Thinking Plague – Hoping Against Hope

Intro: Paris Gravouniotis
Translation: Niki Nikolakaki
08 / 03 / 2017

A groundbreaking band from Denver sprang up in the 80s wanting to explore the golden rule between avant-garde, fusion, prog rock and classical music based on experimentation. The buzz of course is about Thinking Plague, who having as leaders guitarist Mike Johnson and  bassist / drummer Bob Drake have released three full length albums from 1984 to 1989 with In This Life rightly being considered their best. The common path of the leader of Hamster Theatre Dave Willey and Mike Johnson helped the latter to convince the first to reactivate Thinking Plague after 10 years of absence. With a renewed line-up they released In Extremis (1998), perhaps their top album and one of the best examples of progressive music of the 90s. After five years and for the first time without Drake in their credits, they released an even more quality album called A History Of Madness (2003). An empty decade followed until the release of Decline And Fall (2012), with an ambiguous feedback from fans and critics. It remains to see if this year’s project is able to reintroduce them in the elite of avant-prog.

[bandcamp width=100% height=120 album=2542106355 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Experimentation in the service of art

When a band releases their seventh album after 36 years of progress it can be judged by some as counterproductive. But if we look closely at the total of 20 years they were at a standstill, we can conclude to the fact that Thinking Plague are the creative field of their leader Mike Johnson and whenever he has something to “say” artistically he reactivates the band, which naturally honors him. Having now firmly Dave Willey by his side, he released Hoping Against Hope. The first thing one notices is the enhanced role of the singer Elaine Di Falco, contributing with her piano and accordion. Overall the musical arsenal is richer than the one in the previous album, since a touch of flute and oboe colour the final result.

Through the six compositions of the album we see the whole range spreading along and the scope of influence of Thinking Plague. For example the opening The Echoes Of Their Cries is an example of experimental progressive music, with the well-meant abstract introduction followed by a hard guitar riff and the characteristic avant female vocals, including unexpected changes subsequently, rich orchestration and dark environment.

Thus Have We Made The World follows the same stylistic context, constituting a full composition that will fascinate the demanding listeners. The shorter in duration Commuting To Murder and The Great Leap Backwards invest in obscure avant-garde atmospheres bringing to mind the works of Henry Cow, Art Bears and Univers Zero. The introduction of acoustic guitar, oboe, accordion of the ten-minute epic of the homonymous track does not prepare us for what is going to follow, where once again they demonstrate the ease with which they can move between melody, atmosphere and experimentation. The 13-minute long A Dirge For The Unwitting that closes the curtain is perhaps the richest composition of this album. The guitar work by Johnson and Bill Pohl (for the first time second guitarist as a regular member) reflects the influence of Fripp in their sound, while the rhythm section of Willey / Chestnut is the backbone where the liberated jazz ideas by Mark Harris (saxophone, clarinet, flute) and the other musicians find a breeding ground.

There is no doubt that Thinking Plague not only managed to overcome their previous work, but also to release a project that will featured in many lists this year. Hoping Against Hope will delight any listener seeking difficult and special music that is not tiring but rewarding. Let us hope for a similar continuity and not another long break!

8 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

For those who feel they were born at the wrong time and did not catch up with the flourishing of the RIO scene, the Americans Thinking Plague is the best answer and hope. Worthy successors and defenders of a particular genre they revive with dedication, consistency and respect with every new album. This year’s Hoping Against Hope ranges between Henry Cow (of the Western Culture era) and Art Bears with whatever good this implies, filtered through a personal and fresh perspective that doesn’t fail to be felt to the nostalgic ones and attract new listeners at the same time. Dark melodies and unpredictable rhythms that evolve in a revolutionary way with the vocals here being presented more as an additional instrument despite their established role we are accustomed to. The excellent production enhances the homogeneity of the result despite the elaborate nature of the orchestrations. This is a serious candidature for one of the most serious and qualitative works of 2017, thanks to the talent, chaotic imagination and creative power of Thinking Plague.

8.5 / 10

Giannis Zavradinos

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη
08 / 03 / 2017

Από το Denver ξεπήδησε στα 80s μία εντελώς ρηξικέλευθη μπάντα που θέλησε να εξερευνήσει την χρυσή τομή μεταξύ avant-garde, fusion, prog rock και κλασσικής μουσικής έχοντας ως βάση τον πειραματισμό. Ο λόγος φυσικά για τους Thinking Plague, οι οποίοι έχοντας ως ηγέτες τον κιθαρίστα Mike Johnson και τον μπασίστα/ντράμερ Bob Drake κυκλοφόρησαν από το 1984 μέχρι το 1989 τρεις full length δίσκους με το In This Life να θεωρείται και δικαίως ο καλύτερος. Η κοινή πορεία του ηγέτη των Hamster Theatre Dave Willey και του Mike Johnson βοήθησε ώστε ο δεύτερος να πείσει τον πρώτο για την επαναδραστηριοποίηση των Thinking Plague μετά από 10 χρόνια απουσίας. Με ανανεωμένο line-up κυκλοφόρησαν το In Extremis (1998), ίσως το κορυφαίο τους album και ένα από τα καλύτερα δείγματα προοδευτικής μουσικής των 90s. Μετά από 5 χρόνια και για πρώτη φορά χωρίς των Drake στα credits, κυκλοφόρησαν ακόμη έναν ποιοτικότατο δίσκο ονόματι A History Of Madness (2003). Ακολούθησε ακόμη μία κενή δεκαετία μέχρι την κυκλοφορία του Decline And Fall (2012), με το feedback από κοινό και κριτικούς να είναι ανάμεικτο. Φτάνει να φανεί αν το φετινό τους πόνημα είναι ικανό να τους επαναφέρει στην αφρόκρεμα του avant-prog.

[bandcamp width=100% height=120 album=2542106355 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

O πειραματισμός στην υπηρεσία της τέχνης

Όταν μία μπάντα κυκλοφορεί φέτος τον έβδομο δίσκο της καριέρας της μετά από 36 χρόνια πορείας μπορεί να κριθεί από μερικούς ως αντιπαραγωγική. Αν όμως παρατηρήσει κανείς τα 20 συνολικά χρόνια που βρίσκονταν στον πάγο, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Thinking Plague αποτελούν το δημιουργικό πεδίο του ηγέτη Mike Johnson και όποτε έχει κάτι να «πει» καλλιτεχνικά τους επαναδραστηριοποιεί, κάτι που φυσικά τον τιμάει. Έχοντας πλέον σταθερά στο πλευρό του τον Dave Willey, κυκλοφόρησε το Hoping Against Hope. Το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι ο αναβαθμισμένος ρόλος της τραγουδίστριας Elaine Di Falco, συνεισφέροντας με το πιάνο και το ακορντεόν της. Συνολικά το μουσικό οπλοστάσιο είναι πιο πλούσιο σε σχέση με το προηγούμενο album, μιας  και οι πινελιές από φλάουτο και όμποε χρωματίζουν το τελικό αποτέλεσμα.

Μέσω των έξι συνθέσεων του δίσκου απλώνεται όλη η γκάμα και το φάσμα των επιρροών των Thinking Plague. Φερειπείν το εναρκτήριο The Echoes Of Their Cries αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικότατο παράδειγμα πειραματικής προοδευτικής μουσικής, με την καλώς εννοούμενη αφηρημένη εισαγωγή να ακολουθείται από ένα σκληρό κιθαριστικό riff και τα χαρακτηριστικά γυναικεία avant φωνητικά, με την συνέχεια να περιλαμβάνει αναπάντεχες αλλαγές, πλούσιες ενορχηστρώσεις και σκοτεινό περιβάλλον.

Στο ίδιο υφολογικό πλαίσιο κινείται και το Thus Have We Made The World, μία άρτια σύνθεση που θα συναρπάσει τους απαιτητικούς ακροατές. Τα πιο μικρά σε διάρκεια Commuting To Murder και The Great Leap Backwards επενδύουν στις σκοτεινές avant-garde ατμόσφαιρες φέρνοντας στο νου τα έργα των Henry Cow, Art Bears και Univers Zero. Η εισαγωγή από ακουστική κιθάρα, όμποε, ακορντεόν του ομώνυμου δεκάλεπτου epic δεν προμηνύει με τίποτα την συνέχεια, όπου για ακόμη μια φορά αποδεικνύουν την άνεση με την οποία μπορούν να κινηθούν μεταξύ μελωδικότητας, ατμόσφαιρας και πειραματισμού. Το 13λεπτο A Dirge For The Unwitting που κλείνει την αυλαία αποτελεί ίσως και την πιο πλούσια σύνθεση του δίσκου. Η κιθαριστική δουλειά του Johnson και του Bill Pohl (για πρώτη φορά δεύτερος κιθαρίστας ως κανονικό μέλος) αντικατοπτρίζει την επιρροή του Fripp στον ήχο τους, ενώ το rhythm section των Willey/Chestnut αποτελεί την ραχοκοκκαλιά ώστε οι απελευθερωμένες jazz ιδέες του Mark Harris (σαξόφωνο, κλαρινέτο, φλάουτο) αλλά και των υπόλοιπων μουσικών  να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.

Δεν χωράει αμφιβολία στο ότι οι Thinking Plague όχι απλά κατάφεραν να ξεπεράσουν την προηγούμενή τους δουλειά, αλλά και να κυκλοφορήσουν ένα έργο που θα φιγουράρει σε πολλές φετινές λίστες. Το Hoping Against Hope θα ενθουσιάσει όποιον ακροατή αναζητεί δύσκολη και ιδιαίτερη μουσική που δεν κουράζει αλλά ανταμοίβει. Ας ελπίσουμε σε ανάλογη συνέχεια και όχι άλλο μακροχρόνιο διάλειμμα!

8 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Για όσους νιώθουν πως γεννήθηκαν λάθος εποχή και δεν  πρόλαβαν την άνθιση της RIO σκηνής, οι Αμερικανοι Thinking Plague είναι η καλύτερη απάντηση κι ελπίδα. Άξιοι συνεχιστές και υπέρμαχοι ενός ιδιαίτερου ιδιώματος που αναβιώνουν με αφοσίωση, συνέπεια και σεβασμό με κάθε τους κυκλοφορία.Το φετινό Hoping Against Hope κυμαίνεται μεταξύ Henry Cow (εποχής Western Culture) και Art Bears με ό,τι καλό αυτό συνεπάγεται φιλτραρισμένο μέσα από μία προσωπική και φρέσκια οπτική που δεν αποτυγχάνει να κάνει αίσθηση στους νοσταλγούς και την προσέλκυση νέων ακροατών. Σκοτεινές μελωδίες και απρόβλεπτοι ρυθμοί που εξελίσσονται ανατρεπτικά με τα  φωνητικά εδώ να παρουσιάζονται περισσότερο ως πρόσθετο όργανο παρα τον καθιερωμένο ρόλο που έχουμε συνηθίσει. Η εξαιρετική παραγωγή ενισχύει την ομοιογένεια του αποτελέσματος παρόλη την πολυσύνθετη φύση των ενορχηστρώσεων. Σοβαρή υποψηφιότητα για μία απο τις σοβαρότερες και ποιοτικές δουλειές του 2017, χάρη στο ταλέντο, την χαοτική φαντασία και την δημιουργική ευχέρεια των Thinking Plague.

8.5 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός