Astrosaur – Obscuroscope

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas

On Bent Sæther’s of Motorpsycho recent interview for progrocks.gr, he gave his account of the most interesting contemporary Norwegian bands and Astrosaur were among them. Truth is that the trio from Oslo has nothing to do with an ordinary band. Even though they have graduated from the Conservatory of Music of Kristiansand, it is virtually impossible to pick up on that when listening to their debut album Fade In // Space Out (2017). Their alloy is original indeed and their progress merits the attention of every prog fan who are not attached to the traditional sense of the genre.

Obscuroscope was written in between the band’s gigs and the breaks from the tours of the other bands that the band members are engaged to and the recording sessions took a mere six days.

[bandcamp width=100% height=120 album=2374385974 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A journey towards unknown destination

Poyekhali that kicks-off the album is a pleasant surprise. The aggressive riffs of Astrosaur’s leader Eirik Kråkenes (who has performed as a session musician with Leprous and Ihsahn) impress and the direction of the music as a whole becomes evident. The creative search which includes the blending of different sounds and styles is the common axis while allowing room for improvisations, but in a stricter compositional frame compared to their debut album.

Karakoram II keeps increasing the energy via fast outbreaks which range between post-rock and black metal, whereas the creative spontaneity is kind of more intense on the tracks that come next. The way that jazz/rock blends with the spacey prog rock of Astrosaur is admirable, as well as the omnipresent metal (mainly in the form of post metal) character which does not eclipse the rest (a common phenomenon these days). Truth is we would not expect anything less from a contemporary Norwegian band, let alone Astrosaur with the musical education they possess. Especially Kråkenes’ playing is at times impressive with regard to his rhythm parts and arsenal of riffs.

As the album progresses things remain pretty much the same which could not be a flaw; yet the admirable energy of Astrosaur’s music does not make up for the somewhat limited compositional level of Obscuroscope and their rather vague artistic orientation. Listening to songs like Supervoid and the eleven-and-a-half minute Homewards which closes the album, the target becomes less clear and understood. Aside the blending of the elements and the solid background for live shows, a good part of the material is not up to the par to keep the listener’s interest after the impressive start. Although the album exudes a feeling of free-association, the emphasis on the rhythmic parts at the expense of melodies results on the one hand at a tight outcome, but way too much on the other. This is the conclusion that someone is bound to come after, for instance, the magnificent melodic part halfway White Stone which is ended by yet another post-metal riff.

The conditions under which the ideas of Obscuroscope grew legs become digestible if you listen closely to the album. There are many beautiful parts, but it seems that the spaceship of Astrosaur heads for unknown destination. This could be fascinating if the technocratic view was out of the picture.

6 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

The recipe that the Norwegian trio utilizes on Obscuroscope is more or less the same compared to its predecessor Fade In / Space Out: long instrumental compositions so that the numerous ideas have the room to stretch out and interchange while their repertoire engulfs a wide variety from prog metal and math/post rock to stoner and dashes from black metal melodies. Their main weapon is, in my opinion, their technique since they glide from atmospheric to heavier parts effortlessly while they fare pretty good composition-wise although the frames they choose to move into could be described as conducive for this. The skills of Astrosaur’s main leader and composer, Eirik Krakenes on the guitar, as well as the infuriatingly precise and flawless rhythm section of Steinar Glas and Jonatan Eikum are imprinted ideally on tracks like the one-two Poyekhali and Karakoram II as well as the epic Homewards that drops the curtain. A quality release that will repay those who like their post metal adorned with prog additions.

8 / 10

Paris Gravouniotis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς

Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο progrocks.gr, ο Bent Sæther των Motorpsycho ανέφερε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες σύγχρονες νορβηγικές μπάντες και μεταξύ αυτών ανέφερε τους Astrosaur. Η αλήθεια είναι ότι το trio από το Όσλο δεν είναι καθόλου συνηθισμένη περίπτωση συγκροτήματος. Αν και απόφοιτοι του Conservatory of Music του Kristiansand, είναι σχεδόν αδύνατο να διακρίνει κανείς διανοούμενους μουσικούς στη μουσική τους στο ντεμπούτο τους Fade In // Space Out (2017). Το ορχηστρικό τους κράμα είναι όντως πρωτότυπο και η πορεία τους αξίζει το ενδιαφέρον κάθε prog ακροατή που δεν προσκολλάται στις παραδοσιακές φόρμες του ήχου.

Το Obscuroscope γράφτηκε μεταξύ των συναυλιών της μπάντας και στα διαλείμματα περιοδιών των μελών με άλλα σχήματα, ενώ ηχογραφήθηκε σε έξι μόλις ημέρες.

[bandcamp width=100% height=120 album=2374385974 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

 Ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό

Η έναρξη του δίσκου με το Poyekhali ξαφνιάζει ευχάριστα. Τα επιθετικά riffs του ηγέτη των Astrosaur, Eirik Kråkenes (ο οποίος έχει παίξει ως session μουσικός με τους Leprous και τον Ihsahn), εντυπωσιάζουν και αμέσως γίνεται σαφές το γενικό πλαίσιο της μουσικής εδώ. Κοινός άξονας είναι η δημιουργική αναζήτηση με μίξεις διαφορετικών ήχων και στυλ, διατηρώντας πεδίο ανοικτό σε αυτοσχεδιασμούς, αλλά με μεγαλύτερη συνθετική αυστηρότητα σε σύγκριση με το ντεμπούτο τους.

Το Karakoram II ανεβάζει κι άλλο την ενέργεια με γρήγορα ξεσπάσματα που εκτείνονται μεταξύ post-rock και black metal, ενώ ο δημιουργικός αυθορμητισμός της μπάντας είναι ίσως λίγο πιο έντονος στα κομμάτια που ακολουθούν. Ο τρόπος που ενσωματώνεται το jazz-rock στο spacey prog rock των Astrosaur είναι αξιοθαύμαστος, όπως επίσης το ότι ο πανταχού παρών metal (κυρίως με τη μορφή post-metal) χαρακτήρας δεν υπερκαλύπτει τα υπόλοιπα (κάτι που είναι παραπάνω από συνηθισμένο σήμερα). Η αλήθεια είναι ότι δεν θα περιμέναμε κάτι λιγότερο από μία σύγχρονη νορβηγική μπάντα, πόσο δε μάλλον με την παιδεία των μελών των Astrosaur. Ειδικά κάποια κιθαριστικά παιξίματα του Kråkenes είναι εντυπωσιακά, με έμφαση στο ρυθμικό κομμάτι και το riffing ρεπρτόριο του.

Καθώς ο δίσκος προχωρά το μοτίβο δεν αλλάζει ιδιαίτερα, κάτι που θα μπορούσε να μην είναι αρνητικό. Ωστόσο, η αξιοθαύμαστη ενέργεια της μουσικής των Astrosaur δεν υπερσκελίζει το κάπως περιορισμένο συνθετικό επίπεδο του Obscuroscope και τον μάλλον ασαφή καλλιτεχνικό προσανατολισμό τους. Ακούγοντας κομμάτια όπως το Supervoid και το 11,5-λεπτο Homewards που κλείνει το album, ο στόχος γίνεται λιγότερο σαφής και κατανοητός. Εκτός της μίξης στοιχείων και του δυνατού υπόβαθρου για εξαιρετικές συναυλιακές αποδόσεις, αρκετό από το υλικό νομίζω πως δεν αρκεί για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του ακροατή μετά την εντυπωσιακή έναρξη του δίσκου. Αν και ο δίσκος αποπνέει ένα περιβάλλον ελευθερίας, η έμφαση στα ρυθμικά θέματα σε βάρος των μελωδιών δίνει μεν την αίσθηση ενός σφιχτοδεμένου αποτελέσματος, αλλά σε υπερβολικό βαθμό. Αυτό διαπιστώνει κανείς μετά π.χ. το υπέροχο μελωδικό σημείο στη μέση του White Stone που τερματίζεται με άλλο ένα post-metal riff.

Οι συνθήκες υπό τις οποίες γεννήθηκαν οι ιδέες του Obscuroscope γίνονται εύληπτες ακούγοντας τον δίσκο με προσοχή. Υπάρχουν πολύ όμορφα κομμάτια και σημεία κομματιών, αλλά φαίνεται πως το διαστημόπλοιο των Astrosaur ταξιδεύει με άγνωστο προορισμό. Ίσως αυτό να ήταν συναρπαστικό χωρίς τόσο τεχνοκρατική οπτική.

6 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Η συνταγή του νορβηγικού trio στο Obscuroscope συγκριτικά με τον προκάτοχό του Fade In / Space Out παραμένει σε γενικές γραμμές ίδια: instrumental συνθέσεις μεγάλης διάρκειας ώστε να απλώνονται οι πολλές ιδέες που έχουν και να υπάρχει περιθώριο για τις όμορφες εναλλαγές που θα ανακαλύψει ο ακροατής, ενώ το ρεπερτόριό τους περιλαμβάνει από prog metal και math/post-rock μέχρι stoner και μικρές δόσεις από black metal μελωδίες. Το μεγάλο τους όπλο θεωρώ πως είναι το τεχνικό τους επίπεδο καθώς είναι διάχυτη η άνεση με την οποία κινούνται μεταξύ των ατμοσφαιρικών και των πιο heavy στιγμών τους, ενώ και συνθετικά τα πάνε πολύ καλά παρόλο που τα μουσικά πλαίσια στα οποία κινούνται θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει «αβανταδόρικα». Οι κιθαριστικές δυνατότητες του βασικού συνθέτη και ηγέτη των Astrosaur, Eirik Krakenes, καθώς και το εκνευριστικά ακριβές και αλάνθαστο rhythm section των Steinar Glas και Jonatan Eikum αποτυπώνονται ιδανικά σε κομμάτια όπως τα εναρκτήρια Poyekhali και Karakoram II και το μακροσκελές Homewards που ρίχνει την αυλαία του Obscuroscope. Μία πολύ ποιοτική κυκλοφορία που θα ανταμείψει όσους επιθυμούν το post-metal τους με prog προεκτάσεις.

8 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης