Teramaze – Are We Soldiers

Intro: Giannis Voulgaris
Translation: Alexandros Mantas
10 / 09 / 2019

Just when Teramaze had accustomed us to annual releases in their second phase (three albums from 2012 to 2015), now it took them almost four years release new material since the brilliant Her Halo (our reviews here). I thought that they had disbanded, but fortunately I was wrong and this delay had possibly to do with member changes since only the main composer and guitarist, Dean Wells, and the singer Nathan Peachey are still on board.

Hypermelodic progressive metal

On the up side, the new members have breathed freshness and this factor differentiates Are We Soldiers from its predecessors while it remains a Teramaze album. But let’s take things from the beginning.

The band carries on playing a mixture of melodic progressive metal with a modern sound which, in my book, recalls Threshold, Seventh Wonder, Redemption and the rest democratic forces. The album is far more melodic than the previous ones with a pop orientation since the songs maintain a more ‘typical’ structure and the songs are catchier while the production remains strong and crystal clear where all instruments are allowed to shine.

But on the downside the songs are very similar to each other and they don’t possess the necessary diversity. It’s not monotonous, but it is not as adventurous as a progressive album should be. There are a lot of nice tracks of course like Control Conquer Collide which is very heavy, riff-ridden and features an awesome Hammond or Orwellian Times and Weight of Humanity which sound like paying homage to Haken, or the magnificent Depopulate which spans 11 minutes and pulls off to combine the pop era of Genesis with Dream Theater’s progressive metal and it is possibly the summit of the album. Still, there are songs which, in my opinion, add nothing but duration to the album like the title-track, From Saviour to Assassin and Fact Resistant Human which have overegged the pudding with regard to melody and therefore they sound too cheesy. If they were absent, we would have to do with a top-notch release.

If modern progressive metal is your scene, then Are We Soldiers is an album suitable for summertime that will keep you ideal company while driving to the nearest beach. Its melodiousness will relax you and its up-tempo nature and riffs will get you in the mood to enjoy your day at the sea. But its role is over once the first rains of autumn hit the ground.

7.5 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion

Are We Soldiers carries the ambition to broaden the audience that follows Teramaze after the magnificent Her Halo. Musically, it is more straightforward, less lyrical, less atmospheric and at times more aggressive so that it fits the Orwellian philosophy that permeates the lyrics. Unfortunately, despite the familiar sound of Teramaze and the musical virtues of the band, many choruses and hooks, albeit catchy (Fact Resistant Human), sound flat, while the diversity of the compositions is less than amazing. With regard to the guitar parts, the performance is flawless and the ideas are quite interesting, especially when things get heavier like the explosive The One Percent Disarm. Yet, they fail to impress us as much as its predecessor did. Using the keyboards when some closing words bring a tune to the end was an interesting idea, but it recurs very often. We should stress that the come-back of the initial singer, Brett Rerekura, altered the mindset of the compositions, but in my humble opinion the performance is below the standards that Nathan Peachey set. It’s very debatable if this album will stand the test of time since no composition possesses the necessary quality for that. Naturally, the partisans of the modern progressive sound will spot stuff that will thrill them, after all the Australian scene is progressing constantly, but the rest could dig in the rest back catalogue of Teramaze.

6 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
10 / 09 / 2019

Πάνω που οι Teramaze στη δεύτερή τους περίοδο μας είχαν συνηθίσει με νέα κυκλοφορία σχεδόν κάθε χρόνο, τρεις δίσκους από το 2012 ως το 2015, τώρα έκαναν σχεδόν τέσσερα χρόνια για την νεότερή τους μετά το εξαιρετικό Her Halo (οι κριτικές μας εδώ). Προσωπικά πίστευα πως είχαν διαλυθεί, αλλά ευτυχώς έκανα λάθος και η καθυστέρηση ίσως είχε να κάνει με τις αλλαγές στα μέλη τις μπάντας, αφού από το προηγούμενο album έχουν παραμείνει μόνο ο βασικός συνθέτης και κιθαρίστας Dean Wells και ο τραγουδιστής Nathan Peachey.

Υπερμελωδικό progressive metal

Το ευτύχημα στο Are We Soldiers είναι πως τα νέα μέλη έφεραν και μια φρεσκάδα στο παίξιμο της μπάντας και αυτό διαφοροποιεί τον δίσκο κάπως από τους προκατόχους του, χωρίς όμως να μη θυμίζει Teramaze. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η μπάντα συνεχίζει να παίζει ένα μείγμα μελωδικού progressive metal αλλά με πιο σύγχρονο ήχο, που εμένα μου θυμίζει αρκετά Threshold, Seventh Wonder, Redemption και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Ο δίσκος είναι πολύ πιο μελωδικός από τους προηγούμενους και έχει μια πιο pop διάθεση, μιας και τα τραγούδια έχουν μια πιο «κλασσική» δομή και τα refrain είναι πιο πιασάρικα, ενώ και η παραγωγή παραμένει πεντακάθαρη και δυνατή, με όλα τα όργανα να έχουν τον ίδιο χώρο να λάμψουν.

Από την άλλη όμως, τα τραγούδια μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους και δεν δίνουν την απαραίτητη ποικιλία στον δίσκο. Δεν είναι μονότονος, αλλά δεν έχει την περιπέτεια ενός progressive δίσκου. Εννοείται πως υπάρχουν πολύ ωραία κομμάτια όπως το Control Conquer Collide, που είναι πολύ heavy, riffάτο και με φοβερό hammond, ή τα Orwellian Times και Weight of Humanity που μοιάζουν με φόρο τιμής στους Haken, ή το εξαιρετικό Depopulate που στα 11 λεπτά του καταφέρνει και συνδυάζει τους Genesis της pop περιόδου με το progressive metal των Dream Theater. Ίσως το καλύτερο του δίσκου. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν και κομμάτια που κατά την άποψή μου δε δίνουν κάτι περισσότερο στο δίσκο πέρα από διάρκεια, όπως το ομώνυμο, το From Saviour to Assassin και το Fact Resistant Human, τα οποία έχουν επενδύσει στη μελωδία και δυστυχώς ακούγονται κάπως cheesy. Αλλά αν δεν υπήρχαν και αυτά θα μιλούσαμε για μια κορυφαία κυκλοφορία στο χώρο.

Αν το μοντέρνο progressive metal είναι το στοιχείο σου, τότε το Are We Soldiers είναι κατά τη γνώμη μου ένας καλοκαιρινός δίσκος, ιδανικός για συντροφιά στο αυτοκίνητο όση ώρα οδηγείς μέχρι την κοντινότερη παραλία. Θα σε χαλαρώσει με τη μελωδικότητά του και θα σου φτιάξει τη διάθεση με τον up-tempo ρυθμό του και τα riffs του ώστε να απολαύσεις τη μέρα σου στη θάλασσα. Ένας δίσκος όμως, που ο ρόλος του τελειώνει με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου.

7.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Το Are We Soldiers φιλοδοξεί να διευρύνει το κοινό που ακολουθεί τους Teramaze μετά το εξαιρετικό Her Halo. Μουσικά είναι πιο άμεσο, λιγότερο λυρικό, λιγότερο ατμοσφαιρικό και σε αρκετά σημεία πιο επιθετικό, ώστε να ταιριάζει με την οργουελική φιλοσοφία που το διέπει στιχουργικά. Δυστυχώς, παρά το γνώριμο ήχο των Teramaze και τις μουσικές αρετές του συγκροτήματος, πολλά από τα ρεφραίν/κουπλέ αν και ευμνημόνευτα (Fact Resistant Human), ακούγονται αρκετά αδύναμα ενώ η ποικιλία των συνθέσεων δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Κιθαριστικά ο δίσκος είναι άρτιος εκτελεστικά, οι ιδέες παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον, ειδικά στην πιο σκληρή πλευρά του παρόντος δίσκου όπως το εκρηκτικό κλείσιμο του The One Percent Disarm, παρόλα αυτά δεν εντυπωσιάζουν όπως συνέβη με τον προκάτοχο του. Το τρικ της χρήσης των πλήκτρων κατά την αποφώνηση αρκετών συνθέσεων λειτουργεί επιτυχημένα, παρόλα αυτά επαναλαμβάνεται συχνά. Να τονισθεί πως η επάνοδος του αρχικού τραγουδιστή Brett Rerekura αλλάζει τη λογική των συνθέσεων, όμως κατά την ταπεινή μου γνώμη οι ερμηνείες του υπολείπονται συγκριτικά με αυτές του Nathan Peachey. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσον το παρόν πόνημα θα αντέξει στον αμείλικτο χρόνο καθότι καμία σύνθεση δεν έχει το ειδικό βάρος για να ξεχωρίσει. Φυσικά, οι θιασώτες του μοντέρνου προοδευτικού ήχου θα εντοπίσουν ηχητικές αναφορές και μουσικότητα που θα ικανοποιήσει τις προτιμήσεις τους, εξάλλου η αυστραλιανή σκηνή βρίσκεται σε κατακόρυφη άνοδο, οι υπόλοιποι όμως μπορούν να ασχοληθούν με την υπόλοιπη δισκογραφία των Teramaze.

6 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου