Gorguts – Pleiades’ Dust [EP]

Intro: Giannis Voulgaris
25 / 08 / 2016

It is really hard to combine progressive metal with death metal, because death is raw and aggressive, while on the other hand, progressive is melodic and sometimes flamboyant, so only few bands have been successful in this arrangement. Death in their second period, Cynic in their first two albums and Opeth up to some point are the ones that stand out. Of course, if someone searched on the internet, he would find many bands classified as progressive death metal, because they merely play technically, but the improvement in playing is not necessarily a prog element in the sound.

Gorguts from Canada is a band with great history in the technical extreme sound, with discography since 1991 of steady quality to monumental (The Erosion of Sanity). They emerged from the ice that they had been put by the founder Luc Lemay (guitar, vocals) and in 2013 released one of the best albums of that year, Colored Sands. From 2009 so far, the lineup is almost constant, almost because Patrice Hamelin is the new drummer in this EP, and there are Kevin Hufnagel and Colin Marston on guitar and bass respectively, so that the band is experiencing a second youth and success as they were nominated for Juno award (the Canadian Grammy awards).

Mystagogic progressive death

Gorguts is a band that has managed to sound complicated and simultaneously simplistic, aggressive and at the same time progressive. This hybrid was apparent to a major extent in their previous album, Colored Sands and they retain the same character in their new release, the EP Pleiades’ Dust, which is one song of 33 minutes duration, divided into seven parts and the concept is relevant to the House of Wisdom.

Extreme vocals, mostly mid tempo rhythms accompanied by heavy rhythm guitars, pompous riffs, technical drums filling the sound, melodic oriental parts which may remind a little of Nile, creating a strange atmospheric music that has something mystical, something occult -like setting a music to a ceremony. This style fits with the concept they deal, reminding enough of Deathspell Omega. There is no special part to single out, perhaps the solo in Wandering Times or Compendiums or the epic parts of Besieged, but in fact you should hear the entire album and experience it to be able to realize what the Canadian master builders of technical death metal propose.

With this EP Gorguts maintain their characteristics intact, develop the way that death metal will move in the coming years and a certain personality in sound is what they have undoubtedly achieved after reuniting. Moreover, with the first note they are recognizable and you want to listen to what they have to say about the extreme sound, whether you’re a fan of traditional death metal or of the more modern one. If there were a full-length album, it could surely be in the lists with the best metal albums of the year. Now, we can’t but merely wait impatiently for their new album.

8.5 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion 

In this year’s EP, Pleiades’ Dust, the Canadians continue to the mazes of Obsura (1998) and just like acrobats they move taking risks between creative skills and deconstruction. As chronic “cubists” of death metal, they manage once again to rein musically the chaos through an inconceivable “stream of consciousness” and transfer this to orchestral dimensions where the listener will inevitably enjoy work of meditative value and esoterism. Abstract and articulate, aggressive and mature, Gorguts transform their artistic contradictions with a highly skilled and versatile dynamic performance in a homogeneous result, hopefully to be a forerunner of similar future releases.

8.5 / 10

Giannis Zavradinos

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης
25 / 08 / 2016

Είναι δύσκολο να συνδυαστεί το progressive metal με το death metal, διότι το μεν death είναι πρωτόλειο και επιθετικό, ενώ από την άλλη το progressive είναι μελωδικό και ενίοτε φλύαρο, με αποτέλεσμα κάποιες ελάχιστες μπάντες να έχουν καταφέρει αυτό το μόρφωμα και παράλληλα να έχουν κάνει έστω κάποια επιτυχία. Οι Death στη δεύτερη περίοδό τους, οι Cynic στα δύο πρώτα και οι Opeth μέχρι κάποιο σημείο, είναι αυτοί που ξεχωρίζουν. Βέβαια, αν ψάξει κάποιος στο internet θα βρει πολλές μπάντες που χαρακτηρίζονται ως progressive death metal, επειδή παίζουν απλώς τεχνικά, όμως η βελτίωση στο παίξιμο δεν αποτελεί κατ’ ανάγκη prog στοιχείο στον ήχο.

Οι Καναδοί Gorguts είναι μια μπάντα με μεγάλη ιστορία στον τεχνικό ακραίο ήχο, με δισκογραφία από το 1991 σταθερά ποιοτική έως μνημειώδης (The Erosion of Sanity), οι οποίοι βγήκαν από τον πάγο που τους είχε βάλει ο ιδρυτής Luc Lemay (κιθάρα, φωνητικά) και το 2013 κυκλοφόρησαν έναν από τους δίσκους της χρονιάς, το Colored Sands. Από το 2009 μέχρι σήμερα η σύνθεση είναι σχεδόν σταθερή, σχεδόν διότι ο Patrice Hamelin είναι ο νέος ντράμερ σε αυτό το EP, ενώ υπάρχουν οι Kevin Hufnagel και Colin Marston σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, με αποτέλεσμα η μπάντα να διανύει μια δεύτερη νιότη και επιτυχία αφού προτάθηκαν για βραβείο Juno (το καναδικό Grammy).        

Μυσταγωγικό progressive death

Οι Gorguts είναι μία μπάντα που έχει καταφέρει να ακούγεται περίπλοκη και συνάμα απλοϊκή, επιθετική και ταυτόχρονα progressive. Αυτό το υβρίδιο το εμφάνισαν σε κύριο βαθμό στον προηγούμενο δίσκο τους, το Colored Sands και διατηρούν τον ίδιο χαρακτήρα στο νέο τους πόνημα το EP Pleiades’ Dust, το οποίο αποτελεί ένα τραγούδι 33 λεπτών, που χωρίζεται σε επτά μέρη και η θεματολογία του είναι σχετική με τον Οίκο της Σοφίας.

Ακραία φωνητικά, ως επί το πλείστον mid tempo ρυθμοί που συνοδεύονται από βαριές ρυθμικές κιθάρες, πομπώδη riffs, τεχνικά τύμπανα που γεμίζουν τον ήχο, μελωδικά ανατολίτικα σημεία τα οποία σε κάποιους μπορεί να θυμίσουν λίγο τους Nile, δημιουργούν μια περίεργα ατμοσφαιρική μουσική που έχει κάτι μυσταγωγικό, κάτι το αποκρυφιστικό που μοιάζει σαν μελοποίηση μιας τελετής. Το συγκεκριμένο ύφος είναι πολύ ταιριαστό με το θέμα που πραγματεύονται, θυμίζοντας αρκετά τους Deathspell Omega. Δεν υπάρχει κάποιο σημείο να ξεχωρίσεις, ίσως το σόλο στο Wandering Times ή το Compendiums ή τα επικά σημεία του Besieged, όμως στην πραγματικότητα θα πρέπει να το ακούσεις ολόκληρο, να το βιώσεις για να μπορέσεις να αντιληφθείς αυτό που προτάσσουν οι Καναδοί πρωτομάστορες του τεχνικού death metal.

Με αυτό το ΕΡ οι Gorguts διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους ακέραια, χαράσσουν το δρόμο που θα κινηθεί το death metal τα επόμενα χρόνια και η προσωπικότητα στον ήχο είναι αυτό που έχουν αναμφισβήτητα επιτύχει μετά την επανασύνδεσή τους. Πλέον, με την πρώτη νότα τους αναγνωρίζεις και θες να ακούσεις τι έχουν να πουν για τον ακραίο ήχο, είτε είσαι οπαδός του παραδοσιακού death metal είτε του πιο μοντέρνου. Αν είχε ένα κομμάτι ακόμα στο ίδιο ύφος θα μπορούσε να παίξει στις λίστες με τους metal δίσκους της χρονιάς. Τώρα απλώς μας έβαλε το σαράκι της ανυπομονησίας για το νέο τους δίσκο.

8.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη 

Στo φετινό Pleiades’ Dust EP οι Καναδοί Gorguts συνεχίζουν στα δαιδαλώδη μονοπάτια του Obsura (1998) και ακροβατούν παράτολμα αλλά δημιουργικά μεταξύ επιδεξιότητας και αποδόμησης. Ως χρόνιοι «κυβιστές» του death metal καταφέρνουν για ακόμα μία φορά να χαλιναγωγήσουν μουσικά το χάος μέσα από ένα ασύλληπτο “stream of consciousness” και να το μεταφέρουν σε ορχηστρικές διαστάσεις όπου ο ακροατής αναπόφευκτα θα απολαύσει διαλογιστικής αξίας και εσωτερικότητας έργο. Αφαιρετικοί αλλά και συγκροτημένοι, επιθετικοί αλλά και ώριμοι, οι Gorguts μετουσιώνουν τις καλλιτεχνικές τους αντιφάσεις με μια άκρως καταρτισμένη απόδοση και πολύπλευρες δυναμικές σε ένα ομοιογενές αποτέλεσμα που ελπίζουμε να αποτελέσει προπομπό ανάλογων μελλοντικών κυκλοφοριών.

8.5 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός