Alcest, Amniac @ Fuzz Club, 27-03-2017

by Christos Minos

Translation: Alexandros Mantas

Alcest is one of the few bands with original sound, regardless of personal taste, and their music adorns with its unique colors the modern musical firmament. Upon the release of their new album (our reviews here) the band returned to Greece to promote Kodama. Their first visit in Greece was in the context of the tour with Triptykon and Anaal Nathrakh back in 2010 (they were third on the bill) when they were taking their first steps, but this time their comeback as headliners verified their spectacular progress.

Being misinformed that the gig would start about at 20:00 when the doors would open, I found myself quite early in Fuzz Club venue. The crowd was thin by then and we waited patiently, taking up to watching the punters file in till the support act would begin to play, whose name was still a mystery. At 21:00 Amniac stormed the stage in front of 150 people. I admit that they flew under my radar, despite, as I was later informed, that they have released two albums so far. The quartet made its intentions clear right from the start and cut to the chase. They were in the same musical area as early Isis and Cult of Luna which was out of place, in my opinion, with what headliners are playing. Yet by means of their big sound, the distorted bass especially, they put on a good show which at times turned the audience on. They are, if anything, promising, and if they pull off to sound more original, they will intrigue even more listeners. They left the stage half an hour later, and their singer thanked laconically the crowd. Their set was short, but they managed to make their presence felt.

The following thirty minutes, more and more people kept entering the venue and even though the house was not packed, the attendance was satisfying, if we take also into account the inconvenience of the weekday. At 22:00, right on schedule (as my progrocks.gr-mate Kostas Rokas informed me), Alcest kicked off the gig with the intro of the song Kodama. It was obvious right off that the sound was clear, till the end no less, which was a major factor that their sophisticated compositions reflected their true beauty.

The majority of their set was based, of course, on their latest sublime record and therefore we were lucky to experience live the dreamy melodies of the French pillars of blackgaze. The lights bathed the core-members of the band, namely the drummer Winterhalter and the modest leader, singer and guitarist Neige who led the way to setting the sound, but also the excellent Pierre Corson (guitar, backing vocals) and the great bassist Indria Saray contributed equally to a successful performance.

The second part of Écailles de lune evoked memories from their black metal early sound, firing up the audience that was following mesmerized the melancholic turn of the song. Autre temps that came next weaved a dreamy aura in the venue. The band then delivered two more songs from their latest album, a fact that showcased its quality, as well as the band’s proficiency to pass its music to the audience, balancing beautifully between dreamy melodies, post-rock and black metal outbreaks.

Through the entire gig the band was focused on their playing and stripped of any arrogance, as well as superfluous sentimentalisms, they were confined, by means of Neige, to a brief citation of their first live appearance in our country. Well-aware of their role as music travelers, they took the audience along with them into soul songs (Les voyages de l’âme) reaching the sea (Sur l’océan couleur de fer) and the echoes of its bitter waves. While the audience was surrendered to the fleeting images that Alcest spawned, the band brought us back with Là où naissent les couleurs nouvelles and its breathtaking instrumental ending, which could happily last a bit longer…

The night was coming to its end. Délivrance, the sole pick out of the (controversial) Shelter, was their last song before they leave the stage. Even though it was obvious that Alcest would follow strictly the schedule, the audience was holding out some hope that they would storm the stage once more. Unfortunately, this was not the case, so Neige’s farewell was indeed goodbye.

I believe that we were privileged to witness a truly nice gig from a band which is on the crest of its wave and it seems as if they have more in store for us. I could point out some negative aspects, like the setlist’s relative short duration, the fact that they focused mainly on the promotion of Κodama (no matter how wonderful it is…) and also their attempt for a brief flashback to their career at the expense of some more experimental moments that showed they are capable of pulling off. Nevertheless, I think live appearances of that caliber, which offer us unforgettable experiences, are kind of rare. It was a night that all of us shared nostalgic wanderings in the world of Alcest and then returned to the bitter reality that surrounds us.

Photos: Anna Despotidi, Panos Moschogiannakis (Rule Of Thirds Photography)

Από τον Χρήστο Μήνο

Οι Alcest είναι από τις λίγες μπάντες που κομίζουν μια διαφορετική πρόταση, ανεξαρτήτως τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, η μουσική τους διανθίζει με τα ιδιαίτερα της χρώματα στο σύγχρονο μουσικό γίγνεσθαι. Με τον καινούργιο τους δίσκο να έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγο καιρό (οι κριτικές μας εδώ), η μπάντα θα επέστρεφε στη χώρα μας για τη προώθηση του Kodama. Και αν η πρώτη τους παρουσία στην Ελλάδα ήταν στα πλαίσια της κοινής περιοδείας των Triptykon και Anaal Nathrakh το 2010 (καταλαμβάνοντας τη τρίτη θέση στο πρόγραμμα) όταν ακόμα η σταδιοδρομία τους βρισκόταν στα σπάργανα, η φετινή τους επιστροφή ως headliners επισφραγίζει τη θεαματική τους άνοδο.

Μαζί με το λιγοστό κόσμο που είχε καταφθάσει περίμενα υπομονετικά την επίσημη έναρξη παρακολουθώντας τη βραδεία προσέλευση των θεατών μέχρι την εμφάνιση του support, που το όνομα τους παρέμενε άγνωστο για μένα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Γύρω στις 21:00 παρουσία περίπου 150 ατόμων οι Amniac έκαναν την εμφάνισή τους. Ομολογώ πως δεν είχα επαφή με τη μουσικής τους αν και πληροφορήθηκα αργότερα πως έχουν κυκλοφορήσει δύο δίσκους μέχρι σήμερα. Αποτελούμενοι από μια τετράδα μουσικών έδειξαν από νωρίς τις διαθέσεις τους και χωρίς περιττές κουβέντες άρχισαν το σετ τους. Πολύ κοντά στον ήχο των πρώιμων Isis και Cult of Luna, η μπάντα απέδωσε ένας είδος μουσικής που δεν νομίζω πως είχε μεγάλη συνάφεια με τους headliners. Ωστόσο, με ογκώδη ήχο, ειδικά στο παραμορφωμένο μπάσο, έδωσαν μια δυναμική παράσταση που σε στιγμές παρέσυρε το κοινό. Ελπιδοφόροι αν μην τι άλλο, αν καταφέρουν να κάνουν και πιο πρωτότυπες τις συνθέσεις τους θα αποκτήσουν μεγαλύτερη απήχηση. Γύρω στις 21:30 αποχώρησαν από τη σκηνή με τον τραγουδιστή να ευχαριστεί λακωνικά το κόσμο. Παρά το σύντομο σετ είχαν κάνει τη παρουσία τους αισθητή.

Το επόμενο μισάωρο ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει στο Fuzz και χωρίς να έχει γεμίσει ο χώρος στην πληρότητά του, ο αριθμός του κοινού κρίνεται ικανοποιητικός, αν αναλογιστούμε την παράδοξη επιλογή καθημερινής μέρας για την διεξαγωγή της συναυλίας. Γύρω στις 22:00 πιστοί στο πρόγραμμα (όπως με ενημέρωσε ο φίλτατος Κώστας Ρόκας), οι Alcest εμφανίστηκαν με την εισαγωγή του ομώνυμου τραγουδιού του Kodama. Από τις πρώτες νότες γινόταν άμεσα αντιληπτό πως ο ήχος ήταν εξαιρετικά καθαρός και αυτή η διαύγεια που τόσο εξυπηρετεί τις εκλεπτυσμένες συνθέσεις της μπάντας θα παρέμενε αναλλοίωτη, ευτυχώς, μέχρι το τέλος.

Με τον εξαιρετικό καινούργιο τους δίσκο να έχει την τιμητική είχαμε την χαρά να απολαύσουμε δια ζώσης τις ονειρικές μελωδίες των Γάλλων στυλοβατών του blackgaze. Με το φωτισμό να λούζει τους πυρήνες της μπάντας, τον drummer Winterhalter και τον σεμνό καθοδηγητή, τραγουδιστή και κιθαρίστα Neige, οι οποίοι είχαν τα πρωτεία στην ρύθμιση του ήχου, οι εξαιρετικοί Pierre Corson (κιθάρα, δεύτερα φωνητικά) και ο φοβερός μπασίστας Indria Saray συνέβαλλαν ομότιμα στη επιτυχία της βραδιάς.

Tο δεύτερο μέρος του Écailles de lune ξύπνησε μνήμες από το black παρελθόν της μπάντας ξεσηκώνοντας το κοινό που ακολούθησε υπνωτισμένο την μελαγχολική μεταστροφή του κομματιού. Το Autre temps που ακολούθησε άπλωσε μια ονειρική αύρα στο χώρο. Η επιστροφή σε δύο κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο απέδειξε τη ποιότητά του και την άνεση της μπάντας να επικοινωνεί στο κοινό τη μουσική, ισορροπώντας άψογα στις dreamy μελωδίες, το post-rock και τα black ξεσπάσματα.

H μπάντα καθόλη της διάρκεια της συναυλίας έδειχνε αφοσιωμένη στην εκτέλεση των τραγουδιών της και χωρίς έπαρση αλλά και περιττούς συναισθηματισμούς λόγους περιορίστηκε μέσω του Neige σε μια μικρή αναφορά-αναδρομή στην πρώτη τους εμφάνιση στην χώρα μας. Αντιλαμβανόμενοι το ρόλο τους ως μουσικούς ταξιδευτές μετέφεραν το κοινό σε τραγούδια της ψυχής (Les voyages de l‘âme) φθάνοντας μέχρι τη θάλασσα (Sur l‘océan couleur de fer) και τον απόηχο των πικρών της κυμάτων. Και ενώ το κοινό είχε παραδοθεί στο ιστό των φευγαλέων οραμάτων των Alcest η μπάντα μας επανέφερε με το Là où naissent les couleurs nouvelles, με το συγκλονιστικό instrumental φινάλε που θα μπορούσε να κρατήσει λίγο παραπάνω…

Η βραδιά βρίσκονταν πολύ κοντά στο τέλος της. Το Delivrance, μοναδικό κομμάτι από το (αμφιλεγόμενο) Shelter ήταν το αποχαιρετιστήριο της μπάντας πριν αποσυρθεί από την σκηνή. Παρά τη διαφαινόμενη απαρέγκλιτη τήρηση του προγράμματος εκ μέρους των Alcest, το κοινό έτρεφε την ελπίδα πως θα εμφανιζόντουσαν εκ νέου. Δυστυχώς η ελπίδα αποδείχτηκε φρούδα καθώς η σεμνή καληνύχτα του Νeige ήταν το οριστικό αντίο.

Πιστεύω πως είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε μια πολύ καλή συναυλία από μια μπάντα που διάγει μέρες ακμής και μας δημιουργεί την εντύπωση έχει να προσφέρει ακόμα περισσότερα. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε μερικά αρνητικά σημεία όπως η σχετικά μικρή διάρκεια του σετ, η επικέντρωση στην προώθηση του Κodama (όσο εξαιρετικό κι αν είναι…) και η προσπάθειά τους να κάνουν μια συνοπτική αναδρομή στην καριέρα τους εις βάρος κάποιων πιο πειραματικών στιγμών που στο live έδειξαν ικανοί να προσφέρουν. Παρόλα αυτά, νομίζω πως δεν παρακολουθούμε συχνά ανάλογες συναυλίες που μας προσπορίζουν με αλησμόνητες εμπειρίες. Μια βραδιά που μοιραστήκαμε νοσταλγικές περιπλανήσεις στο κόσμο των Alcest και επιστρέψαμε με πικρία στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει.

Φωτογραφίες: Άννα Δεσποτίδη, Πάνος Μοσχογιαννάκης (Rule Of Thirds Photography)