Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Kostas Barbas, Paris Gravouniotis, Dimitris Kaltsas, Petros Papadogiannis, Goran Petrić, Tasos Poimenidis, Kostas Rokas, Thomas Sarakintsis, Panagiotis Stathopoulos, Alexandros Topintzis
It’s been a while since the fifth part of this article series was uploaded and all of us at Progrocks.gr have been looking forward to the next one. As we did in the first, the second, the third, the fourth, and the fifth part, the “one-album wonders” are presented in no chronological order, but randomly and as in the first five parts, this article is a delightful journey back and forth in time and reading it will, hopefully, be as a fascinating experience as was writing every single piece. Thank you all very much for your feedback! It is more than encouraging knowing that many of our readers have been waiting for this as much as we have. Many of you have asked how many more parts will be included in the series. All we can say right now is that this is not the last part. Enjoy!
Kimio Mizutani – A Path Through Haze
[Polydor, 1971]
Although best known as a session musician, guitarist Kimio Mizutani played on three of Japan’s most important records in the early 70’s. Milk Time (1970), the first solo album of keyboardist Hiro Yanagida, Ceremony: Buddha Meet Rock (1971) by People and Love Will Make a Better You (1971) by Love Live Life + One are prog / psych rock gems that have influenced almost everything related to this sound in Japan ever since.
Mizutani’s only solo album was recorded in its entirety on June 7, 1971 at Nippon Gramophon No. 1 Studio. Musically, it is a genius mix of early progressive rock with jazz-rock / fusion and of course heavy psych with a characteristic variety due to the different composers of the songs (in fact the septet functioned as a regular band), although the result sounds remarkably homogeneous. A single listen is enough to convince with the perfect arrangements and Kimio’s guitar playing that shines throughout the album.
After the release of A Path Through Haze, Mizutani continued his career as a session musician that lasts to this day, and his excellent solo album was forgotten and is criminally ignored to this day.
Minotaurus – Fly Away
[Self-released, 1978]
Minotaurus from Germany is a typical case of an obscure 70s band and you can’t but wonder how it sounds so ready on its first album on a technical and compositional level. Their symphonic progressive rock, melancholic in some places, but also with many brighter moments, not far from Anyone’s Daughter and Novalis, is perfectly executed and bears several British influences. The presence of keyboards is very strong, the guitar work is excellent, while the tone of the instruments and the general underground / DIY aesthetics bring to mind the later Asia Minor. The production is not great really, but it does not reduce the overall enjoyment with the biggest songs Fly Away, Your Dream, 7117 standing out compositionally. A great asset in relation to many releases of the period is the Peter Scheu’s voice, well above the average of the time. Unfortunately, despite the great promises left by this excellent record, there was no continuity. Looking up the members’ bios, no one played elsewhere with the exception of the drummer who played in the unknown new wave / post punk band Fürst Pückler und die Eisheiligen, while the excellent keyboardist Dietmar Barzen contributed a song to the German melodic rockers Casanova in the early 90’s.
MacKenzie Theory – Out of the Blue
[Mushroom, 1973]
Formed in Melbourne in September 1971, MacKenzie Theory took their name from guitarist Rob MacKenzie’s philosophical theory about the link between music and life. The band debuted at The Great Australian Rock Festival, Sunbury 1973 in April 1973 with the song New Song And. In July of the same year the band’s first and only studio album, Out of the Blue, was released, recorded live in the studio in front of a small audience. The band’s music was an impressive, orgasmic combination of jazz-rock and progressive rock with a highly improvised (almost avant-garde) character and MacKenzie’s guitar and Cleis Pearce viola on leading roles, somehow combining the aggression of Mahavisnhu Orchestra with the lyricism of It’s A Beautiful Day. As difficult as it is to single out a track from the album, it is as much enjoyable as a whole.
In 1974 the live album Bon Voyage was released, recorded at the Dallas Brooks Hall in Melbourne (including new tracks) and in May 1974 the MacKenzie Theory disbanded. After that, MacKenzie moved to the USA, Pearce stayed in Australia, and Peter Jones (bass) collaborated with many artists and since 2016 he is a member of Camel.
Etna – Etna
[Catoca, 1975]
The story of Etna begins (as their name suggests) in Sicily before the band moved to Rome, initially under the name Flea οn the Honey, to participate in the historic Viareggio 1971 Pop Festival. Flea in the Honey’s self-titled album (1971) was quite weak, while the only album of Flea, Topi o uomini (1972) that followed marked the band’s shift from straight hard rock to progressive rock with signs of great improvement and maturity. After that, bassist Elio Volpini left to play on L ‘Uovo di Colombo’s amazing album (more details here) and when he returned everything changed for the second time. Under the name Etna, the quartet released its only self-titled album in 1975 through the independent Catoca (the original LP is very expensive today) making a bold move towards jazz-rock / fusion. The music of Etna can be described as a mix of Il Baricentro, Nucleus, early Nova and Perigeo, in other words the most melodic version of this sound, with excellent arrangements, amazing playing and very high compositional level. Shortly after the band broke up, brothers Agostino (drums) and Antonio Marangolo (saxophone) joined Goblin. Etna is considered one of the best albums from the stunning Italian jazz-rock / fusion 70s scene.
Night Sun – Mournin’
[Zebra, 1972]
Night Sun was a German quartet formed in Mannheim 1970. The band released only one album, the legendary Mournin’ in 1972. The group was obviously influenced by British bands such as Black Sabbath, Deep Purple and King Crimson, but with its own unique, rich and brutally heavy sound for the time. In places this album shows a total affinity to Sabbath’s doom sound, but it also has fast bits, prog and calmer parts. The band also experimented with a somewhat jazzy sound in some parts, even including sax in one track. The highlights of the album are the two energetic tunes with metal-ish riffs, Living With the Dying and Got A Bone Of My Own. Although Night Sun showed enormous talent, they never got a chance to record another album and disbanded in 1973. Bassist and singer Bruno Schaab became a member of Guru Guru, while keyboardist Knut Rössler continued his work with jazz fusion bands Chameleon and Orexis. The main star of the band, guitarist Walter Kirschgässner, disappeared from the music scene, while some rumors say that it was Ritchie Blackmore who played on this record… but who knows?
Sweet Slag – Tracking With Close-Ups
[President Records, 1971]
The sole release of the quartet from London is not just another lost album in the oblivion of the early 70s. Recorded in the fall of 1970, Tracking With Close-Ups, although it sounds completely typical of its time, it includes some very progressive ideas and seems to draw inspiration from many different music scenes. From May Blitz’s heavy prog to the avant-garde spirit of Frank Zappa and Captain Beefheart, and from British jazz-rock to psychedelic guitar sound, Sweet Slag’s only album is chacterized by a strong experimental mood but can be equally enjoyed by the average progressive rock listener. Without exaggeration, one can hardly single out any of the seven compositions of the album, as they all stand at the highest level. The opener, Specific, is definitely the most uplifting, guitar-oriented track with Mick Kerensky’s guitar riffs going hand in hand with Jack O ’Neill’s impressive basslines. Milk Train and Patience are almost in the same style, while the rest of the compositions move on much more adventurous paths with the addition of wind instruments that tie in perfectly with the unorthodox and at the same time bold ideas of the rhythm section. Unfortunately, no member of Sweet Slag recorded another album, thus further strengthening their legend.
Toubabou – Attente
[Barclay, 1975]
Toubadou was formed in 1974, when the government of the Autonomous Province of Québec sought help in organizing the Superfrancofête music festival, the largest event in the region that year. Percussionist Michel Séguin and singer Lise Cousineau, also members of Ville Emard Blues Band (VEBB), brought French-speaking musicians of African descent to the billing, with the response being more than positive. Artists from Togo, Mali and Senegal combined their skills with those of the Canadians, resulting in the live recording of Le Blé et le Mil under the name Toubadou (the full name of the project was Toubabou Djebe Folla meaning white men play drums) in front of 55,000 people. Not only was the project not abandoned, but a few months later, in October 1975, this particular mix of fusion / jazz / blues rock with African drums and funk was recorded on the studio album entitled Attente. The album is a rare display of technical skills, especially in the field of percussion and drumming, with afro aesthetics standing out significantly, offering a unique rhythmology in the context of jazz-rock music, which was already successfully played by VEBB at that time in Canada.
Máquina – Why?
[Diábolo, 1970]
Máquina was the first band of the Spanish psych-prog scene from Barcelona and Why? was probably the first release with so many messages during the Franco regime. The croissant on the cover symbolizes breakfast and the clock refers to the time of awakening.
With a five-member line-up, hammond and two guitarists on the leading role, Máquina were formed in late 1968, released two singles in early 1969, and this historic LP came out the following year. With plenty of organ and a sonic orgasm by the two guitarists, the influences from Cream and a little less from Soft Machine are evident in their acid jams. The main attraction here is the epic title track that ends on the first side and continues on the second, offering a beautiful proto-prog sound with a very strong acid jam mood.
Máquina also released a live album in 1972 with a different line-up and a more blues sound. After that, the band members participated in some bands from Barcelona, and some of them persued solo careers, but without any success. Why? Is not only great musically, but also carries the entire Spanish rock scene on its back as it’s the first prog rock LP from Spain bearing several symbolisms.
Hanuman – Hanuman
[Kuckuck, 1971]
Shortly after the disbandment of Berlin Murphy Blend (details here), Wolf-Rüdiger Uhlig (keys) formed Hanuman, taking their name from the Hindu god who was a follower of Rama in the Sanskrit epic Ramayama. However, the music of the quartet has nothing to do with ragas, being based on symphonic progressive rock with elements of heavy prog, krautrock and jazz, while the excellent use of wind instruments (flute, saxophone) is a clear reference to Out Of Focus. The band’s self-titled album was released through the legendary Kuckuck and is a hallmark of multi-collectivity in the early 70s. With the sole exception of the very mediocre vocals, the executional level of all members is very high, and even though Uhlig has the leading role, he does not overshadow the rest of the members. The fact that Hanuman is not one of the best albums from the German 70s scene is just proof of the level of krautock and progressive rock in Germany at the time. In 1972 Hanuman changed their name to Lied des Teufels (i.e. the third track on the first side of Hanuman) and released two more albums under that name before finally disbanding in 1975.
Rocky’s Filj – Storie Di Uomini E Non
[Ricordi, 1973]
Rocky’s Filj was a really awesome band from the city of Parma, a band that gained recognition after playing with Banco Del Mutuo Soccorso at the Villa Pamphili Pop Festival in 1972. With singer / saxophonist Roberto “Rocky” Rossi as a leader, Rocky’s Filj released their first and sole full-length album, Storie di Uomini e Non in 1973. It is an RPI gem, sought after by prog collectors worldwide. The 13-minute prog / jazz / fusion epic L’Ultima Spiaggia could be incuded in the 10 best tracks from the Italian progressive scene. Objectively, the next four pieces cannot be compared with the opening masterpiece, but they also stand at a high level. Prog vocal interpretations blend harmoniously with symphonic touches, highly structured organ parts and unique saxophone explosions. The material sounds a bit like Osanna or even Arti e Mestieri to some extent. However, the elements that capture and attract are the complex instrumental parts and the very clever guitar interventions. The truth is that even now the album is known only to a very specific audience that specializes on what is characterized as prog in general.
Laurent Thibault – Mais On Ne Peut Pas Rêver Tout Le Temps
[Ballon Noir, 1978]
His brief presence in Magma put the French multi-instrumentalist Laurent Thibault on the map of important figures in progressive music. He was the band’s original bassist before recording their debut, where he undertook production and wrote a track, and also produced Attahk. Apart from these, his solo career is worth mentioning because of his only album, Mais On Ne Peut Pas Rêver Tout Le Temps.
In this idyllically sounding record, the zeul spirit of his rhythms and basslines emerges in a peculiar jazz fusion grandeur. Anglo-Saxon and French folk, classical, Arabic, Indian and African elements are mixed ideally, painting an adventurous sequence of timeless moments, inextricably linked to the unforgettable album cover, Henri Rousseau’s oil painting La Charmeuse de serpents (1907).
In addition to bass, Thibault performed enjoyable guitar parts and undertook the stunning production and airy mixing, in a melodic creation of transcendental standards. Francis Moze and Richard Raux (Magma) participate on bass and tenor saxophone respectively, while Amanda Parsons (soprano vocals), Jacqueline Thibault (Laurent’s wife – keyboards), and David Rose (violin) also made significant contributions. Since then, Thibault has worked as a musician or producer on numerous records.
Råg i Ryggen – Råg i Ryggen
[Rondo, 1975]
Råg i Ryggen is a great example of six young Swedish musicians who tried to find their artistic voice during the musical proliferation of the 70s. Their self-titled and sole album is full of ideas and although it does not offer anything new to the legacy of the 70s, it stands as an important recording of the Scandinavian scene. Stylistically, it lies between British hard rock and progressive rock, with the intensely Scandinavian folk melodies betraying the origin of the band, and also adding a special character. Some songs are sung in Swedish and the rest have English lyrics, and both options are succefull. The compositional level stands quite high, especially if one takes into account the age of the band members. The presence of two guitars, keyboards, and flute in the orchestration, makes the sound fuller and adds variety to an album that flows effortlessly, despite the production that’s far from perfect. Jonas Warnerbring’s voice is immature, but he sings quite interesting vocal lines. Unfortunately we will never know how this group of musicians would evolve. Warnerbring later became a popular pop singer in Sweden, while drummer Peter Sandberg formed The Go Getters.
Brian Davison’s Every Which Way – Every Which Way
[Charisma, 1970]
Brian Davison was an integral part of The Nice, the band before ELP, until they disbanded in 1972. Brian Davison’s Every Which Way is the drummer’s personal expression and is a sought-after album, which was recently re-released by Trading Places in a neat version. Every Which Way was released in 1972 and apart from Davison the members are: Graham Bell (lead vocals), John Hedley (guitar), Alan Cartwright (bass) and Geoffrey Peach (wind instruments and vocals). The record is an unrecognized gem, which is far removed from Davison’s previous band. The style is somewhere between proto-prog and early 70s British prog, with blues (the opening song Bed Ain’t What It Used Shocks), jazz (the excellent The Light is a prime example), folk / soul influences (e.g. Go Placidly), as well as compositions close to the sound of Traffic (e.g. the wonderful All In Time). The album has calm and heavy parts (the solos in Castle Sand and What You Like confirm that), with several lyrical / melancholic sides and dim dark passages. Awesome album!
Siddhartha – Weltschmerz
[Self-released, 1975]
Siddhartha were formed in the town of Korntal-Münchingen in 1973, taking their name from a novel by Hermann Hesse. The band members were five five students: Martin Mörike (organ, piano, vocals), Klaus Hermann (drums), Gerhard Kraus (violin, vocals), Eberhard Müller (guitar) and Klaus Scharff (bass). Weltschmerz was recorded at Tonstudio Zuckerfabrik and released in 1975 (Pancake’s Roxy Elephant was also recorded there the same year). The music is a very special combination of psychedelia, jazz, art rock and progressive rock. Although the technical level, the vocal skills and the sound quality cannot be compared with professional bands in Germany at that time, the result makes Siddhartha’s only album unique, especially due to its orchestration, as originality was obviously the main goal of the five students and the result was successful.
After the disbandment of Siddhartha, the traces of most of the members disappeared, however drummer Klaus Hermann participated in the album Canto General (1985) playing Mikis Theodorakis’ music. The few copies of Weltschmerz that have not been destroyed to this day (only 400 were cut in 1975), are sought after by many collectors and are among the most expensive vinyls from the 70s German rock scene.
Carnascialia – Carnascialia
[Mirto, 1979]
As early as 1977, the Italian prog rock scene was past its former glory, with the great albums of the period 1971-1976 being considered obsolete due to the punk and disco explosion. One of the last great 70s albums from Italy was the project of Pasquale Minieri and Giorgio Vivaldi, two members of the Romans Canzoniere Del Lazio, who had just disbanded. The duo formed Carnascialia and released their only album in 1979 with the valuable contribution of 12 guest musicians, among which the great Mauro Pagani (PFM) and Demetrio Stratos (Area). Keeping the prog folk style of Canzoniere Del Lazio as the main axis in their music, they decorated it with elements of classical music, touches from the tradition of the Italian south and avant-garde mood, and the result was really impressive. The rich orchestration as well as the technical training of the musicians allowed them to include a multitude of ideas and different moods. Although the six compositions are not very much connected, I personally single out the opening track Canzone Numero Uno and Gamela that closes the album. This was the last record of Demetrio Stratos shortly before he passed away.
Artcane – Odyssée
[Philips, 1977]
Artcane’s music was really dark, even for the French progressive scene of the 70s. The quartet was formed in 1973 in the city of Bezenet in central France and disbanded in 1979. A music engineer and a guitarist were the band’s two main contributors. They released only one album, Odyssée through Phillips in 1977, which was a rarity for many years. Unfortunately, the time of release was not the best for the prog genre since its era was over. Artcane was an underground band with King Crimson as the main influence (the guitarist was obsessed with Fripp’s technique). The album consists of six tracks, of which only two have vocals (in French). There’s a heavy and aggressive prog aesthetic with synth and guitar coexisting and dominating sometimes together and sometimes separately. The main part of the album is the 16-minute Artcane 1 where Fripp’s influence is evident, while there are some electronic and space elements, common in late 70s prog. The high level of technique makes the result an absolute pleasure and ranks Artcane next to big names of the French scene (e.g. Pulsar). Unfortunately there was no sequel and all the band members never played anywhere else before or after Artcane.
Windchase – Symphinity
[Infinity, 1977]
WIndchase was an Australian symphonic prog band that released only one album, the Aussie prog classic Symphinity. Coming from the band Sebastian Hardie, guitarist Mario Millo and keyboardist Toivo Pilt formed the band in 1976, taking the name of the second album of their previous band (1976). They were joined by Duncan McGuire (bass) and Doug Bligh (drums) and in 1977 they entered the studio to record Symphinity. An unfairly underrated album of airy symphonic progressive rock, the band’s sole album follows the style of Sebastian Hardie, but the music here is much more energetic. The compositions are distinctive and interesting, containing all the necessary ingredients: melody, variety and musical passion. Millo ‘s guitar work is truly exceptional and the keyboard sound is also great. The songs Horsemen to Symphinity and Lamb’s Fry should be known by anyone who loves to 70s classic prog rock. The album sales were below expectations and the band members decided to take different paths the same year the album came out. Millo started working as a solo artist and a soundtrack composer, and finally released Sebasian Hardie’s third record in 2012.
Guruh Gipsy – Guruh Gipsy
[Self-released, 1977]
As a result of the collaboration of Guruh Sukarnoputra and the band Gipsy, Guru Gipsy stands in time as the most important recording of both. Gipsy were the musical vehicle for Sukarnoputra’s vision to integrate the progressive vocations of the western world into the Indonesian artistic temperament. And it is quite impressive how this vision passed from the realm of ideas to reality, with Sukarnoputra undertaking vocals, gendèr (metallophone of gamelan technology) and lyrics. The members of the group were mainly in charge of composing the songs, with Chrisye on bass, Keenan Nasution on drums, Odin Nasution on guitar, Ronny Harahap on piano and organ and Abadi Soesman on mini-moog synthesizer, while some guests participate on gong, flute, metallophones, guitar, piano and backing vocals.
The result is full of sonic pluralism and aesthetic grandeur, with the British symphonic prog school (Yes, Genesis, Gentle Giant) standing out as an influence on the multi-layered way of building the songs, while folk, classical music and rock are combined in a mystical traditional environment (from Bali and Java), thus constituting a purifying experience of some kind of ancient futurism.
Cervello – Melos
[Ricordi, 1974]
Cervello from Napoli is a rare case of a band. It’s really impressive how ready they were from their first album at such a young age. In their only album, the masterpiece Mellos, you can find a variety of influences, classical orchestrations, jazz elements and of course progressive rock of that time, with obvious references to Van Der Graaf Generator, PFM, Genesis, King Crimson, Jethro Tull and Mahavinshnu Orchestra. As it’s easily understood, with such an interesting and wide range of influences, good compositions and technical training would make a really great album, and that’s exactly what happened. Amazing signature vocals, guitars that often catch fire in the hands of the then teenager Corrado Rustici who sounds like John McLaughlin, excellent flute work, high quality saxophone and generally excellent playing by all members. After they broke up, Rustici became a world-renowned session musician and has played with Herbie Hancock, George Benson and Whitney Houston among others. Their singer unfortunately passed away in 2005 having released a solo album, while the rest of the members continued to work in music. In 2017, three of the original members reformed Cervello and their concert in Japan was released as Live in Tokyo 2017.
Mad Curry – Mad Curry
[Pirate’s, 1971]
The live performances of a group of five musicians from Leuven, Belgium attracted the interest of the local record label Pirate’s and after six months of rehearsals, their self-titled album was released in 1971. Primarily, their musical origins were jazz and blues and to a lesser extent the whole aura of the Woodstock festival. What’s special about Mad Curry is definitely the female vocals and the absence of guitar. Viona Westra’s vocals, although immature in some parts, are convincing due to her range and expressiveness. It is also impressive how the use of saxophone and keys fill in for the missing guitars, adding the required depth and weight.
Mad Curry’s prog jazz-rock finds its culmination through compositions such as Music, The Reason Of Our Happiness and 5 Longhaired Children In A Cave. The album, however, consists not only of interesting jazz prog sounds, but also includes influences from San Francisco acid rock in Men and British folk in The Worker.
After their disbandment, some members continued to play music, but without any commercial success. However, their claims that the compositions for the second album they had prepared would be superior raise reasonable curiosity as to what the sequel would be.
Tetragon – Nature
[Soma, 1971]
Tetragon were formed after Trikolon broke up, and are essentially their continuation. Nature is a special record from the 70s German prog scene, being very close to the British symphonic prog sound. To describe Trikolon and Tetragon respectively we can simplify compare them with The Nice and ELP respectively. Although Hendrik Schaper acts as another Keith Emerson here, the role of Jürgen Jaehner’s guitar is just as important. Opening the album with a cover on Bach, Tetragon’s intentions became clear from the start. However, they’re not included in the history of progressive rock as another copy of ELP, primarily due to their tendency towards improvised jazz-rock, but also due to the German underground character in the mood of the album. Even though a second album was never released, the collections Stretch (2009) and Agape (2012) brought to light recordings of the time, which are unreservedly recommended to all those who like Nture. After their disbandment, Schaper had a long career as a keyboardist and a composer (e.g. Passport and Udo Lindenberg), while drummer Joachim Luhrmann also played on several records of the German discography.
Από τους: Πάρη Γραβουνιώτη, Δημήτρη Καλτσά, Κώστα Μπάρμπα, Πέτρο Παπαδογιάννη, Τάσο Ποιμενίδη, Κώστα Ρόκα, Θωμά Σαρακίντση, Παναγιώτη Σταθόπουλο, Αλέξανδρο Τοπιντζή, Goran Petrić
Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που ανεβάσαμε το πέμπτο μέρος αυτής της σειράς άρθρων. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας στο Progrocks.gr δεν βλέπαμε την ώρα για το επόμενο μέρος. Όπως έγινε στο πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο και το πέμπτο μέρος, τα “one-album wonders” παρουσιάζονται χωρίς χρονολογική σειρά, αλλά τυχαία και όπως τα τέσσερα πρώτα μέρη, αυτό το άρθρο είναι ένα αδιάκοπο ταξίδι μπρος και πίσω στο χρόνο, που ελπίζουμε να είναι συναρπαστικό στην ανάγνωση όσο ήταν κάθε κομμάτι στη συγγραφή του. Σας ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλια και την στήριξή σας! Είναι παραπάνω από ενθαρρυντικό να γνωρίζουμε ότι πολλοί αναγνώστες το περίμεναν όσο κι εμείς. Αρκετοί από εσάς μας έχουν ρωτήσει πόσα θα είναι τα μέρη της σειράς συνολικά. Αυτό που μπορούμε να πούμε αυτή τη στιγμή είναι ότι αυτό δεν είναι το τελευταίο. Καλή ανάγνωση!
Kimio Mizutani – A Path Through Haze
[Polydor, 1971]
Αν και είναι γνωστός κυρίως ως session μουσικός, ο κιθαρίστας Kimio Mizutani συμμετείχε σε τρεις από τους σημαντικότερους ιαπωνικούς δίσκους στις αρχές των 70s. To Milk Time (1970), το πρώτο solo album του κημπορντίστα Hiro Yanagida, το Ceremony: Buddha Meet Rock (1971) των People και το Love Will Make a Better You (1971) των Love Live Life + One αποτελούν στολίδια του prog / psych rock που επηρέασαν σχεδόν οτιδήποτε σχετικό στην Ιαπωνία έκτοτε.
Το μοναδικό προσωπικό album του Mizutani ηχογραφήθηκε ολόκληρο στις 7 Ιουνίου του 1971 στο Nippon Gramophon No. 1 Studio. Μουσικά πρόκειται για μία ιδιοφυή μίξη πρώιμου progressive rock με jazz-rock / fusion και φυσικά heavy psych με μία χαρακτηριστική ποικιλία που πηγάζει από τους διαφορετικούς συνθέτες των κομματιών (στην ουσία το ο σεπτέτο λειτούργησε σαν κανονική μπάντα), αν και το αποτέλεσμα ακούγεται εντυπωσιακά ομοιογενές. Μία και μόνο ακρόαση είναι αρκετή για να πείσει με την άρτια ενορχήστρωση και το κιθαριστικό παίξιμο του Kimio να λάμπει καθόλη τη διάρκεια.
Μετά την κυκλοφορία του A Path Through Haze, ο Mizutani συνέχισε την καριέρα του ως session μουσικός που κρατά μέχρι σήμερα και το εξαιρετικό του solo album ξεχάστηκε και εξακολουθεί να είναι εγκληματικά αγνοημένο μέχρι σήμερα.
Minotaurus – Fly Away
[Self-released, 1978]
Οι Γερμανοί Minotaurus είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση obscure 70s μπάντας που είναι να απορεί κανείς πώς στον πρώτο της δίσκο δείχνει τόσο έτοιμη από εκτελεστικής και συνθετικής σκοπιάς. Το progressive rock τους συμφωνικό, κατά τόπους μελαγχολικό, αλλά και με πολλές στιγμές πιο φωτεινές, όχι πολύ μακριά από τους Anyone’s Daughter και τους Novalis, είναι άρτια εκτελεσμένο και ρίχνει πολλές ματιές προς τη Γηραιά Αλβιώνα. Πολύ έντονη η παρουσία των keyboards, εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες, ενώ ο τόνος των οργάνων και η γενικότερη underground/DIY αισθητική φέρνει στο μυαλό λίγο και τους μεταγενέστερους Asia Minor. Η παραγωγή, χωρίς να είναι κάτι το σπουδαίο, δεν αποτρέπει μέρος της συνολικής απόλαυσης με τα πιο μεγάλα τραγούδια Fly Away, Your Dream, 7117 να ξεχωρίζουν συνθετικά. Μεγάλο ατού σε σχέση με πολλές κυκλοφορίες της περιόδου είναι και η φωνή του Peter Scheu, πολύ άνω του μέσου όρου της εποχής. Δυστυχώς, παρά τις μεγάλες υποσχέσεις που άφησε στο μουσικό κομμάτι αυτή η εξαιρετική δουλειά, συνέχεια δεν υπήρξε. Ψάχνοντας τα μέλη τους, δεν υπάρχει κάποια μουσική συνέχεια με εξαίρεση του drummer τους στους άγνωστους new wave / post punk Fürst Pückler und die Eisheiligen, ενώ ο εξαιρετικός πληκτράς Dietmar Barzen θα συνεισφέρει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ένα τραγούδι στους Γερμανούς melodic rockers Casanova.
MacKenzie Theory – Out of the Blue
[Mushroom, 1973]
Οι MacKenzie Theory σχηματίστηκαν τον Σεπτέμβριο του 1971 στην Μελβούρνη παίρνοντας το όνομά τους από τη θεωρία του κιθαρίστα Rob MacKenzie σχετικά με τη σύνδεση μουσικής και ζωής και η πρώτη τους δισκογραφική παρουσία έγινε στο The Great Australian Rock Festival, Sunbury 1973 τον Απρίλιο του 1973 με το κομμάτι New Song And. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους κυκλοφόρησε το πρώτο και μοναδικό studio album της μπάντας, το Out of the Blue, ηχογραφημένο ζωντανά μπροστά από ένα μικρό κοινό. Η μουσική της μπάντας ήταν ένας εντυπωσιακός, οργασμικός συνδυασμός jazz-rock και progressive rock με έντονα αυτοσχεδιαστικό (σχεδόν avant-garde) χαρακτήρα και την κιθάρα του MacKenzie και την ηλεκτρική βιόλα της Cleis Pearce να πρωταγωνιστούν, συνδυάζοντας κατά κάποιο τρόπο την επιθετικότητα των Mahavisnhu Orchestra με τον λυρισμό των It’s A Beautiful Day. Όσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσει κανείς ένα κομμάτι από το album, τόσο απολαυστικό είναι στο σύνολό του.
Το 1974 κυκλοφόρησε το live Bon Voyage, ηχογραφημένο στο Dallas Brooks Hall στη Μελβούρνη (με καινούργια κομμάτια) και τον Μάιο της ίδιας χρονιάς το σχήμα διαλύθηκε. Στη συνέχεια, ο MacKenzie μετακόμισε στις ΗΠΑ, η Pearce έμεινε στην Αυστραλία, ενώ ο Peter Jones (μπάσο) συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες και από το 2016 είναι μέλος των Camel.
Etna – Etna
[Catoca, 1975]
Η ιστορία των Etna ξεκινά (όπως προδίδει το όνομά τους) από την Σικελία πριν το σχήμα μετακομίσει στη Ρώμη, αρχικά υπό το όνομα Flea on the Honey για να συμμετάσχει στο ιστορικό Viareggio 1971 Pop Festival. Το ομώνυμο και μοναδικό album των Flea in the Honey (1971) ήταν αρκετά αδύναμο, ενώ το album των Flea (σκέτο), το Topi o uomini (1972) σημάδεψε τη στροφή της μπάντας από το ευθύ hard rock στο progressive rock με σημάδια εμφανούς βελτίωσης και ωριμότητας. Κατόπιν, ο μπασίστας Elio Volpini έφυγε για να παίξει στο καταπληκτικό μοναδικό album των L’ Uovo di Colombo (λεπτομέρειες εδώ) και όταν επέστρεψε τα πάντα άλλαξαν για δεύτερη φορά. Υπό το όνομα Etna, το κουαρτέτο κυκλοφόρησε το μοναδικό ομώνυμο δίσκο του το 1975 μέσω της ανεξάρτητης εταιρείας Catoca (το original LP είναι πανάκριβο σήμερα) κάνοντας μία γενναία στροφή προς το jazz-rock / fusion. Η μουσική των Etna μπορεί να περιγραφεί ως μία μίξη Il Baricentro, Nucleus, πρώιμων Nova και Perigeo, δηλαδή την πιο μελωδική εκδοχή του συγκεκριμένου ήχου, με εξαιρετική ενορχήστρωση, καταπληκτικά παιξίματα και υψηλότατο συνθετικό επίπεδο. Αμέσως μετά τη διάλυση του σχήματος, τα αδέρφια Agostino (ντραμς) και Antonio Marangolo (σαξόφωνο) προσχώρησαν στους Goblin. Το Etna θεωρείται ένα από τα κορυφαία album από την εκπληκτική jazz-rock / fusion ιταλική σκηνή στα 70s.
Night Sun – Mournin’
[Zebra, 1972]
Οι Night Sun ήταν ένα γερμανικό κουαρτέτο που σχηματίστηκε στο Mannheim το 1970. Τα μέλη του συγκροτήματος κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ, το θρυλικό Mournin’ το 1972. Το συγκρότημα προφανώς επηρεάστηκε από τα βρετανικά συγκροτήματα όπως οι Black Sabbath, οι Deep Purple και οι King Crimson, αλλά με το δικό του μοναδικό, ποικίλο και εντυπωσιακά βαρύ ήχος για την εποχή. Κατά τόπους αυτό το άλμπουμ δείχνει μια πλήρη συγγένεια με τον ήχο των Sabbath, αλλά έχει επίσης γρήγορα κομμάτια, prog και ήρεμα μέρη. Το συγκρότημα πειραματίστηκε επίσης με τον jazzy ήχο σε ορισμένα μέρη, προσθέτοντας ακόμη και σαξόφωνο σε ένα κομμάτι. Τα κυριότερα σημεία του άλμπουμ είναι τα δύο ενεργητικά μελωδικά κομμάτια με metal-οειδή riffs Living With the Dying και Got A Bone Of My Own. Αν και το συγκρότημα έδειξε τεράστιο ταλέντο, δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ηχογραφήσουν άλλο άλμπουμ και διαλύθηκαν το 1973. Ο μπασίστας και τραγουδιστής Bruno Schaab έγινε μέλος των Guru Guru, ενώ ο πληκτράς Knut Rössler συνέχισε παίζοντας με τα jazz fusion συγκροτήματα Chameleon και Orexis. Ο βασικός σταρ του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας Walter Kirschgässner, εξαφανίστηκε από τη μουσική σκηνή, ενώ κάποιες φήμες λένε ότι ήταν ο Ritchie Blackmore έπαιξε σε αυτόν τον δίσκο… ποιος ξέρει;
Sweet Slag – Tracking With Close-Ups
[President Records, 1971]
Η μοναδική κυκλοφορία του Λονδρέζικου κουαρτέτου απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ακόμα μία χαμένη δουλειά στη λήθη των early 70s. Ηχογραφημένο το φθινόπωρο του 1970, το Tracking With Close-Ups παρόλο που ηχεί εντελώς χαρακτηριστικό της εποχής του περιέχει μερικές ιδέες πολύ προοδευτικές και φαίνεται να αντλεί έμπνευση από πολλά και διαφορετικά μουσικά ρεύματα. Από το heavy prog των May Blitz στο avant-garde πνεύμα των Frank Zappa και Captain Beefheart και από το βρετανικό jazz-rock στον ψυχεδελικό κιθαριστικό ήχο, ο μοναδικός δίσκος των Sweet Slag διέπεται από μία έντονη πειραματική διάθεση χωρίς ταυτόχρονα να είναι «αντιτουριστική» για τον μέσο progressive rock ακροατή. Χωρίς δόση υπερβολής, δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάποια από τις επτά συνθέσεις του δίσκου, καθώς στέκονται όλες στο υψηλότερο επίπεδο. Το εναρκτήριο Specific είναι σίγουρα το πιο ανεβαστικό, guitar oriented κομμάτι με τα κιθαριστικά riffs του Mick Kerensky να πηγαίνουν αγκαζέ με τις εντυπωσιακές μπασογραμμές του Jack O’ Neill. Σχεδόν στο ίδιο ύφος και τα Milk Train και Patience, ενώ οι υπόλοιπες συνθέσεις κινούνται σε αρκετά πιο περιπετειώδη μονοπάτια με την προσθήκη των πνευστών να δένουν ιδανικά με τις ανορθόδοξες και συνάμα τολμηρές ιδέες του rhythm section. Δυστυχώς, δισκογραφική συνέχεια δεν υπήρξε για κανένα μέλος των Sweet Slag δυναμώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τον μύθο τους.
Toubabou – Attente
[Barclay, 1975]
Η σύσταση των Toubadou εντοπίζεται το 1974, όταν η κυβέρνηση της αυτόνομης επαρχίας του Québec αναζητά βοήθεια στην διοργάνωση του μουσικού φεστιβάλ Superfrancofête, του μέγιστου δρώμενου της περιοχής εκείνη την χρονιά. Ο περκασιονίστας Michel Séguin και η ερμηνεύτρια Lise Cousineau, επίσης μέλη των Ville Emard Blues Band (VEBB) αναλαμβάνουν να φέρουν στο billing γαλλόφωνους μουσικούς με καταγωγή από την Αφρική, με την ανταπόκριση να είναι παραπάνω από θετική. Καλλιτέχνες από το Τόγκο, το Μάλι και την Σενεγάλη ένωσαν τις ικανότητες τους με αυτές των Καναδών, με το αποτέλεσμα να είναι η live ηχογράφηση Le Blé et le Mil υπό το σχήμα των Toubadou (η πλήρης ονομασία του project ήταν Toubabou Djebe Folla που σημαίνει άσπροι άντρες παίζουν τύμπανα), μπροστά σε 55.000 άτομα. Το εγχείρημα όχι μόνο δεν εγκαταλείφθηκε, αλλά λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1975, αυτή η ιδιαίτερη μίξη της fusion / jazz / blues rock με τα αφρικάνικα τύμπανα και την funk, αποτυπώθηκε στο studio album με τίτλο Attente. Ο δίσκος αποτελεί μια σπάνια κατάθεση τεχνικών δεξιοτήτων, ειδικά στον τομέα των κρουστών και του drumming, με την afro αισθητική να ξεχωρίζει σημαντικά, προσφέροντας μια μοναδική ρυθμολογία στο πλαίσιο της jazz-rock μουσικής, που ήδη έπαιζαν επιτυχημένα οι VEBB εκείνη την περίοδο στον Καναδά.
Máquina – Why?
[Diábolo, 1970]
Οι Máquina ήταν η πρώτη μπάντα της ισπανικης psych-prog σκηνής από την Βαρκελώνη και το Why? ήταν πιθανότατα η πρώτη κυκλοφορία με τόσα πολλά μηνύματα μέσα στο καθεστώς του Franco. Το croissant στο εξώφυλλο συμβολίζει το πρωινό και ένα ρολόι παραπέμπει στην ώρα της αφύπνισης.
Με πενταμελή σύνθεση και βασικό οδηγό το hammond και δυο κιθαρίστες, οι Máquina σχηματίστηκαν στα τέλη του 1968, στις αρχές του 1969 κυκλοφορήσαν δύο singles και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν αυτό το ιστορικό LP. Με μπόλικο organ και με έναν ηχητικό οργασμό από τους δύο κιθαρίστες, οι επιρροές από τους Cream και λιγότερο από τους Soft Machine είναι εμφανείς στα acid jams περάσματά τους. Το βασικό θέμα του δίσκου είναι το μεγάλης διάρκειας ομώνυμο τραγούδι που τελειώνει στην πρώτη πλευρά και συνεχίζεται στην δεύτερη, προσφέροντας έναν πανέμορφο proto-prog ήχο με αρκετά έντονηacid jam διάθεση.
Οι Máquina κυκλοφόρησαν και ένα live του 1972, αλλά με άλλη σύνθεση και πιο blues ήχο. Τα μέλη της μπάντας τα συναντάμε σε κάποιες σκόρπιες συμμέτοχες σε γκρουπ της Βαρκελώνης, καθώς και σε κάποιες προσωπικές κυκλοφορίες, χωρίς όμως κάποια επιτυχία.
Το Why?, εκτός από υπέροχο μουσικά, κουβαλάει στις πλάτες του όλη την ισπανική rock σκηνή καθώς είναι το πρώτο prog rock LP από την Ισπανία φορτωμένο με πόλους συμβολισμούς.
Hanuman – Hanuman
[Kuckuck, 1971]
Αμέσως μετά τη διάλυση των Βερολινέζων Murphy Blend (λεπτομέρειες εδώ), ο Wolf-Rüdiger Uhlig (πλήκτρα) σχημάτισε τους Hanuman, παίρνοντας το όνομα από τον Ινδό θεό που ήταν ακόλουθος του Rama στο ινδικό ποίημα Ramayama. Ωστόσο, η μουσική του κουαρτέτου δεν έχει καμία σχέση με ragas, αλλά βασιζόταν στο συμφωνικό progressive rock, με στοιχεία heavy prog, krautrock και jazz και τα εξαιρετικά πνευστά (φλάουτο, σαξόφωνο) να παραπέμπουν στους Out Of Focus. Το μοναδικό, ομώνυμο album της μπάντας κυκλοφόρησε από την θρυλική Kuckuck και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της πολυσυλλεκτικότητας στα πρώιμα 70s. Με μοναδική εξαίρεση τα πολύ μέτρια φωνητικά, το εκτελεστικό επίπεδο όλων των μελών είναι πολύ υψηλό, ενώ ο ηγετικός χαρακτήρας του Uhlig πρωταγωνιστεί μεν, αλλά (ευτυχώς) δεν επισκιάζει το σύνολο. Το ότι το Hanuman δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων στιγμών της γερμανικής 70s σκηνής απλά αποτελεί απόδειξη του επιπέδου του συνόλου του krautock και progressive rock στην Γερμανία τότε. Το 1972 το συγκρότημα μετονομάστηκε σε Lied des Teufels (το τρίτο κομμάτι της πρώτης πλευράς του Hanuman) και κυκλοφόρησε άλλους δύο δίσκους υπό αυτό το όνομα πριν διαλυθεί οριστικά το 1975.
Rocky’s Filj – Storie Di Uomini E Non
[Ricordi, 1973]
Φοβερό και τρομερό σχήμα από την πόλη της Πάρμα, συγκρότημα που έλαβε αναγνώριση αφού έπαιξε με τους Banco Del Mutuo Soccorso στο Villa Pamphili Pop Festival το 1972. Με προεξάρχοντα τον τραγουδιστή / σαξοφωνίστα Roberto “Rocky” Rossi, οι Rocky’s Filj έκαναν το πρώτο, και μοναδικό full-length βήμα τους στη δισκογραφία με το Storie di Uomini e Non το 1973. Πρόκειται για ένα διαμάντι του RPI και αποτελεί ένα εκ των αντικειμένων πόθου των απανταχού prog συλλεκτών. Το 13λεπτό prog / jazz / fusion έπος L’Ultima Spiaggia θα μπορούσε να καταλαμβάνει θέση σε ένα best of με τα 10 καλύτερα κομμάτια της ιταλικής progressive σχολής. Αντικειμενικά, τα επόμενα τέσσερα κομμάτια δεν ανταγωνίζονται το εναρκτήριο αριστούργημα, αλλά στέκουν και αυτά σε υψηλό επίπεδο. Οι prog φωνητικές ερμηνείες συμπλέκουν αρμονικά με συμφωνικές πινελιές, εξαιρετικά δομημένα οργανικά μέρη και με μοναδικές σαξοφωνικές εκρήξεις. Το υλικό που μας παρουσιάζεται θα μπορούσε να παραλληλιστεί με εκείνο των Osanna ή ακόμη και με των Arti e Mestieri σε ένα βαθμό. Το στοιχείο, όμως, που συνεπαίρνει και θέλγει είναι τα πολύπλοκα instrumental μέρη και οι πολύ έξυπνες κιθαριστικές παρεμβάσεις. Η αλήθεια είναι πως ακόμη και τώρα το υπό παρουσίαση άλμπουμ δεν έχει προσεχθεί, παρά μόνο από ένα πολύ συγκεκριμένο ακροατήριο που ψάχνεται σε βάθος με ό,τι χαρακτηρίζεται prog εν γένει.
Laurent Thibault – Mais On Ne Peut Pas Rêver Tout Le Temps
[Ballon Noir, 1978]
Η σύντομη παρουσία του στους Magma, έβαλε τον Γάλλο πολυργανίστα Laurent Thibault στον χάρτη των σημαντικών προσωπικοτήτων της προοδευτικής μουσικής. Ήταν μέλος της αρχικής τους σύνθεσης στο μπάσο, προτού ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους, όπου και ανέλαβε την παραγωγή και έγραψε ένα κομμάτι, ενώ έκανε την παραγωγή και στο Attahk. Πέραν αυτών, αξίζει να μνημονεύεται και για τα σόλο μονοπάτια από τα οποία πέρασε με το μοναδικό προσωπικό του άλμπουμ, Mais On Ne Peut Pas Rêver Tout Le Temps.
Σε αυτό το ειδυλλιακών αποτυπώσεων έργο, το zeul πνεύμα των ρυθμών και των μπασογραμμών του αναδεικνύεται σε ένα ιδιόμορφο jazz fusion μεγαλείο. Αγγλοσαξονική και γαλλική folk, κλασικίζοντα, αραβικά, ινδικά και αφρικανικά ιχνοστοιχεία αναμειγνύονται ζωγραφίζοντας μια περιπετειώδη αλληλουχία διαχρονικών στιγμών, άρρηκτα συνδεδεμένη με το αλησμόνητο εξώφυλλο της έκδοσης, που προέρχεται από την φυσιολατρική ελαιογραφία La Charmeuse de serpents (1907) του Henri Rousseau.
Ο Thibault εκτός από μπάσο εκτελεί απολαυστικά κιθαριστικά μέρη και ανέλαβε την διαμπερή παραγωγή και την ευάερη μείξη, σε ένα μελωδικό δημιούργημα υπερβατικών προδιαγραφών. Οι Francis Moze και Richard Raux (Magma) συμμετέχουν σε μπάσο και τενόρο σαξόφωνο αντίστοιχα, ενώ σημαντική συνεισφορά έχουν και οι Amanda Parsons (σοπράνο φωνητικά), Jacqueline Thibault (σύζυγος του Laurent – πλήκτρα), David Rose (βιολί). Έκτοτε, ο Thibault συνέδραμε ως μουσικός ή παραγωγός σε πολλούς δίσκους.
Råg i Ryggen – Råg i Ryggen
[Rondo, 1975]
Οι Råg i Ryggen αποτελούν ένα πολύ όμορφο δείγμα έξι νεαρών Σουηδών μουσικών, οι οποίοι προσπάθησαν να βρουν την καλλιτεχνική τους φωνή μέσα στην μουσική πανσπερμία των 70s. Το ομώνυμο και μοναδικό τους άλμπουμ βρίθει μουσικών ιδεών και παρόλο που υφολογικά δεν προσφέρει κάτι νέο στην 70s εποποιία, στέκει ως ένα σημαντικό δισκογράφημα της Σκανδιναβικής σκηνής. Υφολογικά κινείται μεταξύ του Βρετανικού hard rock και progressive rock, με τις έντονα Σκανδιναβικές folk μελωδίες να κάνουν ξεκάθαρη την καταγωγή της μπάντας και να δίνουν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Επίσης, κάποια κομμάτια είναι τραγουδισμένα στα σουηδικά, με τα υπόλοιπα να έχουν αγγλικό στίχο, χωρίς καμία από τις δύο επιλογές να θεωρηθεί αποτυχημένη. Η συνθετική στάθμη στέκει αρκετά ψηλά, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψιν την ηλικία των μελών. Η ύπαρξη δύο κιθάρων, πλήκτρων και φλάουτου στην ενορχήστρωση, κάνει τον ήχο πιο γεμάτο και προσθέτει ποικιλία, σε έναν δίσκο που ακούγεται νεράκι, παρά την σίγουρα όχι τέλεια παραγωγή του. Επίσης το άγουρο της φωνής του Jonas Warnerbring δεν ενοχλεί, αφού τραγουδά αρκετά ενδιαφέροντα θέματα. Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ πώς θα εξελισσόταν αυτή η παρέα μουσικών. Στη συνέχεια ο Warnerbring έγινε γνωστός pop τραγουδιστής στη χώρα του, ενώ ο ντράμερ Peter Sandberg σχημάτισε τους The Go Getters.
Brian Davison’s Every Which Way – Every Which Way
[Charisma, 1970]
Ο Brian Davison αποτελούσε αναπόσπαστο μέλος των πρωτοπόρων και προπομπών των ELP, The Nice, ωσότου το σχήμα διαλυθεί το 1972. Οι Brian Davison’s Every Which Way αποτελούν την προσωπική έκφραση του drummer και είναι ένα περιζήτητο album, το οποίο προσφάτως επανακυκλοφόρησε από την Trading Places σε μία περιποιημένη έκδοση. Το Every Which Way κυκλοφόρησε το 1972 και απαρτίζεται, πέραν του Davison, από τους Graham Bell (lead φωνητικά), τον John Hedley (κιθάρα), τον Alan Cartwright (μπάσο) και τον Geoffrey Peach (πνευστά και φωνητικά). Ο δίσκος είναι ένα παραγνωρισμένο διαμάντι, το οποίο πόρρω απέχει από το προηγούμενο σχήμα του ιθύνοντα νου. Το ύφος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο proto-prog και το early 70s British prog, με blues (το εναρκτήριο άσμα Bed Ain’t What It Used To συγκλονίζει), jazz (το εξαιρετικό The Light αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα), folk / soul επιρροές (το Go Placidly το επαληθεύει), καθώς και συνθέσεις που παραπέμπουν στους Traffic (υπέροχο το All In Time). Εκτελεστικά, ο δίσκος βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ υποτονικότητας και σκληράδας (τα σόλο στα Castle Sand και What You Like επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές), με αρκετές λυρικές / μελαγχολικές πλευρές και αμυδρές σκοτεινές εκλάμψεις. Φοβερό album!
Siddhartha – Weltschmerz
[Self-released, 1975]
Οι Siddhartha σχηματίστηκαν στην πόλη Korntal-Münchingen το 1973 παίρνοντας το όνομά τους από μία νουβέλα του Hermann Hesse από πέντε φοιτητές, τους: Martin Mörike (όργανο, πιάνο, φωνητικά), Klaus Hermann (ντραμς), Gerhard Kraus (βιολί, φωνητικά), Eberhard Müller (κιθάρα) and Klaus Scharff (μπάσο). To Weltschmerz ηχογραφήθηκε στο Tonstudio Zuckerfabrik (εκεί ηχογραφήθηκε και το Roxy Elephant των Pancake την ίδια χρονιά) και κυκλοφόρησε το 1975. Η μουσική στο Weltschmerz είναι ένας πολύ ιδιαίτερος συνδυασμός ψυχεδέλειας, jazz, art rock και progressive rock. Παρά το ότι το τεχνικό επίπεδο των μελών, οι φωνητικές ικανότητες και η ποιότητα ήχου δεν είναι δυνατό να συγκριθούν με αντίστοιχα επαγγελματικά σχήματα στη Γερμανία την εποχή εκείνη, το αποτέλεσμα καθιστά το μοναδικό album των Siddhartha μοναδικό, κυρίως στα ορχηστρικά του μέρη, καθώς η πρωτοτυπία ήταν φανερά ο κύριος στόχος των πέντε φοιτητών και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει και με το παραπάνω.
Μετά τη διάλυση των Siddhartha, τα ίχνη των περισσότερων μελών χάθηκαν, αλλά από τη μετέπειτα πορεία τους ξεχωρίζει η συμμετοχή του Klaus Hermann στον δίσκο Canto General (1985) σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Όσες από τις 400 κόπιες του Weltschmerz που κόπηκαν το 1975 διασώζονται μέχρι σήμερα αποτελούν διακαή πόθο πολλών συλλεκτών και είναι μεταξύ των πιο ακριβών βινυλίων από τη γερμανική rock σκηνή των 70s.
Carnascialia – Carnascialia
[Mirto, 1979]
Ήδη από το 1977 η ιταλική prog rock σκηνή είχε αρχίσει να πνέει τα λοίσθια, με τα μεγαλεία της περιόδου 1971-1976 να θεωρούνται ξεπερασμένα λόγω της punk και disco έκρηξης. Ένα από τα τελευταία σπουδαία 70s albums της Ιταλίας έμελλε να αποτελέσει το project δύο μελών των Ρωμαίων Canzoniere Del Lazio, οι οποίοι μόλις είχαν διαλυθεί. Ο λόγος για τους Pasquale Minieri και Giorgio Vivaldi, οι οποίοι με την πολύτιμη συνεισφορά 12 guest μουσικών μεταξύ αυτών και οι πολύ σπουδαίοι Mauro Pagani (PFM) και Demetrio Stratos (Area), σχημάτισαν τους Carnascialia κυκλοφορώντας το 1979 τον ομώνυμο δίσκο τους. Έχοντας ως κυριότερο άξονα στη μουσική τους το prog folk ύφος των Canzoniere Del Lazio, το διάνθισαν με στοιχεία κλασσικής μουσικής, πινελιές από την παράδοση του ιταλικού νότου και avant-garde διάθεση με τα αποτελέσματα να είναι εντυπωσιακά. Η μουσική υπεροπλία καθώς και η τεχνική κατάρτιση των μελών των Carnascialia βοηθάει να κινούνται με άνεση ανάμεσα σε μία πληθώρα ιδεών και διαφορετικών διαθέσεων. Αν και οι έξι συνθέσεις είναι ξεχωριστές, προσωπικά ξεχωρίζω το εναρκτήριο Canzone Numero Uno και το Gamela που ρίχνει την αυλαία. Ο εν λόγω δίσκος αποτελεί την τελευταία δισκογραφική παρουσία του Demetrio Stratos λίγο πριν φύγει από τη ζωή.
Artcane – Odyssée
[Philips, 1977]
Οι Artcane ήταν ένα πραγματικά σκοτεινό σχήμα της γαλλικής progressive σκηνής. Το κουαρτέτο που σχηματίστηκε το 1973 στην πόλη Βézenet στην κεντρική Γαλλία και διαλύθηκε το 1979. Ένας μηχανικός ήχου στα πλήκτρα και ο κιθαρίστας ήταν οι δυο βασικοί συντελεστές του γκρουπ. Κυκλοφόρησαν μόνο ένα album το Odyssée στην Phillips to 1977 που για πολλά χρόνια αποτελούσε σπανιότητα. Δυστυχώς, η χρονική περίοδο δεν ήταν και η καλύτερη για το άλμπουμ αφού ηχητικά η εποχή του είχε περάσει. Πρόκειται για underground μπάντα με βασική επιρροή και εμμονή του κιθαρίστα στους King Crimson. Το άλμπουμ αποτελείται από έξι κομμάτια εκ των οποίων μόνο δύο έχουν φωνητικά (στα γαλλικά). Ηχητικά έχουμε μια βαριά και επιθετική prog αισθητική με synth και κιθάρα να συνυπάρχουν και να κυριαρχούν πότε μαζί και πότε ξεχωριστά. Το βασικό κομμάτι του δίσκου είναι το 16λεπτο Artcane 1 όπου φαίνονται καθαρά το νεύρο και το à la Fripp «κουμφούζιο», ενώ λόγω και της εποχής διακρίνουμε και κάποια ηλεκτρονικά και space στοιχεία. Η πολύ καλή και προσεγμένη εκτέλεση των κομματιών κάνουν το αποτέλεσμα μια ηχητική απόλαυση και κατατάσσει τους Artcane δίπλα σε μεγάλα ονόματα της γαλλικής σκηνής (π.χ. Pulsar). Δυστυχώς δεν υπήρχε συνέχεια και όλα τα μέλη της μπάντας δεν έπαιξαν ποτέ πουθενά αλλού πριν ή μετά τους Artcane.
Windchase – Symphinity
[Infinity, 1977]
Οι WIndchase ήταν μία symphonic prog μπάντα από την Αυστραλία που κυκλοφόρησε μόνο ένα album, το κλασικό για το αυστραλιανό prog Symphinity. Προερχόμενοι από το συγκρότημα Sebastian Hardie, ο κιθαρίστας Mario Millo και ο κημπορντίστας Toivo Pilt σχημάτισαν την μπάντα το 1976, παίρνοντας το όνομά τους από τον τίτλο του δεύτερου δίσκου των Sebastian Hardie (1976). Στο σχήμα συμμετείχαν επίσης οι Duncan McGuire (μπάσο) και Doug Bligh (ντραμς) και το 1977 μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν το Symphinity. Πρόκειται για ένα αδίκως υποτιμημένο album An unfairly underrated album of μελωδικότατου συμφωνικού progressive rock, που ακολούθησε το στυλ των Sebastian Hardie, αλλά τα παιξίματα εδώ έχουν περισσότερη ενέργεια. Οι συνθέσεις είναι ξεχωριστές και ενδιαφέρουσες, περιέχοντας όλα τα απαραίτητα συστατικά: μελωδία, ποικιλία και μουσικό πάθος. Η δουλειά του Millo στην κιθάρα είναι εκπληκτική και ο ήχος των πλήκτρων είναι επίσης υπέροχος. Τα κομμάτια Horsemen to Symphinity και Lamb’s Fry θα έπρεπε να είναι γνωστά σε όλους όσοι αγαπούν το κλασικό prog rock των 70s. Οι πωλήσεις του δίσκου ήταν κατώτερες του αναμενόμενου και το σχήμα διαλύθηκε την ίδια χρονιά. Ο Millo συνέχισε ως την solo καλλιτέχνης και συνθέτης για τον κινηματογράφο και τελικά κυκλοφόρησε το τρίτο album των Sebasian Hardie το 2012.
Guruh Gipsy – Guruh Gipsy
[Self-released, 1977]
Απόρροια της σύμπραξης του Guruh Sukarnoputra και του σχήματος Gipsy, το Guru Gipsy στέκεται στο χρόνο ως το σημαντικότερο εκφραστικό αποτύπωμα αμφότερων πλευρών στο πεδίο του ήχου.
Με αφετηρία το όραμα για ένα μουσικό όχημα που θα ενσωματώσει τα προοδευτικά κελεύσματα του δυτικού κόσμου στην ινδονησιακή καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, ο Sukarnoputra ζήτησε τη συνδρομή των Gipsy για την υλοποίηση των σχεδίων του. Κι είναι αρκούντως εντυπωσιακό το πώς από το χώρο των ιδεών το όραμα αυτό πέρασε σε αυτόν του πραγματικού, με τον Sukarnoputra να αναλαμβάνει φωνητικά, gendèr (μεταλλόφωνo gamelan τεχνοτροπίας) και στίχους. Τα δε μέλη του γκρουπ, επιφορτίστηκαν κυρίως με τη σύνθεση των κομματιών, με τον Chrisye στο μπάσο, τον Keenan Nasution στα ντραμς, τον Odin Nasution στην κιθάρα, τον Ronny Harahap σε πιάνο και organ και τον Abadi Soesman στο mini-moog συνθεσάιζερ, ενώ σε γκονγκ, φλάουτο, μεταλλόφωνα, κιθάρα, πιάνο και δεύτερα φωνητικά συναντάμε κάποιους εξωτερικούς καλεσμένους.
Το αποτέλεσμα βρίθει σε ηχοχρωματικό πλουραλισμό και αισθητική μεγαλοπρέπεια, με την βρετανική συμφωνική prog σχολή (Yes, Genesis, Gentle Giant) να κάνει κρότο στον πολυεπίπεδο τρόπο δόμησης και το συνταίριασμα folk, κλασικής μουσικής και rock, πάντοτε μέσα σε ένα μυστικιστικό παραδοσιακό περιβάλλον (από τη μεριά του Μπαλί και της Ιάβα), συνιστώντας έτσι μια καθαρτήρια εμπειρία ενός αρχαΐζοντος φουτουρισμού.
Cervello – Melos
[Ricordi, 1974]
Οι Ναπολιτάνοι Cervello είναι μια σπάνια περίπτωση μπάντας, από αυτές που εντυπωσιάζουν τον ακροατή με το πόσο έτοιμες ήταν ήδη από την πρώτη τους δουλειά σε τόσο νεαρή ηλικία. Στο μοναδικό τους αριστούργημα, το Mellos, συναντά κανείς μια ποικιλία επιρροών, κλασικότροπων ενορχηστρώσεων, jazz στοιχείων και φυσικά το progressive rock της εποχής τους, με τις αναφορές στους Van Der Graaf Generator, PFM, Genesis, King Crimson, Jethro Tull και Mahavinshnu Οrchestra να είναι έκδηλες. Όπως καταλαβαίνει κανείς, με ένα τόσο ενδιαφέρον και ποικίλο φάσμα επιρροών οι καλές συνθέσεις και η τεχνική κατάρτιση θα απογείωναν το αποτέλεσμα, όπως και έγινε. Καταπληκτικά αναγνωρίσιμα φωνητικά, κιθάρες που παίρνουν συχνά φωτιά με τον έφηβο τότε Corrado Rustici να παραπέμπει στον John McLaughlin, εξαιρετική δουλειά στο φλάουτο, σαξόφωνο υψηλότατου επιπέδου και γενικώς άρτια δουλειά από κάθε μέλος. Με τη διάλυσή τους ο Rustici έγινε ένας παγκοσμίου φήμης session μουσικός με συνεργασίες με ονόματα όπως ο Herbie Hancock, ο George Benson και η Whitney Houston. O τραγουδιστής τους απεβίωσε δυστυχώς το 2005 έχοντας κυκλοφορήσει έναν προσωπικό δίσκο, ενώ τα υπόλοιπα μέλη συνέχισαν να δουλεύουν στη μουσική. Το 2017, τρία από τα original μέλη επανασχημάτισαν τους Cervello με τη συναυλία τους στην Ιαπωνία να αποθανατίζεται στο Live in Tokyo 2017.
Mad Curry – Mad Curry
[Pirate’s, 1971]
Οι ζωντανές εμφανίσεις μίας πεντάδας μουσικών από το Leuven του Βελγίου προσέλκυσαν το ενδιαφέρον της τοπικής δισκογραφικής Pirate’s και έπειτα από έξι μήνες προβών, κυκλοφόρησε το ομώνυμο άλμπουμ τους το 1971. Οι μουσικές τους καταβολές ξεκινούσαν πρώτιστα από τη jazz και τα blues και έπειτα από την όλη αύρα του φεστιβάλ του Woodstock. Το ξεχωριστό με τους Mad Curry είναι σίγουρα τα γυναικεία φωνητικά μα περισσότερο η απουσία κιθάρας. Τα φωνητικά της Viona Westra, αν και σε σημεία ακούγονται άγουρα, πείθουν με την εκφραστικότητα και το εύρος τους. Είναι επίσης εντυπωσιακό πώς η χρήση του σαξόφωνου και των πλήκτρων υποκαθιστά την έλλειψη της κιθάρας, προσθέτοντας το απαιτούμενο βάθος και βάρος.
Το prog jazz-rock των Mad Curry βρίσκει την κορύφωσή του μέσα από συνθέσεις όπως το Music, The Reason Of Our Happiness και το 5 Longhaired Children In A Cave. Το άλμπουμ δεν αποτελείται όμως μόνο από ενδιαφέροντες jazz prog ήχους, αλλά και από επιρροές από το acid rock του San Francisco στο Men και τη βρετανική folk στο The Worker.
Μετά τη διάλυσή τους, κάποια μέλη της μπάντας συνέχισαν να ασχολούνται με τη μουσική, χωρίς όμως επιτυχία. Ωστόσο, οι δηλώσεις τους ότι οι συνθέσεις για το δεύτερο άλμπουμ που είχαν ετοιμάσει θα ήταν ανώτερες δημιουργεί μία εύλογη περιέργεια για το ποια θα ήταν η συνέχεια.
Tetragon – Nature
[Soma, 1971]
Οι Tetragon προήλθαν από την διάλυση των Trikolon και στην ουσία αποτελούν την άτυπη συνέχειά τους. Το Nature είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος για τα δεδομένα της γερμανικής σκηνής, όντας πολύ κοντά στον βρετανικό συμφωνικό prog ήχο. Για να περιγράψουμε τους Trikolon και Tetragon αντίστοιχα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε απλουστευτικά την αναλογία Nice – ELP. Παρόλα αυτά, αν και ο Hendrik Schaper λειτουργεί ως ένας άλλος Keith Emerson εδώ, ο ρόλος της κιθάρας του Jürgen Jaehner είναι εξίσου σημαντικός. Ανοίγοντας τον δίσκο με μια ελεύθερη διασκευή στον Bach, οι προθέσεις των Tetragon έγιναν από την αρχή ξεκάθαρες. Δεν έμειναν όμως στην ιστορία του progressive rock ως μία ακόμα αντιγραφή των ELP, λόγω πρωτίστως της τάσης τους προς το αυτοσχεδιαστικό jazz-rock, αλλά και δευτερευόντως λόγω του γερμανικού underground χαρακτήρα που πέρασε στα αυλάκια του δίσκου. Δισκογραφική συνέχεια μπορεί να μην υπήρξε, αλλά οι συλλογές Stretch (2009) και Agape (2012) έφεραν στο φως ηχογραφήσεις της εποχής, οι οποίες προτείνονται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του Nature. Μετά τη διάλυσή τους, ο Schaper έκανε μακρόχρονη καριέρα ως πληκτράς αλλά και ως συνθέτης (με κυριότερους σταθμούς τους Passport και τον Udo Lindenberg), ενώ και ο ντράμερ Joachim Luhrmann έπαιξε σε αρκετούς δίσκους της γερμανικής δισκογραφίας.
