Frost* – Falling Satellites

Intro: Dimitris Kaltsas
11 / 08 / 2016

Taking a quick look at the progressive rock scene from 2000 until today, one easily concludes that the bands of our time combine many more elements in comparison with the past, although few bands do so with undeniable success. Belonging to the wider family of bands like Arena, It Bites, Kino, IQ, Pendragon, Magenta, Jadis and Darwin’s Radio, The Londoners Frost* stand out with ease in the contemporary neo-prog scene. The guilt-free combination of progressive rock with pop as well as heavier elements makes them special and for many their favorite band.

Their debut, Milliontown (2006), is one of the most brilliant diamonds of contemporary prog and Experiments in Mass Appeal (2008) was not less than equivalent and established Frost* in the eyes of the progressive rock fans.

After eight whole years of silence Falling Satellites suddenly rekindled the interest of those who had loved the first two albums, attracting new listeners to the always fresh sound of Frost*.

Breath of freshness

In their third release Frost* continue in a similar vein with the previous albums, with the character of the group not having even slightly changed, despite changes in the composition of the band. The remaining two members (the founder Jem Godfrey and the talented all-around musician John Mitchell), who “row the boat” in compositional duties got along with Nathan King (bass) and Craig Blundell (drums) and the journey continues after eight years.

While the pop sound is a landmark of the group – and many will hasten to pass by – Frost* should not be underestimated. The compositions are extremely mature, the production (as expected) crystal clear but the USP (unique selling point) of the album is the incredible energy that comes out of the collaboration of Godfrey and Mitchell, translated into over exited riffs, high speeds and unexpected twists for a pop / neo-prog album. They manage to convey a personal sound despite frequent references to Spock’s Beard (notably on vocals), influences by Porcupine Tree (Signs) and nostalgic time trips to David Sylvian (e.g. Last Day) and Pink Floyd. Mitchell’s work here has nothing to do with Arena, showing that he can play comfortably in other fields too.

Falling Satellites is an extremely bold album which shows that experimentation (listen to the dance / electronica elements in Towerblock) can fit with the “digestible” and make a prog album that will make the listener dance to its power prog-pop rhythms. To tag the album simply as a neo-prog one is rather unfair. I singled out the duo Heartstrings – Nice Day For It for their ecstatic main theme and the guitar-keys twin solos that lift the tracks – the latter is one of the highlights of the modern neo-symphonic prog sound. The weak spots of the album are the indifferent Lights Out and Closer to the Sun (Satriani’s participation does not save the track) which fortunately do not affect the very good final impression.

I believe that such albums can bring many more listeners close to progressive rock.

Enjoy dancing!

7.5 / 10

Thanos Patsos

2^nd opinion 

The return of the British validates their compositional and aesthetic superiority in relation to the average neo-prog band. In Falling Satellites the pop element is evident fortunately without being mushy, while the electronic elements help the compositions to breathe. Nevertheless, a strong cerebrality governs the pieces, requiring multiple hearings from the listener and rewarding him with pleasant surprises. The vocals, though clearly influenced by Neal Morse’s school, have their own personality and are one of the key strengths of the album. Falling Satellites is the perfect package for anyone who seeks a blend of cerebral pop and progressive rock with adventurous compositions and attention to details, which anyway are those which make the difference sometimes.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
11 / 08 / 2016

Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στην progressive rock σκηνή από το 2000 μέχρι σήμερα, εύκολα συμπεραίνει κανείς πως οι μπάντες της εποχής μας συνδυάζουν πολύ περισσότερα μουσικά στοιχεία σε σύγκριση με το παρελθόν, αν και λίγα σχήματα το κάνουν με αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Ανήκοντας στην ευρύτερη οικογένεια συγκροτημάτων όπως οι Arena, It Bites, Kino, ΙQ, Pendragon, Magenta, Jadis και Darwin’s Radio, oι Λονδρέζοι Frost* ξεχωρίζουν με ευκολία στο σύγχρονο neo-prog στερέωμα και μάλιστα με ευκολία. Ο απενοχοποιημένος συνδυασμός του προοδευτικού ήχου με την pop αλλά και τον πιο heavy ήχο τους καθιστά ιδιαίτερη και για πολλούς αγαπημένη περίπτωση μπάντας.

Το ντεμπούτο τους Milliontown (2006) αποτελεί ένα από τα λαμπρότερα διαμάντια σύγχρονου prog και το Experiments in Mass Appeal (2008) ήταν τουλάχιστον ισάξιο και καθιέρωσε τους Frost* στη συνείδηση των οπαδών του progressive rock.

Μετά από σιγή οκτώ ολόκληρων ετών το Falling Satellites αναθερμαίνει απότομα το ενδιαφέρον όσων είχαν αγαπήσει τα δύο πρώτα albums, προσελκύοντας και νέους ακροατές στον πάντα φρέσκο ήχο των Frost*.

Ανάσα δροσιάς

Στην τρίτη τους κυκλοφορία οι Frost* συνεχίζουν σε παρόμοιο στυλ με τις προηγούμενες δουλειές, με το χαρακτήρα του γκρουπ να μην έχει αλλάξει κατά τι, παρά τις αλλαγές στη σύνθεση. Τα εναπομείναντα δύο μέλη (ο ιδρυτής Jem Godfrey και ο ταλαντούχος all-around μουσικός John Mitchell), οι οποίοι τραβούν και το κουπί στη σύνθεση, τα βρήκαν με τους Nathan King (μπάσο) και Craig Blundell (τύμπανα) και το ταξίδι συνεχίζεται μετά από οκτώ χρόνια.

Ενώ ο pop ήχος είναι ορόσημο του γκρουπ -και πολλοί θα σπεύσουν να προσπεράσουν- οι Frost* δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Οι συνθέσεις είναι εξαιρετικά ώριμες, η παραγωγή (όπως αναμενόταν) κρυστάλλινη αλλά το USP (unique selling point) του δίσκου είναι η απίστευτη ενέργεια που βγάζει η συνεργασία των Godfrey και Mitchell, μεταφρασμένη σε υπερδιεγερμένα riffs, υψηλές ταχύτητες και απρόσμενες εναλλαγές για ένα pop/neo-prog δίσκο. Καταφέρνουν να έχουν προσωπικό ήχο παρά τις συχνές αναφορές σε Spocks Beard (και δη στα φωνητικά), τις παρεισφρήσεις από Porcupine Tree (Signs) και τα νοσταλγικά χρονοταξίδια σε David Sylvian (π.χ. Last Day) και Pink Floyd. O Mitchell δε θυμίζει σε τίποτα τις δουλειές του με Arena, δείχνοντας ότι παίζει άνετα και σε άλλα γήπεδα.

Το Falling Satellites είναι ένας εξαιρετικά τολμηρός δίσκος που δείχνει ότι ο πειραματισμός (βλέπε τα dance/electronica στοιχεία στο Towerblock) μπορεί να χωρέσει με το «εύπεπτο» και να φτιάξει ένα prog άλμπουμ που θα κάνει τον ακροατή να χορεύει στους power prog-pop ρυθμούς του. Το να χαρακτηριστεί απλά ως neo-prog άλμπουμ μάλλον το αδικεί. Ξεχώρισα τη δυάδα Heartstrings – Nice Day For It για το εκστασιασμένο κύριο θέμα τους και τις δισολίες κιθάρας-πλήκτρων που τα απογειώνουν – το τελευταίο είναι μία από τις καλύτερες στιγμές του μοντέρνου neo-symphonic prog ήχου. Μελανά σημεία τα αδιάφορα έως κακά Lights Out και Closer to the Sun (ούτε η συμμετοχή του Satriani το σώζει) που ευτυχώς δεν αλλοιώνουν την πολύ καλή τελική εντύπωση.

Θεωρώ ότι τέτοιοι δίσκοι μπορούν να φέρουν πιο πολλούς ακροατές στο progressive rock.

Καλούς χορούς!

7.5 / 10

Θάνος Πάτσος

2^η γνώμη 

Η επιστροφή των Βρετανών επικυρώνει την συνθετική και αισθητική τους υπεροπλία σε σχέση με τη μέση neo-prog μπάντα. Στο Falling Satellites το pop στοιχείο είναι έκδηλο χωρίς ευτυχώς να είναι σε κανένα σημείο γλυκανάλατο, ενώ ηλεκτρονικά στοιχεία βοηθούν τις συνθέσεις να αναπνεύσουν. Παρόλα αυτά μια έντονη εγκεφαλικότητα διέπει τα κομμάτια, επιβάλλοντας στον ακροατή πολλαπλές ακροάσεις του δίσκου και ανταμείβοντάς τον με ευχάριστες εκπλήξεις. Τα φωνητικά, αν και σαφέστατα επηρεασμένα από τη σχολή του Neal Morse, έχουν τη δική τους προσωπικότητα και αποτελούν ένα από τα βασικά ατού του album. Το Falling Satellites αποτελεί το ιδανικό πακέτο για όποιον αποζητά ένα μείγμα εγκεφαλικής pop και progressive rock με περιπετειώδεις συνθέσεις και προσοχή στις λεπτομέρειες, που έτσι και αλλιώς αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά πολλές φορές.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας