Caligula’s Horse – Rise Radiant

Intro: Meletis Doulgeroglou
Translation: Lefteris Statharas

We have mentioned this many times before; the Australian scene is a great provider for the progressive metal sound. One of its main representatives is Caligula’s Horse from Brisbane, who has been contributing for a decade with its alternative progressive metal / rock.

The trademark of Caligula’s Horse parts is the arabesque sounds of the talented guitarist and founder Sam Valen and the multifaceted voice of Jim Grey. Their debut Moments from Ephemeral City (2011) created great impressions that continued with The Tide, the Thief & River’s End (2013) and slightly less with the more commercial Bloom (2015). At that point there were reshuffles in the line-up which changed by 2/5. That change, however, fueled the band in composing its most remarkable material in In Contact (2017), an album that continues to be mentioned and applauded (see our reviews here).

Taking advantage of its impact, Caligula’s Horse toured and after three years they delivered Rise Radiant.

One of the most remarkable suggestions for this year

As the modern music industry requires, before the release of Rise Radiant, three songs had already been released. The common heavy and djent component and the 15-minute shorter duration (the simple version, without the covers) of the album than its predecessor, prepared us for a more direct sonic identity.

Rise Radiant is not sculpted from exactly the same material as the excellent In Contact, but in some moments it bridges with it and paves the way for future musical adventures. Overall, this is another remarkable record, although this is to be expected by those watching the consistency of the Australian band.

In the three year gap between In Contact and Rise Radiant, Caligula’s Horse toured almost all the lengths and widths of the world, so that their musical coexistence with other bands influenced their sound. It is true that the riffs that build Rise Radiant are mostly heavy, modernized by the powerful effect of djent which has always been subject to their compositions, but is now more pronounced. The album is genarally darker with several aggressive points. So do they renounce their progressive character? Luckily, no. Even if a composition is unleashed in a torrential manner, the changes in pace and style give the extra dimension that prog fans desire. For example, the exceptional The Ascent, which is the longest song here, clearly demonstrates the compositional ability of the band. Of course, it is not the only one, as songs like Salt with its even more pronounced contrasts are a staple for Caligula’s Horse legacy. All the material that was officially released before this album was pure prog, and although the chorus in Slow Violence has been imprinted in my brain, the real diamonds are hidden in the rest of Rise Radiant.

Caligula’s Horse has always been a band with a tendedency towards melody, which is why some elegantly crafted and short compositions such as Rein aren’t missing, the corresponding Capulet from In Contact in some way. In general, the melody will find a way to emerge from the compositional layers, which demonstrates the maturity and creative ability of the progressive quintet. Jim Grey is clearly now one of the leading performers in the prog metal field, being sensitive, ironic, imposing, with a forceful voice. His musical companions accompany him idealy and woe to anyone who does not recognize Sam Valen’s personal sound and impressive ability to produce memorable riffs. Of course, he’s not the only one responsible for the wonderful guitar parts. Adrian Goleby’s contribution is significant and was shown by the excellent In Contact. His contribution as well as that of the rhythm section in In Contact had signaled the new path and the bond of this line-up is evident now (with Dale Prinsse on bass now). Technically, the album is flawless with less emphasis on solos. Lyrically, this time it is not about a concept, but issues such as religion, life with all its manifestations and human existence are the main topics in Rise Radiant. The stories are told in an acute way, reinforcing the album’s partially darker character.

So far, the impression may be that this the magnum opus of  Caligula’s Horse. In my opinion, his forerunner deservedly acquired this title and that is why expectations are high, but not all are verified. Some elements are missing from Rise Radiant. The jazz mood is reduced and the overall sentimentality may fall short a bit. The atmosphere is more charged towards a rougher sound, but the absolute balance shown to us three years ago is absent. In addition, the significantly shorter duration abruptly terminates the overall experience (although as mentioned above, the epilogue is epic). Of course, it is worth stressing that Rise Radiant needs several listens. Already after 15 listens and more details are being revealed.

To sum up, those who haven’t heard of them yet, you’d better do it, because Rise Radiant is one of the most remarkable suggestions for this year. It does not outweigh its predecessor, but stands deservedly beside it, and if for some reason they had not established themselves as one of the strongest cards of progressive metal, that is now certain.

7.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion

Time passes and the Australians Caligula’s Horse have finally reached their fifth record, during a growing popularity, well-earned, as in the decade we are it is a common admission that in the trivial values defined by traditional progressive metal, these guys have managed to star with really good releases. With the basic parameters being Jim Grey’s exceptional vocal abilities and the band’s ever-present compositional urge and energy, they are now a first-class name that seems to set the rules. And though they’ve come a long way since the excellent Moments from Ephemeral City and the Tide, The Thief & River’s End that put them on the map, Rise Radiant comes as the new big bet. Once again we listen to rich compositions, melodic lines that give perfect passes to Grey’s voice, but also “modernist” glances with more Leprous elements, rather than djent influences to cater for all tastes, presented as the natural sequel of In Contact. Mostly, though, in the second half of the album, with compositions such as The Ascent and Valkyrie, the Australians seem to win the bet. Overall, a highly rated release that won’t go unnoticed by the new prog audience, but doesn’t seem to be the best album by Caligula’s Horse so far.

7.5 / 10

Panos Papazoglou

Εισαγωγή: Μελέτης Δουλγκέρογλου
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Το έχουμε γράψει πολλάκις: η αυστραλιανή σκηνή είναι σπουδαία τροφός του προοδευτικού metal ήχου. Εκ των κυριότερων εκπροσώπων της είναι οι Caligula’s Horse από το Brisbane που συνεισφέρουν εδώ και μια δεκαετία με το εναλλακτικό progressive metal / rock τους.

Σήμα κατατεθέν οι αραβουργίες του ταλαντούχου κιθαρίστα και ιδρυτή Sam Valen και η πολυσχιδής φωνή του Jim Grey. Το ντεμπούτο τους Moments from Ephemeral City (2011) δημιούργησε ιδιαίτερες εντυπώσεις οι οποίες συνεχίσθηκαν με το The Tide, the Thief &River’s End (2013) και ελαφρώς λιγότερο με το πιο εμπορικό Bloom (2015). Στο σημείο εκείνο υπήρξαν ανακατατάξεις στο line-up  το οποίο άλλαξε κατά τα 2/5. Η αλλαγή εκείνη τροφοδότησε, όμως, την μπάντα στο να συνθέσει το πιο αξιόλογο υλικό της στο In Contact (2017), ένα album που συνεχίζει να αναφέρεται και να επικροτείται (δείτε τις κριτικές μας εδώ).

Εκμεταλλευόμενοι τον αντίκτυπο του, οι Caligula’s Horse περιόδευσαν και ύστερα από τρία χρόνια μας παραδίδουν το Rise Radiant.

Μια από τις πιο αξιόλογες προτάσεις για φέτος

Κατά το επιτάσσειν της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, πριν την κυκλοφορία του Rise Radiant, ήδη τρεις συνθέσεις είχαν δοθεί στη δημοσιότητα. Η κοινή heavy και djent συνιστώσα και η κατά 15 λεπτά μικρότερη διάρκεια (η απλή έκδοση, χωρίς τις διασκευές) του album από τον προκάτοχό του, μας προϊδέασαν για μια πιο άμεση ηχητική ταυτότητα.

Το Rise Radiant δεν είναι σμιλευμένο από ακριβώς το ίδιο υλικό με το εξαιρετικό In Contact, αλλά σε ορισμένες στιγμές γεφυρώνεται μαζί του και χαράσσει το δρόμο για τις μελλοντικές μουσικές περιπέτειες. Συνολικά πρόκειται για μια ακόμα εξαιρετική δουλειά, αν και αυτό είναι αναμενόμενο από όσους παρακολουθούν τη δισκογραφική συνέπεια των Αυστραλών.

Στα τρία έτη που μεσολάβησαν, οι Caligula’s Horse περιόδευσαν σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου με αποτέλεσμα η μουσική συνύπαρξη τους με άλλα συγκροτήματα να επηρεάσει τον ήχο τους. Είναι αλήθεια πως τα riffs που δομούν το Rise Radiant είναι ως επί το πλείστον σκληρά, εκμοντερνισμένα από την ισχυρή επίδραση του djent το οποίο πάντα υπέφωσκε στις συνθέσεις του, αλλά πλέον είναι πιο έντονο. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι ένα album πιο σκοτεινό συνολικά με αρκετά επιθετικά σημεία. Απαρνείται τον προοδευτικό χαρακτήρα του λοιπόν; Ευτυχώς όχι. Ακόμα κι αν μια σύνθεση εξαπολύεται με χειμαρρώδη τρόπο, οι αλλαγές στο ρυθμό και το ύφος της δίνουν την επιπλέον διάσταση που οι prog οπαδοί επιθυμούν. Για παράδειγμα, το κατά(π)ληκτικό The Ascent που είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι, αποδεικνύει περίτρανα τη συνθετική ικανότητα των Αυστραλών. Βέβαια δεν είναι το μόνο, καθότι συνθέσεις σαν το Salt με τις ακόμα πιο έντονες αντιθέσεις του αποτελούν παρακαταθήκη για το κληροδότημα των Caligula’s Horse. Παρότι μου έχει εντυπωθεί το refrain του Slow Violence, τα πραγματικά διαμάντια κρύβονται στο υπόλοιπο Rise Radiant.

Οι Caligula’s Horse ανέκαθεν ήταν συγκρότημα το οποίο έρρεπε προς τη μελωδία και για αυτό δε λείπουν κομψά φιλοτεχνημένες και βραχείς συνθέσεις όπως το Resonate, το αντίστοιχο Capulet από το In Contact κατά κάποιον τρόπο. Γενικά, η μελωδία θα βρει τρόπο να αναδυθεί από τα πολλαπλά συνθετικά στρώματα, γεγονός που καταδεικνύει την ωριμότητα και τη δημιουργική ικανότητα της προοδευτικής πεντάδας. Ο Jim Grey αποτελεί ξεκάθαρα πλέον έναν από τους κορυφαίους ερμηνευτές στον prog metal χώρο, όντας ευαίσθητος, ειρωνικός, επιβλητικός, με φωνή που σφύζει από σφρίγος. Οι μουσικοί του συνοδοιπόροι τον συντροφεύουν άξια και αλίμονο σε όποιον δεν αναγνωρίσει τον προσωπικό ήχο του Sam Valen και την εντυπωσιακή ικανότητα παραγωγής αξιομνημόνευτων riffs. Βέβαια δεν είναι μόνος εκείνος αρμόδιος να ξετυλίξει τον κιθαριστικό μίτο. Η συνεισφορά του Adrian Goleby είναι σημαντική και είχε φανεί από το εξαιρετικό In Contact. Ο ερχομός αυτού και του rhythm section στο In Contact είχε σημάνει τη νέα πλεύση και το δέσιμο του συγκεκριμένου line-up είναι εμφανέστατο πλέον (με τον τον Dale Prinsse στο μπάσο τώρα). Εκτελεστικά ο δίσκος είναι άψογος με λιγότερη έμφαση στα σόλο. Στιχουργικά, δεν πρόκειται αυτή τη φορά για concept ιστορίες, αλλά θέματα όπως η θρησκεία, η ζωή με όλες τις εκφάνσεις της, η ανθρώπινη ύπαρξη αποτελούν το μοτίβο του Rise Radiant. Οι ιστορίες αφηγούνται με οξύ τρόπο ενισχύοντας τον μερικώς σκοτεινότερο χαρακτήρα του album.

Μέχρι στιγμής μπορεί να έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως πρόκειται για το magnum opus των Αυστραλών. Κατά τη γνώμη μου, ο προπομπός του άξια απέκτησε τον τίτλο αυτό και για αυτό οι προσδοκίες είναι υψηλές αλλά δεν επαληθεύονται όλες. Ορισμένα στοιχεία λείπουν από το Rise Radiant. Η jazz διάθεση είναι μειωμένη και ο συνολικός συναισθηματισμός ίσως υπολείπεται ένα σκαλί. Η ατμόσφαιρα είναι πιο φορτισμένη προς τον τραχύ ήχο, αλλά η απόλυτη ισορροπία που μας επέδειξαν προ τριετίας απουσιάζει. Επιπροσθέτως, η σημαντικά μικρότερη διάρκεια τερματίζει απότομα την συνολική εμπειρία (αν και όπως προαναφέρθηκε, ο επίλογος είναι επικός). Βέβαια, αξίζει να τονισθεί πως το Rise Radiant χρειάζεται αρκετές ακροάσεις. Ήδη μετά από 15 ακροάσεις ολοένα περισσότερες λεπτομέρειες αποκαλύπτονται.

Συνοψίζοντας, όσοι δεν τους έχετε ακούσει ακόμα, καλά θα κάνετε να το πράξετε, γιατί το Rise Radiant είναι μια από τις πιο αξιόλογες προτάσεις για φέτος. Δεν υπερτερεί του προκατόχου του, αλλά στέκεται επάξια δίπλα του και αν για κάποιο λόγο δεν είχαν καθιερωθεί ως ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά του progressive metal, πλέον αυτό είναι βέβαιο.

7.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη

Περνάει ο καιρός και οι Αυστραλοί Caligula’s Horse έφτασαν αισίως στην πέμπτη τους δισκογραφική πρόταση, κατά τη διάρκεια μιας ολοένα και αυξανόμενης δημοτικότητας, κερδισμένης επάξια, καθώς στη δεκαετία που διανύουμε αποτελεί κοινή παραδοχή ότι στις τετριμμένες χωροθετικές αξίες  που ορίζει το παραδοσιακό progressive metal, οι τύποι αυτοί κατάφεραν να πρωταγωνιστήσουν με πραγματικά καλές κυκλοφορίες. Με βασικές παραμέτρους αφενός τις εξαιρετικές ερμηνευτικές ικανότητες του Jim Grey και αφετέρου την πάντα παρούσα συνθετική τους ορμή και ενέργεια, αποτελούν πια ένα όνομα πρώτης γραμμής που δείχνει να θέτει τους κανόνες. Και αν έχουν διανύσει μια μεγάλη απόσταση από τα εξαιρετικά Moments From Ephemeral City και το The Tide, The Thief & River’s End που τους έβαλαν στο χάρτη, το Rise Radiant έρχεται ως το νέο μεγάλο στοίχημα. Μεστές συνθέσεις ακόμα μια φορά, μελωδικές γραμμές που δίνουν τέλειες πάσες στη φωνή του Grey, αλλά και «νεωτεριστικές» ματιές με περισσότερες Leprous, παρά djent επιρροές για να καλύψουν όλα τα γούστα, παρουσιάζεται σαν τη φυσική συνέχεια του προηγηθέντος In Contact. Κυρίως, όμως, στο δεύτερο μισό της ροής του album, με συνθέσεις σαν το The Ascent και το Valkyrie, οι Αυστραλοί φαίνεται να κερδίζουν το στοίχημα και να αφήνουν μια τελική εικόνα που κλίνει υπέρ τους. Συνολικά, μια αξιολογότατη κυκλοφορία που δεν θα περάσει απαρατήρητη από το νέο prog ακροατήριο, αλλά δε φαίνεται ότι αποτελεί το μέχρι στιγμής καλύτερο album των Caligula’s Horse.

7.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου