Bent Knee – You Know What They Mean

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Lefteris Statharas

Bent Knee have made their mark during the decade that ends in a couple of months, greatly contributing in the reinstatement of art-rock  in the music scene. This started with their second album Shiny Eyed Babies (2014) and even more with Say So (2016) which was the main reason they earned a contract with InsideOut, even though their sound greatly differs from any other band in the band list of the big prog company. Land Animal (2017) was shinier in regard to promotion, but musically the ensemble from Boston didn’t change anything from their initial artistic aim. This year’s You Know What They Mean finds them in a period of maturity and it’s quite interesting mainly due to the adorable unconventional character of the band that is seamlessly formed without looking for any extrinsic elements.

If that’s not progressive, then what is?

Even though we’re used to bands formed by students of famous music universities to be trapped in their unparalleled technical abilities, Bent Knee prove us wrong again and again with each release. You Know What They Mean is a step beyond, both artistically and commercially, without being long-winded and mainly by the great variations through which the group approaches music. Their new album, retains that great variation in influences and is mainly led by an ambitious plan, that might in the end have as a result an album that is appealing to different audiences. However, after the end of the album, this makes me wonder: to whom is exactly the music of Bent Knee aimed for?

Having the superweapon called Coutney Swain in their ranks, Bent Knee could have followed the easy way of a vocal centered art-rock bubble. Despite that, they try to combine rock and pop under an excellent artistic (we could called prog) prism that in the end it is everything but familiar. If we want to describe the effort with one song, then Catch Light would be an easy choice, since it has the perfect ratios of the elements of their new course. From the trip-hop rhythm and the soul vocal melodies to the garage guitars, Bent Knee manage almost perfectly to combine very different styles, creating something fresh and sometimes easy listening.

Of course, the more sentimentally charged moments are not missing, with Golden Hour being built in an ambient base and slowly climaxing in an indie thing of beauty that many known bands would be jealous of (it really reminded me of the sound of The Gathering in the formidable Souvenirs). Egg Replacer is where they actually excel in originality and musicality. What would you think if you heard a version of the Melvins with Kate Bush behind the mic? Because that’s the only thing I can think of when I listen to this composition. If that’s not progressive my friends, then what is?

8.5 / 10

Alexandros Topitzis

2^nd opinion

What had positively surprised us on Land Animal is confirmed in this album: Bent Knee will not sacrifice their personal style for anything. Their fifth album is a logical continuation of the previous ones, however it finds us totally unprepared. The mix of art-rock, indie, progressive and experimental music this time has a very raw heavy (almost punk) coating that intensifies the chaos and gives depth instead of making the whole thing sound tighter and more concrete. Ergo, the songs are edgier, without losing anything from the abundance of the folky melodies in the vocal lines. The star of course is Courtney Swain, that once more is amazing with her multifaceted singing talent, proving once more that her limitless voice is one of the most amazing ones at least in the rock scene. Their daring sound and the intensely personal style of Bent Knee is enough to make them one of the most interesting bands globally. If they kick it up a notch in their compositions, they will go beyond any limits.

7.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Οι Bent Knee έχουν αφήσει ένα πολύ έντονο στίγμα στη δεκαετία που ολοκληρώνεται σε λίγους μήνες, συμβάλλοντας σημαντικότατα στην επαναφορά του art-rock στο μουσικό προσκήνιο. Αυτό έγινε αρχικά με το δεύτερο album τους, Shiny Eyed Babies (2014) και ακόμα περισσότερο με το Say So (2016), που ήταν και ο βασικότερος λόγος για να κερδίσουν ένα συμβόλαιο με την InsideOut, αν και ο ήχος τους απέχει πολύ από οποιαδήποτε άλλη μπάντα στο δυναμικό της μεγάλης prog εταιρείας. Το Land Animal (2017) ήταν πιο φανταχτερό όσον αφορά στην προώθησή του, αλλά μουσικά το βοστωνέζικο σύνολο δεν άλλαξε τίποτα από τον καλλιτεχνικό του στόχο. Το φετινό You Know What They Mean τους βρίσκει στην περίοδο ωριμότητας και προκαλεί το ενδιαφέρον κυρίως λόγω του λατρεμένα ασυμβίβαστου χαρακτήρα της μπάντας που σχηματίζεται απρόσκοπτα χωρίς να αναζητά στοιχεία εξωγενώς.

Αν δεν είναι αυτό progressive, τι είναι;

Παρότι έχουμε συνηθίσει τα συγκροτήματα που φτιάχνονται από σπουδαστές ή αποφοίτους διάσημων μουσικών πανεπιστημίων να εγκλωβίζονται από τις αξεπέραστες τεχνικές δεξιότητες τους, οι Bent Knee μας διαψεύδουν ξανά και ξανά με κάθε κυκλοφορία τους. Το You Know What They Mean είναι ένα βήμα παραπάνω, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά, χωρίς να γίνεται φλύαρο και κυρίως περιλαμβάνει πλήθος διαφοροποιήσεων σε σχέση με τον τρόπο που προσεγγίζει το group την μουσική του. Ο νέος δίσκος τους, όπως και στο παρελθόν διαθέτει αδιαμφισβήτητη ποικιλία σε επιρροές και κυρίως τρέφεται από έναν φιλόδοξο σχεδιασμό, που ίσως τελικά να δημιουργεί ένα αποτέλεσμα ελκυστικό σε εντελώς ετερόκλητο κοινό. Βέβαια, αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι, με το πέρας της ακρόασης, σε ποιους ακριβώς απευθύνεται η μουσική των Bent Knee.

Οι Bent Knee, διαθέτοντας το πυρηνικό υπερόπλο που ακούει στο όνομα Courtney Swain, θα μπορούσαν να ακολουθήσουν την εύκολη οδό μιας βοκαλιζέ art-rock μπουρμπουλήθρας. Αντί για αυτό προσπαθούν να συνδυάσουν rock και pop κάτω από ένα άκρως καλλιτεχνικά άρτιο (μπορούμε να το αποκαλέσουμε prog) πρίσμα που στο τέλος μόνο οικείο δεν είναι. Αν με μια σύνθεση πρέπει να περιγράψουμε το εγχείρημα, τότε το Catch Light θα ήταν μια εύκολη επιλογή, αφού περιλαμβάνει σε τέλειες αναλογίες τα συστατικά της νέας τους πορείας. Από τον trip-hop ρυθμό και τις soul φωνητικές μελωδίες μέχρι τις garage κιθάρες, οι Bent knee καταφέρνουν αγγίζοντας το τέλειο, να συνδυάσουν εντελώς διαφορετικά στυλ, δημιουργώντας κάτι φρέσκο και ενίοτε εύπεπτο.

Δεν λείπουν, εννοείται, και οι πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές, με το Golden Hour να χτίζεται πάνω σε μια ambient βάση και σιγά σιγά να κλιμακώνεται σε ένα indie κομψοτέχνημα που πολλά αναγνωρισμένα σχήματα της σκηνής θα ζήλευαν (μου θύμισε έντονα τον ήχο των The Gathering στο αξεπέραστο Souvenirs). Εκεί που, όμως δίνουν ρέστα όσο αφορά την πρωτοτυπία και την τραγουδοποιία, είναι το Egg Replacer. Πως θα σας φαινόταν να ακούγατε μια εκδοχή των Melvins με την Kate Bush στο μικρόφωνο; Γιατί μόνο αυτό μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω ξανά ξανά την εν λόγω σύνθεση. Και αν δεν είναι αυτό progressive αγαπητοί μου, τι είναι;

8.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

2^η γνώμη

Στον συγκεκριμένο δίσκο επιβεβαιώνεται αυτό που μας είχε εκπλήξει θετικά στο Land Animal: οι Bent Knee δεν πρόκειται να θυσιάσουν το προσωπικό τους ύφος για τίποτα. Το πέμπτο τους album αποτελεί φυσική εξέλιξη των προηγούμενων και ωστόσο μας βρίσκει απροετοίμαστους. Η μίξη art-rock, indie, progressive και experimental αυτή τη φορά έχει μία πρωτοφανώς ωμή heavy (σχεδόν punk) επικάλυψη που επιτείνει το χάος και δίνει βάθος αντί να κάνει το όλον πιο σφιχτό και συμπαγές. Ως εκ τούτου, τα κομμάτια είναι πιο edgy, χωρίς ταυτόχρονα να χάνουν σε τίποτα από την περίσσεια folky μελωδικότητα στις φωνητικές γραμμές. Την παράσταση κερδίζει φυσικά η Courtney Swain, που για άλλη μία φορά καταπλήσσει με το πολύπλευρο ερμηνευτικό της ταλέντο, αποδεικνύοντας και πάλι πως η χωρίς όρια φωνή της είναι από τις εντυπωσιακότερες εντός rock πεδίου τουλάχιστον. Ο τολμηρός ήχος και το έντονα προσωπικό ύφος των Bent Knee είναι αρκετά για να κατατάσσονται με άνεση στα πιο ενδιαφέροντα μουσικά σχήματα παγκόσμια. Αν ανεβούν ένα επίπεδο συνθετικά, θα ξεφύγουν από οποιονδήποτε περιορισμό.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς