O.R.k. – Screamnasium

Intro: Christos Minos

The band O.R.k. comes from the partnership of well-known musicians and is a project that crosses different genres and references: from progressive metal to grunge, and from math-rock to electronic music. The band of former Porcupine Tree bassist Colin Edwin, King Crimson drummer Pat Mastelotto, Marta sui Tubi guitarist Carmelo Pipitone and Lef (Lorenzo Esposito Fornasari) on vocals offers an interesting perspective on contemporary progressive music.

The alt-prog we’ve missed so much

O.R.k. could be called a supergroup, but the characterization does not fit the description of their identity and by extension their music. Screamnasium, featuring an eerie skull image on the cover co-created by Tool’s Adam Jones and Marvel designer Denis Rodier, is the band’s fourth full-length album. The record proves the stability of the band and their dedication to the vision of their musical direction which can hardly be unequivocally placed in a specific genre.

Their music balances between progressive sounds and alternative rock with unique ease. The tracks of the album are short in duration and characterized by robust technique intertwined with lyricism. It is noteworthy that what the band members had done in the past are shown only a little bit in the compositions of the album.

The spotlight without a doubt focuses on the unique rhythm section consisting of Colin Edwin and Pat Mastelotto on which the body of their compositions is built. On the other hand, a catalytic contribution is made by Carmelo Pipitone who creates the melodies with his guitar on which Lef stars with his voice.

Apart from the eclectic progressive sound, what makes it different is a voice that certainly reminds us of the late Chris Cornell and strangely, at points, reminds the fragile complexion of the great Jeff Buckley. Listen to I Feel Wrong which could be taken from Grace…

Heavy tracks, emitting an aura from early ’90s Seattle, such as Unspoken Words, As I leave and Deadly Bite coexist with more melodic and perhaps more experimental tracks such as Hope For the Ordinary and Lonely Crowd. Each piece has its own coherence and is a mosaic made of different materials, but still the album sounds solid.

In Screamnasium there are also some guest musicians who offer another dimension to the final result. On Consequence, Italian singer Elisa Toffoli’s voice blends harmoniously with Lef’s voice to create one of the best tracks on the record. On Someone Waits, cellist Jo Quail cooperates perfectly with the band to impressively close a remarkable record.

The fifth album of O.R.k. it is another proof of their quality as a band with nice direct songs that can captivate you with their inventive melodies. Undeniably, the Lef’s vocal performance adds a lot to a record that stands out in the plethora of new releases. Screamnasium may not be a masterpiece, in the sense that it doesn’t contain anything we haven’t heard before, but it can be described as a very good record.

7.5 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

When I first heard the fifth album of O.R.k. I remembered how much I miss the combination of alternative rock and prog that made the 00s so interesting. The difference is that the sound of the O.R.k. is comparatively more based on the 90s and mainly the American version of this particular sound. Colin Edwin and Pat Mastelotto’s rhythm section is simply delightful and Carmelo Pipitone’s guitar work is essential and perfectly on point. However, the one who stands out on the whole album is Lef who gives probably the best vocal performance of 2022. That this, not only because he manages to sound like a combination of Chris Cornell and Jeff Buckley, but mainly because he stands on that level with ease. Screamnasium is a very good record and it would be much more than that if it didn’t remind you of something almost throughout (if that’s necessarily a bad thing). Favorite tracks: As I Leave, Don’t Call Me A Joke, Someone Waits.

7.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος

Η μπάντα των O.R.k. προέρχεται από την σύμπραξη γνωστών μουσικών και αποτελεί ένα εγχείρημα το οποίο περιδιαβαίνει διαφορετικά είδη και αναφορές: από το προοδευτικό metal προς το grunge, από το math rock προς την ηλεκτρονική μουσική. Η μπάντα του πρώην μπασίστα των Porcupine Tree Colin Edwin, του ντράμερ των King Crimson Pat Mastelotto, του κιθαρίστα Carmelo Pipitone των Marta sui Tubi και τον Lef (Lorenzo Esposito Fornasari) στα ηνία των φωνητικών, προσφέρει μια ενδιαφέρουσα οπτική για την σύγχρονη προοδευτική μουσική.

Το alt-prog που μας είχε λείψει

Οι O.R.k. θα μπορούσαν να αποκληθούν ως supergroup, αλλά ο χαρακτηρισμός δεν προσιδιάζει στην περιγραφή της ταυτότητας τους και κατ’ επέκταση της μουσικής τους. To Screamnasium, με μια απόκοσμη εικόνα κρανίου στο εξώφυλλο που δημιουργήθηκε από κοινού από τον Adam Jones των Τool και τον σχεδιαστή της Marvel Denis Rodier, είναι αισίως η τέταρτη κυκλοφορία της μπάντας. Ο δίσκος αποδεικνύει τη σταθερότητα του σχήματος και την αφοσίωσή τους στο όραμα τους για τη μουσική τους κατεύθυνση που δύσκολα μπορεί να περιχαρακωθεί μονοσήμαντα σε ένα συγκεκριμένο είδος.

Η μουσική τους ισορροπεί ανάμεσα σε προοδευτικούς ήχους και στο alternative rock με μοναδική ευκολία. Τα κομμάτια των O.R.k. είναι μικρά σε διάρκεια και χαρακτηρίζονται από στιβαρή τεχνική που διαπλέκεται με το λυρισμό. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως οι περγαμηνές των δημιουργών τους πολύ μικρό ρόλο διαδραματίζουν στις συνθέσεις του δίσκου.

Το φως των προβολέων χωρίς αμφιβολία εστιάζει στο μοναδικό rhythm section αποτελούμενο από τον Colin Edwin και τον Pat Mastelotto που πάνω τους δομείται ο κορμός των συνθέσεων τους. Από την άλλη, καταλυτική συνεισφορά έχει ο Carmelo Pipitone ο οποίος με τη κιθάρα του φιλοτεχνεί τις μελωδικές τοιχογραφίες πάνω στις οποίες ο Lef πρωταγωνιστεί με τη φωνή του.

Δίπλα στον εκλεπτυσμένο progressive ήχο, προσεγμένο στη λεπτομέρεια, αυτό που του προσδίδει το διαφορετικό είναι μια φωνή που σίγουρα ανακαλεί εκείνη του πρόωρα χαμένου Chris Cornell και περιέργως, σε σημεία, θυμίζει τη εύθραυστη χροιά του επίσης εκλιπόντα Jeff Buckley. Για το τελευταίο ακούστε λ.χ. το I Feel Wrong το οποίο θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από το Grace…

Σκληρά κομμάτια, που αναδίδουν μια αύρα από το Seattle των αρχών των ‘90s, όπως το Unspoken Words, το As I leave και Deadly Bite συνυπάρχουν με πιο μελωδικά και ίσως περισσότερα πειραματικά κομμάτια όπως το Hope For the Ordinary και το Lonely Crowd. Κάθε κομμάτι έχει τη συνοχή του και συνιστά ψηφίδα φτιαγμένη με διαφορετικά υλικά που δεν απάδει προς την τελική εικόνα.

Στο Screamnasium υπάρχουν επίσης καλεσμένοι μουσικοί οι οποίοι προσφέρουν μια άλλη διάσταση στο τελικό του αποτέλεσμα. Στο Consequence, η φωνή της Ιταλίδας τραγουδίστρια Elisa Toffoli συνδυάζεται αρμονικά με εκείνη του Lef για να δημιουργηθεί ένα από τα πιο λυρικά κομμάτια του δίσκου. Στο Someone Waits, το οποίο ρίχνει την αυλαία, ο τσελίτσας Jo Quail συνεργάζεται εξαιρετικά με την μπάντα για να κλείσει εντυπωσιακά ένας αξιοσημείωτος δίσκος.

Ο δίσκος των O.R.k. συνιστά ένα ακόμα τεκμήριο της ποιότητάς τους ως μπάντα να υπογράφουν ωραία κομμάτια που αφενός δεν αναλώνονται στη φλυαρία και αφετέρου μπορούν να σε καθηλώσουν με τις ευρηματικές τους μελωδίες. Αναντίρρητα, η φωνητική ερμηνεία του δίσκου προσθέτει προτερήματα σε ένα σύνολο που δύσκολα απαντάται στην πληθώρα νέων κυκλοφοριών. Το Screamnasium μπορεί να μη συνιστά ένα αριστούργημα, με την έννοια πως δεν κυοφορεί κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, μπορεί όμως να περιγραφεί ως ένα πολύς καλός δίσκος.

7.5 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Όταν πρωτοάκουσα τον πέμπτο δίσκο των O.R.k. θυμήθηκα πόσο μου λείπει ο συνδυασμός alternative rock και prog που έκανε τα 00s τόσο ενδιαφέροντα. Η διαφορά είναι ότι ο ήχος των O.R.k. βασίζεται συγκριτικά περισσότερο στα 90s και κυρίως την αμερικανική εκδοχή του συγκεκριμένου ήχου. Το rhythm section των Colin Edwin και τον Pat Mastelotto είναι απλά απολαυστικό και η δουλειά του Carmelo Pipitone στην κιθάρα είναι ουσιώδης και απόλυτα εύστοχη. Ωστόσο, αυτός που ξεχωρίζει σε ολόκληρο το album είναι ο Lef που δίνει πιθανότατα την κορυφαία φωνητική ερμηνεία για το 2022. Κι αυτό, όχι απλά γιατί καταφέρνει να ακούγεται σαν ένας συνδυασμός Chris Cornell και Jeff Buckley, αλλά κυρίως γιατί στέκεται σε αυτό το επίπεδο με άνεση. Το Screamnasium είναι ένας πολύ καλός δίσκος και θα ήταν πολύ παραπάνω από αυτό αν δεν θύμιζε κάτι σχεδόν σε όλη του τη διάρκεια (αν αυτό θεωρείται κατ’ ανάγκη κακό). Αγαπημένα κομμάτια: As I Leave, Don’t Call Me A Joke, Someone Waits.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς