Malady – Ainavihantaa

Intro: Thomas Sarakintsis

From Tasavallan Presidentti and Tabula Rasa to Sammal and Kairon; Irse, Finnish progressive rock has offered and continues to offer excellent records, making it a prominent player on the progressive rock map. The first two albums of the Finnish Malady certified their unquestionable quality. These were two records that stood out for their rich lyricism and exemplary compositions, which made them worthy successors of their country’s progressive rock tradition. Three years after Toinen Toista, and again through Svart Records, the release of Ainavihantaa is a fact. We eagerly awaited their new album, as we consider Malady an excellent proposal for the few but ardent listeners of retro-prog. They certainly do not rediscover the wheel, nor is that their goal, but they approach 70s prog in an inspired mood, capturing their own artistic personality, mainly through the lyrics which are sang in their native tongue.

[bandcamp width=100% height=120 album=647912949 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Nostalgic and lyrical soundscapes

The foundations of the sonic structure of the band are built on two different schools: British and Finnish prog bridge Malady’s aesthetic sign and summarize the artistic mastery of the Finns. On the one hand King Crimson and Camel and on the other hand Wigwam and Tasavallan Presidentti summarize the essence of Malady. But is Ainavihantaa the natural continuation of Toinen Toista and consequently of their excellent debut or is it something different? First of all, the answer comes from the statement by keyboardist Ville Rohiola, who believes that their new effort reflects what Malady is in the first place, but on the other hand it is a compass in a new direction. The truth is somewhere in between: the hyonotic, lyrical and dreamy character is once again the band’s core, while the addition of the saxophone brings them to more interesting levels. The jazzy deviations partially differentiate their style, since the way they approached their prog rock was based exclusively on the classic rock instruments plus the keys.

There are three masterpiece compositions, which are undoubtedly among the band’s best songs: the instrumental Vapaa ja autio and Haavan väri could be prominently be included in lists of the best songs of the year. The feeling is similar for the opening Alava vaara, a heavy prog composition. These songs have addictive guitar melodies, saxophone explosions and inspired keyboard phrases, on the other hand Jonni Tanskanen’s bass is wronged by the album mixing. Unfortunately, the compositions are uneven as a whole. When the band finds suitable ground through its music alone, it presents inspired compositions. Sisävesien rannat is also very good, especially when the saxophone enters. There is no indifferent moment, but given the very important addition of winds and especially the saxophone, which can greatly upgrade any composition, we would expect a stronger overall result, more unpredictable, adventurous and ultimately different. Instead, compositions like the title track or Dyadi do not bring something new, and are rather predictable.

Overall, Ainavihantaa is a pretty good album, but after two impressive records and with the emphasis on sound that the saxophone brings, the expectations were higher. There is plenty of talent and will, but the stylistic stagnation naturally bring predictability.

7 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

Third record for Malady after their promising debut and the very good Toinen Toista. In the band’s line-up we notice that guitarist Tony Björkman has been replaced by Babak Issabeigloo who plays guitars and sings. In style and influence, Ainavihantaa does not deviate much from the group’s past, with the 70s being the compass of their sound. More specifically, the main sources of inspiration for the Finns are Pink Floyd, the Canterbury sound and, as expected, the Finnish jazz / prog / psych scene of the 70s. It is really very difficult to single out any of the six compositions as they are too similar to each other, with any positive or negative sign that can lead to this conclusion. The main axis of course is the melodic factor, with the guitar leads and the pluralism of vintage keyboard sound (Mellotron, Hammond, Minimoog) having a leading role, as well as the saxophone and the clarinet. The main negatives are definitely the lack of adventurous ideas that usually characterize prog sound as well as the rather mediocre grade they get on songwriting. However, Ainavihantaa is a very pleasant album. Let’s hope for an even better fourth record.

7 / 10

Paris Gravouniotis

Εισαγωγή: Θωμάς Σαρακίντσης

Από τους Tasavallan Presidentti και τους Tabula Rasa μέχρι τους Sammal και τους Kairon;Irse το Φινλανδικό progressive rock προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει εξαιρετικούς δίσκους, με αποτέλεσμα να κατέχει εξέχουσα θέση στον χάρτη του progressive rock. Τα δύο πρώτα έργα των Φινλανδών Malady πιστοποιούσαν την αναμφισβήτητη ποιότητά τους. Επρόκειτο για δύο δίσκους που ξεχώριζαν για τις έμπλεες λυρισμού και υποδειγματικής δεινότητας συνθέσεις, οι οποίες τους καθιστούσαν άξιους συνεχιστές της progressive rock παράδοσης της χώρας τους. Τρία έτη μετά το Toinen Toista, και μέσω της περιώνυμης και πάλι Svart Records, το Ainavihantaa είναι γεγονός. Αναμέναμε διακαώς τη νέα τους δουλειά, μια και θεωρούμε τους Malady μία εξαίσια πρόταση για τους ολίγους αλλά ένθερμους ακροατές του παλιακού prog. Οπωσδήποτε δεν ανακαλύπτουν το τροχό, ούτε είναι αυτός ο στόχος τους άλλωστε, αλλά προσεγγίζουν το 70s prog στοχευμένα και με εμπνευσμένη ανασκοπική διάθεση, αποτυπώνοντας τη δική τους καλλιτεχνική ιδιοπροσωπία, κυρίως διά των στίχων, τους οποίους και αποδίδουν στη μητρική τους γλώσσα.

[bandcamp width=100% height=120 album=647912949 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Νοσταλγικά και λυρικά ηχοτοπία εις τον κύβο

Τα θεμέλια του ηχητικού οικοδομήματος του σχήματος δομούνται επί δύο διαφορετικών σχολών: βρετανικό και φινλανδικό prog γεφυρώνουν το αισθητικό τους πρόσημο και συνοψίζουν την καλλιτεχνική ενδελέχεια των Φινλανδών. Από τη μία οι King Crimson και οι Camel και στον αντίποδα οι Wigwam και οι Tasavallan Presidentti συνοψίζουν την ουσία των Malady. Είναι όμως το Ainavihantaa η φυσική συνέχεια του Toinen Toista και κατ’ επέκταση του αριστουργηματικού ντεμπούτου ή πρόκειται για μία διαφορετική πρόταση; Καταρχάς, η απάντηση αντλείται από τη δήλωση του πληκτρά Ville Rohiola, ο οποίος θεωρεί πως το νέο τους πόνημα αποτυπώνει αυτό που καταρχήν είναι οι Malady, αφετέρου όμως αποτελεί πυξίδα προς μία νέα κατεύθυνση. Η αλήθεια βρίσκεται πράγματι κάπου ανάμεσα: ο υποτονικός, λυρικός και ονειρικός χαρακτήρας αποτελεί και εδώ τον πυρήνα του σχήματος, μόνο που η προσθήκη του σαξοφώνου ανάγει το σχήμα σε πιο ενδιαφέροντα επίπεδα. Οι jazzy παρεκκλίσεις διαφοροποιούν μερικώς το ύφος τους, μια και ο τρόπος που προσέγγιζαν το prog rock τους στηριζόταν αποκλειστικά στα κλασικά rock όργανα συν τα πλήκτρα.

Υφίστανται τρεις αριστουργηματικές συνθέσεις, οι οποίες αναμφιλέκτως συγκαταλέγονται στις καλύτερές τους: τα ορχηστρικά Vapaa ja autio και Haavan väri θα μπορούσαν να φιγουράρουν σε περίοπτη θέση σε λίστες με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Παρόμοια είναι η αίσθηση και για το εναρκτήριο Alava vaara, σύνθεση που ζέχνει heaviness. Τα εν λόγω τραγούδια αντηχούν μεν εθιστικές κιθαριστικές μελωδίες, σαξοφωνικές εκρήξεις και ευφάνταστα πλήκτρα, από την άλλη το μπάσο του εξαίρετου οργανοπαίκτη Jonni Tanskanen αδικείται από τη μίξη. Δυστυχώς, σε επίπεδο συνθέσεων, ο δίσκος είναι άνισος. Το σχήμα όταν βρίσκει πρόσφορο έδαφος μέσω μονάχα της μουσικής του ποιεί οιστρήλατες συνθέσεις. Πολύ καλό είναι επίσης και το Sisävesien rannat, και δη όταν εισέρχεται το σαξόφωνο στα πράγματα. Αδιάφορη στιγμή δεν υπάρχει, αλλά τηρουμένης της πολύ σημαντικής προσθήκης των πνευστών και δη του σαξοφώνου, το οποίο δύναται να αναβαθμίζει σε μεγάλο το βαθμό την οιαδήποτε σύνθεση, θα περιμέναμε ένα δυνατότερο συνολικά αποτέλεσμα, περισσότερο απρόβλεπτο, περιπετειώδες και εν τέλει διαφορετικό. Αντ’ αυτού, συνθέσεις όπως το φερότιτλο ή το Dyadi δεν κομίζουν απλά κάτι νέο αλλά αναμενόμενο, ήτοι προβλέψιμο.

Αθροιστικά, το Ainavihantaa είναι αρκετά καλό album, αλλά μετά από δύο εντυπωσιακούς δίσκους και με την επίφαση διαφορετικότητας που ηχητικά φέρει το σαξόφωνο, οι προσδοκίες ήταν υψηλότερες. Ταλέντο υπάρχει άφθονο, διάθεση περίσσεια, απλά η υφολογική στασιμότητα είναι φυσικό να επιφέρει και προβλεψιμότητα.

7 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη

Τρίτη δισκογραφική δουλειά για τους εκ Ελσίνκι ορμώμενους Malady μετά το ελπιδοφόρο ομώνυμο ντεμπούτο τους και το πολύ καλό Toinen Toista. Στη σύνθεση της μπάντας παρατηρούμε ότι ο κιθαρίστας Tony Björkman αποτελεί πλέον παρελθόν με τον Babak Issabeigloo να αναλαμβάνει εκτός των φωνητικών και όλες τις κιθάρες. Σε ύφος και επιρροές το Ainavihantaa δεν αποκλίνει ιδιαίτερα από το παρελθόν τους, με τα 70s να αποτελούν την πυξίδα του ήχου τους σε όλα τα περί 40 λεπτά της διάρκειας του δίσκου. Πιο συγκεκριμένα, οι βασικότερες πηγές έμπνευσης για τους Φινλανδούς αποτελούν οι Pink Floyd, ο Canterbury ήχος και όπως είναι αναμενόμενο η φινλανδική jazz / prog / psych σκηνή των 70s. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κάποια από τις έξι συνθέσεις καθώς μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους, με όποιο θετικό ή αρνητικό πρόσημο μπορεί να πάρει μπροστά του αυτό το συμπέρασμα. Βασικότερος άξονας φυσικά αποτελεί η μελωδικότητα του όλου εγχειρήματος, με τα κιθαριστικά leads και την υπεροπλία στον vintage keyboard ήχο (Mellotron, Hammond, Minimoog)  να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως επίσης και οι χρωματισμοί από το σαξόφωνο και το κλαρινέτο. Τα βασικότερα αρνητικά στοιχεία είναι σίγουρα η έλλειψη περιπετειωδών ιδεών που συνήθως χαρακτηρίζει τον prog ήχο καθώς επίσης και ο αρκετά μέτριος βαθμός που παίρνουν σε συνθετικό επίπεδο. Ωστόσο, το Ainavihantaa είναι ένας δίσκος που ακούγεται πολύ ευχάριστα. Ας ελπίσουμε σε ακόμα καλύτερη συνέχεια.

7 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης