράσταση είναι funky, groovy και jam-αριστό ενώ συνθέσεις όπως το The Shadow Of Lo αλλά και τα piano instrumentals Where Have I Loved You Before, Where Had I Danced With You Before και Where Have I Known You Before (όπου λάμπει το άστρο του Corea) αναδεικνύουν το πιο μελωδικό πρόσωπο των Return to Forever. Το κατακλυσμιαίο 14λεπτο Song to the Pharoah Kings που ουσιαστικά συνδυάζει όλα τα παραπάνω και επισφραγίζει το φινάλε ενός αψεγάδιαστου δίσκου.
Return to Forever featuring Chick Corea – No Mystery (1975)
Το No Mystery ηχογραφήθηκε μόλις τέσσερις μήνες μετά την κυκλοφορία του Where Have I Known You Before και όσο περίεργο ή απίθανο κι αν φαντάζει, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον ήδη συγκλονιστικό κατάλογο των Return to Forever. Η διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα είναι ο εμφανώς πιο έντονος funk χαρακτήρας ενώ το jazz-rock στοιχείο καθιερώθηκε στον ήχο τους λίγο πριν κυριαρχήσει στο Romantic Warrior. Η πρώτη πλευρά του δίσκου περιλαμβάνει συνθέσεις όλων των μελών της μπάντας. Το κλασικότατο Dayride του Stanley Clarke, το super groovy Jungle Waterfall των Corea / Clarke, το αξεπέραστο Flight of the Newborn του Al Di Meola και το disco / jazz Sofistifunk του Lenny White συνθέτουν ένα αξιοζήλευτα ποικίλο σύνολο. Αντίθετα, η δεύτερη πλευρά ανήκει απόλυτα στον ηγέτη του συγκροτήματος και εδώ η ατμοσφαιρικότητα είναι πιο έντονη, με κορυφαίες συνθέσεις το ομώνυμο κομμάτι και το epic Celebration Suite που κλείνει το album. Θα μπορούσε κανείς να πει πως το No Mystery ήταν μεταβατικός δίσκος, ήταν η αποτύπωση της μπάντας στο μέσο των 70s, λίγο πριν κάνουν ένα γενναίο άλμα που έμεινε στην ιστορία ως τεράστιο μουσικό επίτευγμα. Με το No Mystery οι Return to Forever κέρδισαν βραβείο Grammy.
Return to Forever – Romantic Warrior (1976)
Κάθε δίσκος, όπως και κάθε πολιτισμική εκδήλωση είναι δέσμιος των ανησυχιών, των προσδοκιών και φόβων της κοινωνίας που το γέννησε. Είναι το Romantic Warrior είναι το καλύτερο ή το σημαντικότερο επίτευγμα (γιατί για επίτευγμα πρόκειται) της μυθικής πορείας του γιγαντιαίου Chick Corea; Η τελευταία συνάντηση του αστροφυσικού κουαρτέτου (με Lenny White, Al Di Meola, Stanley Clarke) σίγουρα εκφράζει με πληθωρικό τρόπο ως μουσικό στιγμιότυπο τις τάσεις της εποχής του. Ακόρεστη δίψα για καινοτομία, για τεχνική αρτιότητα, για ανακάλυψη νέων ήχων, για ατέρμονους πειραματισμούς και την αναζήτηση του συγκερασμού των διάφορων μουσικών ειδών (fusion), αναζήτηση στην οποία στην μαγική αυτή μουσικά δεκαετία, επιδόθηκε η avant-garde με τέτοιο ζήλο, παρόμοιο με εκείνον που έδειχναν οι ερμητιστές του Μεσαίωνα για την εύρεση της φιλοσοφικής λίθου. Ο δίσκος διασχίζει τα μουσικά όρια με ασύλληπτη ευκολία και ανεπανάληπτη ποιότητα, από jazz συμμετρίες σε latin τινάγματα, από funky λικνίσματα σε symphonic prog καλπασμούς, με την απαράμιλλη ικανότητα του κάθε μουσικού τιτάνα να αφήνεται ελεύθερη, καθώς όλοι εδώ έχουν συνεισφέρει με μια εξαιρετική σύνθεση.
Ο πιο επιτυχημένος δίσκος των Return to Forever έλαβε την αναγνώριση και τον σεβασμό που του άρμοζε, αγαπήθηκε από τους prog rock οπαδούς γιατί μίλησε (και) την δική τους γλώσσα. Ένα ασταμάτητο μουσικό όργιο, μια μουσική περιπλάνηση που καταλύει σύνορα και είδη, ένας ατελεύτητος ηχητικός αναγυρεμός που λείπει πολύ σήμερα. Ένα αριστούργημα.
Chick Corea – My Spanish Heart (1976)
Ο πολυάσχολος και παραγωγικός Chick Corea το 1976 μαζί με την κυκλοφορία του The Leprechaun (που το έδωσε και ένα Grammy), τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς κυκλοφόρησε και το My Spanish Heart. Ένα δίσκο για να τιμήσει την αγάπη για τον ήχο και τους ρυθμούς που βγήκαν από τις γειτονιές του Ισπανικού Χάρλεμ και της Upper West Side της Νέας Υόρκης. Ο κινητήριος μοχλός του δίσκου είναι φυσικά το πιάνο και τα synthesizers του μαέστρου. Με τον ίδιο να βρίσκεται στο προσκήνιο αρκετές φορές αλλά δίνοντας και χώρο στους υπόλοιπους μουσικούς και το ενδιαφέρον να βρίσκεται στις αλληλεπιδράσεις που έχει με τον ντράμερ Steve Gadd και τον μπασίστα Stanley Clarke. Το rhythm section προσθέτει τα Latin στοιχεία στο άλμπουμ τα οποία ο Corea ήθελε να εξερευνήσει. Και εν μέσω όλων αυτών των ρυθμών, το πειραματικό πνεύμα του Corea είναι πιο εμφανές με τους ηλεκτρονικούς ήχους που επικρατούν πιο πολύ στη σουίτα του El Bozo. Στο πλεον κλασικό Armando’s Rhumba συμμετέχει ο Jean-Luc Ponty στο βιολί συνδυάζοντας περαιτέρω τους jazz και Ισπανικούς ήχους. Το My Spanish Heart συνδυάζει το latin ταπεραμέντο και το πειραματικό πνεύμα του Chick Corea σε έναν δίσκο που θεωρείται πλέον ένα από τα standards της jazz.
Chick Corea – Three Quartets (1981)
Μετά τις ένδοξες jazz fusion περιπέτειές του με τους Return to Forever και το solo albums του στο δεύτερο μισό των 70s, ο Corea εξέπληξε τους πάντες το 1981 με το Three Quartets, έναν από τους πιο φιλόδοξους και ιδιαίτερους δίσκους του. Η μπάντα του εδώ είναι προφανώς κουαρτέτο, με τον τεράστιο Michael Brecker στο σαξόφωνο (πέθανε στα 57 του χρόνια το 2007), τον Eddie Gómez στο κοντραμπάσο και τον σταθερό συνεργάτη του Corea εκείνη την περίοδο, τον θρύλο των drums, Steve Gadd. Ο τίτλος προέκυψε από τις τρεις συνθέσεις του Corea, τα Quartet No. 1 και No. 2 της πρώτης πλευράς και τα δύο μέρη του Quartet No. 3 που είναι αφιερωμένα στους Duke Ellington και John Coltrane αντίστοιχα. Καλλιτεχνικά, η απόπειρα του Corea ήταν να δημιουργήσει ένα album με κουαρτέτα όπως αυτά των εγχόρδων της ρομαντικής και ιμπρεσσιονιστικής περιόδου, αλλά με jazz ενορχήστρωση. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πρωτότυπο και απόλυτα επιτυχημένο post-bop με jazz fusion στοιχεία, όπου ο Chick λάμπει για άλλη μία φορά, ενώ ο Brecker αποτελεί το αντίβαρο επιθετικότητας, προσφέροντας μερικές πραγματικά μαγικές στιγμές με τα solo του. To Three Quartets είναι μία καλλιτεχνική πρόταση με χαρακτήρα που κανείς δεν θα μπορούσε να εμπνευστεί και να αποτυπώσει όπως ο Corea.
Chick Corea – The Chick Corea Elektric Band (1986)
Το 1985, ο Chick Corea υπέγραψε συμβόλαιο με την GRP Records, μια αμερικανική δισκογραφική εταιρεία που επενδύει σε πιο σύγχρονη και εμπορική jazz μουσική. Η πρόθεσή του ήταν να ηχογραφήσει ένα πιο σύγχρονο και πιο αποδεκτό fusion δίσκο, εντοπίζοντας νέα στοιχεία στο jazz-rock και με πολύ μεγαλύτερη έμφαση στα πλήκτρα και τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό που ήταν διαθέσιμος εκείνη τη δεκαετία. Το άλμπουμ είναι σημαντικό επίσης για τα ντεμπούτα των Weckl και Patitucci στη μεγάλη σκηνή, ενός από τα μεγαλύτερα rhythm sections στην jazz. Υπάρχει ένας υπέροχος συνδυασμός τραγουδιών στο δίσκο και πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις, ενώ η δουλειά του Corea στα πλήκτρα είναι μεν αναγνωρίσιμη, αλλά εκσυγχρονισμένη στην εποχή. Οι συνθέσεις εδώ είναι μερικές φορές εξαιρετικά περίπλοκες ή αρκετά jazz. Η σειρά των τραγουδιών είναι τέλεια καθώς κάθε τραγούδι προλογίζει ιδανικά το επόμενο και ολόκληρο το άλμπουμ ρέει υπέροχα. Ο Chick απέδειξε ότι μπορεί να συνθέσει πολύ πιο ομαλά και εμπνευσμένα από οποιονδήποτε άλλο fusion μουσικό τότε. Για όσους δεν τον έχουν ακούσει ποτέ, αυτό είναι ένα εξαιρετικό σημείο αφετηρίας. Το άλμπουμ πήγε καλά στα mainstream charts και αυτό το γεγονός ώθησε τον Corea να συνεχίσει να εξερευνά αυτή τη σύγχρονη fusion και να συνεργάζεται με τους ίδιους μουσικούς.
