Gojira – Fortitude

Intro: Tasos Poimenidis

The band of French-American brothers Joe and Mario Duplantier, assisted by their companions Christian Andreu and Jean-Michel Labadie, has rightfully won a prominent place in the pantheon of heavy music and is certainly one of the most important bands of the last twenty years with an unchanged line-up to since the band’s debut. With albums such as From Mars to Sirius, The Way of All Flesh and L’ Enfant Sauvage now considered classics and a truly ravaging live performance, the four friends from Bayonne can be proud to have built a discography without a single mediocre record and also a sound of their own, which extends from death metal, nu-metal, to alternative, groove, finally making that typical Gojira sound. Each album shows signs of evolution and small changes in the band’s style, with this year’s Fortitude being no exception.

An important step forward with the aura of a future classic

The truth is that with the release of several singles prior to the album’s release date, one could say that we had a clear picture of the general style in Fortitude. That’s partly true as there are some important parameters. Apart from the songs that were not leaked, it was impossible to predict the album flow.

The opening track, Born For One Thing, had seemed to have an explosive and catchy character since the release of the video clip and should already be considered a classic Gojira song. A ravaging track regarding the structure and riffing, it’ll certainly be part of their setlist for many years. The very first single released last fall entitled Another World has a much stronger character without the animated clip and is another highlight of the album. Amazonia and Into the Storm sound great as the album flows and the truth is that although I was personally surprised at first, I now enjoy both very much.

The questions are: what is the general stylistic relationship with the band’s previous albums? Is it heavy enough? Is it more mainstream? Is there a general stylistic shift?

Fortitude is a fairly different beast from Magma. Few songs could be actually exchanged between the two records so as not to disrupt the flow and aesthetics of both albums. While Magma was a dark album immersed in loss and mourning (e.g. Shooting Star, Low Lands, title track), Fortitude sounds cathartic e.g. in New Found and The Chant. The loss gives way to the battle against the existential terror of the inevitable death (Born For One Thing), while the awakening and the need to confront the listener with the problematic structure of society (Silvera) here becomes the – almost imperative – need for a fight (Hold On – one of the most amazing Gojira songs). I believe that these two aspects describe the album’s general style.

The performance of the four musicians is at the high standards that one expects. Andreu and Joe Duplantier collaborate perfectly on guitars with the well-known variety and filling in themes, while bass Jean-Michel Labadie’s bass is often the third rhythm guitar. Special mention – as in any Gojira record – must be made of the one and only Mario Duplantier. Apart from his undeniable drumming skills, he has a unique perception of the composition and how he approaches each track, sometimes as a leading force, sometimes simply completing them. Joe’s voice sounds powerful and convincing, with lots of his trademark screams, and he does not hesitate to use polyphonies that will be very interesting to hear in their future concerts, i.e. Gojira’s forte. His lyrics are always a very important part of the band, with Fortitude being no exception and the issues are as always deep related to planet Earth and man himself.

Joe Duplantier produced the album while the mixing was carried out in various places, something that I personally would not have noticed if I had not read it. This homogeneity is a great accomplishment.

The album has many heavy elements reminding riffs from the band’s four previous records, but at the same time it’s different in other aspects. It is not a happy record, but it gives a sense of revitalization and empowerment, something that their previous works did not have. Like its predecessor, it has some minor weak points (for example I personally cannot connect emotionally with the chorus in New Found), but it also includes many great songs and amazing emotional climaxes. Stylistically it’s 100% Gojira, there are some small interesting surprises (The Chant), but not something really different or experimental.

I would like to avoid comparing it to their other records, and I will let time help me with that. What someone expects from Gojira is crucial. Personally, I didn’t have any specific expectations, but if someone wanted it to sound like any of the band’s previous albums, he/she might be disappointed. But I am convinced that this is an enjoyable album that will be loved by many people, will be played in the future and contains several songs with the aura of a future classic.

8.5 / 10

Tasos Poimenidis

2^nd opinion

While Magma earned Gojira a multitude of fans, older fans of the band were at least curious about the sonic direction the band will choose. There was no worry, since the quality of the compositions and the talent of the band is undoubtable, but there was a question if things are mellowing down a bit. The Frenchmen replied to this curiosity with Fortitude. By embracing their early sound and by following their roots they take a step further into what the future holds. Dense compositions with the album having the feeling of controlled anger and animosity. Hard-hitting bangers like Born for One Thing and New Found (I can’t wait to be in a concert and sing this while being embraced with friends), groovy tracks like Amazonia and Into the Storm, melodic tracks with clean vocals like The Chant and The Trails, great tracks that combine the two like Hold On. While Fortitude will probably not surprise any old fan of the band, Gojira reminds everyone why they’re one of the most interesting (if not the most interesting) proposition to fans of the heavy sound.

9 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Τάσος Ποιμενίδης

Το σχήμα των Γαλλοαμερικανών αδερφών Joe και Mario Duplantier συνεπικουρούμενου από τους μόνιμους συνοδοιπόρους τους Christian Andreu και Jean-Michel Labadie έχει κερδίσει με το σπαθί του περίοπτη θέση στο πάνθεον της σκληρής μουσικής και αποτελεί σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα των τελευταίων είκοσι ετών με το line-up να είναι απαράλλαχτο από την πρώτη τους δουλειά. Με τα From Mars to Sirius, The Way of All Flesh και L’ Enfant Sauvage να λογίζονται ως κλασικά πλέον και μια συναυλιακή εικόνα πραγματικά ισοπεδωτική, οι τέσσερις φίλοι από την μικρή Bayonne μπορούν όχι μόνο να περηφανεύονται ότι έχουν μια δισκογραφία χωρίς μέτριο δίσκο αλλά και ότι διαθέτουν έναν ολoδικό τους ήχο, που ταξιδεύει από το death metal, το nu-metal, το alternative, το groove φτιάχνοντας τελικά κάτι εντελώς δικό τους. Κάθε δίσκος τους δείχνει και σημάδια εξέλιξης και μικρές αλλαγές σε ένα δικό τους πάντοτε ύφος, με το φετινό Fortitude να μην αποτελεί τελικά εξαίρεση.

Ένα σημαντικό βήμα με την αύρα του μελλοντικού κλασικού

Η αλήθεια είναι πως με την ομοβροντία από singles που μας επιφύλαξαν οι Gojira θα μπορούσε κανείς να πει πως έχει ήδη εικόνα για το ύφος του δίσκου. Το παραπάνω είναι μερικά ακριβές καθώς υπάρχουν πολύ σημαντικές παράμετροι. Πέρα από τα επιπλέον τραγούδια που δεν είχαν διαρρεύσει, έχουμε να κρίνουμε και τη ροή του δίσκου και πώς τοποθετούνται τα τραγούδια αυτά μέσα στον δίσκο.

Το εναρκτήριο Born For One Thing είχε φανεί πως διαθέτει εκρηκτικό και πιασάρικο χαρακτήρα ήδη από όταν βγήκε το αντίστοιχο video clip και ήδη πρέπει να λογίζεται ως κλασικό Gojira τραγούδι. Ένα ισοπεδωτικό σε δομή και riffs κομμάτι, είναι σίγουρο πως θα αποτελεί μέρος του setlist τους για πολλά χρόνια. Το πρώτο single που είχαν κυκλοφορήσει το περασμένο φθινόπωρο με τίτλο Another World έχει πολύ ισχυρότερο χαρακτήρα εν τη απουσία εικόνας από αυτόν που άφηνε το animated clip στο συνειδητό του ακροατή και αποτελεί ένα ακόμη highlight του δίσκου. Τα δε Amazonia και Into the Storm λειτουργούν άψογα μέσα στον δίσκο και η αλήθεια είναι ότι αν και προσωπικά με είχαν ξενίσει στην πρώτη επαφή, πλέον τα ακούω με μεγάλη ευχαρίστηση.

Τα ερωτήματα τώρα που τίθενται είναι το εξής: ποια η γενικότερη σχέση υφολογικά με τους προκατόχους του; Είναι αρκούντως heavy; Είναι πιο mainstream; Αποτελεί γενικότερη υφολογική στροφή;

Το Fortitude αρχικά είναι ένα αρκετά διαφορετικό θηρίο από το Magma. Ελάχιστα τραγούδια θα μπορούσαν να γίνουν ανταλλαγή ανάμεσα στους δυο δίσκους ώστε να μην διαταραχθεί η ροή και η αισθητική και των δύο. Ενώ ο άμεσος προκάτοχός του ήταν ένας δίσκος σκοτεινός και βουτηγμένος στην απώλεια και το πένθος (βλέπε Shooting Star, Low Lands, ομώνυμο), το Fortitude λειτουργεί καθαρτικά σε πολλά τραγούδια όπως π.χ. το New Found και το The Chant. Η απώλεια δίνει τη θέση της στη μάχη εναντίον του υπαρξιακού τρόμου του αναπόφευκτου του θανάτου (Born For One Thing), ενώ η αφύπνιση και η ανάγκη να φέρει τον ακροατή αντιμέτωπο με την προβληματική δομή της κοινωνίας (Silvera) εδώ μετατρέπεται στην – επιτακτική σχεδόν – ανάγκη για αγώνα (Hold On – ένα από τα πιο συγκλονιστικά Gojira τραγούδια που έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα). Πιστεύω πως αυτά τα δύο σχήματα αναλογίας περιγράφουν γενικότερα το που τοποθετείται ο δίσκος υφολογικά.

Στο μουσικό κομμάτι, η απόδοση των τεσσάρων τους είναι στα υψηλά standards που αναμένει κανείς. Οι Andreu και Joe Duplantier σε άψογη κιθαριστική συνεργασία με τη γνωστή ποικιλία και αλληλοσυμπλήρωση σε θέματα, ενώ το μπάσο του Jean-Michel Labadie αποτελεί πολλές φορές την τρίτη ρυθμική κιθάρα στα κομμάτια κι έναν ακόμη αγωγό θεμάτων. Ειδική μνεία – όπως σε κάθε Gojira δίσκο – πρέπει να γίνει στον μοναδικό Mario Duplantier. Πέραν των αδιαμφισβήτητων ικανοτήτων του στα ντραμς, είναι μοναδική η αντίληψη που έχει για τη σύνθεση και πώς τοποθετεί τα τύμπανα μέσα στις συνθέσεις, πότε οδηγώντας τες, πότε απλά συμπληρώνοντάς τες. Η φωνή του Joe ακούγεται ιδιαιτέρως μεστή και πειστική στο δίσκο, με τις trademark κραυγές να δίνουν και να παίρνουν, ενώ αρκετές φορές δεν διστάζει να χρησιμοποιεί πολυφωνίες με διαφορετικές τοποθετήσεις που θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αποδοθούν στο σανίδι, στο πραγματικό βασίλειό των Gojira. Οι δε στίχοι του, όπως πάντα με ότι καταπιάνεται, αποτελούν πάντοτε σημαντικότατο κομμάτι της εκάστοτε δουλειάς τους, με το Fortitude να μην αποτελεί εξαίρεση και τα θέματα να είναι όπως πάντοτε βαθιά και εσωτερικά σε σχέση με τον πλανήτη και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Η παραγωγή έχει γίνει από τον Joe Duplantier ενώ η μίξη έχει γίνει σε ποικίλα σημεία, κάτι που όμως προσωπικά δεν θα διέκρινα αν δεν το διάβαζα, κάτι που δίνει πολλούς πόντους στην ομοιογένεια του δίσκου.

Το album έχει αρκετά heavy στοιχεία σχεδόν δανειζόμενος σε κάποια σημεία riffs και από τους τέσσερις προηγούμενους δίσκους, ταυτόχρονα όμως είναι και διαφορετικός σε άλλες πτυχές του. Έχει ποικιλία στις συνθέσεις,  ενώ τα αδιάφορα σημεία είναι μάλλον ελάχιστα. Δεν είναι ένας χαρούμενος δίσκος, όμως σε πολλά σημεία δίνει αίσθηση αναπτέρωσης και ενδυνάμωσης, κάτι που δεν το είχαν οι προηγούμενες δουλειές τους. Σίγουρα όπως και ο προκάτοχος του έχει κάποια ελάχιστα τρωτά σημεία (λόγου χάρη προσωπικά αδυνατώ να συνδεθώ συναισθηματικά με το refrain του New Found), έχει όμως μεγάλο αριθμό από πολύ σημαντικά τραγούδια και εκπληκτικές συναισθηματικές κορυφώσεις. Η δουλειά αυτή είναι 100% Gojira υφολογικά, υπάρχουν κάποιες μικρές ηχητικές διαφοροποιήσεις από τo αναμενόμενο (The Chant) προσδίδουν ενδιαφέρον, χωρίς φυσικά να μιλάμε για κάποια ακραία διαφοροποίηση ή πειραματισμό.

Προσωπικά θα ήθελα να αποφύγω να το τοποθετήσω σε μια κλίμακα συγκριτικά με τις άλλες δουλειές τους και θα αφήσω τον χρόνο να το κάνει να ωριμάσει μέσα μου. Σίγουρα μεγάλο ρόλο θα παίξει το τι αναμένει ο ακροατής από τους Gojira. Σε προσωπικό επίπεδο δεν είχα κάποια συγκεκριμένη απαίτηση από το υλικό, αν κάποιος όμως περίμενε να θυμίζει κάποιον συγκεκριμένο δίσκο του παρελθόντος τους σε γενικότερη αισθητική, ίσως και να απογοητευτεί. Είμαι όμως πεπεισμένος πως πρόκειται για μια απολαυστική δουλειά που θα αγαπήσει πολύς κόσμος, θα ακούγεται στο μέλλον και περιέχει αρκετά τραγούδια με την αύρα του κλασικού.

8.5 / 10

Τάσος Ποιμενίδης

2^η γνώμη

Οι Gojira κέρδισαν αρκετούς νέους φίλους με την κυκλοφορία του Magma, αλλά υπήρχαν αρκετές συζητήσεις με τους παλιότερους οπαδούς να αναρωτιούνται ποια θα είναι η ηχητική κατεύθυνση της μπάντας. Οι ανησυχίες για την ποιότητα των συνθέσεων ήταν λίγες μια και το επίπεδο της μπάντας είναι αδιαμφισβήτητο, αλλά υπήρχε μια διερώτηση για το εάν η μπάντα κατεβάζει στροφές. Οι Γάλλοι απαντούν λοιπόν σε αυτή την ερώτηση με το Fortitude. Ακολουθώντας τον πρώιμο ήχο τους και μένοντας πιστοί στις ρίζες τους κάνουν ένα ακόμα βήμα προς το μέλλον. Πυκνές συνθέσεις, με τον δίσκο να δίνει την αίσθηση ελεγχόμενου και ώριμου θυμού. Δυνατά, heavy κομμάτια όπως τα Born for One Thing και New Found (ανυπομονώ να φωνάξω τους στίχους του κομματιού σε ένα live αγκαλιά με φίλους), groovy κομμάτια όπως το Amazonia και το Into the Storm, μελωδικά κομμάτια με καθαρά φωνητικά σαν το The Chant και το The Trails, αλλά και κομμάτια που συνδυάζουν τα παραπάνω όπως το Hold On. To Fortitude δεν θα μπορεί να εκπλήξει παλιούς φίλους της μπάντας, αλλά οι Gojira θυμίζουν για μια ακόμη φορά γιατί είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες (ίσως η πιο ενδιαφέρουσα) πρόταση για τους φίλους του heavy ήχου.

9 / 10

Λευτέρης Σταθάρας