The Can poll

Intro:  Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
25 / 09 / 2017

It’s been a long time since we carried out a poll about a favourite band of ours and pull our opinions together. Granted, the saddening passing of the great Holger Czukay is the reason for this one, but we commit ourselves to conduct polls more regularly on bands that are not necessarily related to the latest top stories.

This time, the epicenter could be none other than Can and the spectrum out of which to choose albums and songs is not just wide, but in addition incredibly diverse. This may seem as a figure of speech, so let’s have a closer look and elaborate it. First and foremost, we have to do with a band which was formed and started writing music back in the distant 1968 for eleven consecutive years, disbanding (wisely, perhaps) just before the dawn of the 80s. Aside that, they never repeated themselves. Can never released two alike albums, even though they could do so with the blessings of many of their fans. But they didn’t cater because they were the epitome of experimentation and innovation, being totally unconventional, no less. In essence, they were along with Amon Düül II the most genuine representatives of krautrock since its birth and they expanded the then musical limits within this context (of course their influence echoes to this day). It was not just the revolutionary disposition of this sound, but they also dared to blend the most acid and psychedelic side of rock music with the progressive extremities, the avant-garde element, minimalism and throwing in occasional funk and electronic tinges, until the whole concoction was later renamed to world music and became the template for genres-to-come to draw from, like post-rock, post-punk, new wave and indie-rock.

Naturally, none of the above would become reality if it wasn’t for the larger-than-life personalities that went above and beyond the call of duty that the role within the band dictated. Aside Czukay, Irmin Schmidt, Michael Karoli and Jaki Liebezeit rounded a core of titans with Malcolm Mooney (’68–70) and Damo Suzuki (’70–73) on the periphery who also went down in history for their vocal parts.

Granted, their course might have been on a downward spiral during the 70s as most of their fans maintain, but there will be never, ever a single person (but don’t bet your bottom dollar…) to hold any of their albums as indifferent. Out of the band’s prolific opus, we picked our top-five favourite albums and songs. In a few words, with regard to the albums Tago Mago made it easily to the top, followed by Ege Bamyasi and Future Days out of their eleven diverse albums that made the cut to our top-five lists (as in Pink Floyd). When it comes to the songs, the 21 editors of progrocks.gr that made a list chose 27 out of the 160-170 songs that the band left as a legacy, out of which Mother Sky, Vitamin C and Halleluhwah scored the most points, leaving the rest far behind.

Aggregately, the Can album-ranking, as the editors of progrocks.gr voted, is the following:

(the result was calculated by awarding 5 points to the number one of the list, four points to the number two and so on and adding up the points that every album gathered) 

Respectively, this is the result about the top-ten songs:

The lists of all 21 editors:

Εισαγωγή:  Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
25 / 09 / 2017

Καιρό είχαμε να κάνουμε ένα poll σε κάποια αγαπημένη μας μπάντα και να αθροίσουμε τις απόψεις μας. Μπορεί αυτή τη φορά η συγκυρία να είναι η θλιβερή είδηση του θανάτου του σπουδαίου Holger Czukay, ωστόσο δεσμευόμαστε πως στο εξής αυτή η στήλη θα τιμάται συστηματικά χωρίς να σχετίζεται κατ’ ανάγκη με την επικαιρότητα.

Το επίκεντρο αυτή τη φορά δε θα μπορούσε να είναι άλλο από τους Can και το πεδίο επιλογής δίσκων και κομματιών δεν είναι απλώς ευρύ, αλλά και εντυπωσιακά ποικίλο. Επειδή αυτό μπορεί να φαντάζει ως σχήμα λόγου, ας αναλύσουμε το γιατί. Πρώτα-πρώτα, έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα που σχηματίστηκε και έγραψε μουσική το μακρινό 1968 και από τότε ασταμάτητα για τα επόμενα 11 χρόνια, ενώ διαλύθηκε (σοφά ίσως) πριν την αρχή των 80s. Εκτός αυτού, το μουσικό τους ύφος δεν έμεινε στάσιμο ποτέ. Οι Can δεν έγραψαν ούτε καν δύο albums στο ίδιο ακριβώς στυλ, αν και όχι απλά θα μπορούσαν αλλά πολλοί από όσους τους άκουγαν και ακούν θα το ήθελαν πολύ. Δεν το έκαναν όμως, γιατί αποτέλεσαν την επιτομή του πειραματισμού και της πρωτοποριακότητας, χωρίς μάλιστα καμία απολύτως σύμβαση. Επί της ουσίας, μαζί με τους Amon Düül II αποτέλεσαν τους γνησιότερους εκπροσώπους του krautrock κινήματος από το ξεκίνημά του και εντός αυτού του πλαισίου επέκτειναν τα γνωστά μουσικά όρια της εποχής εκείνης (φυσικά μέχρι και σήμερα). Δεν ήταν μόνο η επαναστατικότητα του ήχου εκείνου, αλλά και η τόλμη της μίξης της rock μουσικής στην πιο όξινα ψυχεδελική της μορφή με τις προοδευτικές απολήξεις, το avant-garde στοιχείο, την μινιμαλιστική έκφραση, ενίοτε με funk και ηλεκτρονικά στοιχεία, μέχρι αυτό που αργότερα ονομάστηκε world music και σε ιδιάζουσες φόρμες που όρισαν κατοπινά είδη, όπως το post-rock, το post-punk, το new wave, το indie rock.

Τα παραπάνω θα ήταν φυσικά αδύνατο να επιτευχθούν χωρίς την παρουσία σπουδαίων προσωπικοτήτων που υπερέβαιναν κατά πολύ τον θώκο τους εντός της μπάντας. Εκτός του Czukay, οι Irmin Schmidt, Michael Karoli και Jaki Liebezeit συμπλήρωναν έναν πυρήνα τιτάνων με τους Malcolm Mooney (’68–70) και τον Damo Suzuki (’70–73) να μένουν επίσης στην ιστορία για τη φωνητική επένδυση.

Μπορεί η πορεία των Can μετά τα μέσα των 70s να ήταν πτωτική κατά τους περισσότερους, ωστόσο δε θα βρεθεί κανένας (λέμε τώρα…) να χαρακτηρίσει αδιάφορο οποιοδήποτε έργο τους. Από το πλούσιο υλικό του συγκροτήματος επιλέξαμε τα 5 αγαπημένα μας albums και κομμάτια. Συμπερασματικά λοιπόν, βλέποντας συνολικά τις επιλογές στα albums, το Tago Mago βρίσκεται με διαφορά από το Ege Bamyasi στην κορυφή, ενώ το Future Days έπεται από τους 11 διαφορετικούς δίσκους που εμφανίστηκαν στα top-5 μας (όσοι και στους Floyd). Όσον αφορά τα κομμάτια, τα 21 άτομα που συμμετείχαν επέλεξαν 27 διαφορετικά από τα μόλις 160-170 που μας άφησε η μπάντα, από τα οποία πρώτα ξεχώρισαν κατά σειρά τα Mother Sky, Vitamin C και Halleluhwah με διαφορά από τα υπόλοιπα. 

Συγκεντρωτικά λοιπόν, η κατάταξη των albums των Can με βάση τς προτιμήσεις των συντακτών του Progrocks.gr έχει ως εξής:

(οι βαθμολογίες προέκυψαν αντιστοιχίζοντας σε κάθε λίστα το νο. 1 με 5, το νο. 2 με 4 κ.ο.κ. και αθροίζοντας στο τέλος για κάθε δίσκο) 

Αντίστοιχα, για τα 10 πρώτα κομμάτια προέκυψε το εξής αποτέλεσμα:

Οι προτιμήσεις κάθε συντάκτη μας: