Alcest – Spiritual Instinct

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas

Alcest is a prime example of groups that fall in the extreme metal genre and their progress and growth is truly interesting. The impact of their debut album Souvenirs d’un autre monde in 2007 is still profound and both Écailles de lune (2010) and Les voyages de l’âme (2011) lived up and added to it. The lukewarm Shelter (2014) which was a pure post-rock album passed out of memory when the magnificent Kodama (2016) came out and our attention was justifiably drawn when the release of Spiritual Instinct was announced.

The direction of Neige’s vehicle is always an exciting journey towards new destinations; or maybe not always?

Alcest plays Alcest

The release of Spiritual Instinct is a bet for Neige. Kodama was probably the most crucial moment in Alcest’s course, not necessarily because it was their best release, but mainly because it provided a host of good compositions where all the elements that define the band were concentrated in it. At this turning point, Neige chose to play safe presenting a collection of six songs which verify once more his compositional maturity and their patented sound.

Right from the first notes of Spiritual Instinct the listener is plunged into the individual world which Neige has moulded through Alcest. At this point it should be mentioned that in a subgenre like blackgaze where pretentiousness and lack of personality is the rule, the music and style of Alcest is like a lighthouse in the night. Therefore the main issue of the album is compositions themselves, none of which is bad, but also none (excluding maybe the very good Sapphire) would deserve a place in Kodama. Nevertheless, the flow of the album is really enjoyable. Les Jardins De Minuit plunges the listener in the surroundings of the album which climaxes composition-wise with the following track Protection and the aforementioned Sapphire. L’île Des Morts that comes next sounds promising and surely does not disappoint even though it bears the symptoms of ‘Intelligent Composition Assistance’ a symptom which resurfaces mainly on the last two tracks. The atmospheric Le Miroir would make sense if a final epic followed it up. Unfortunately the title-track that drops the curtain does not provide the launch we were hoping for. Moreover, the 41 minutes seem too few for the “stretched” orientation of the album’s style, leaving a taste of incompleteness lingering.

Spiritual Instinct is the first album of Alcest that adds nothing new to their myth (even the experiment of Shelter that didn’t work out did offer something new). Nevertheless, it features a very good first part which will undoubtedly satisfy the fans of their sound and probably if they took more time, the result would be even better.

7.5 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

Spiritual Instinct is probably Alcest’s most professional work. On the one hand, we get a stellar production (the guitars are sublime), the band at top form both in performing and singing and the songs are meticulously crafted down to the last detail which resemble each other, based on the individual style of the band. But on the other hand this professionalism reflects on the safe path the opted to take for the first time, but this would not be a flaw had the quality of the songs was not above the usual standards for other bands, but not for Alcest (excluding Protection). The direction of Neige’s vehicle is not new (and Kodama is clearly superior). Blackgaze overshadows shoegaze, but the post-rock element dominates, stumbling upon the creative limitations of a musical genre which has entered a cul-de-sac. Neige and Alcest were and still are a hope of renewal, but this cost is unfair to the band.

7 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς

Οι Alcest αποτελούν ένα από τα πιο ενδεικτικά παραδείγματα συγκροτημάτων προερχόμενων από τον ακραίο metal χώρο με άκρως ενδιαφέρουσα μουσική εξέλιξη. Ο αντίκτυπος του ντεμπούτου τους Souvenirs d’un autre monde (2007) είναι έντονος μέχρι σήμερα και τα Écailles de lune (2010) και Les voyages de l’âme (2011) τον επιβεβαίωσαν και με το παραπάνω. Η παρένθεση του άνευρου καθαρά post-rock Shelter (2014) ξεχάστηκε όταν κυκλοφόρησε το υπέροχο Kodama (2016) και η προσοχή μας ήταν δικαιολογημένα μεγάλη όταν ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του Spiritual Instinct.

Η κατεύθυνση του οχήματος του Neige αποτελεί πάντα ένα συναρπαστικό ταξίδι προς νέους προορισμούς. Ή όχι πάντα;

Οι Alcest παίζουν Alcest

Η κυκλοφορία του Spiritual Instinct αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για τον Neige. Το Kodama ήταν ίσως το πιο κομβικό σημείο στη πορεία των Alcest, όχι γιατί ήταν απαραίτητα η καλύτερή τους κυκλοφορία, αλλά κυρίως γιατί περιείχε μια πλειάδα καλών συνθέσεων με συγκεντρωμένα και κατασταλαγμένα όλα αυτά τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν ως μπάντα. Σε αυτή τους την καμπή λοιπόν ο Neige επιλέγει να παίξει εκ του ασφαλούς παρουσιάζοντας μια συλλογή 6 κομματιών, τα οποία πιστοποιούν για μία ακόμα φορά τη συνθετική του ωρίμανση και την πατεντοποίηση του ήχου τους.

Από τις πρώτες νότες του Spiritual Instinct ο ακροατής εισέρχεται στον ξεχωριστό κόσμο που έχει δημιουργήσει ο Neige μέσω των Alcest. Και εδώ πρέπει να σίγουρα να σημειωθεί πως σε ένα υποείδος όπως το blackgaze που η επιτήδευση και η έλλειψη προσωπικότητας είναι ο κανόνας, η μουσική και το ύφος των Alcest μοιάζει φάρος μέσα στη νύχτα. Όποτε το βασικότερο πρόβλημα του Spiritual Instinct είναι οι ίδιες οι συνθέσεις. Καμία εκ των οποίον δεν είναι κακή, αλλά και καμία – με εξαίρεση ίσως το πολύ καλό Sapphire – δεν θα είχε θέση στο Kodama. Παρόλα αυτά η ροή του δίσκου είναι αρκετά απολαυστική. Το Les Jardins De Minuit βάζει τον ακροατή στο κλίμα του δίσκου, ο οποίος κορυφώνεται συνθετικά στη συνέχεια με το Protection και το προαναφερθέν Sapphire. Το L’île Des Morts που ακολουθεί μοιάζει πολλά υποσχόμενο και σίγουρα δεν απογοητεύει, παρόλο που πάσχει και αυτό από συνθετικό «κόφτη», ένας κόφτης που εμφανίζεται κυρίως στα δύο τελευταία κομμάτια. Το ατμοσφαιρικό Le Miroir θα έστεκε αν το ακολουθούσε ένα τελικό έπος. Δυστυχώς στο ομώνυμο κομμάτι που ρίχνει την αυλαία δεν έχουμε την εκτόξευση που θα περιμέναμε. Επίσης τα 41 λεπτά μοιάζουν λίγα για το «απλωμένο» ύφος του δίσκου, αφήνοντας την αίσθηση του ημιτελούς.

Το Spiritual Instinct είναι η πρώτη δισκογραφική δουλειά των Alcest που δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στο μύθο τους (ακόμα και το αποτυχημένο πείραμα του Shelter ήταν κάτι νέο). Διαθέτει παρόλα αυτά ένα πολύ καλό πρώτο μέρος, που θα ικανοποιήσει με το παραπάνω τους φίλους του ήχου τους και πιθανότατα με μια μεγαλύτερη καθυστέρηση στην κυκλοφορία του, το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Το Spiritual Instinct είναι πιθανότατα το πιο επαγγελματικό album των Alcest. Από τη μία απολαμβάνουμε μία άψογη παραγωγή (εξαιρετικός κιθαριστικός ήχος), υψηλό επίπεδο μπάντας σε εκτελεστικό και ερμηνευτικό επίπεδο και πολύ καλά δουλεμένα κομμάτια σε κάθε τους λεπτομέρεια, τα οποία ομοιάζουν μεταξύ τους βασισμένα στο τόσο προσωπικό ύφος του συγκροτήματος. Από την άλλη όμως, ο επαγγελματισμός φαίνεται και στο πόσο εκ του ασφαλώς δημιουργούν για πρώτη φορά και αυτό δεν θα ήταν καθόλου αρνητικό αν το συνθετικό επίπεδο δεν ξέφευγε από συνηθισμένα επίπεδα για άλλους και όχι τους Alcest (με εξαίρεση το Protection). Η κατεύθυνση του οχήματος του Neige εδώ δεν αποτελεί ένα συναρπαστικό ταξίδι, καθώς ο προορισμός δεν είναι νέος (και το Kodama είναι σαφώς ανώτερο). Το blackgaze και εδώ προτάσσεται του shoegaze, αλλά το post-rock στοιχείο υπερτερεί, σκοντάφτοντας στους δημιουργικούς περιορισμούς ενός μουσικού είδους σε αδιέξοδο. Οι Neige και οι Alcest ήταν και είναι μία ελπίδα ανανέωσης, αλλά αυτό το κόστος νομίζω πως τους αδικεί.

7 / 10

Δημήτρης Καλτσάς