Blå Lotus – Tube Alloys

Intro: Thomas Sarakintsis
29 / 01 / 2018

The audience with unabated interest in the doom / heavy rock of the last fifteen years will know that Fredrik Andersson sang and played guitar on Nymphs & Weavers, the third album of the Swedish Burning Saviours. This multi-talented musician had starred in discography with his own hard & heavy rockers, Stratus. The activities of the aforementioned bands will not concern us in this regard. Blå Lotus from Örebro, Sweden are another artistic attempt of Andersson, but they are at the opposite of the guitaristic orientation of the above-mentioned bands. It is a power trio formed by Andersson and his friend Linus Karlsson. Blå Lotus were formed in 2016 and their style is based on the late 60s and early 70s tradition of progressive – and sometimes psychedelic – rock, which has played a decisive role in Andersson’s music education.

[bandcamp width=650 height=120 album=3143335164 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Tales from the keyboard nation

The orange cover and the volcanic fired ground depicted in Tube Alloys are not indicative of the contents of the album: it is more misleading, and refers to desert / stoner rock, while on the other hand their style suits the more artistic side of rock music. So consider the descriptions of “stoner-like riffs” in the bandcamp page of the band as incorrect.

According to Andersson himself (vintage figure, something between Eric Bloom and Jon Lord) the band originally intended to unite the style of Emerson, Lake & Palmer (and The Nice of course) with the 70s Black Sabbath, but in this case the desire was that Iommi’s riffs would be incarnated through a set of different types of keyboards. That is a bold and very interesting blending of influences, but upon entering into their microcosm, you conclude that this effect exists but takes up only part of their direction. Andersson, as a self-taught musician, is introduced with his own unique way to the legacy of Vincent Crane, Doug Ingle, Ken Hensley, and Jon Lord. The main feature of Blå Lotus and what should be emphasized is that they compose and create music based solely on the massive and robust sound of the various types of keys used by Andersson (hammond, farfisa organ, synthesizer) with the guitar being completely absent . This venture, though tested by dozens of bands in the past in both the progressive and the heavy sound in general, is what increases our interest. So, apart from the keyboard player and singer, Linus Karlsson is the bass player (he also plays theremin) with Wiktor Nydén on the drums and percussion.

From the introductory instrumental Trajectory, Keith Emerson’s keyborard prog aesthetics becomes distinct. In the masterful Mephistopeles, Andersson mentions that he uses a 1972 hammond L-100, an instrument Emerson used to play. All the tracks are great, and the material varies in spite of the distinctive compositional pattern. In the awesome Omnistellar Firefly, Andersson, who has a very good voice, sounds like Jim Morisson sings his poetry in a duet with Ian Anderson while the mid jamming section of the song is on a parallel line with Keith Emerson’s solos. The late 60s sounding epic Moebius is inspired by Doug Ingle of Iron Butterfly. The aforementioned heavy hammond Mephistopheles is completely overwhelmed by the fingers of the masters Ken Hesley, Jon Lord and Keith Emerson. The gorgeous eight-minute Indian Money culminates in a synth jam orgy matching glorious moments of the 70s, and it has already secured its place in the everlasting prog constellation. Finally, the simple but beautiful jazzy & bluesy Recreational Nuke highlights the variety of the whole album.

Our enthusiasm is great and how can it is be otherwise? In this album moments of the glorious heavy hammond prog past are highlighted and at the same time condensed in an honest and straightforward way. The feeling of fullness that you experience, a fullness that roots in the primordial moments of the genre, has to do with the remarkable and memorable keyboard riffs and all sorts of melodies that do not seek to vainly innovate but to recapitulate elements from the progressive sound mold.

9 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

The first album of the Swedish Blå Lotus under the title Tube Alloys is surely the ideal way to enter 2018. The album satisfies the listener’s need for progressive rock, without imitating well-known motifs, even though the influences of prog legends –mainly ELP- are more than obvious. The “no six strings allowed” principle certainly implies experimentation, but nevertheless the overall result does not go beyond the hard early 70s perfume that fills the album. The wonderful use of instruments by Andersson and the vocal lines fit very well, while the use of flute in Indian Money operates catalytically by breaking any monotony. Something similar is accomplished by the rhythmic section of Karlsson and Nyden in a piece that fully justifies its title from the well-known Faust myth due to its ‘diabolical’ rhythm. In another glance, perhaps in a future album, the use of the guitar would also be a bold choice, while a more “clean” production might had been preferable.

7 / 10

Dimitris Kastritis

Intro: Thomas Sarakintsis
29 / 01 / 2018

Το ακροατήριο που παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο doom / heavy rock της τελευταίας σχεδόν δεκαπενταετίας, θα γνωρίζει ότι στον τρίτο δίσκο των Σουηδών Burning Saviours Nymphs & Weavers τραγούδησε και έπαιξε κιθάρα ο Fredrik Andersson. Ο εν λόγω πολυτάλαντος μουσικός έχει πρωταγωνιστήσει στη δισκογραφία και με τους δικούς του παλιακούς hard & heavy rockers Stratus. Τα πεπραγμένα των προαναφερθέντων συγκροτημάτων δε θα μας απασχολήσουν επί του προκειμένου. Οι Blå Lotus από το προσφιλέστατο Örebro της Σουηδίας αποτελούν μία ακόμη καλλιτεχνική απόπειρα του Andersson, αλλά βρίσκονται στον αντίποδα του κιθαριστικού προσανατολισμού των προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Πρόκειται περί ενός power trio σχήματος γέννημα θρέμμα του ίδιου και του επιστήθιου φίλου του Linus Karlsson. Οι Blå Lotus συνευρέθηκαν για πρώτη φορά το 2016 και αρύονται στυλ και ύφος από την late 60s και early 70s παράδοση των αστέρων του προοδευτικού -και ενίοτε του ψυχεδελικού- rock, είδος που έχει επιδράσει καθοριστικά στη μουσική παιδεία του Andersson.

[bandcamp width=650 height=120 album=3143335164 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Tales from the keyboard nation

Το πορτοκαλί εξώφυλλο και το ηφαιστιογενές πύρινο έδαφος που εικονίζεται  στο Tube Alloys δεν είναι ενδεικτικό του περιεχομένου του δίσκου: περισσότερο παραπλανά, αντί να προϊδεάζει μιας και παραπέμπει στην desert stoner rock πρακτική ανάλογων συγκροτημάτων, ενώ από την άλλη το ύφος προσιδιάζει στην πιο έντεχνη και σοβαρή πλευρά του rock. Ευτυχώς δηλαδή. Οπότε θεωρείστε τις περιγραφές περί stoner-like riffs στο bandcamp της μπάντας ως ερμηνευτικά άτοπες και άστοχες.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Andersson (vintage φυσιογνωμία, κάτι μεταξύ Eric Bloom και Jon Lord) το σχήμα στόχευε εξ αρχής να συνενώσει το ύφος των Emerson, Lake & Palmer (και των The Nice θα προσθέταμε εμείς) με το αντίστοιχο των 70s Black Sabbath· μόνο που επί του προκειμένου η επιθυμία ήταν τα riffs του Iommi να ενσαρκωθούν μέσω ενός σετ από διαφορετικά είδη keyboards. Τολμηρή και πολύ ενδιαφέρουσα σύμμειξη επιρροών, απλά με το που εισχωρήσεις στον μικρόκοσμό τους συμπεραίνεις ότι η εν λόγω επίδραση υπάρχει αλλά καταλαμβάνει μόνο ένα μέρος της κατεύθυνσής τους. Ο Andersson ως αυτοδίδακτος μυείται στο μοναδικό τρόπο της κληρονομιάς των Vincent Crane, Doug Ingle, Ken Hensley και Jon Lord. Το κύριο χαρακτηριστικό των Blå Lotus και αυτό που θα πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι συνθέτουν και δημιουργούν μουσική βασισμένοι αποκλειστικά στον ογκώδη και στιβαρό ήχο που δημιουργούν τα διάφορα είδη πλήκτρων που χρησιμοποιεί ο Andersson (hammond, farfisa organ, synthesizer) με την κιθάρα να απουσιάζει παντελώς. Το εν λόγω εγχείρημα, αν και δοκιμασμένο από δεκάδες μπάντα του παρελθόντος τόσο στον προοδευτικό αλλά και στον σκληρό ήχο εν γένει, είναι που αυξάνει κατακόρυφα το ενδιαφέρον μας. Οπότε εκτός του keyboard player και τραγουδιστή, ο Linus Karlsson είναι ο μπασίστας (ο συγκεκριμένος χειρίζεται και το theremin ελληνιστί αιθερόφωνο, ένα περίπλοκο μουσικό όργανο retro αισθητικής το οποίο παίζεται δίχως να το αγγίζεις) με τον Wiktor Nydén να έχει αναλάβει τα τύμπανα και το percussion. 

Ήδη από το εισαγωγικό ορχηστρικό Trajectory η keyborard prog αισθητική του Keith Emerson γίνεται ευδιάκριτη. Στο αριστουργηματικό Mephistopeles ο Andersson έχει γράψει ότι χρησιμοποιεί ένα L-100 hammond του 1972, όργανο που συνήθιζε να χρησιμοποιεί ο Emerson. Όλα τα κομμάτια είναι υπέροχα, ενώ το υλικό ποικίλει παρά τον ξεκάθαρο τρόπο σύνθεσής του. Στο φοβερό Omnistellar Firefly ο Andersson, ο οποίος διαθέτει πολύ καλή φωνή, ακούγεται λες και ο Jim Morisson τραγουδά ντουέτο την λυσεργική ποίησή του μαζί με τον Ian Anderson με το μεσαίο jamming τμήμα του τραγουδιού να βρίσκεται σε μία παράλληλη γραμμή με τα solos του Keith Emerson. Επίσης, το απευθείας από τα late 60s έπος Moebius εμφορείται από το πνεύμα του Doug Ingle των Iron Butterfly. Το προαναφερθέν ασήκωτο heavy hammond Mephistopheles είναι απόλυτα κατακλυσμένο από τα δάκτυλα των ιεροφαντών Ken Hesley, Jon Lord και Keith Emerson. Το τρισμέγιστο οκτάλεπτο άσμα Indian Money κορυφώνεται σε ένα synth jam όργιο εφάμιλλο 70s ένδοξων στιγμών, όπου έχει ήδη καπαρώσει τη θέση του στον αέναο prog αστερισμό του παντός. Τέλος, το απλό αλλά όμορφο jazzy & bluesy Recreational Nuke υπερθεματίζει την ποικιλία του album.

Ο ενθουσιασμός μας είναι μεγάλος και πώς να μην είναι αφού αναδεικνύονται και παράλληλα συμπυκνώνονται στιγμές του ένδοξου heavy hammond prog παρελθόντος με τίμιο και ξεκάθαρο τρόπο. Το συναίσθημα της πληρότητας που βιώνεις, μία πληρότητα που ριζώνει στις αρχέγονες στιγμές του είδους και φτάνει μέχρι και τις πολύ πρώιμες έτσι όπως διαμορφώθηκαν στα 70s, έχει να κάνει με τα θεσπέσια και συνάμα ευμνημόνευτα keyboard riff και τις κάθε λογής μελωδίες, οι οποίες δεν αποζητούν ματαίως να καινοτομήσουν αλλά να ανακεφαλαιώσουν κάτι από το εκμαγείο του προοδευτικού ήχου.

9 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη

Η πρώτη προσπάθεια των Σουηδών Blå Lotus με το όνομα Tube Alloys μας βάζει σίγουρα με το δεξί στην νέα μουσική χρονιά. Ο δίσκος ικανοποιεί την ανάγκη του ακροατή για progressive rock, χωρίς να μιμείται ήδη πασίγνωστα μοτίβα, όσο και αν επιρροές, προεξαρχόντων των ELP, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. H αρχή «no six strings allowed» προσδίδει σίγουρα σε πειραματισμό, ωστόσο σε καμία περίπτωση το συνολικό αποτέλεσμα δεν ξεφεύγει από το hard early 70s άρωμα που διαπνέει τον δίσκο. Η όμορφη χρήση των οργάνων από τον Andersson δεσμεύει και τις φωνητικές γραμμές ενώ η χρήση του φλάουτου (Indian Money) λειτουργεί καταλυτικά σπάζοντας την όποια μονοτονία που μπορεί να παραχθεί. Κάτι αντίστοιχο επιτυγχάνεται από το ρυθμικό δίδυμο Karlsson / Nyden σε ένα κομμάτι που δικαιολογεί πλήρως τον τίτλο του από τον γνωστό μύθο του Faust λόγω του διαβολικού ρυθμού του. Υπό μία άλλη ματιά, ίσως σε μελλοντικές δουλειές η χρήση της κιθάρας να αποτελέσει εξίσου τολμηρή επιλογή ενώ μία πιο «καθαρή» παραγωγή ίσως να αναδείκνυε καλύτερα την δουλειά.

7 / 10

Δημήτρης Καστρίτης