Phil Miller, legendary guitarist of the Canterbury 70s prog scene, died yesterday after a prolonged struggle, at 68. Miller was born in Barnet, Hertfordshire. He was a member of Delivery, Matching Mole, Hatfield and the North, National Health, Short Wave (with Hugh Hopper, Pip Pyle and Didier Malherbe) and then was engaged in solo projects and his band In Cahoots, which he founded in 1982 with Richard Sinclair, Elton Dean, Pete Lemer and Pip Pyle. In 2005 and 2006, Miller toured with the re-united Hatfield and the North.
Ηe was a self-taught musician and his style was unique. Ηe started to play guitar at the age of 15 influenced by the great blues guitarists of the 50’s, but during the 60’s he discovered rock and jazz, which he integrated into his playing. Miller was educated at Lexton School (near Corby), then Cambridge Technical College.
Robert Wyatt : “Phil Miller would rather play a wrong note than a note that somebody else had ever played”.
Dave Stewart: “Journalists have always tended to describe Phil’s playing in terms of restraint, lack of ego, tastefulness, etc. This hardly does it justice. His ambition is actually to hypnotise the audience into a state of utter submission by means of a system of complex, secretive and often terrifying facial grimaces that he has perfected”.
Ο Phil Miller, θρυλικός κιθαρίστας της prog σκηνής του Canterbury στα 70s, πέθανε χθες μετά από πολύχρονη μάχη με ασθένεια, στα 68 του χρόνια. Ο Miller γεννήθηκε στο Barnet, Hertfordshire. Υπήρξε μέλος των Delivery, Matching Mole, Hatfield and the North, National Health, Short Wave (με τους Hugh Hopper, Pip Pyle και Didier Malherbe) και μετά εργάστηκε σε solo projects και την μπάντα του n Cahoots, την οποία ίδρυσε το 1982 με τους Richard Sinclair, Elton Dean, Pete Lemer και Pip Pyle. Το 2005 και 2006, ο Miller περιόδευσε με τους στο reunion των Hatfield and the North.
Ήταν αυτοδίδακτος μουσικός και το στυλ του ήταν μοναδικό. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα 15 του επηρεασμένος από τους μεγάλους blues κιθαρίστες των 50s, αλλά στα 60s ανακάλυψε το rock και την jazz, τα οποία έβαλε στο παίξιμό του.
Robert Wyatt : ” Ο Phil Miller θα προτιμούσε να παίξει μία λάθος νότα παρά μία νότα που θα έπαιζε οποιοσδήποτε άλλος”.
Dave Stewart: “Ο τύπος είχε πάντα την τάση να περιγράφει το παίξιμο του Phil ως εγκρατές, χωρίς εγώ, καλόγουστο κ.τ.λ. Αυτό δεν είναι ακριβώς σωστό. Η φιλοδοξία του είναι να υπνωτίζει το κοινό σε μία κατάσταση παράδοσης μέσω ενός συστήματος περίπλοκων, μυστικοπαθών και συχνά τρομακτικών γκριματσών που έχει τελειοποιήσει”.
Κάντε το πρώτο σχόλιο