Γράφουν οι: Δημήτρης Αναστασιάδης, Πάρης Γραβουνιώτης, Γιάννης Ζαβραδινός, Γιώργος Ζούκας, Χρήστος Μήνος, Κώστας Μπάρμπας, Κώστας Ρόκας, Παναγιώτης Σταθόπουλος, Αλέξανδρος Τοπιντζής, Νίκος Φιλιππαίος, Γιώργος Φλωράκης
Το 2016 έχει μπει ήδη για τα καλά στη ζωή μας, οι ακροάσεις των νέων κυκλοφοριών βρίσκονται και πάλι στην ημερήσια διάταξη και ήδη ετοιμάζονται οι πρώτες κριτικές μας για το νέο έτος. Το 2015 μας άφησε με μία πολύ θετική εικόνα, κυρίως εξαιτίας των κυκλοφοριών κατά το δεύτερο μισό και ειδικά προς το τέλος του έτους. Η συνολική αποτίμηση της χρονιάς από τους συντελεστές του ProgRocks.gr (κλικ) ανέδειξε τα albums που μας εντυπωσίασαν περισσότερο, αλλά εκτός των κατά κοινή ομολογία κορυφαίων, υπήρξαν μερικές επιλογές που “κρύφτηκαν” στις προσωπικές λίστες ενός ή δύο συντακτών μας.
Πριν αφήσουμε το 2015 πίσω μας, ας θυμηθούμε 11 ιδιαίτερες μουσικές προτάσεις -prog ή μη (κυρίως το δεύτερο)- που αξίζει να κρατήσουμε από το 2015, σε περιγραφή των συντακτών που τις ξεχώρισαν.
Bambi Davidson – Brunswick
Πυρήνας των Bambi Davidson είναι οι παλιοί και έμπειροι μουσικοί Hans-Christian Fuss και Robin Van Velzen. Το 2015, δεκαπέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, επέστρεψαν με το “Brunswick” στη δισκογραφική Claremont 56. Σε αυτό το άλμπουμ η καθαρή έμπνευση και η καλλιτεχνική επεξεργασία συμβαδίζουν αρμονικά. Οι επιρροές πλούσιες και προσεκτικά επιλεγμένες συγχωνεύονται στο ιδιαίτερο ύφος της μπάντας: η γοητεία της επανάληψης του krautrock όπως το δίδαξαν οι Neu!, η εσωστρέφεια και ο πειραματισμός των ύστερων Talk Talk και ο εξομολογητικός τόνος του Springsteen στο “Nebraska” συνυφαίνονται από τους Bambi Davidson, ώστε να εκφράσουν νοσταλγία, ειρωνεία, αλλά και μία δύσκολη αισιοδοξία. – Νίκος Φιλιππαίος [bandcamp width=600 height=120 album=1640337877 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small] |
The Bevis Frond – Example 22
Μετά από μια επτάχρονη δισκογραφική στάση από το 2004, o Nick Saloman επανήλθε πολύ ανανεωμένος το 2011 και από τότε ισχύει το ρητό που ο ίδιος έχει καθιερώσει: “every year, new lp”, όντας συνεπής με τον ήχο του αποτελεί τον κύριο εκφραστή του καθαρού κιθαριστικού ψυχεδελικού ήχου όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό κάνει και στο “Example 22” προσφέροντας με όλη του την καρδιά αγνό, μεστό, καθαρό ψυχεδελικό rock. Έχουμε πάλι μπροστά μας τα νοσταλγικά και πολύ εσωτερικά καλοπαιγμένα τραγούδια από μια μπάντα που χρόνια τώρα ξέρει τι θα πει κέφι και όρεξη για rock. Κάθε νέα κυκλοφορία των Bevis Frond έχει ιδιαίτερη συναισθηματική βαρύτητα και έχουμε ανάγκη την αγνότητα που μας προσφέρει. Καθαρά πράγματα. – Κώστας Ρόκας |
C’mon Tigre – C’mon Tigre
Ξεπερνώντας την καταπληκτική δουλειά που έχουν κάνει με το artwork, αυτό που σε κερδίζει μονομιάς είναι ο ζεστός funky ήχος της μπάντας που τις περισσότερες φορές είναι και βρώμικος και ψυχεδελικός. Η διακριτική χρήση των πληκτροφόρων και κάποτε των ηλεκτρονικών απογειώνει το αποτέλεσμα που κινείται σε ιδρωμένα jazz, funk, world σοκάκια. Ένας δίσκος που μας μιλάει για την γοητεία που ασκεί ο μουσικός κόσμος της Αφρικής απ’ άκρη σ’ άκρη στους απανταχού μουσικόφιλους. Ένα μουσικό πείραμα των δύο βασικών μελών που παίρνει τα καλύτερα στοιχεία από τα εκάστοτε είδη, τα κοσκινίζει, τα περνάει από την ιδιαίτερη αισθητική τους και με τη βοήθεια μιας ομάδας δώδεκα ατόμων δημιουργούν ένα διαμάντι τυπωμένο σε διπλό βινύλιο 300 γραμμαρίων έκαστο. – Γιώργος Ζούκας |
John Greaves – Verlaine Gisant
Ο John Greaves αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της σκηνής του Canterbury με πλούσιο βιογραφικό ως μέλος των Henry Cow, National Health, Soft Heap, Michael Mantler Band και Peter Blegvad Trio. Η συνθετική του ευρύτητα κυμαίνεται από την πιο συμβατική μέχρι την πιο avant-garde / fusion / θεατρική, όπως καταμαρτυρείται και στην προσωπική του καριέρα. Σαράντα σχεδόν χρόνια μετά το αριστουργηματικό “Kew. Rhone” μας χαρίζει τη νέα του δουλειά “Verlaine Gisant”, ένα υπέροχο κράμα θεατρικού λυρισμού, RIO με πολλές πινελιές γαλλικής φινέτσας. Μια prog οπερέτα σπάνιας μουσικής ευαισθησίας, ένα κόσμημα ροκ εκλεκτισμού. – Γιάννης Ζαβραδινός |
Hills – Frid
Στο τρίτο τους LP, oι Σουηδοί Hills εναποθέτουν επιτυχημένα τη δημιουργικότητά τους στη διαμόρφωση ενός ηχητικού πανηδονισμού. Κατά τη διάρκεια του “Frid” συνευρίσκονται αρμονικά φολκ μοτίβα συντεθειμένα με ινδικά (raga) ιχνοστοιχεία, πληθωρικό ροκ που δρα υπό διαγαλαξιακές ανησυχίες και παγανιστική ατμόσφαιρα βορειοευρωπαϊκής προέλευσης. Ως αποτέλεσμα του παραπάνω συγκερασμού, προκύπτει ένα συναρπαστικό ψυχεδελικό άλμπουμ που ξεχωρίζει εκεί έξω, λειτουργώντας κι ως συνδετικός κρίκος με σπουδαία μουσικά έργα του σουηδικού ροκ παρελθόντος. – Παναγιώτης Σταθόπουλος |
Jono El Grande – Melody Of A Muddled Mason
Jono El Grande. Αν και προβοκατόρικη η επιλογή του προσωνυμίου του, καταλαβαίνεις άμεσα, λόγω και της ηχητικής συγγένειας με τον Zappa, ότι δεν πρέπει να πάρεις και πολύ στα σοβαρά το περιτύλιγμα της καλλιτεχνικής περσόνας του Νορβηγού. 15 χρόνια στην δισκογραφία, ο «Γιάννης» κάνει το salto grosso της καριέρας του με το “Melody Οf Α Muddled Mason”, προσφέροντας έναν από τους πιο αξιόλογους πολυσυλλεκτικούς, προοδευτικούς δίσκους των τελευταίων ετών. RIO, Canterbury, Zappa, συμφωνικό prog, καθορίζουν άτακτα έναν εύηχο αρχικά αχταρμά που έπειτα από επίμονες ακροάσεις σχηματοποιεί συγκεκριμένες εικόνες, ως καθρεπτισμούς του άκρατου πειραματισμού του “Μεγάλου Ιωάννη”. – Αλέξανδρος Τοπιντζής |
Killing Joke – Pylon
– Χρήστος Μήνος |
Το “Pylon”δεν προδίδει την παλαιότητα της μπάντας η οποία έχει φτάσει σχεδόν στα 40 χρόνια ύπαρξης. Ολόφρεσκος ήχος που ναι μεν συγκεφαλαιώνει στιγμές από την καριέρα τους (στις πιο μελωδικές στιγμές θυμίζει εποχές “Brighter Τhan…”), αλλά ταυτόχρονα παραμένει σύγχρονος. Ογκώδη riffs που κόβουν την ανάσα συνδυαζόμενα με ένα αψεγάδιαστο rhythm section και τον Coleman να εξακοντίζει με τη στρυφνή του φωνή “κατηγορώ” κατά της σαθρής εποχής που ζούμε. Όλα αυτά δημιουργούν ένα δίσκο που δεν καταγράφεται απλώς ως ένας καλός δίσκος, αλλά ένας εκ των κορυφαίων από την επανασύνδεσή τους. Πρόκειται για το ποιοτικότερο album του εν γένει σκληρού ήχου κατά τη χρονιά που μόλις μας αποχαιρέτησε. Ένας δίσκος με εξασφαλισμένη υστεροφημία.
Mondo Drag – Mondo Drag
Δεύτερος full-length δίσκος για τους Αμερικανούς hard rockers, όπου εδώ τελειοποιούν τον συνδυασμό του hard rock με το heavy psych και τα απαραίτητα «χασίματα». Το Hammond παίρνει φωτιά, οι κιθάρες είτε σολάρουν, είτε ψυχεδελίζουν, είτε τζαμάρουν είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής, οι δυναμικοί ρυθμοί ορίζουν το ύφος τους, και οι πινελιές του πιάνο ή του φλάουτου σε ορισμένα σημεία ομορφαίνουν το τελικό αποτέλεσμα. Ακόμη και τα πειραγμένα φωνητικά προσθέτουν μια vintage αισθητική σε έναν δίσκο που τιμάει και με το παραπάνω την βαριά κληρονομιά των Deep Purple, Uriah Heep και Atomic Rooster καθώς και την αμερικανική heavy psych σκηνή των late 60s – early 70s. – Πάρης Γραβουνιώτης |
Møster! – When You Cut Into the Present
Με το “Inner Earth” του 2014 η μπάντα του σαξοφωνίστα Kjetil Møster μας συστήθηκε περισσότερο ως ένα κουαρτέτο ισάξιων μουσικών. Ο πήχης εδώ ανεβαίνει κατά πολύ. Στα 37 λεπτά διάρκειας καταφέρνουν να καλύψουν τις αποστάσεις ανάμεσα στον Coltrane και τους King Crimson, στον θόρυβο και τη μελωδία, στον αυτοσχεδιασμό και τη σύνθεση, στο παλιό με το καινούργιο, βοηθούμενοι από έναν σεμιναριακό σύγχρονο ήχο, ο οποίος προσθέτει έναν alternative χαρακτήρα και εξαφανίζει κάθε αίσθηση ρετρό. Προτείνεται ως ιδανικό companion σε όσους λάτρεψαν το “Silver Mountain” των Elephant9 και γενικότερα σε όσους θεωρούν τη Νορβηγία ως την εμπροσθοφυλακή του jazz-rock των ημερών μας. – Κώστας Μπάρμπας |
Sendelica – Anima Mundi
Οι Sendelica είναι μία από τις πιο αυθεντικές μπάντες των τελευταίων χρόνων και το “Anima Mundi” είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχουν δώσει μέχρι σήμερα. Πλούσιο, εμπνευσμένο, ώριμο ψυχεδελικό rock με space διαθέσεις και jazz ανατροπές, ένας όμορφος τζαμαριστός δίσκος, όπου οι κιθάρες του Pete Bingham (ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες του είδους) συναγωνίζονται σε εφευρετικότητα το σαξόφωνο του Lee Relfe, με το τελικό αποτέλεσμα να αγγίζει τη jazz όσο ακριβώς χρειάζεται για να παραμείνει απόλυτα ψυχεδελικό. – Γιώργος Φλωράκης |
Zombi – Shape Shift
Η νέα κυκλοφορία του αμερικάνικου ντουέτου από το Pittsburgh ακολουθεί τα ηχητικά μονοπάτια των ταινιών horror και sci-fi 70s και 80s ταινιών των John Carpenter, Dario Argento (Goblin), Lucio Fulci, αλλά και του synthwave γενικότερα. Η απειλή εδώ παραμονεύει στο αχαρτογράφητο σκοτάδι του διαστήματος και το “Space Shift” σμιλεύει με τα επαναλαμβανόμενα υπνωτικά μοτίβα του την μουσική του διάσταση. Κλειστοφοβικό, αγωνιώδες, μεθυστικό, χωρίς να απαρνείται ποτέ τις progressive rock ρίζες του, αυτό το κρυφό διαμάντι σε καλεί να βυθιστείς στο έρεβος του διαστρικού κενού. – Δημήτρης Αναστασιάδης |
Κάντε το πρώτο σχόλιο