Playgrounded – The death of Death

Intro: Dimitris Kaltsas

It has been 10 whole years since the release of Playgrounded’s debut record, Athens. The Greek quintet, based in Rotterdam since its very first steps, has managed to develop its own sound and chart its own course, with ears open to contemporary progressive rock (and not only) music.

This year’s The death of Death is probably Playgrounded’s most daring album to date, a unique concept album. The band describes it as follows: “In essence The death of Death is dialectical, a study of unity in opposition. A disclosure of contradictory aspects of reality, an expression of their mutual relationship. From these contradictions the band manages to construct a brooding world of dark magnificence.

The death of Death has the appeal of a film score that slowly starts to haunt you as the movie progresses. The more you listen to it, the more its sublime beauty becomes apparent.”

A remarkable record, a band ready for international recognition

Ten years after the excellent debut album Athens, Playgrounded, having now justly won a place among the promising bands, are now walking safely and comfortably towards fame, with a focus on their vision. And if the reference of Pelagic Record that has them under its roof leads to associations with Ocean, which cause a “flood” with their consecutive great albums, then the approach of a specific aesthetic identity given to Pelagic Record’s releases becomes easier. So, the Greeks based in the Netherlands have released their third album, a complete artistic proposal that now impressively integrates them within this new generation of bands that shape the trends in the domestic – and not only – scene of progressive musicians. And progressiveness as the concept of a post-progressive refreshing line in the events of the second decade of the 21st century is what enriches The death Of Death with the image of the modern perception of an evolving sound.

But how do Playgounded try to define their own sound? First, with a definite cinematic conception in the compositions, which does not stay on the sidelines but gives the pace to their flow and continuity. Next, the balance they manage to achieve in the use of synths and extremely heavy guitar in many parts of the album. And if the Karnivool-meets-Katatonia (perhaps Wolverine as well) reference as a first approach to their music journey makes an initial impression, from there and beyond they undertake to bring the aforementioned cinematic concept in their own context and add their own identity. And if a flowing post-metal dynamic guides the construction of the compositions, the heavy guitars and the prog rock logic emphasize its final direction.

Compositions like Rituals, the title track and Our Fire, are multi-layered with an excellent orchestration that highlights Playgrounded’s ability to write technical instrumental pieces in combination with the soundscapes crated by the keyboards. Melodies, minimalist approaches, guitar outbursts, but also vocals that leave space to the atmosphere, which gradually changes tone, as is usually the case in cinematic soundtracks.

In almost forty minutes, the album flows without leaving no room for fillers and unnecessary points for the sake of a longer duration. Playgrounded as a whole offer a sample of modern progressive sound and does it in such a way as to make them an ambitious band capable of starring on the European stage.

8.5 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

The journey for Playgrounded has been long and an adventurous one. They have moved countries and they have continued to study music in an effort to evolve themselves and their music. The death of Death shows that growth and maturity. If you are a fan of the band the sound is no surprise here. Dark and heavy with most of the emphasis being in setting the atmosphere of the album. Each song is built around a motif that is slowly explored with the use of electronic elements, the haunting vocals or the creative rhythm section. While the overall feeling that comes out of the songs is grief and sadness, the atmosphere and the heaviness does make the album have a familiar feeling that makes you feel at ease while listening to it. That familiarity also makes the album flows effortlessly and the almost 40 minutes pass very fast which also brings up the main complaint. There is a lack of huge moments, or concise tracks that would make the album outstanding and have people asking for more. Maybe the changes in the bands life and the fact that this is their first release in Pelagic Records will give them that boost in fans and confidence to deliver something even greater in the future.

8 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Έχουν περάσει ήδη 10 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του δισκογραφικού ντεμπούτου των Playgrounded, το Athens. Το ελληνικό κουιντέτο που από τα πρώτα του βήματα έχει ως έδρα το Rotterdam της Ολλανδίας, έχει καταφέρει να αναπτύξει το δικό του ήχο και να διαγράψει τη δική του πορεία, έχοντας ανοιχτά τα αυτιά στο παρόν του προοδευτικού rock (και όχι μόνο) μουσικού θώκου.

Το φετινό The death of Death είναι πιθανότατα το πιο τολμηρό εγχείρημα των Playgrounded μέχρι σήμερα, όντας ένα ιδιότυπο concept album. Η μπάντα το περιγράφει ως εξής: “Στην ουσία to The death of Death είναι διαλεκτικό, μια μελέτη της ενότητας σε αντίθεση. Μια αποκάλυψη αντιφατικών πτυχών της πραγματικότητας, μια έκφραση της αμοιβαίας σχέσης τους. Από αυτές τις αντιφάσεις το συγκρότημα καταφέρνει να οικοδομήσει έναν κόσμο σκοτεινής μεγαλοπρέπειας.

To The death of Death έχει την έλξη μιας ταινίας που αρχίζει σιγά σιγά να σας στοιχειώνει καθώς η ταινία προχωρά. Όσο περισσότερο το ακούτε, τόσο περισσότερο φαίνεται η υπέροχη ομορφιά του.”

Μια αξιόλογη δισκογραφική δουλειά που εμφανίζει ένα συγκρότημα έτοιμο για τη διεθνή αναγνώριση

Δέκα χρόνια μετά τις πρώτες συστάσεις με το εξαιρετικό Athens λοιπόν, οι Playgrounded έχοντες πλέον κερδίσει δικαίως μια θέση στα υποσχόμενα συγκροτήματα, βαδίζουν με ασφάλεια και άνεση πλέον προς την καταξίωση, με προσήλωση στο όραμά τους. Και αν η αναφορά της Pelagic Record που τους έχει  υπό τη σκέπη της οδηγεί σε συνειρμούς με τους  Ocean, οι οποίοι προκαλούν «πάταγο» με τις απανωτές δισκάρες τους διαχρονικά αρκεί, τότε η προσέγγιση μιας συγκεκριμένης αισθητικής ταυτότητας που προσδίδεται στις κυκλοφορίες της γίνεται ευκολότερη. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες που εδρεύουν στην Ολλανδία δίνουν το τρίτο τους πόνημα, μια ολοκληρωμένη δισκογραφική πρόταση που τους εντάσσει πλέον με εντυπωσιακό τρόπο στη νέα αυτή γενιά συγκροτημάτων που διαμορφώνουν τις τάσεις στην εγχώρια, αλλά όχι μόνο σκηνή των προοδευτικών μουσικών. Και η προοδευτικότητα ως η έννοια μιας post-progressive ανανεωτικής γραμμής στα δρώμενα της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα είναι που εμπλουτίζει και το The death Of Death με την εικόνα της μοντέρνας αντίληψης περί ενός εξελισσόμενου ήχου.

Και πώς επιδιώκουν να ορίσουν οι ίδιοι οι Playgounded τον ήχο τους; Καταρχάς με μια εξ’ ορισμού κινηματογραφική αντίληψη στις συνθέσεις, η οποία δεν μένει στο περιθώριο, αλλά δίνει τον ρυθμό στη ροή και τη συνέχειά τους. Έπειτα, η ισορροπία που καταφέρνουν να πετύχουν στη χρήση synths και εξαιρετικά heavy κιθάρας σε πολλά σημεία του άλμπουμ. Και αν η πιο άμεση, Karnivool meets Katatonia (ίσως και λίγο Wolverine) αναφορά σαν μια πρώτη προσέγγιση της μουσικής τους πλεύσης δίνει κάποιες πρώτες «οδηγίες», από κει και πέρα οι ίδιοι αναλαμβάνουν να φέρουν την παραπάνω αναφερθείσα κινηματογραφική αντίληψη στα δικά τους πλαίσια και να προσδώσουν μέσα από τις ήδη γνωστές αναφορές τη δική τους ταυτότητα στο εγχείρημά τους. Και αν μια ρέουσα post-metal δυναμική καθοδηγεί το κτίσιμο των συνθέσεων, οι heavy κιθάρες και η prog rock λογική δίνουν έμφαση στην τελική του κατεύθυνση. 

Συνθέσεις σαν το Rituals, το ομώνυμο ή το Our Fire, πολυεπίπεδες με μια εξαιρετική ενορχήστρωση που αναδεικνύει την ικανότητα των Playgrounded να γράφουν τεχνικά ορχηστρικά μέρη σε συνδυασμό με τα ηχοτοπία που δημιουργούν τα πλήκτρα και οι ηλεκτρονικές αναφορές. Μελωδίες, μινιμαλιστικές προσεγγίσεις, κιθαριστικά ξεσπάσματα, αλλά και φωνητικά που αφήνουν χώρο στην ατμόσφαιρα, η οποία σταδιακά αλλάζει τόνο, όπως συνήθως γίνεται και στα κινηματογραφικά soundtracks.

Σε σχεδόν σαράντα λεπτά το άλμπουμ κυλάει χωρίς να προλάβει να αφήσει περιθώρια για «φιλλεράκια» και περιττά σημεία προς χάριν μιας μεγαλύτερης διάρκειας. Οι Playgrounded συνολικά προσφέρουν ένα δείγμα σύγχρονου προοδευτικού ήχου και το κάνουν με τέτοιο τρόπο που να τους αναδεικνύει σε ένα φιλόδοξο συγκρότημα ικανό να πρωταγωνιστήσει στην ευρωπαϊκή σκηνή.

8.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Το ταξίδι των Playgrounded είναι μακρύ και περιπετειώδες. Άλλαξαν χώρα και συνέχισαν να μελετούν μουσική στην προσπάθεια να εξελιχθούν σαν μουσικοί. Το The death of Death δείχνει μια εξέλιξη και ωριμότητα. Ο ήχος δεν προκαλεί έκπληξη για τους φίλους της μπάντας. Σκοτεινός και heavy με την περισσότερη έμφαση να δίνεται στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Κάθε κομμάτι είναι βασισμένο στην εξερεύνηση ενός βασικού μοτίβου με την χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων, των όμορφων φωνητικών ή του έξυπνου rhythm section. Η γενική αίσθηση που βγαίνει από τα κομμάτια είναι πένθους και λύπης, αλλά η ατμόσφαιρα και τα  heavy στοιχεία βγάζουν μια οικειότητα στον δίσκο που κάνουν πιο εύκολη την ακρόαση. Αυτή η οικειότητα κάνει τα σχεδόν 40 λεπτά του δίσκου να ρέουν εύκολα και γρήγορα, κάτι που ίσως βγάζει και το παράπονο στον δίσκο. Απουσιάζουν οι μεγάλες στιγμές, ή ένα πραγματικά μεγάλο κομμάτι που θα δώσει μια παραπάνω ζωή στον δίσκο και θα σε κάνει να γυρίσεις την βελόνα πίσω. Ίσως οι αλλαγές στη ζωή της μπάντας και το γεγονός πως είναι ο πρώτος τους δίσκος με την Pelagic Records να τους δώσει αυτήν την ώθηση και αυτοπεποίθηση που χρειάζονται για να βγάλουν ένα πραγματικά εξαιρετικό δίσκο στην συνέχεια.

8 / 10

Λευτέρης Σταθάρας