Opeth – Sorceress

Intro: Dimitris Kaltsas
12 / 10 / 2016

The course of Opeth has made them a favorite topic of discussion with conflicting views for various reasons: artistic, aesthetic or even moral or obsessive for some (if not many). The only thing that’s certain is that every new album of theirs gets the attention of many more than the loyal or non-fans.

After 10 years with Roadrunner records, Sorceress is the first Οpeth album under Nuclear Blast, although this change is of little importance for the contents of their new album. This is an indication of the commercial size of Opeth who are growing and -to some extent- regardless of the acceptance of their music. The first indications of this year’s album were clear: virtually nothing changed since the sudden vintage 70s prog shift in Heritage.

Timid evolution

Opeth, as desired by their frontman Mikael Åkerfeldt, have followed a clear progressive rock path, starting since Heritage. The indications so far have revealed a qualitative shift, but based on the beaten track of their mentors. With Sorceress, the band of the moon city (known as ‘Opet’ in the book Sunbird by Wilbur Smith from where they got their name) attempt to further shape their musical character. Do they succeed in doing so?

The answer is yes and no. The title track that was originally released showed a straighter and metal approach, but always based on the progressive rock of Gentle Giant, Camel, King Crimson, Jethro Tull and others. The rest of the album is less metal with the exception of hard rock and a slightly metal approach of Era, while providing the dynamic which was missing from Heritage.

The most important difference with the two previous albums is that some ideas and atmospheres come from the cradle of Watershed, and sometimes from Damnation. I refer to instrumental parts since the brutal vocals are a thing of the past. Listen to Sorceress 2, Will O The Wisp and Strange Brew that unite the past with the present. This element is the successful development of the formulation of the musical identity in paths they have chosen and the bridging with their rich heritage. The substantial playing by Joakim Svalberg on the keyboards has an important role here. Svalberg seems to have adapted to the band’s music and contributes significantly. In one of the album’s highlights, The Wilde Flowers, his playing lifts off the song. Besides, one of the most interesting instrumental songs ever written by Opeth can be found here, the oriental The Seventh Sojourn.

To leitmotiv that the listener meets in Sorceress is calm, low-tempo rhythms alternating with quick bursts either in the guitar parts or on the keyboards and consequently the variety of musical texture. This trick works in Wilde Flowers, Chrysalis and Strange Brew, but like any magic (trick) although impressive, after some repetition it becomes predictable. Here we come to the point where the musical character fails. Repeatability with the obvious doctrines of the 70s greats shows an enthusiastic student who is still based on enthusiasm, but not on his own. The capabilities of Opeth are known and they are excellent students themselves, but there is an impression that the album is tailored to fit the obsessions of Åkerfeldt and although set up correctly, it is limited by a musical “bridle”.

Additionally, some simple structures and ideas are not allowed to flourish, but these are limited and thus not taking off the various compositions. This is reflected in A Fleeting Glance and in some parts of Strange Brew and Chrysalis although these are three of the best compositions here. After continuous hearings, given that after the initial positive assessment, the album fails to become a grower. The production and mixing has a vintage style along with an unnecessary blur which benefits the rich bass lines of Mendez but in 2016 and with the budget of Opeth we could hear something more bulky and adapted to the sound of the ’70s that Åkerfeldt seeks.

In conclusion, Opeth evolve their sound, but not with the exponential rate they had accustomed us in their progressive death metal releases and they are confused with the limitations they themselves pose due to strictly following their idols. Though Sorceress exceeds its forerunners in quality, time will tell whether this music shift will vindicate them.

7 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion 

Åkerfeldt deserves the respect of all for quite a few reasons: excellent guitarist, he built the success of Opeth, he is 100% dedicated to music and after a shift to his favorite 70s heavy prog, he does his hobby and lives the dream. Unfortunately, Sorceress is too hobbistic and fan based. The references in the titles (Wilde Flowers, Chrysalis, The Seventh Sojourn, Strange Brew, A Fleeting Glance) are unnecessary and rather unfortunate, the influences are in some parts annoyingly visible (Will O The Wisp is a very good tribute to Tull) and finally what is missing is musical essence and depth. The trademark solos of Åkerfeldt are absent or do not impress, the basic ideas are mostly poor and what is left is some song parts, the (expectedly) well-worked structure, the executive excellence and the production to save a lot already lost. Reading about the intention of the band to change style in 2010 I was very happy, hoping they’d overcome the much higher stakes in the prog rock field. Unfortunately, from Heritage onwards, it’s 0/3 at the high level.

6 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
12 / 10 / 2016

Η πορεία των Opeth τους έχει αναγάγει σε αγαπημένο θέμα συζήτησης με  αντικρουόμενες απόψεις για λόγους καλλιτεχνικούς, αισθητικούς ή ακόμα και ηθικούς ή ιδεοληπτικούς για ορισμένους (αν όχι αρκετούς). Το μόνο βέβαιο είναι πως κάθε νέο album τους συγκεντρώνει την προσοχή πολύ περισσότερων από το πιστό ή μη κοινό τους.

Το “Sorceress” είναι το πρώτο album της μπάντας στη Nuclear Blast, ενώ τα τελευταία 10 χρόνια ανήκαν στο δυναμικό της Roadrunner, αν και αυτή η αλλαγή μικρή σημασία έχει για το περιεχόμενο του νέου τους δίσκου. Αυτό αποτελεί ένδειξη του εμπορικού μεγέθους των Opeth που μεγαλώνει και μάλιστα μέχρι έναν βαθμό ανεξάρτητα της αποδοχής της μουσικής τους. Τα πρώτα δείγματα από το φετινό album ήταν σαφή: ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε από την απότομη στροφή του “Heritage” και το vintage 70s prog.

Άτολμη εξέλιξη

Οι Opeth, κατά βούληση και εκτέλεση του frontman τους Mikael Åkerfeldt, έχουν ακολουθήσει μια ξεκάθαρη progressive rock τροχιά, αρχόμενη από το “Heritage” έως και σήμερα. Τα μέχρι στιγμής δείγματα έχουν φανερώσει μια ποιοτική στροφή αλλά βασιζόμενη στην πεπατημένη των εμπνευστών τους. Με το “Sorceress” η μπάντα της πόλης του φεγγαριού (η λεγόμενη Opet στο βιβλίο “Sunbird” του Wilbur Smith από όπου πήραν το όνομα τους) επιχειρούν να διαμορφώσουν περαιτέρω το μουσικό τους χαρακτήρα. Το επιτυγχάνουν άραγε;

Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Το ομώνυμο κομμάτι που κυκλοφόρησε αρχικά, έδειξε μια πιο straight και μεταλλική προσέγγιση, πάντα όμως με βάση το progressive rock των Gentle Giant, Camel, King Crimson, Jethro Tull και άλλων. Ο υπόλοιπος δίσκος κινείται σε λιγότερο μεταλλικές φόρμες με εξαίρεση την hard rock και ελαφρώς metal προσέγγιση του “Era”, έχοντας όμως και τη δυναμική που έλειπε από το “Heritage”.

H βασικότερη διαφορά με τους προπομπούς είναι πως κάποιες ιδέες και ατμόσφαιρες που μερικώς πλαισιώνουν τις συνθέσεις, προέρχονται από τα σπάργανα του ‘Watershed’, του και ενίοτε του ‘Damnation’. Αναφέρομαι σε οργανικά σημεία καθότι τα brutal φωνητικά αποτελούν πια παρελθόν. Ακούστε τα “Sorceress 2”, “Will O The Wisp” και “Strange Brew” που ενώνουν το παρελθόν με το σήμερα. Το στοιχείο αυτό αποτελεί την επιτυχημένη εξέλιξη της διαμόρφωσης της μουσικής ταυτότητας στις ατραπούς που έχουν επιλέξει και τη γεφύρωση με την πλούσια κληρονομιά τους. Σημαντικό ρόλο παίζει και το πολύ ουσιώδες παίξιμο του Joakim Svalberg στα πλήκτρα ο οποίος δείχνει να έχει δέσει με την υπόλοιπη μπάντα και διαμορφώνει κατά κόρον την ατμόσφαιρα του album. Σε ένα από τα highlights του δίσκου, το “Wilde Flowers”, τα σημεία που καλείται να ανταποκριθεί απογειώνουν τη σύνθεση. Στα θετικά συγκαταλέγεται και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες instrumental προτάσεις που έχουν γράψει οι Opeth, το ανατολίτικο “Seventh Sojourn”.

To κεντρικό μοτίβο που συναντά ο ακροατής στο ‘Sorceress’ είναι ήρεμοι low tempo ρυθμοί που εναλλάσσονται με γρήγορα ξεσπάσματα είτε κιθαριστικά, είτε πιανιστικά (keyboard-ίστικα) και συνεπακόλουθα την ποικιλία μουσικής υφής. Αυτό το trick λειτουργεί στα “Wilde Flowers”, “Chrysalis” και “Strange Brew”, όμως όπως κάθε μαγικό (trick) αν και εντυπωσιακό, μετά την επανάληψη γίνεται προβλέψιμο, έτσι και η απόφαση αυτή των Opeth τους καθιστά προβλέψιμους. Εδώ ερχόμαστε στο σημείο που ο μουσικός χαρακτήρας αποτυγχάνει. Επαναληψιμότητα μαζί με τις ολοφάνερες διδαχές των παλαιοτέρων καταδεικνύει έναν ενθουσιώδη μαθητή που όμως ακόμα βασίζεται στον ενθουσιασμό του, αλλά όχι στις δυνατότητές του. Οι δυνατότητες των Opeth είναι γνωστές και είναι άριστοι μαθητές οι ίδιοι, αλλά υπάρχει μια εντύπωση πως ο δίσκος είναι κομμένος και ραμμένος στις εμμονές του Åkerfeldt και ναι μεν στημένος σωστά, αλλά περιορισμένος από ένα μουσικό «χαλινάρι». 

Επιπροσθέτως, κάποιες απλές δομές και ιδέες δεν αφήνονται να ανθίσουν αλλά περιορίζονται και αυτές με αποτέλεσμα να μην απογειώνεται η εκάστοτε σύνθεση. Η πραγματικότητα αυτή αντικατοπτρίζεται στο “Fleeting Glance” και σε σημεία των “Strange Brew” και “Chrysalis” παρότι πρόκειται για μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις. Η διαπίστωση αυτή προκύπτει έπειτα από συνεχείς ακροάσεις, δεδομένου πως μετά την αρχική θετική εκτίμηση, ο δίσκος αποτυγχάνει να γίνει grower. Η παραγωγή κι η μίξη έχει μία vintage αισθητική ταυτόχρονα με μια αχρείαστη μουντάδα που ωφελεί μεν τις πλούσιες μπασογραμμές του Mendez αλλά εν έτει 2016 και με το budget των Opeth θα μπορούσαμε να ακούσουμε κάτι πιο ογκώδες και προσαρμοσμένο στον ήχο του ‘70s που επιζητά ο Åkerfeldt δε.

Εν κατακλείδι, οι Opeth εξελίσσονται ηχητικά, όχι όμως με τον εκθετικό ρυθμό που μας είχαν συνηθίσει στις progressive death metal κυκλοφορίες τους και μπερδεύονται με τα στεγανά που οι ίδιοι θέτουν λόγω της πιστής ακολουθίας στα είδωλα τους και μολονότι το “Sorceress” ξεπερνά τους προπομπούς του σε ποιότητα, ο χρόνος θα δείξει κατά πόσον αυτή η μουσική τους στροφή θα δικαιώσει τους ίδιους.

7 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη 

Ο Åkerfeldt αξίζει τον σεβασμό όλων για κάμποσους λόγους: εξαιρετικός κιθαρίστας, έχτισε την επιτυχία των Opeth, είναι 100% αφιερωμένος στη μουσική του και μετά τη στροφή στο αγαπημένο του 70s heavy prog κάνει και το χόμπυ του και ζει το όνειρο. Δυστυχώς, το “Sorceress” παραείναι χομπίστικο και οπαδικό. Οι αναφορές στους τίτλους (“Wilde Flowers”, “Chrysalis”, “The Seventh Sojourn”, “Strange Brew”, “A Fleeting Glance”)  είναι άσκοπες και μάλλον ατυχείς, οι επιρροές είναι σε σημεία ενοχλητικά εμφανείς (το “Will O The Wisp” είναι πολύ καλό tribute στους Tull) και τελικά αυτό που λείπει από τον ακροατή είναι η ουσία και το βάθος. Τα trademark solos του Åkerfeldt απουσιάζουν ή δεν εντυπωσιάζουν, οι βασικές ιδέες είναι στην πλειοψηφία τους φτωχές και απομένουν κυρίως μερικά σημεία κομματιών, η (αναμενόμενα) πολυδουλεμένη δομή, η εκτελεστική αρτιότητα και η παραγωγή να σώσουν μια ήδη χαμένη παρτίδα. Διαβάζοντας για την πρόθεση αλλαγής ύφους της μπάντας το 2010 είχα χαρεί πολύ, ελπίζοντας να υπερβούν τον σαφώς υψηλότερο πήχη εντός prog rock πεδίου. Δυστυχώς, από το “Heritage” και μετά, στο υψηλό επίπεδο μετρούν 0 στα 3.

6 / 10

Δημήτρης Καλτσάς