Alco Frisbass – Le Mystère du Gué Pucelle

Intro: Paris Gravouniotis

Hailing from a country with an exceptional history in progressive rock, especially in the 70s with bands such as Magma, Ange, Clearlight and many others, the French Alco Frisbass started in 2015 as a duet consisting of Fabrice Chouette and Patrick Dufour. Their self-titled debut album had left the best impressions as it sounded like an ideal mix of symphonic prog, Canterbury and fusion. Then, with the addition of Frederic Chaput, they became a trio and released their second album, Le Bateleur, in2018, proving that their artistic success three years ago was not just a coincidence. This year’s Le Mystère du Gué Pucelle is one of the most anticipated releases for the fans of retro-prog sound and it remains to be seen if their route to recognition will continue.

[bandcamp width=100% height=120 album=2873483621 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Strong return with some questions

From the very first notes of Le Mystère du Gué Pucelle it becomes clear that Alco Frisbass continue exactly where they left off with Le Bateleur. Their influences include a fairly wide range of classic as well as some contemporary forms of progressive sound, for example in the opening title track one will hear symphonic elements from Genesis and Clearlight, the Canterbury approach of National Health and the absolute character of Änglagård. The melodies once again play the most important role as they flow with a linearity without any particular change in rhythm, while their angles are smooth enough regarding the pluralism that characterizes the band. Overall, the instrumental jamming element and their technical perfection are the two most basic elements that mark the 45 minutes of the entire album.

Although they do not elude compositionally, there are moments such as the first two minutes of Histoire Diffuse that manage to tickle the palate of the brain, but also the pulsating groove of Pulsar, where Jean-Luc Payssan participates as a guest (guitar, sitar , mandolin). Among the other compositions, Sélénite is probably the most mediocre moment of the album as it doesn’t justify its almost ten-minute duration, while Alchemical Corpus that closes Le Mystère du Gué Pucelle has some elements that deviate from the usual, especially its almost rock ‘n’ roll finale.

The production of the album, although not as warm as one would expect for the specific sound that Alco Frisbass honors, serves its purpose quite satisfactorily. Although, as mentioned above, their musicality and technical level cannot be questioned, I consider that these guys are capable of many more things compositionally. They can jam perfectly, however I would love to hear them testing their strengths more within prog rock limits and compose more structured pieces with beginning, middle and end, without of course falling behind in either complexity or duration. Their return can only be described as enjoyable. Οverall their third full-length job is really impressive, and I hope what will follow will meet our high expectations.

7.5 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

The third album of Alco Frisbass continues where Le Bateleur had left off, with a deep faith in the Canterbury prog sound, symphonic elements and a jazz twist that is expected and important for the pluralism of an instrumental album of the genre. The biggest surprises here are the impeccably structured Pulsar with the important contribution of Jean-Luc Payssan (Minimum Vital) in the acoustic parts, the amazing introduction of Histoire Diffuse, and the rock ‘n’ roll elements in Alchemical Corpus. As predictable as the 10 minute self-titled epic track may sound, it is another great track by the French trio and perhaps the only weak point of the album is Sélénite which would work perfectly with a shorter duration.

Overall, Le Mystère du Gué Pucelle is a really enjoyable album that sounds better every time you listen to it, aimed exclusively for the 70s progressive rock fans, and is also another proof that the Canterbury sound never gets old.

7.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης

Προερχόμενοι από μία χώρα με εξαιρετική προϊστορία στον progressive rock χώρο και ειδικά στα μυθικά 70s με μπάντες όπως οι Magma, Ange, Clearlight και πολλοί άλλοι, οι Γάλλοι Alco Frisbass ξεκίνησαν το 2015 ως ντουέτο αποτελούμενο από τους Fabrice Chouette και Patrick Dufour. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων καθώς ηχούσε ως μία ιδανική μίξη symphonic prog, Canterbury και fusion. Στη συνέχεια με την προσθήκη του Frederic Chaput έγιναν και επίσημα trio και κυκλοφόρησαν τη δεύτερη δουλειά τους (Le Bateleur – 2018), αποδεικνύοντας ότι μόνο τυχαία δεν ήταν η προ τριετίας καλλιτεχνική τους επιτυχία. Το φετινό Le Mystère du Gué Pucelle αποτελεί μία από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες για τους φίλους του retro prog ήχου και μένει να δούμε αν θα συνεχιστεί η ανοδική τους πορεία προς την καταξίωση.

[bandcamp width=100% height=120 album=2873483621 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Δυνατή επιστροφή με ερωτήματα

Από τις πρώτες κιόλας νότες του φετινού Le Mystère du Gué Pucelle καταλαβαίνεις ότι οι Alco Frisbass συνεχίζουν ακριβώς από εκεί που το άφησαν  με το Le Bateleur. Οι επιρροές τους περιλαμβάνουν μία αρκετά μεγάλη γκάμα από πιο κλασικά αλλά και πιο σύγχρονα σχήματα του προοδευτικού ήχου, λόγου χάριν στο εναρκτήριο ομώνυμο θα ακούσει κανείς symphonic στοιχεία από Genesis και Clearlight, την Canterbury προσέγγιση των National Health και σε σημεία τον απόλυτο χαρακτήρα των Änglagård. Οι μελωδίες για ακόμη μία φορά παίζουν  τον σημαντικότερο ρόλο καθώς ρέουν με μία γραμμικότητα χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερες αλλαγές στους ρυθμούς, ενώ οι γωνίες τους είναι αρκετά λείες για τον πλουραλισμό που τους χαρακτηρίζει. Συνολικά το instrumental jamming στοιχείο και η τεχνική τους αρτιότητα θα λέγαμε πώς είναι τα δύο βασικότερα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα 45 λεπτά ολόκληρου του δίσκου.

Αν και συνολικά δεν ξεφεύγουν συνθετικά, υπάρχουν στιγμές όπως φερ’ ειπείν τα πρώτα δύο λεπτά του Histoire Diffuse που καταφέρνουν να γαργαλίσουν τον ουρανίσκο του εγκεφάλου, αλλά και το τσαχπίνικο groove του Pulsar, όπου συμμετέχει ως guest ο Jean-Luc Payssan (κιθάρα, σιτάρ, μαντολίνο). Από τις υπόλοιπες συνθέσεις το Sélénite είναι πιθανότατα η πιο μέτρια στιγμή του δίσκου χωρίς να δικαιολογεί με τίποτα τη σχεδόν δεκάλεπτη διάρκειά του, ενώ το Alchemical Corpus που κλείνει και την αυλαία του Le Mystère du Gué Pucelle έχει μερικά σημεία που λοξοδρομούν από την πεπατημένη, όπως για παράδειγμα το σχεδόν rock ‘n’ roll φινάλε του.

Η παραγωγή του δίσκου αν και δεν είναι τόσο ζεστή όσο θα περίμενε κανείς για τον συγκεκριμένο ήχο που τιμούν οι Alco Frisbass, εξυπηρετεί τον σκοπό της σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Αν και όπως προαναφέρθηκε η μουσικότητα και τον τεχνικό τους επίπεδο δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, συνθετικά θεωρώ ότι είναι ικανοί για αρκετά περισσότερα πράγματα. Το jamming το έχουν στο απόλυτο, ωστόσο θα ήθελα πολύ να τους ακούσω εντός prog rock ορίων να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και να συνθέσουν πιο δομημένα κομμάτια με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς βεβαίως να υστερούν ούτε σε πολυπλοκότητα ούτε σε διάρκεια. Η επιστροφή τους μόνο ως ευχάριστη μπορεί να χαρακτηριστεί. Συνολικά η τρίτη full-length δουλειά τους είναι πραγματικά καλή και ελπίζω η συνέχεια να εκπληρώσει σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες μας.

7.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Το τρίτο album των Alco Frisbass συνεχίζει εκεί που είχε σταματήσει το Le Bateleur, με πίστη στον Canterbury prog ήχο, συμφωνικά στοιχεία και ένα jazz twist που είναι αναμενόμενο όσο και σημαντικό για τον πλουραλισμό ενός ορχηστρικού δίσκου του είδους. Οι εκπλήξεις εδώ είναι το άψογα δομημένο Pulsar με τη σημαντική συμβολή του Jean-Luc Payssan (Minimum Vital) στα ακουστικά σημεία, η καταπληκτική εισαγωγή του Histoire Diffuse, καθώς και τα rock ‘n’ roll στοιχεία του Alchemical Corpus. Όσο αναμενόμενο κι αν ακούγεται το ομώνυμο 10λεπτο epic, είναι ένα ακόμα εξαιρετικό κομμάτι από το γαλλικό trio και ίσως η μοναδική αδύναμη στιγμή του δίσκου είναι το Sélénite που θα λειτουργούσε άψογα αν είχε μικρότερη διάρκεια.

Συνολικά, το Le Mystère du Gué Pucelle είναι ένα απολαυστικό album που ακούγεται καλύτερο σε κάθε νέα ακρόαση απευθυνόμενο αποκλειστικά στους λάτρεις του progressive rock των 70s, αποτελώντας παράλληλα μία ακόμα απόδειξη ότι ο Canterbury ήχος δεν παλιώνει ποτέ.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς