[Self-released, 2021]
Intro: Lefteris Statharas
While 2020 was bidding us farewell, Need were releasing singles off their upcoming album making us wanting 2021 to come even faster. With high expectations, we were waiting for Norchestrion: A Song for the End, the album that would close the trilogy that started with ORVAM: A Song for Home (2014). Hegaiamas: A Song for Freedom (2017) broadened their fanbase, especially since they also worked hard touring Greece and Europe. It is time to see if Norchestrion: A Song for the End will meet the expectations and bring them to greater and even better paths.
Winning recipe
Norchestrion closes the trilogy of the “A song for..” albums that Need started in 2014 with ORVAM: A Song for Home. Norchestrion: A Song for the End does not steer away – at least architecturally – from its predecessors. That is the album’s unsurprising facet if you are familiar with the way the band’s two previous albums had been structured. However, there is a distinct improvement in the songwriting, a growth in the abilities and a more mature approach to deconstruct their influences.
The opener Avia immediately sets the tone with the very melodic chorus, and Jon V channeling his inner Ray Alder regarding the heavy emotion that serves the song. Beckethead emphasizes the emotional link between the music and the lyrics. One thing that needs to be mentioned is how great the guitar solos are in the whole album, not only compared to the previous albums but even to Ravaya’s solo work. It is probably some of his best work to date.
In Nemmortal and Bloodlux, Need show their heavier side with drummer Stelios Paschalis and bassist Viktor Kouloubis carrying the groove. The rhythm changes and the dynamics alongside the guitar melodies and the vocal lines make the tracks catchier, containing everything that a progressive metal fan would look for in an album. Jon V’s performance in these songs is also notable. It is interesting to see how individual members challenge themselves to meet the expectations they have for the songs they want to create.
V.a.d.i.s. is the short act play track of the record. It serves as a breather before the second, very dense half of the album, and it also gives a more direct glance of the band’s philosophical concerns. The result may sound a bit cheesy to some, but it certainly serves a purpose in the story arc of the album in a unique way.
Norchestrion is dense, full of great ideas that flow perfectly, showing great mastery in songwriting. It sounds like one of those songs that could be the epic track of the album, but Need expand their ideas just enough to create an engaging song. The epic song here is Ananke but before that we have the addictive Circadian which if not for its great concert like structure, might have been lost since it’s bookended by the denser tracks.
Ananke is one of those Dream Theater-meets-Pain of Salvation epic tracks that take some time to unfold, where the band gives time and space to develop patterns and ideas. The good thing about tracks like that is that even if some ideas aren’t as interesting, it’s not long after when the next one comes. Ananke is probably not as great as the band’s two previous epic tracks, but still it’s a song that would make any new prog metal fan feel inspired.
The album ends with the Kinwind, a song about the coming days sung in Greek by actor Akyllas Karazisis. Not sure how an international audience would react to a closing track like this, but it does provide the last big breath that one takes after experiencing an album like that. That’s because Norchestrion: A Song for the End is an album that is best consumed when listened from start to finish.
In a time when the kings of old released great albums, it feels more paramount to talk about the future of the progressive metal sound. Psychotic Waltz and Fates Warning will not be around for a long time, and more importantly, you can’t expect them to continue creating a sound that will breathe new life into the progressive metal genre. Bands like Need, Leprous, and Mother of Millions should create the same sense of anticipation like our heroes of old.
9 / 10
Lefteris Statharas
2nd opinion
Norchestrion: A Song for the End is probably the most experimental album of Need, without though losing their metal character (there are even death metal vocals here). The piano makes an emphatic entry and has an important role next to this riff machine that goes by the name of Ravaya. The whole band is guided by inspiration and fortunately has Jon Voyager at behind the mic, who dresses the moods of the album with the appropriate colors. Although I do not think any piece is inferior in quality, I would single out a little more than the rest the longest piece in the album, Ananke. Here, the band’s influences, coming from the golden age of progressive metal and modern references to bands like Haken, are tamed by the personality of Need, who set up a musical feast. Despite its duration which exceeds one hour, Norchestrion: A Song for the End is not tiring at all, and has the secret to renew the listener’s interest from track to track.
In conclusion, Need proves once again that consists of five talented musicians whose coexistence produced another great record. Can’t wait to witness their superb live shows again, this time for their new album, when of course we manage to overcome this pandemic.
8.5 / 10
Christos Minos
[Self-released, 2021]
Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας
Ενώ το 2020 μας αποχαιρετούσε, οι Need με τις κυκλοφορίες των singles από το επερχόμενο album τους δημιουργούσαν άλλον έναν λόγο για να θέλουμε το 2021 να έρθει λίγο πιο γρήγορα. Έχοντας δημιουργήσει προσδοκίες, περιμένουμε το Norchestrion: A Song for the End που θα κλείσει την τριλογία που ξεκίνησε με το ORVAM: A Song for Home (2014). Το Hegaiamas: A Song for Freedom (2017) μεγάλωσε την βάση των fans τους αφού και οι ίδιοι δούλεψαν αρκετά κάνοντας περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ήρθε η ώρα να δούμε εάν το No Norchestrion: A Song for the End θα τους φέρει σε μεγαλύτερα και ακόμα καλύτερα μονοπάτια.
Συνταγή που κερδίζει…
Το Norchestrion κλείνει την τριλογία των “A song for…” άλμπουμ που οι Need ξεκίνησαν το 2014 με το ORVAM: A Song for Home. Αρχιτεκτονικά, το Norchestrion: A Song for the End δεν προσφέρει πολλές εκπλήξεις για όσους είναι γνώριμοι με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια εμφανής βελτίωση στις συνθέσεις, μια εξέλιξη στις ικανότητες και μια πιο ώριμη προσέγγιση ως προς τις επιρροές.
Αμέσως, το εναρκτήριο Avia μας συστήνει στον δίσκο με το πολύ μελωδικό του ρεφραίν, και τον Jon V να θυμίζει αρκετά τον Ray Alder, όχι στο χρώμα της φωνής, αλλά κυρίως στο συναισθηματικό βάθος της ερμηνείας του. Το Beckethead που ακολουθεί δίνει έμφαση σε αυτή την συναισθηματική σύνδεση μουσικής και στίχων. Κάτι ακόμη που πρέπει να αναφερθεί εδώ είναι τα εξαιρετικά σόλο του Ravaya. Όχι μόνο συγκριτικά με τα προηγούμενα άλμπουμ αλλά και με την σόλο του δουλειά. Ίσως η καλύτερη του δουλειά να βρίσκεται σε αυτό τον δίσκο.
Στα Nemmortal και Bloodlux, οι Need εμφανίζουν την πιο heavy πλευρά τους με τον Στέλιο Πασχαλίδη και τον Βίκτωρα Κουλουμπή να μας δίνουν το groove. Οι αλλαγές ρυθμών, οι δυναμικές αλλά και οι μελωδίες της κιθάρας και των φωνητικών κάνουν τα κομμάτια «εύπεπτα» και περιέχουν όλα τα στοιχεία που ψάχνει ένας φαν του progressive metal. Η απόδοση του Jon V είναι για μια ακόμη φορά εξαιρετική εδώ. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς τα μέλη της μπάντας σπρώχνουν τα δικά τους όρια για να καταφέρουν να αποδώσουν αυτό που θέλουν να δημιουργήσουν.
Το V.a.d.i.s. είναι σαν μια πράξη ενός θεατρικού έργου. Λειτουργεί και σαν διάλειμμα μιας και χωρίζει τον δίσκο στη μέση, αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και μια ματιά στις φιλοσοφικές ανησυχίες της μπάντας. Ίσως, το αποτέλεσμα να είναι λίγο cheesy, αλλά εξυπηρετεί τον σκοπό του δίνοντας κατεύθυνση ως προς τη θεματική του δίσκου με έναν μοναδικό τρόπο.
Το Norchestrion είναι ένα πυκνό κομμάτι, γεμάτο ιδέες που κυλούν χωρίς κόπο. Οι Need δείχνουν μεγάλη μαεστρία σύνθεσης εδώ. Το Norchestrion θα μπορούσε να είναι το μεγάλο epic κομμάτι του δίσκου, αλλά οι Need εξελίσσουν τις ιδέες τους σε πολύ συγκεκριμένο χρόνο με αποτέλεσμα ένα εξαιρετικό κομμάτι. Το «επικό» κομμάτι έρχεται αργότερα στον δίσκο με το Ananke, αλλά πριν από αυτό έχουμε τον εθιστικό Circadian το οποίο πιθανότατα θα είναι εξαιρετικό στα live της μπάντας.
Το Ananke είναι το Dream Theater-meets-Pain of Salvation κομμάτι του δίσκου που παίρνει κάποιο χρόνο για να πάρει μπρος. Είναι το κομμάτι του δίσκου στο οποίο η μπάντα δίνει χώρο και χρόνο για να εξελίξει ιδέες και μοτίβα. Το καλό με ένα τέτοιο κομμάτι είναι πως αν μερικές ιδέες δεν είναι τόσο καλές, πολύ σύντομα θα δώσουν την θέση τους στις επόμενες. Αυτό το κομμάτι ίσως δεν είναι όσο καλό όσο τα δύο προηγούμενα epics, αλλά δεν παύει να είναι ένα κομμάτι που θα μπορέσει να εμπνεύσει νέους φίλους του prog metal.
Ο δίσκος κλείνει με το διαφορετικό Kinwind, ένα κομμάτι με ελληνικούς στίχους με τη φωνή του Ακύλλα Καραζήση με θέμα τις ημέρες που έρχονται… Δεν είμαι σίγουρος πώς ένα διεθνές κοινό θα υποδεχθεί ένα τέτοιο κλείσιμο, αλλά προσδίδει αυτή την τελευταία βαθιά αναπνοή που χρειάζεται μετά από την ακρόαση ενός τέτοιου δίσκου. Το Norchestrion: A Song for the End μπορεί να έχει κομμάτια που θα μπορούν να είναι singles, όμως πρόκειται για έναν δίσκο που ακούγεται καλύτερα από την αρχή μέχρι το τέλος του.
Σε μια εποχή όπου τα μεγαθήρια και οι ήρωες του παρελθόντος μας κυκλοφόρησαν εξαιρετικά άλμπουμ, είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε για το μέλλον του progressive metal ήχου. Γιατί οι Psychotic Waltz και οι Fates Warning δεν θα υπάρχουν για πάντα και ίσως κυριότερα, δεν γίνεται να περιμένουμε να δώσουν νέα πνοή στον ήχο (που ξεπέρασε τα 40 χρόνια). Μπάντες σαν τους Need, Leprous και Mother of Millions θα πρέπει να δημιουργούν την ίδια αίσθηση αναμονής όπως οι παλιοί μας ήρωες.
9 / 10
Λευτέρης Σταθάρας
2η γνώμη
To Norchestrion: a song for the end είναι νομίζω ο πιο πειραματικός δίσκος των Need, χωρίς αυτό να σημαίνει την απώλεια του metal χαρακτήρα τους (εδώ ακούμε μέχρι και death metal φωνητικά). Το πιάνο κάνει εμφατική είσοδο και πρωταγωνιστεί πολλές φορές δίπλα σε αυτή τη μηχανή riff που ακούει στο όνομα Ravaya. Όλη η μπάντα καθοδηγείται από δημιουργικό οίστρο και έχει επίσης την ευτυχία στο μικρόφωνο της να βρίσκεται ο Γιάννης Βογιατζής (Jon V), ο οποίος ντύνει με τα κατάλληλα χρώματα τις διαθέσεις του δίσκου. Αν και δεν νομίζω κανένα κομμάτι να μειονεκτεί σε ποιότητα σε σχέση με τα άλλα, αυτό που θα ξεχώριζα λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα είναι το πιο μεγάλο σε έκταση κομμάτι, το Ananke. Eδώ οι επιρροές της μπάντας, προερχόμενες από τα χρυσού χρόνια του προοδευτικού metal και οι σύγχρονες αναφορές σε μπάντες όπως οι Haken υποτάσσονται στην προσωπικότητα των Need, οι οποίοι στήνουν μια μουσική πανδαισία. To Νorchestion παρά τη διάρκεια του, η οποία υπερβαίνει την μία ώρα, σε καμιά στιγμή δεν κουράζει και κατέχει το μυστικό να ανανεώνει το ενδιαφέρον του ακροατή από κομμάτι σε κομμάτι.
Εν κατακλείδι, οι Need αποδεικνύουν ξανά πως συνιστούν μια μπάντα γεμάτη ταλέντα που η συνύπαρξή τους παράγει άλλον ένα τρομερό δίσκο. Εν αναμονή πλέον να γίνουμε πάλι μάρτυρες των τρομερών τους live, αυτή τη φορά για το νέο τους δίσκο, όταν φυσικά καταφέρουμε να ξεπεράσουμε το σκόπελο της πανδημίας.
8.5 / 10
Χρήστος Μήνος
