Ángel Ontalva – Tierra Quemada

Ζεστή συντροφιά

Το ότι ο Ángel Ontalva δεν είναι ευρέως γνωστός ως κιθαρίστας οφείλεται αποκλειστικά στην ιδιαιτερότητα της μουσικής που επέλεξε να υπηρετεί, καθώς στον χώρο του avant-prog χαίρει εκτίμησης και θαυμασμού, κυρίως βέβαια για την μπάντα του, τους October Equus. Η προσωπική του καριέρα παρουσίασε κάποιο ενδιαφέρον στο ντεμπούτο του “Mundo Flotante”, ωστόσο το φετινό “Tierra Quemada” είναι η κορυφαία του δουλειά και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες στον avant-garde προοδευτικό ήχο για το 2015.

Ο Ontalva δεν είναι μόνο πολύ καλός παίκτης, αλλά και εξαιρετικός ενορχηστρωτής. Ένας μουσικός με καλλιτεχνικό όραμα στο οποίο εντάσσει και το δικό του εκτελεστικό κομμάτι. Το “Tierra Quemada” δεν είναι κιθαριστικός δίσκος, αλλά ένα ορχηστρικό ταξίδι σε ήχους με μεγάλη πολιτισμική και γεωγραφική απόσταση. Το εν λόγω ταξίδι γίνεται εφικτό με τη συμβολή επτά επίσης Ισπανών μουσικών, μεταξύ των οποίων η μπασίστρια Amanda Pazos Cosse και ο ντράμερ Vasco Trilla, αμφότεροι μέλη των October Equus.

Ξεκινώντας με ήχους της Ανατολίας στο πιο επιθετικό κομμάτι του album (“Tarlaya Ektim Sogan”), τα πράγματα γίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα στο σκοτεινό και μυστηριώδες “No Return”, όπου το jazz/fusion RIO με στοιχεία chamber και πανέξυπνη χρήση melodica θριαμβεύει σε αραβοϊσπανικές μελωδίες. Το αμιγώς avant-prog ομώνυμο κομμάτι είναι με διαφορά το πιο «πιασάρικο» στο album και το μοναδικό στο οποίο τα κρουστά έχουν σημαντικό ρόλο. Η αλλαγή είναι απότομη στο αργόσυρτο, ατμοσφαιρικότατο “Ugetsu”. Πρόκειται για μια προσωπική απόδοση ιαπωνικών μελωδιών από τον Ontalva, ένα υπέροχο κομμάτι εμπνευσμένο από την καταπληκτική ομώνυμη ταινία του 1953 σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Kenji Mizoguchi. Το “El Telele” που ακολουθεί θυμίζει αρκετά το ομώνυμο και το “Comanche” αμέσως μετά ακούγεται σαν το “No Return” αντίστοιχα, σε δομή, ταχύτητες, αλλά και σε ύφος (jazz/fusion). Μετά από ένα μελωδικό ιντερλούδιο (“Bicycles Were Quite Popular In The Forbidden City”) το “Cobra Trap” κλείνει το album με έναν χαμηλών τόνων jamming prog τρόπο, αφήνοντας μια γλυκιά γεύση.

Το “Tierra Quemada” είναι μία από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις του 2015. Αν και τα κρουστά είναι πίσω στην ενορχήστρωση, η παραγωγή γέρνει σαφώς υπέρ της jazz (ευνοώντας ξεκάθαρα την smoothy υποτονικότητα), υπάρχει μια επανάληψη και η ροή του δίσκου δεν είναι η καλύτερη δυνατή, το πρόσημο δεν μπορεί παρά να είναι πανηγυρικά θετικό. Ο δικαιολογημένα πολυπολιτισμικός μουσικός χαρακτήρας, το υψηλό συνθετικό επίπεδο των κορυφαίων στιγμών και η άποψη του Ontalva -τόσο ενορχηστρωτικά όσο και κιθαριστικά- το δικαιολογούν απόλυτα.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

Vamos Ángel!

Η εταιρεία που «φιλοξενεί» την εν λόγω κυκλοφορία δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την OctoberXart Records που ίδρυσε ο ίδιος ο Ontalva, ενώ διάφορα μέλη των October Equus (κυρίως η μπασίστρια και σύζυγος του Οntalva με την οποία συνεργάστηκε στη μίξη και την παραγωγή) στηρίζουν την όλη προσπάθεια. Η προσεγμένη παραγωγή και ο νοικοκυρεμένος ήχος που αρμόζει στο avant-rock γίνονται αισθητά από τα πρώτα δευτερόλεπτα μιας τόσο απολαυστικής και ταξιδιάρικης ακρόασης.

Το κεντρικό θέμα του “Τarlaya Ektim Sogam” θυμίζει ελληνική δημοτική μουσική με τα έγχορδα όμως να το τραβάνε λίγο πιο ανατολικά, ενώ όσο αναπτύσσεται και μπαίνουν οι μονωδίες του σαξοφώνου και της ηλεκτρικής κιθάρας παντρεύουν πολλά περισσότερα, κάτι που θα τηρηθεί στην ολότητα του έργου. Στο “No Return” κυριαρχεί κυκλοθυμικά η melodica -όργανο που σπάνια συναντούμε σ’ αυτό το ιδίωμα- προσδίδοντας έναν ιδιαίτερο εξωτισμό. Το μοτίβο διακόπτεται ευχάριστα με τους αφρικάνικους ρυθμούς του ομώνυμου κομματιού, όπου  ο παιχνιδιάρικος διάλογος μεταξύ των μουσικών είναι πραγματικά άξιος θαυμασμού. “Ugetsu”, τίτλος που από μόνος του παραπέμπει σε Ιαπωνία και το κομμάτι με έναν αιθέριο ιμπρεσιονισμό πετυχαίνει τον σκοπό του. Εδώ ο Οntalva δείχνει  την μουσική του ευελιξία και άνεση. Ανακατεύει για ακόμα μια φορά την τράπουλα συνθετικά και ως σολίστ εντάσσοντας το Ασιατικό στοιχείο, με έναν υπέροχο και λυρικό τρόπο. Το “El Telele” φαντάζει πιο κοντινό στις avant-prog καταβολές του, ενώ το “Comanche” σε μια πιο ελεύθερη jazz/fusion κατεύθυνση. Το μόλις δυόμιση λεπτών ειδυλλιακό “Bicycles Were Quite Popular In The Forbidden City” δίνει έναν Canterbury τόνο. Αξίζει να αναφερθεί ως άλλο ένα πλεονέκτημα του έργου οι διάρκειες των κομματιών που είναι τέτοιες ωστε ούτε να κουράζουν από την μια, αλλά και να δίνεται -όπου απαιτείται κατά τον δημιουργό- χώρος για προσωπική έκφραση στους μουσικούς. Το “Cobra Trap” αποτελεί έναν χαλαρό επίλογο μέσα σε πλαίσιο περιληπτικό επί του περιεχομένου. Υποδειγματικό κλείσιμο με εξισορρόπηση αυτοσχεδιασμού και ατμοσφαιρικού παιξίματος.

Με το “Tierra Quemada” o Ángel Ontalva ως ένας μουσικός ποντοπόρος μας παραδίδει ένα πολυπολιτσμικό κομψοτέχνημα με έναν τόσο ευλαβικό τρόπο που ζεσταίνει την καρδιά και τις αισθήσεις μας. Ο σεβασμός με τον οποίο διαχειρίζεται παραδοσιακά μοτίβα χωρίς να τα καθιστά εύπεπτα παντρεύοντάς τα με την jazz ελευθεριότητα λειτουργεί καταλυτικά στο να εκπληρώνει τον ευσεβή πόθο κάθε σοβαρού ακροατή που διψάει για ethnic περάσματα χωρίς την ευτελισμένη του εκδοχή που δυστυχώς σε άλλα ιδιώματα μας έχουν συνηθίσει.

9 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

Ζεστή συντροφιά

Το ότι ο Ángel Ontalva δεν είναι ευρέως γνωστός ως κιθαρίστας οφείλεται αποκλειστικά στην ιδιαιτερότητα της μουσικής που επέλεξε να υπηρετεί, καθώς στον χώρο του avant-prog χαίρει εκτίμησης και θαυμασμού, κυρίως βέβαια για την μπάντα του, τους October Equus. Η προσωπική του καριέρα παρουσίασε κάποιο ενδιαφέρον στο ντεμπούτο του “Mundo Flotante”, ωστόσο το φετινό “Tierra Quemada” είναι η κορυφαία του δουλειά και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες στον avant-garde προοδευτικό ήχο για το 2015.

Ο Ontalva δεν είναι μόνο πολύ καλός παίκτης, αλλά και εξαιρετικός ενορχηστρωτής. Ένας μουσικός με καλλιτεχνικό όραμα στο οποίο εντάσσει και το δικό του εκτελεστικό κομμάτι. Το “Tierra Quemada” δεν είναι κιθαριστικός δίσκος, αλλά ένα ορχηστρικό ταξίδι σε ήχους με μεγάλη πολιτισμική και γεωγραφική απόσταση. Το εν λόγω ταξίδι γίνεται εφικτό με τη συμβολή επτά επίσης Ισπανών μουσικών, μεταξύ των οποίων η μπασίστρια Amanda Pazos Cosse και ο ντράμερ Vasco Trilla, αμφότεροι μέλη των October Equus.

Ξεκινώντας με ήχους της Ανατολίας στο πιο επιθετικό κομμάτι του album (“Tarlaya Ektim Sogan”), τα πράγματα γίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα στο σκοτεινό και μυστηριώδες “No Return”, όπου το jazz/fusion RIO με στοιχεία chamber και πανέξυπνη χρήση melodica θριαμβεύει σε αραβοϊσπανικές μελωδίες. Το αμιγώς avant-prog ομώνυμο κομμάτι είναι με διαφορά το πιο «πιασάρικο» στο album και το μοναδικό στο οποίο τα κρουστά έχουν σημαντικό ρόλο. Η αλλαγή είναι απότομη στο αργόσυρτο, ατμοσφαιρικότατο “Ugetsu”. Πρόκειται για μια προσωπική απόδοση ιαπωνικών μελωδιών από τον Ontalva, ένα υπέροχο κομμάτι εμπνευσμένο από την καταπληκτική ομώνυμη ταινία του 1953 σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Kenji Mizoguchi. Το “El Telele” που ακολουθεί θυμίζει αρκετά το ομώνυμο και το “Comanche” αμέσως μετά ακούγεται σαν το “No Return” αντίστοιχα, σε δομή, ταχύτητες, αλλά και σε ύφος (jazz/fusion). Μετά από ένα μελωδικό ιντερλούδιο (“Bicycles Were Quite Popular In The Forbidden City”) το “Cobra Trap” κλείνει το album με έναν χαμηλών τόνων jamming prog τρόπο, αφήνοντας μια γλυκιά γεύση.

Το “Tierra Quemada” είναι μία από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις του 2015. Αν και τα κρουστά είναι πίσω στην ενορχήστρωση, η παραγωγή γέρνει σαφώς υπέρ της jazz (ευνοώντας ξεκάθαρα την smoothy υποτονικότητα), υπάρχει μια επανάληψη και η ροή του δίσκου δεν είναι η καλύτερη δυνατή, το πρόσημο δεν μπορεί παρά να είναι πανηγυρικά θετικό. Ο δικαιολογημένα πολυπολιτισμικός μουσικός χαρακτήρας, το υψηλό συνθετικό επίπεδο των κορυφαίων στιγμών και η άποψη του Ontalva -τόσο ενορχηστρωτικά όσο και κιθαριστικά- το δικαιολογούν απόλυτα.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

Vamos Ángel!

Η εταιρεία που «φιλοξενεί» την εν λόγω κυκλοφορία δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την OctoberXart Records που ίδρυσε ο ίδιος ο Ontalva, ενώ διάφορα μέλη των October Equus (κυρίως η μπασίστρια και σύζυγος του Οntalva με την οποία συνεργάστηκε στη μίξη και την παραγωγή) στηρίζουν την όλη προσπάθεια. Η προσεγμένη παραγωγή και ο νοικοκυρεμένος ήχος που αρμόζει στο avant-rock γίνονται αισθητά από τα πρώτα δευτερόλεπτα μιας τόσο απολαυστικής και ταξιδιάρικης ακρόασης.

Το κεντρικό θέμα του “Τarlaya Ektim Sogam” θυμίζει ελληνική δημοτική μουσική με τα έγχορδα όμως να το τραβάνε λίγο πιο ανατολικά, ενώ όσο αναπτύσσεται και μπαίνουν οι μονωδίες του σαξοφώνου και της ηλεκτρικής κιθάρας παντρεύουν πολλά περισσότερα, κάτι που θα τηρηθεί στην ολότητα του έργου. Στο “No Return” κυριαρχεί κυκλοθυμικά η melodica -όργανο που σπάνια συναντούμε σ’ αυτό το ιδίωμα- προσδίδοντας έναν ιδιαίτερο εξωτισμό. Το μοτίβο διακόπτεται ευχάριστα με τους αφρικάνικους ρυθμούς του ομώνυμου κομματιού, όπου  ο παιχνιδιάρικος διάλογος μεταξύ των μουσικών είναι πραγματικά άξιος θαυμασμού. “Ugetsu”, τίτλος που από μόνος του παραπέμπει σε Ιαπωνία και το κομμάτι με έναν αιθέριο ιμπρεσιονισμό πετυχαίνει τον σκοπό του. Εδώ ο Οntalva δείχνει  την μουσική του ευελιξία και άνεση. Ανακατεύει για ακόμα μια φορά την τράπουλα συνθετικά και ως σολίστ εντάσσοντας το Ασιατικό στοιχείο, με έναν υπέροχο και λυρικό τρόπο. Το “El Telele” φαντάζει πιο κοντινό στις avant-prog καταβολές του, ενώ το “Comanche” σε μια πιο ελεύθερη jazz/fusion κατεύθυνση. Το μόλις δυόμιση λεπτών ειδυλλιακό “Bicycles Were Quite Popular In The Forbidden City” δίνει έναν Canterbury τόνο. Αξίζει να αναφερθεί ως άλλο ένα πλεονέκτημα του έργου οι διάρκειες των κομματιών που είναι τέτοιες ωστε ούτε να κουράζουν από την μια, αλλά και να δίνεται -όπου απαιτείται κατά τον δημιουργό- χώρος για προσωπική έκφραση στους μουσικούς. Το “Cobra Trap” αποτελεί έναν χαλαρό επίλογο μέσα σε πλαίσιο περιληπτικό επί του περιεχομένου. Υποδειγματικό κλείσιμο με εξισορρόπηση αυτοσχεδιασμού και ατμοσφαιρικού παιξίματος.

Με το “Tierra Quemada” o Ángel Ontalva ως ένας μουσικός ποντοπόρος μας παραδίδει ένα πολυπολιτσμικό κομψοτέχνημα με έναν τόσο ευλαβικό τρόπο που ζεσταίνει την καρδιά και τις αισθήσεις μας. Ο σεβασμός με τον οποίο διαχειρίζεται παραδοσιακά μοτίβα χωρίς να τα καθιστά εύπεπτα παντρεύοντάς τα με την jazz ελευθεριότητα λειτουργεί καταλυτικά στο να εκπληρώνει τον ευσεβή πόθο κάθε σοβαρού ακροατή που διψάει για ethnic περάσματα χωρίς την ευτελισμένη του εκδοχή που δυστυχώς σε άλλα ιδιώματα μας έχουν συνηθίσει.

9 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός