[Self-released, 2014]
Εισαγωγή: Νίκος Φιλιππαίος
07 / 03 / 2014
Η δεκαετία του 2000 στάθηκε ιδιαίτερα κρίσιμη για το μουσικό ιδίωμα του post rock. Σταδιακά, η γενιά των θεμελιωτών έδωσε τη σκυτάλη της πρωτοτυπίας και της προόδου στη δεύτερη γενιά, σε μπάντες όπως Red Sparowes, God Is An Astronaut, 65daysofstatic και πολλές άλλες όχι λιγότερο σημαντικές, οι οποίες προχώρησαν το ιδίωμα, παγιώνοντας τα σταθερά του γνωρίσματα. Ειδικότερα, όσο αφορά τον κιθαριστικό ήχο, μέσα στα ‘00s είχαμε και τη δυναμική εμφάνιση του metal παρακλαδιού του post rock, με μπροστάρηδες κυρίως Αμερικάνους, όπως οι Isis, οι Russian Circles και οι Pelican, αλλά και Βρετανούς, όπως οι Maybeshewill.
Ωστόσο, πράγματι προς το τέλος της δεκαετίας, το post rock βρέθηκε σε ένα αναπόφευκτο τέλμα, καθώς τα σταθερά γνωρίσματα εξέπεσαν σε μανιέρες, τις οποίες ακολούθησε ένα πλήθος συγκροτημάτων ανά τον κόσμο. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, τα «μεγάλα» ονόματα κυκλοφορούν αξιομνημόνευτα άλμπουμ ολοένα και σπανιότερα. Έτσι, μέλλον και πρόοδο στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα βλέπουμε στις απρόσμενες αναμείξεις με άλλα είδη και τάσεις, όπως το folk, η electronica, το sludge και το black metal. Βέβαια το post rock πάντα το έχει από κοντά το ουσιαστικά μεγαλύτερο αδερφάκι του, το progressive rock. Αν το post rock έχει από τα γεννοφάσκια του προικιστεί με την ριζοσπαστικά DIY και underground νοοτροπία του punk, από το progressive rock έχει ξεκλέψει το πνεύμα ανησυχίας, ψαξίματος και ανατροπής.
Οι Tides Of Man, από τη Florida των ΗΠΑ, μέχρι πρόσφατα προσέγγιζαν έναν ιδιαίτερο συνδυασμό ανάμεσα στο punk και το prog rock, αποτελώντας μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές και γνωστές, τουλάχιστον στη χώρα τους, μπάντες που εξερευνούν τα όρια ανάμεσα στο αμερικάνικο post-hardcore, το ιδιάζον ψυχεδελικό progressive των Mars Volta και το εγκεφαλικό alternative των (παλιότερων άλμπουμ των) Muse. Ωστόσο, το 2010, μετά από δύο άλμπουμ, ο τραγουδιστής Tilian Pearson αποφάσισε να αφήσει την μπάντα και μετά από συζητήσεις με τους Saosin, κατέληξε στους Dance Gavin Dance. Τα υπόλοιπα μέλη αρχικά βρέθηκαν σε αδιέξοδο και αμηχανία, η οποία φαίνεται πως δεν ξεπεράστηκε από τις ακροάσεις που πραγματοποίησαν προς αναζήτηση νέου τραγουδιστή. Τελικά, αποφάσισαν να μετατρέψουν αυτή την αμηχανία ή κρίση μουσικής ταυτότητας σε πλεονέκτημα, μπαίνοντας σε μια νέα δημιουργική φάση.
Κρίση ταυτότητας, απόπειρα εξέλιξης Μετά από τις ανακατατάξεις στο εσωτερικό τους, στις αρχές του Φλεβάρη του 2014 οι Tides Of Man κυκλοφόρησαν το τρίτο full-length τους, με τίτλο “Young And Courageous”, στο οποίο πραγματοποιούν μια πλήρως συνειδητή στροφή σε έναν ορχηστρικό post rock ήχο. Όπως δηλώνουν και οι ίδιοι: «We’re a progressive rock band gone post-rock instrumental. We’re kind of in the middle of an identity crisis, but we’re loving it». Δεν αμφιβάλλουμε πως τα μέλη της μπάντας μπορεί να είναι ενθουσιασμένα με αυτή την αλλαγή, αλλά ας εξετάσουμε αν το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Αρχικά, μπορούμε να πούμε πως ο τίτλος του άλμπουμ ταιριάζει με το στιλ του post rock που έχουν επιλέξει. Ένα ήχος μεγαλόπρεπος, φρέσκος και δυναμικός, με αιχμές τόσο metal, όσο και progressive rock. Οι επιρροές από συμπατριώτες τους δεν είναι μονάχα αισθητές, αλλά και καθοδηγητικές. Στα πιο ακουστικά και κινηματογραφικά σημεία, τους Tides Of Man οδηγούν οι Explosions In The Sky, ενώ στα κιθαριστικά ξεσπάσματα οι Russian Circles. Βέβαια, το συγκρότημα λοξοκοιτά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ειδικά στο πιο πιασάρικο και γεμάτο γκάζια στιλ των God Is An Astronaut. Ωστόσο, οι Αμερικάνοι καταφέρνουν έναν κάμποσο προσωπικό ήχο, ισορροπώντας πετυχημένα και ανάμεσα σε μελωδικότητα και τεχνική αρτιότητα. Αυτά τα στοιχεία αναδεικνύονται από την προσεκτική και καθαρή παραγωγή, η οποία όμως συχνά καταλήγει σε έναν ήχο πομπώδη και υπερβολικό, που αν και στο τρέχον post-hardcore συνηθίζεται, μοιάζει, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, αταίριαστος εν γένει στο post rock ιδίωμα. Δυστυχώς, οι αδυναμίες της νέας προσπάθειας των Tides Of Man δεν σχετίζονται μονάχα με το κομμάτι της παραγωγής. Ακόμα ένα μειονέκτημα του άλμπουμ είναι η μεγάλη του διάρκεια, δηλωτική της αβεβαιότητας ή ακόμη και αδυναμίας της μπάντας να σταθεί πιο επιλεκτική ως προς τα μουσικά θέματα, τις μελωδίες, τις ενορχηστρώσεις. Έτσι, το άλμπουμ σταδιακά γίνεται κουραστικό. Ταυτόχρονα, οι πολύ καλές στιγμές αναμειγνύονται με πολυχρησιμοποιημένα post rock μοτίβα. Τέλος, το επικό στοιχείο της παραγωγής επεκτείνεται σε πολλά σημεία των συνθέσεων και καταλήγει άνευ νοήματος, με πιο χαρακτηριστικό ίσως το πολυφωνικό μέρος της τελευταίας σύνθεσης του άλμπουμ (“Measure Your Breath”). Ωστόσο, η τελική αίσθηση που σου αφήνει το “Young And Courageous” είναι θετική, μια θέληση αναζήτησης και εξέλιξης. Μάλιστα, κάποια κομμάτια είναι πραγματικά απολαυστικά, για παράδειγμα το “Eyes Like Strange Sins”. Είναι φανερό πως οι Tides Of Man ακόμα ανιχνεύουν νέα μουσικά σχήματα, εμβαθύνουν σε νέους, πιο δύστροπους μουσικούς κόσμους. Το post rock δείχνει να τους ταιριάζει, καθώς μέσα από αυτό καταφέρνουν, ακόμη και με τις αστοχίες του πρωτάρη, να εκφράσουν ακριβώς αυτή την ψυχολογία ενός νέου ξεκινήματος: νοσταλγία για τα περασμένα, μα και θάρρος για το αύριο.
7 / 10 Νίκος Φιλιππαίος | Περί μεταλλαγής To “Young and Courageous” είναι το τρίτο album των Αμερικανών Tides of Man. Είχαν προηγηθεί το “Empire Theory” (concept album) το 2009 και το “Dreamhouse” το 2010. Το συγκρότημα από τη Florida βρίσκεται σε μια αποφασιστική στροφή της μουσικής του πορείας, κάτι που αντικατοπτρίζεται στο ύφος και στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Πιο συγκεκριμένα, μετά την αποχώρηση του τραγουδιστή τους Tilian Pearson το 2010, τα εναπομείναντα μέλη αποφάσισαν να μην αντικαταστήσουν τον Pearson, αλλά να συνεχίσουν ως instrumental μπάντα. Οι ίδιοι με μια επίστρωση αυτοσαρκασμού αναφέρουν στο site τους ότι βρίσκονται σε κρίση ταυτότητας. Από το αμιγώς progressive rock ύφος των πρώτων δύο δίσκων μεταλλάσσονται σε καθαρό post rock σχήμα, κάτι που ευνοείται από την απουσία φωνητικών. Σίγουρα υπήρχαν τα σπέρματα αυτής της μεταστροφής στην πρώιμη καριέρα τους, αλλά γονιμοποιήθηκαν μουσικά στο νέο τους δίσκο. Το “Young and Courageous” αποτελείται από 11 καλοδουλεμένες συνθέσεις, με τη δομή να αντλεί από την επιτυχημένη μανιέρα του post ιδιώματος. Με άλλα λόγια, υπάρχει ατμοσφαιρικότητα, η οποία διανθίζεται από όμορφες μελωδίες. Τα τραγούδια χτίζονται σχεδόν τελετουργικά, με το κάθε όργανο να αναλαμβάνει ευλαβικά τον ρόλο του προσθέτοντας στο οικοδόμημα. Η παραγωγή είναι πραγματικά αψεγάδιαστη, πιστή στο ύφος και στην μουσική αντίληψη του συγκροτήματος, αναδεικνύοντας τις συνθέσεις. Αλλά σε αυτό το σημείο εξαντλούνται και τα θετικά στοιχεία. Δεν είναι λίγα φυσικά. Το album απέχει πολύ από το να είναι μέτριο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αριστούργημα. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο, αλλά υπάρχει διάχυτη η αίσθηση επανάληψης των μουσικών θεμάτων, ο τρόπος εκδίπλωσης των κομματιών είναι προβλέψιμος και η μεγάλη διάρκεια αφαιρεί από την ποιότητα του συνόλου. Υπάρχουν βέβαια εξαιρετικά κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως η μοναδική εισαγωγή “Desolate, Magnificent”, το “Drift” με τις μελαγχολικές κιθάρες να δημιουργούν εικόνες,το “Mountain House”, το ομώνυμο το οποίο δομείται αριστοτεχνικά και το προσωπικό αγαπημένο “Eyes Like Strange Sins” με τις πολυεπίπεδες μελωδίες του. Όμως μετά το μισό, ο δίσκος κάνει κοιλιά, με κατώτερες ποιοτικά συνθέσεις και, όπως προαναφέρθηκε, με μια ενοχλητική ομοιομορφία να κυριαρχεί. Βέβαια οι Tides of Man διαθέτουν ποιότητα και μουσικότητα. Η επιλογή τους να αλλάξουν ύφος και να συνεχίσουν χωρίς τραγουδιστή δείχνει, κατά τη γνώμη μου, θάρρος, αφοσίωση και αγάπη για τη μουσική. Βρίσκονται σε μια μεταβατική προσπάθεια εξισορρόπησης των ετερόκλητων τάσεών τους και έχουν τον χρόνο σύμμαχο για να το καταφέρουν. Σίγουρα το “Young and Courageous” δεν είναι το album που θα καθηλώσει το κοινό, αλλά οι πιστοί του είδους δε θα απογοητευτούν.
7 / 10 Δημήτρης Αναστασιάδης |
Κάντε το πρώτο σχόλιο