Umpfel – Cactus

Προσοχή, ο κάκτος τσιμπάει (λίγο απ’ όλα)

Οι Νορβηγοί Umpfel αποτελούν ιδιάζουσα περίπτωση. Αν κάποιος δει τις επιρροές που αναφέρουν στην επίσημη σελίδα τους στο Facebook, θα δει εντελώς ετερόκλητα ονόματα όπως αυτά των Meshuggah και Toto. Κι όμως, όλες αυτές οι διαφορετικές επιρροές είναι έκδηλες στο “Cactus”.

Η μπάντα των Andreas S. Sjøen και Anund Vikingstad επιστράτευσε μια πληθώρα άξιων guest μουσικών και… έχωσε όλο το prog σε έναν δίσκο, καθιστώντας έτσι την περιγραφή των περιεχομένων του ιδιαίτερα δύσκολη.  Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, “The Midas Touch”, αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα μιας και καταφέρνει να συνδυάσει το eclectic prog των Flower Kings με την αυστραλέζικη σκηνή του crossover prog και το αμερικανικό prog metal. Αυτό όμως που εκπλήσσει πραγματικά είναι το πόσο καλή συνοχή μεταξύ τους έχουν τα τόσο διαφορετικά ως προς το ύφος μέρη. Πραγματικό κατόρθωμα.

Το αριστουργηματικό “Precarious” καταφέρνει να είναι από τα ελάχιστα κομμάτια που σε συνεπαίρνουν με το ποιοτικότατο, μελωδικό και καλογραμμένο eclectic prog τους και τη δεξιοτεχνία που διαθέτει η μπάντα. Και μετά σου χώνουν μια djent μπουνιά στη μάπα και σε αφήνουν να ψάχνεις να βρεις από πού την έφαγες.

Θα ήταν αμέλεια αν δεν αναφερόταν και η αίσθηση χαβαλέ που διαθέτει η μπάντα και η οποία εκδηλώνεται υπέροχα σε κομμάτια όπως τα “All the Girls Think I’m So Hot” (τι υπέροχο σόλο στην κιθάρα!), το “Mr. Anund, Where Are You” και το “Fly, Fly”, το οποίο δε διστάζει να περάσει σε χωράφια ιδιοκτησίας του κου. Bungle.

Και filler δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Κάθε κομμάτι έχει λόγο ύπαρξης στον δίσκο. Από το “Busskort” με το καταπληκτικό σόλο στα πλήκτρα και τη φωνητική μελωδία που φέρνει στον νου τους Lemur Voice (τους θυμάστε αυτούς;) μέχρι το “Illuminati”, το οποίο παίζει με δυναμικές όπως ελάχιστα κομμάτια, το “Cactus” καταλήγει να είναι αυτό το σπάνιο διαμάντι που απαιτεί την προσοχή σου καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης και την κερδίζει με σχεδόν ανεπίτρεπτη ευκολία.

Το πλέον παράδοξο στοιχείο του “Cactus” είναι ότι παρά την περιπλοκότητά του και τη συνύπαρξη εκ πρώτης όψεως ετερόκλητων στοιχείων, δεν αποτελεί δίσκο που να χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις για να σε κερδίσει. Χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις επειδή σε έχει κερδίσει από την πρώτη στιγμή. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι εφικτό να βελτιώσουν κι άλλο το παιχνίδι τους οι δύο Νορβηγοί.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα. Σε όλους. Χωρίς εξαιρέσεις.

9 / 10

Νίκος Βέβες

Νορβηγικός πλουραλισμός

Με ένα εξώφυλλο που θυμίζει το αντίστοιχο των Βρετανών Indian summer με ένα κάκτο -που είναι και ο τίτλος του δίσκου- να δεσπόζει σε ένα μάλλον άνυδρο τοπίο η μουσική των Umpfel δροσίζει με τη ευφορία των συνθέσεων τους. Αν το διακύβευμα του σύγχρονου προοδευτικού metal είναι η συγχώνευση των διαφορετικών ειδών και επιρροών σε ένα αμάλγαμα καινούργιου και παλιού,η μουσική των Umpfel πηγαίνει ένα μικρό βήμα μπροστά. Αρκετά κομμάτια του δίσκου σου δημιουργούν την εντύπωση πως ανήκουν σε διαφορετικό καλλιτέχνη, μια εντυπωσιακή εναλλαγή διακριτών στυλ που σίγουρα εντείνεται από τη συμμετοχή τόσων μουσικών και διατρανώνει τη διάθεση να υπερπηδηθούν τα όρια. Μπορεί κάποιος να πιστέψει πως μια τέτοια προσπάθεια αποσκοπεί να αποκρύψει την αδυναμία να ακολουθηθεί μια συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση με επιτυχία και πως οι τόσες αλλαγές συσκοτίζουν τη συνθετική τους ανεπάρκεια. Δεν θα μπορούσε να σφάλλει χειρότερα, καθώς ο δίσκος παρά τον πλουραλισμό του διαθέτει εξαιρετική συνοχή.

Το “The Midas Τouch” που ανοίγει το δίσκο είναι ένα εντυπωσιακά δυναμικό κομμάτι πολύ κοντά στον ήχο των Αnimals As Leaders, μετά τα μισά του τραγουδιού, πριν και μετά το εκρηξιγενές σόλο του Μatt Harnett, έχει εξαιρετικά σημεία και το κλείσιμο είναι ένα ambient κομψοτέχνημα. Το “Precarious” είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στον δίσκο. Εδώ ακούμε πολύ ωραίες κιθάρες αρκετά κοντά στο djent με παθιασμένα φωνητικά και μετά από ένα σύντομο μελωδικό σημείο κλείνει με death metal βρυχηθμούς. Στο “Αll Τhe Girls Think I’m Hot” όπως υποδηλώνει και ο τίτλος έχουμε μια εντελώς διαφορετική μουσική προσέγγιση: ένα πανέμορφο κομμάτι στα πρότυπα του Jeff Buckley, τον οποίο θυμίζει η φωνή του Sjøen (εξαιρετικός καθόλη τη διάρκεια του δίσκου και σε αυτόν το τομέα), στο μπάσο έχουμε τη συμμετοχή του Arlird Gismvervik και του Rick Graham στην κιθάρα. Πολύ πιο σκληρό είναι το “Fly, Fly” που προσωπικά μου θύμισε Prong και διαθέτει και αυτό ένα εξαιρετικό σόλο από τον Sean Ashe, αλλά η αλήθεια είναι πως ξεχωρίζει για τα φωνητικά του επίσης συμμετέχοντα Μikee Goodman των Sikth. Συνολικά άλλο ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Το “Βusskort” ένα αρκετά rock κομμάτι που σε σημεία θυμίζει Rush ειδικά στα ντραμς. Το επόμενο, “Right Through Your Heart” είναι instrumental που αρχίζει αρκετά συγκρατημένα και σταδιακά γίνεται πιο πομπώδες με σκληρά riffs χωρίς να δίνεται μεγάλη έμφαση στην τεχνική, όπως στο “Ιlluminati” με την πολύ prog εισαγωγή και εν γένει δομή του που φέρνει αρκετά σε Dream Τheater. Το “Mr. Arnurd, Where Are You?” είναι άλλο ένα instrumental, πιο ευθύ και ίσως πιο εύθυμο σε σχέση με το προηγούμενο. Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε πως στο δεύτερο μισό του δίσκου διακρίνουμε μια ελαφρά πτώση στην ποιότητα των κομματιών, εντύπωση που γεννάται αναπόφευκτα κυρίως λόγω του εντυπωσιακού πρώτου μέρους. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου το “Shleep” επαναφέρει την απολεσθείσα ισορροπία, όντας ένα prog σε διάρκεια αλλά κυρίως σε εκτέλεση κομμάτι με τρομερά θεατρικά φωνητικά που ξεδιπλώνει όλες τις καλλιτεχνικές αρετές της μπάντας.

Ίσως το πιο σημαντικό βήμα μιας μπάντας είναι ο πρώτος της δίσκος, γιατί  περικλείει σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο τις δυνατότητές της, αλλά και τα φόντα που διαθέτει ένα σχήμα ώστε να προοδεύσει στο μέλλον. Οι Umpfel με το ντεμπούτο τους μας καταθέτουν τα διαπιστευτήριά τους τα οποία είναι εξόχως εντυπωσιακά και γεννούν υποσχέσεις για τη συνέχεια της καριέρας τους. Ο δεύτερος δίσκος όταν έρθει (και μάλλον θα βασίζεται αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις) θα είναι από τα πιο συναρπαστικά στοιχήματα του νέου προοδευτικού metal.

8 / 10

Χρήστος Μήνος