Koenji Hyakkei – Dhorimviskha

Intro: Dimitris Kaltsas
15 / 12 / 2018

Thirteen years of waiting would be a lot, if there was indeed such a long wait. The truth is, however, that after Angherr Shisspa (2005) Tatsuya Yoshida’s involvement with his several other bands and projects and the passage of time had removed Koenji Hyakkei from the spotlight.

In recent years, the reactivation of the Japanese has brought them back to the forefront, and this year’s Dhorimviskha, the fifth album of the zeuhl band, 24 years after Hundred Sights Of Koenji (1994), gave great joy to all fans of avant-prog world-wide.

[bandcamp width=100% height=120 album=2604585283 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Beyond any expectation (no cliché)

Since we have been accustomed to wonderful album covers by Koenji Hyakkei, I could not but start from the wonderful collage that Yoshida himself made. This is probably more beautiful than the previous four covers, remaining loyal to the Japanese style that always dominates their cover artwork. However, even this beautiful cover cannot impress the listener enough, compared to what is felt after 61 minutes.

Vleztemtraiv starts off in the most awkward and energetic way one could imagine (if that is even possible). The pure zeuhl of Koenji Hyakkei blasts off the speakers majestically. Yoshida and Sakamoto’s classic rhythm section pushes the band to constantly changing rhythms, with Keiko Komori’s woodwinds delivering the avant-garde acrobatics in an apparently rock heavier environment. This is a decisive contribution to the two new members of the band: the exceptioanl Kei Koganemaru on the guitar and the enchantingly unstoppable Taku Yabuki on keyboards. The –so important for a zeuhl band- starring role on vocals belongs of course to Ah, and the overall result is skyrocketed to impossible heights. This epic opener is the ideal shocking introduction to Dhorimviskha with exciting melodies and breathtaking phrases. Nevertheless, these 10+ minutes were just the beginning …

Levhorm begins with similar avant-prog melodic phrasing, leading to a blues opening with Ah taking the lead with amazing soul vocalese -another surprise here- which peaks before returning to the pure zeuhl element before the speed reaches maximum in a magnificent closure. Zjindhaiq that follows is a more characteristic zeuhl / RIO song in which Ah once again stars with a classical performance this time. Phlessttighas continues on the same pattern, with the density of information remaining almost absurdly high. Here, avant-prog meets symphonic prog (mainly due to the keyboards) and Koenji Hyakkei’s (instrumental and vocal) orchestra once again displays unparalleled expressive pluralism.

After a second of silence, Komori’s clarinet introduces us to Djebelaki Zomn‘s wonderful disharmony, in a delirium of incredibly dense changes. Once again, Yabuki is the one who extends the range of the palette with his jazz touches and superb solo, while in the second half the two elements become completely indistinguishable in the avant-prog fusion delirium that follows.

The classical element returns in the thrilling Palbeth Tissilaq, with Ah’s enchanting voice over a repetitive, wonderful jazzy prog melodic motif that is pulverized by Koganemaru’s heavy guitar solo before the band’s brilliantly “crabby” zeuhl reigns again, this time with a very heavy background and almost all of the previously mentioned elements in a perfect balance. I know all this may sound impossible if you don’t actually listen to the song.

The album closes with the title-track epic which begins with a more libertarian jamming character with incompatible prog dominating here as well. This piece may sound prophetic for what we will listen to in the future. Zeuhl does not overlap everything and this time melodic 70s prog and secondarily jazz melodies dominate. The improvisation that follows with Ah’s impossible vocals lead to a prog geek frenzy that fades in the most zeuhl -and of course more Magma- moment of the album before a last outburst, as if there weren’t enough surprises…

The fact that all eight intriguing songs are compositions exclusively written by the leader and visionary Tatsuya Yoshida gives even greater prestige to a living legend of avant-prog. A single glance at Koenji Hyakkei’s history leads to inevitable conclusions. As great as the first four albums may be, Dhorimviskha is obviously the band’s best album in every respect and of course it’s not only that. This is one of the top zeuhl samples in general and one of the best progressive albums released after 2000. The only misfortune here is that the extreme, uncompromising and perfectionistic character of Dhorimviskha may sound repulsive to many. Such a pity…

9.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
15 / 12 / 2018

Τα 13 χρόνια αναμονής θα ήταν πολλά, αν όντως υπήρχε τόσο μεγάλη αναμονή. Η αλήθεια είναι όμως ότι μετά το Angherr Shisspa (2005) η ενασχόληση του Tatsuya Yoshida με τις πάμπολλες άλλες μπάντες του και η πάροδος των χρόνων είχαν απομακρύνει τους Koenji Hyakkei από την επικαιρότητα.

Τα τελευταία χρόνια, η επαναδραστηριοποίηση της ιαπωνικής μπάντας τους έφερε ξανά στο προσκήνιο και η φετινή κυκλοφορία του Dhorimviskha, του πέμπτου δίσκου του zeuhl συγκροτήματος, 24 ολόκληρα χρόνια από το μακρινό πια Hundred Sights Of Koenji (1994), έδωσε τεράστια χαρά σε όλους τους φίλους του avant-prog παγκοσμίως.

[bandcamp width=100% height=120 album=2604585283 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Υπεράνω κάθε προσδοκίας (no cliché)

Επειδή οι Koenji Hyakkei μας έχουν συνηθίσει σε υπέροχα εξώφυλλα, δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω από το υπέροχο collage που επιμελήθηκε ο ίδιος ο Yoshida, το οποίο πιθανότατα ξεπερνά σε κάλλος και τα τέσσερα προηγούμενα, μένοντας φυσικά πιστό στην ιαπωνική τεχνοτροπία που κυριαρχεί πάντα στις δουλειές της μπάντας. Κι όμως, ακόμα κι αυτό το πανέμορφο εξώφυλλο είναι αδύνατο να προϊδεάσει τον ακροατή αρκετά θετικά σε σύγκριση με την τελική εντύπωση μετά την ακρόαση, 61 λεπτά μετά.

Το Vleztemtraiv μπαίνει με τον πιο δύστροπο και ενεργητικό τρόπο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς (αν και δύσκολα μπορεί). Το ακόμα πιο ξεκάθαρο zeuhl των Koenji Hyakkei ξεχύνεται από τα ηχεία με τον πλέον επιβλητικό τρόπο. Το γνωστό και κλασικό πια rhythm section των Yoshida και Sakamoto παρασέρνει την μπάντα σε συνεχείς αλλαγές ρυθμών, με τα πνευστά της Keiko Komori να προσδίδουν τις δέουσες avant-garde ακροβασίες σε περιβάλλον φανερά πιο rock και heavy. Σε αυτό συμβάλλουν καθοριστικά τα δύο νέα μέλη του σχήματος: ο εξαιρετικός Kei Koganemaru στην κιθάρα και ο μαγευτικά ασταμάτητος Taku Yabuki στα πλήκτρα. Τον πρώτο ρόλο των -τόσο σημαντικών για το zeuhl- φωνητικών ήχων έχει φυσικά η Ah και το συνολικό αποτέλεσμα εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη. Το συγκεκριμένο εναρκτήριο έπος αποτελεί την ιδανική σοκαριστική εισαγωγή στο Dhorimviskha με μελωδίες που συναρπάζουν και φράσεις που  κόβουν την ανάσα. Κι όμως, αυτά τα 10 λεπτά και κάτι ήταν μόνο η αρχή…

Το Levhorm ξενικά με αντίστοιχη avant-prog μελωδική περιφραστικότητα, οδηγώντας σε ένα blues άνοιγμα με την Ah να αναλαμβάνει τα ηνία με εκπληκτικά soul vocalese -άλλη μία έκπληξη εδώ- που κορυφώνονται πριν γίνει η επαναφορά στο αμιγώς zeuhl στοιχείο με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν απότομα οδηγώντας σε ένα αντίστοιχα μεγαλειώδες κλείσιμο. Η σκυτάλη δίνεται στο Zjindhaiq, ένα πιο χαρακτηριστικά zeuhl και με στοιχείο RIO κομμάτι στο οποίο πρωταγωνιστεί για άλλη μία φορά η Ah με την κλασικότροπη ερμηνεία της αυτή τη φορά. Το Phlessttighas συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, με την πυκνότητα πληροφορίας να παραμένει σχεδόν παράλογα υψηλή. Εδώ το avant-prog συναντά το συμφωνικό prog (λόγω των πλήκτρων κυρίως) και η συσσωματωμένη ορχήστρα (όργανα και φωνητικά) των Koenji Hyakkei για άλλη μία φορά επιδεικνύει έναν απαράμιλλο εκφραστικό πλουραλισμό.

Μετά από ένα δευτερόλεπτο σιωπής, το κλαρινέτο της Komori μας παρασέρνει στην υπέροχη  δυσαρμονία του Djebelaki Zomn, σε ένα ντελίριο πασίπυκνων αλλαγών μέτρων. Εδώ και πάλι ο Yabuki επεκτείνει το εύρος της παλέτας με τις jazz πινελιές και το υπέροχο σόλο του, ενώ στο δεύτερο μισό τα δύο στοιχεία γίνονται πια εντελώς δυσδιάκριτα στο avant-prog fusion ντελίριο που ακολουθεί. Ασύλληπτα δύσκολο εκτελεστικά κομμάτι.

Το κλασσικότροπο στοιχείο επανέρχεται στο συγκλονιστικό Palbeth Tissilaq, με την Ah να μαγεύει με το εύρος της φωνής της πάνω σε ένα επαναλαμβανόμενο υπέροχο jazzy prog μελωδικό μοτίβο που κονιορτοποιείται από το σκληρό κιθαριστικό σόλο του Koganemaru πριν το υπέροχα δύστροπο zeuhl της μπάντας κυριαρχήσει ξανά, αυτή τη φορά με πολύ heavy φόντο και σχεδόν όλα τα μέχρι τώρα αναφερθέντα στοιχεία να ισορροπούν. Φαντάζει απίστευτο αν δεν το ακούσει κανείς.

Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο epic που ξεκινάει με έναν πιο ελευθεριακό jamming χαρακτήρα με το ασυμβίβαστο prog να κυριαρχεί και εδώ. Το κομμάτι αυτό ίσως να ακούγεται και προφητικό για αυτά που θα ακούσουμε στο μέλλον. Το zeuhl δεν υπερκαλύπτει τα πάντα και η στροφή του ήχου γίνεται κυρίως σε μελωδικό 70s prog και δευτερευόντως σε jazz μελωδίες. Ο αυτοσχεδιασμός που ακολουθεί με τα φωνητικά της Ah να ακούγονται επιεικώς ακατόρθωτα καθώς οδηγούν στον ομαδικό prog geek παροξυσμό που σβήνει με την πιο zeuhl -και φυσικά πιο Magma- στιγμή του δίσκου, πριν ένα τελευταίο ξέσπασμα, λες και μας έλειψαν οι εκπλήξεις…

Το γεγονός ότι και τα οκτώ ασύλληπτα κομμάτια αποτελούν συνθέσεις αποκλειστικά του αρχηγού και οραματιστή Tatsuya Yoshida προσδίδει ακόμα μεγαλύτερο κύρος σε έναν ζωντανό θρύλο του avant-prog. Ρίχνοντας μία και μόνο ματιά στην ιστορία του ίδιου όσο και των Koenji Hyakkei, τα συμπεράσματα είναι αναπόδραστα. Όσο εξαιρετικά κι αν είναι τα τέσσερα πρώτα, το Dhorimviskha είναι πασιφανώς το κορυφαίο άλμπουμ της μπάντας από κάθε άποψη και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία δείγματα zeuhl γενικά κι έναν από τα καλύτερους progressive δίσκους μετά το 2000. Το μόνο δυστυχές στην όλη υπόθεση είναι ότι ο ακραίος, ασυμβίβαστος και περφεξιονιστικός χαρακτήρας της μουσικής που περιέχεται εδώ λειτουργεί απωθητικά για πολλούς. Πολύ κρίμα για αυτούς.

9.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς