Methexis – Topos

Intro: Kostas Barbas
04 / 12 / 2018

The work that Nikitas Kissonas has offered as a member of Verbal Delirium and Yianneis is in itself an important chapter of the Greek progressive rock discography. However, his artistic stigma has been depicted in the two albums released under the name Methexis. In both of these albums, his love for progressive rock is clearly evident in almost every aspect of his work, as well as his crystallized musical and lyrical vision. The difference is that in The Fall Of Bliss he played almost all instruments and did all vocals on the album, while in Suiciety famous prog musicians participated, helping him to better communicate his vision to the listeners.

In Topos, his new album, he chooses to take over most of the recording, with the help of Theodoros Christodoulou (drums), Nicholas Nikolopoulos (flute), Constantine Kefalas (trumpet) and Panagiotis Krampis (piano). But what surprised those who knew Nikita from his first two albums is the absence of vocals and hence lyrics, since the lyrical concept was a basic element of both first albums.

[bandcamp width=100% height=120 album=3896653838 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Importance in every detail

The creation of an instrumental album serves the need of a musician for expression. In our case, on the third album of Methexis Nikitas Kissonas chooses the strict musical composition and the personal expression of one and only creator. Topos is a record with a lot of work in the compositional field. At the 40 minutes of its duration and its two long parts, the structure brings to mind numerous similar cases in progressive rock discography, luckily without reminding of any of them. The influence of Camel and particularly Andrew Latimer is certainly indisputable, both because it lies in the dna of Kissonas musical dash, as well as a direct reference in some points. Anyway, in Topos we meet many different sounds and moods.

Both previous albums of Methexis had points that brought to mind a movie soundtrack. Here, due to the lack of lyrics this sense is even more intense and sometimes you think you hear the soundtrack of a journey. In this sense, Methexis’ third album serves as a concept, without words this time. When you want to get the listener through a diverse musical journey, obviously you have to equip him with a guiding compass. In this record, the role of this compass is played by the amazing connection between the different themes and moods. This unparalleled flow is also the greatest asset of this magnificent musical proposal. Every small detail is extensively studied. These little things and the beautiful details that stimulate the listener’s senses are there. Both compositions have a clear path and goal, which at the end manage to fulfill it, leaving a sense of accomplishment. Emotions alternate effortlessly and the peaks are convincing.

In order to accomplish his musical vision, Kissonas uses the basic rock instruments plus two wind instruments, the flute of Nikolopoulos and the trumpet of Kefalas. The playing is not technically impressive, since their main goal is to serve the aforementioned importance in detail. During the album we meet gentle parts reminiscent of Camel, up to hard almost metal outbursts. The main label that could come in is “symphonic progressive rock” but it definitely can’t fully describe Topos. The way Kissonas handles the symphonic element is quite unique, personal and subtle. This does not prevent him from expressing himself in many ways, since, among other things, this time he is also exploring the electronic side of the 70s in the Tangerine Dream vein. Finally, although that was not the goal here, at some moments it becomes clear how good a guitarist Kissonas is.

I do not know whether Topos is a parenthesis, through its instrumental peculiarity, in the Methexis discography or whether it is the beginning of a new chapter. The only certainty is that differentiation is more than welcome, especially when it produces results like this. Kissonas is an awesome composer and, above all, a real artist, in a country where musicians of this kind are rare.

8.5 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
04 / 12 / 2018

Το έργο που έχει αφήσει ο Νικήτας Κίσσονας ως μέλος των Verbal Delirium και Yianneis είναι από μόνο του ένα σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής progressive rock δισκογραφίας. Παρόλα αυτά, το προσωπικό του καλλιτεχνικό στίγμα έχει αποτυπωθεί στις δύο δισκογραφικές δουλειές που κυκλοφόρησε υπό τη σκέπη των Methexis. Και στις δύο αυτές δουλειές φαίνεται ξεκάθαρα η αγάπη του για το progressive rock σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις του, αλλά και το αποκρυσταλλωμένο μουσικό και στιχουργικό του όραμα. Η διαφορά είναι πως στο The Fall Of Bliss εκτέλεσε σχεδόν όλο το δίσκο μόνος του, ενώ στο Suiciety πρωτοκλασάτοι μουσικοί έλαβαν μέρος, βοηθώντας τον να κοινωνήσει καλύτερα στους ακροατές το προαναφερθέν όραμά του.

Στο Topos, το νέο του πόνημα, επιλέγει να ξαναπάρει το μεγαλύτερο μέρος της ηχογράφησης πάνω του, με τη βοήθεια του Θεόδωρου Χριστοδούλου στα τύμπανα, του Νικόλα Νικολόπουλου στο φλάουτο, του Κωνσταντίνου Κεφάλα στη τρομπέτα και του Παναγιώτης Κραμπή στο πιάνο. Αυτό όμως που θα ξαφνιάσει όσους γνώρισαν τον Νικήτα από τις δύο πρώτες του δουλειές, είναι η απουσία των φωνητικών και συνεπώς των στίχων, αφού το στιχουργικό concept ήταν βασικό στοιχείο και των δύο.

[bandcamp width=100% height=120 album=3896653838 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Η σημασία στη λεπτομέρεια

Η δημιουργία ενός instrumental album εξυπηρετεί, ανά περίπτωση, με πολύ διαφορετικό τρόπο, τις ανάγκες ενός μουσικού για έκφραση. Στην περίπτωση μας, ο Νικήτας Κίσσονας επιλέγει στον τρίτο δίσκο των Methexis, την αυστηρή μουσική σύνθεση και την προσωπική έκφραση του ενός και μοναδικού δημιουργού. Το Topos είναι ένας δίσκος που έχει από πίσω του πολλή δουλειά στον τομέα της σύνθεσης. Στα 40 λεπτά της διάρκειάς του και στα δύο μέρη που έχει χωριστεί, η δομή του φέρνει στο μυαλό πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις της progressive rock δισκογραφίας, χωρίς ευτυχώς να θυμίζει έντονα καμιά από αυτές. Φυσικά η επιρροή από τους Camel και τον Andrew Latimer είναι αδιαμφισβήτητη, τόσο επειδή έχει περάσει στο μουσικό dna του Κίσσονα όσο και ως άμεση αναφορά σε ελάχιστα σημεία. Έτσι και αλλιώς στο Topos ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλούς διαφορετικούς ήχους και διαθέσεις.

Οι δύο προηγούμενες δουλειές των Methexis είχαν σημεία που έφερναν στο μυαλό soundtrack ταινίας. Εδώ λόγω και της έλλειψης στίχων αύτη η αίσθηση είναι πιο έντονη και πολλές φορές νομίζεις ότι ακούς την ηχητική επένδυση ενός ταξιδιού. Υπό αυτή την έννοια και η τρίτη δουλειά των Methexis εξυπηρετεί ένα concept, χωρίς λόγια αυτή τη φορά. Όταν θέλεις να περάσεις τον ακροατή από ένα πολυποίκιλο μουσικό ταξίδι, προφανώς και οφείλεις να τον εξοπλίσεις με μια πυξίδα για να τον καθοδηγήσει. Στο παρών έργο το ρόλο αυτής της πυξίδας παίζει η εκπληκτική σύνδεση μεταξύ των διαφορετικών θεμάτων και διαθέσεων. Η απαράμιλλη αυτή ροή αποτελεί και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα μιας ούτως ή άλλως φοβερής μουσικής πρότασης. Κάθε γωνιά του δίσκου είναι φροντισμένη στην εντέλεια της. Αυτά τα μικρά πραγματάκια και οι όμορφες λεπτομέρειες που διεγείρουν τις αισθήσεις του ακροατή, είναι εκεί. Και οι δύο συνθέσεις έχουν ξεκάθαρη πορεία και στόχο, που με το πέρας τους καταφέρουν να τον υλοποιήσουν, αφήνοντας μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται αβίαστα και οι κορυφώσεις είναι πειστικότατες.

Για να φέρει σε πέρας ο Κίσσονας το μουσικό του όραμα, χρησιμοποιεί τα βασικά rock όργανα συν δύο πνευστά, το φλάουτο του Νικολόπουλου και το τη τρομπέτα του Κεφάλα. Τα παιξίματα δεν εντυπωσιάζουν τεχνικά, αφού ο βασικός τους στόχος είναι η εξυπηρέτηση της προαναφερθείσας σημασίας στη λεπτομέρεια. Κατά τη διάρκεια του album ερχόμαστε αντιμέτωποι με ήπια αλά Camel σημεία, μέχρι σκληρά σχεδόν metal ξεσπάσματα. Η βασική ταμπέλα που θα μπορούσε να μπει είναι αυτή του «συμφωνικού progressive rock», αλλά σίγουρα δεν μπορεί να περιγράψει πλήρως το Topos. Ο τρόπος που ο Κίσσονας χειρίζεται το συμφωνικό στοιχείο είναι πολύ ιδιαίτερος, προσωπικός και λεπτεπίλεπτος και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση στη σύγχρονη progressive rock σκηνή. Αυτό δεν τον εμποδίζει να μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους, αφού αυτή τη φορά, εκτός των άλλων, εξερευνεί και την ηλεκτρονική πλευρά των 70s, όπως μας την έδωσαν οι Tangerine Dream. Τέλος παρότι όπως προείπαμε το εντυπωσιακό παίξιμο δεν υπάρχει στη λογική του δίσκου, σε κάποιες στιγμές γίνεται ξεκάθαρο πόσο καλός κιθαρίστας είναι ο Κίσσονας.

Δεν ξέρω αν το Topos αποτελεί μια παρένθεση μέσω της instrumental ιδιαιτερότητας του στη δισκογραφία των Methexis ή αν αποτελεί την αρχή ενός νέου κεφαλαίου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η διαφοροποίηση είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη, ειδικά όταν παράγει αποτελέσματα σαν αυτό. Ο Κίσσονας είναι ένας φοβερός συνθέτης και πρωτίστως ένας πραγματικός καλλιτέχνης, σε μια χώρα που με το χρόνο σπανίζει αυτό το είδος.

8.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας